Ο φόβος της ελευθερίας...

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Ποτε με το καλο θα βγει?

Θα ειναι πολυ βαρυ αυτο το βιβλιο σιγουρα(οχι σε βαρος)
Και σιγουρα δεν θα διαβαζεται σε λιγες μερες..

[ARTYADIS]

Καθώς θα προχωράς στον δρόμο σου Τασούλη, αυτό το "βαρύ" θα γίνεται όλο και πιο ελαφρύ!

[Vasoula]

Με μίσησες κι εσύ, σε μίσησα κι εγώ, όμως το βλέπω καθαρά, κι οι δυο μαζί πήραμε την απόφαση να ακολουθήσουμε αυτήν την σπίθα μέσα στο σκοτάδι.
’σε αυτά που μας χωρίζουν, μείνε σ΄αυτά που μας ενώνουν.

και είπε η περικοκλάδα...

"Δεν το κατάλαβες άνθρωπε ότι σε μίσησα...νόμιζες ότι είμαι εκεί για να σε αποδέχομαι, να σε κανακεύω και να σε υπηρετώ...
Εγώ να σε σπρώχνω διαρκώς σε αδιέξοδα και συ να προσπαθείς να βρεις διεξόδους...
΄Εχασες τον δρόμο σου, γιατί εγώ σε μπέρδεψα λες...μα αυτή ειναι μόνο μια πραγματικότητα...Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έχασες τον δρόμο της μικρότητάς σου, εγώ τον έχασα μαζί σου...
Σε ερωτεύθηκα παράφορα και σε μίσησα παράφορα, γιατί κανείς από τους δυό μας δεν έβρισκε ικανοποίηση, παρά μόνο κενό!
Με ανέβασες στον ουρανό και εσύ έμεινες στην γη...τι μπορεί να ενώσει τον ουρανό και την γη? Δεν με ερωτεύθηκες ποτέ άνθρωπε, ήμουν απλά το όνειρο και η ελπίδα σου, όταν, μετά από κάθε διαστροφή σου, συναντούσες το κενό...
Και τώρα εδώ που φτάσαμε μόνο μία επιλογή έχουμε, να βάλουμε την καρδιά μας στην αιωνιότητα…



Aγαπημένη μου ψυχή, διασπάστηκα… ΄Ενιωσα να σχίζεται η καρδιά μου σε δύο κομμάτια. Δεν ήξερα ποιο από τα δύο να αγκαλιάσω…Ποιο από τα δύο να φροντίσω…
Πρέπει να πάω στον Μεγάλο Ιερέα…
Μα δεν μπορούσα…

Ένας αετός πέταξε προς το μέρος μου…Πήρε το ένα κομμάτι της καρδιάς μου και ανέβηκε ψηλά, τον έχασα!

Ω αγαπημένη μου ψυχή, πως θα σ’ αγαπώ τώρα με «μισή» καρδιά?

΄Ένα λιοντάρι με πλησίασε…Πήρε το άλλο κομμάτι της καρδιάς μου και άρχισε να τρέχει…το έχασα!

Ω αγαπημένη μου ψυχή, πως θα μ’ αγαπάς τώρα «χωρίς» καρδιά?

’ρχισα να προχωράω και από όπου περνούσα όλα «εξαφανίζονταν»…έγιναν μια τεράστια έρημος! Ατέλειωτος ορίζοντας με άμμο…

Κουράστηκα να προχωράω…δεν βλέπω τέλος, ούτε αρχή…Δεν νιώθω τον Βορά ούτε τον Νότο, ο ήλιος δεν μπορεί να μου δείξει τον δρόμο, γιατί δεν δύει…Δεν ξέρω, δεν αναγνωρίζω, χάθηκα…Α, Μεγάλε Ιερέα, πόσο ευλογημένο είναι το σκοτάδι…Μα πώς να το νιώσω, χωρίς καρδιά?

Ξάπλωσα στην άμμο, με το πρόσωπο πάνω της…Δεν ένιωσα την ανάσα της. Δεν ζούσε…δεν ανέπνεε…ήμουν μόνη μου! Α, Μεγάλε Ιερέα, πόσο ευλογημένη είναι η ανάσα… Μα πώς να την νιώσω, χωρίς καρδιά?

«Που βρίσκεσαι?»
«Ω Μεγάλε Ιερέα ήρθες…στην έρημο βρίσκομαι…Δες με!»
«Πώς να σε δω, «χωρίς ανάσα»?»
«Να, άκουσέ με, εδώ είμαι, κάτω από τον ήλιο»
«Πώς να σε ακούσω, χωρίς σκοτάδι?»
«Μου πήραν την καρδιά, Μεγάλε Ιερέα…»
«Τότε, δεν μπορείς να με αγαπάς…»
«΄Όχι, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, δεν άλλαξε τίποτα!!!»
«Με τι με αγαπάς? Αφού σου πήραν την καρδιά, λες…»
«Ω Μεγάλε Ιερέα…έχω τώρα την δική σου!»
«Και τι θα την κάνεις?»

Σηκώθηκα και άπλωσα τα χέρια στην άμμο…
«Να, την βάζω στην άμμο για να αναπνέει…»
«Φτάνει?»

Σηκώθηκα κι άπλωσα τα χέρια στον ήλιο…
«Να, την βάζω στον ήλιο για να δύσει…»
«Φτάνει?»

Σηκώθηκα και ακούμπησα στο μέρος της καρδιάς μου…
«Να, την βάζω στο άπειρο, γιατί εκεί ανήκει…»
Και τότε αγαπημένή μου ψυχή σε είδα ξανά…Δίπλα σου ο αετός και το λιοντάρι…
Μου έφερες πίσω την καρδιά μου…
Μα δεν την χρειάζομαι πια για να σ’ αγαπώ!
Δεν την χρειάζομαι πια για να μ’ αγαπάς!

Το άπειρο χτυπάει μέσα μας…΄Ιδιος χτύπος, ίδια ανάσα…
Εσύ και εγώ στην αιωνιότητα…

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Λιζούλα]

Το άπειρο χτυπάει μέσα μας…΄Ιδιος χτύπος, ίδια ανάσα…

[Emmaki]

Δεν ειχα μαθει να ειμαι αληθινη περικοκλαδα....φοραγα τη μασκα της χαρας και του πονου μονο οπου χρειαζοταν, αγνοωντας ολα αυτα που ενιωθε η καρδια μου...

Περικοκλαδα....σε μισησα και εγω....σε μισησα γιατι νομιζα οτι εσυ μου στερησες την αγαπη...μα εκανα λαθος....μπερδευτηκα...εχασα το δρομο μου....ζουσα στο σκοταδι....και πονουσα καθε μερα και πιο πολυ που ειχα αγνοια...σε πονεσα, το γνωριζω τωρα....

Δεν ειμαι "καλος" ανθρωπος περικοκλαδα μου....ξερω ομως οτι ειμαι αληθινη πια...οτι ενωσα τον εαυτο μου με τα κομματια μου που διαχωριστηκαν απο την ψυχη μου....και γινομαι ενα σιγα σιγα....ειμαι αληθινη.....και ειμαι αληθινη απεναντι σου....

Δεν ξερω πως θα φτασουμε...αλλα ξερω τον προορισμο μας...και ειναι ο Θεος, περικοκλαδα μου.....εισαι κομματι μου και θα σε παρω μαζι μου....και στη διαδρομη, ισως παψεις να θυμασαι και να με μισεις...και νιωσεις και εσυ την αγαπη αληθινα, οπως εγω!

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Αμαλία]

[Sofoula]

Pure inspiration.

[Fotinoula]

"πρινπροδωθούν ήταν φίλοι"

την δύναμη μου θα αντλήσω τα μάγια όλα θα λύσω!!!!!!!!!!!!

κράτα μικρε μην σε νοιάζει τίποτα μην σε τρομάζει,

όποιος τολμάει να Αγαπάει Αληθινά θα είναι ήρωας πάντα βαθιά!

http://www.youtube.com/watch?v=ghysEKv_HQ8

πάμεεεεεεε

βγήκαμε περικοκλάδα μου Νικητές απο πολλά θα βγούμε και απο αυτό, άλλωστε δεν έιμαι η ίδια πια, ακόμα και μέσα στα βαθια σπήλαια και στα μαυρα σκοτάδια

η Αγάπη είναι ΕΚΕΙ, εκει μέσα ναι το έζησα και αυτο! δεν χάνεται και τωρα δεν έιναι άκουσμα, ουτε στιχακι σε βιβλίο, είναι η Εμπειρία μου

και πολύ μου αρέσει που Ζω,

για αυτο σου λεω...

κρατα μικρε μην σε νοιάζει... πάμε

[ΙΩΑΝΝΑ]

Πω πω Φωτεινούλι αυτό είναι από τα πιό αγαπημένα μου τραγούδια

[Ellaki]

σε θέλω εδώ για να μπορώ όλα όσα ζω νάναι δικά μου
να μπορώ να σ' αγαπήσω, να μπορώ να σε μισήσω
με το βλέμμα να σου δείξω, χωρίς να μιλήσω, τι θέλω να πω
ότι κι αν γίνει σε θέλω
σε θέλω εδώ

http://www.youtube.com/watch?v=ZyBRwp_OSgI

Φωτεινούλα

[ALEXOULA]

Περικοκλάδα ,
στην αρχή νόμιζα πως σε αγαπούσα , αλλά αυτή η
αγάπη έγινε μίσος και ξέκίνησα να σε πολεμώ γιατί νόμιζα ότι εσύ φταις για όσα μου συμβαίνουν,
εσύ φταις για το κενό που είχα μέσα μου και δεν μπορούσες να μου καλύψεις γιατί όσα και να μούδινες γινόταν μεγαλύτερο.

Στη μάχη εδωσα όλες μου τις δυνάμεις αλλά δεν πετύχαινα και πολλά.
Αργότερα κατάλαβα πως πρέπει να δυναμώσω για να σε νικήσω.
Δυνάμωσα σε πολέμησα και όταν νόμισα πως σε κέρδισα κάθισα να ξαποστάσω σε ένα από τα κλαδιά σου .

Δεν το κατάλαβα, αφαίθηκα , έκλεισα τα μάτια μου ,στράφηκα σε μένα
στα προβλήματά μου και δεν ήμουν κοντά σε κείνους που με αγαπούσαν και με βοήθησαν.

Από το βάρος το κλαδί έσπασε , έπεσα στο χώμα και μόλις συνήλθα αμέσως κατάλαβα ,
δεν με ένοιαζε που έπεσα, γδάρθηκα και μάτωσα αλλά δεν άντεχα την ψυχή μου που πονούσε γιατι είδα την ανοησία μου και τον εγωισμό μου , με ρωτούσε
και δεν ηξερα τι να της απαντήσω γιατί ενώ δεν ήθελα πλήγωσα εκείνο το κορίτσι όπως και στα πολύ παλιά . Ο πόνος ηταν δυνατός και για να τον αντέξω άρχισα να κλαίω.

Τα δάκρυα έτρεχαν καυτά , ποτάμι για ώρες και όταν αποκαμωμένη σταμάτησα ,
άνοιξα τα μάτια μου πούχαν καθαρίσει , κοίταξα τον ήλιο πάνω στον ουρανό , άφησα το φως του να με ζεστάνει, ένοιωσα την γη να με καλεί
, ένοιωσα την ανάσα όλων γύρω ,κατάλαβα πως όλα συμβαίνουν εδώ μπροστά μου , γιαυτό ήρθα εδώ για να τα βιώσω ,
για να νοιώσω την αιώνια ψυχή μου , να ακούσω τι μου λέει , να θυμηθώ ξανά!!!!

Σηκώθηκα και αρχισα να τρέχω , ήξερα που να πάω , κοίταζα μπροστά και ακολουθούσα τα ίχνη της Αγάπης!!!
Καθώς προχωρούσα άκουσα την περικοκλάδα να μου φωνάζει δυνατά για να την ακούσω

Και τώρα εδώ που φτάσαμε μόνο μία επιλογή έχουμε, να βάλουμε την καρδιά μας στην αιωνιότητα…

[ΙΩΑΝΝΑ]

Αλεξία μου

[Sofoula]

Αλεξάκι