Ο φόβος της ελευθερίας...

[ΙΩΑΝΝΑ]

Κορίτσια ,Βασούλα

[Ελενίτσα]

[Vasoula]

Έλα μαζί μου να βιώσουμε την ύλη με το πνεύμα μας. Να ολοκληρωθούμε

Και λέει η περικοκλάδα…

Πώς να σε εμπιστευθώ άνθρωπε, που μάθαμε και οι δυό μας να είμαστε ελλιπείς? Εσύ και εγώ γίναμε ένα, πριν προλάβουμε να νιώσουμε ολόκληροι και να αντιληφθούμε ότι το ένα δεν μας περιέχει σαν μορφές, αλλά σαν ατομικότητες?
Φοβάμαι γιατί φοβάσαι μην χάσουμε τα όρια μας…Ουσιαστικά εσύ και εγώ γίναμε αντίπαλοι από την δική σου ανοησία…και κυρίως από την ελεύθερη βούληση να επιλέγεις το καλό ή το κακό…
Τώρα, λοιπόν, εγώ συνήθισα σ’ αυτές τις επιλογές και στις φέρνω πάντα μπροστά στα μάτια σου, γιατί δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο…
Εχω ανάγκη αυτήν την ένταση και εσύ κάθεσαι και μου μιλάς για τον θεό…Δεν έχεις καμία υποψία στο τι είναι…
Να σε προστατέψω προσπαθώ, από το να χάσεις την λογική σου…
Σου στρώνω αξιόπιστα τον δρόμο σου, φέρνοντάς σε με τον πιο όμορφο τρόπο, μπροστά από τις επιλογές σου…
Αλλά εσύ, ανόητα όπως πάντα, προσπαθείς αυτές τις επιλογές να τις ρίξεις πάνω μου! Η ένταση μεταξύ μας προκύπτει, γιατί εγώ αρνούμαι να τις πάρω σαν δικές μου.
Εγώ ξέρω ποια είμαι…εσύ δεν ξέρεις! Ακολουθείς όσα σου έμαθαν ότι είναι θεός, ενώ εγώ σου δείχνω ποιος πραγματικά είναι…




Αγαπημένη μου ψυχή, ήθελα να φτάσω στην αρχή. Να δω το φως, να με αναγνωρίσω…Σταθήκαμε στο κέντρο του Γαλαξία και με μιας εκείνος γέμισε «φωνές»…
«Επέλεξε», μου είπε ο Μεγάλος Ιερέας…

Σε άκουσα, αγαπημένη μου ψυχή, και είδα τον άνεμο…
«Θέλω να γίνω άνεμος…»
Βρεθήκαμε μαζί στο φως., πατώντας πάνω σε ένα οκτάεδρο. ΄Ενιωσα την δύναμη, την ταχύτητα, την παγωνιά…Απλωθήκαμε, χωρίς όρια.
«Κρυώνω, Μεγάλε Ιερέα»
«Επέλεξε…»

Σε άγγιξα, αγαπημένη μου ψυχή, και είδα την φωτιά…
«Θέλω να γίνω φωτιά»
Βρεθήκαμε μαζί στο φως, πάνω σε ένα τρίγωνο. ΄Ενιωσα την εστία, τα όρια, το κάψιμο…Μαζευτήκαμε, στο κέντρο.
«Καίγομαι…Μεγάλε Ιερέα»
«Επέλεξε…»

Σε ένοιωσα, αγαπημένη μου ψυχή, και είδα το νερό…
«Θέλω να γίνω νερό…»
Βρεθήκαμε μαζί στο φως, πάνω σ’ ένα εικοσάεδρο. ΄Ενιωσα το απέραντο, την γαλήνη, τον έρωτα. Μιλήσαμε στην σιωπή.
«Πνίγομαι…Μεγάλε Ιερέα»
«Επέλεξε…»

Σε είδα, αγαπημένη μου ψυχή, και είδα την γη…
«Θέλω να γίνω γη»
Βρεθήκαμε μαζί στο φως, πάνω σε ένα τετράγωνο. ΄Ενιωσα τον χρόνο, το ύψος, το βάθος. Γίναμε μορφή.
«Περιορίζομαι…Μεγάλε Ιερέα»
«Επέλεξε…»

Σε κοίταξα αγαπημένη μου ψυχή και είδα το φως…
«Θέλω να γίνω φως»…
«Δεν έχεις άλλη επιλογή», μου είπε ο Μεγάλος Ιερέας.

Τότε με πήρες από το χέρι…με πήγες στον κήπο μας…Χιλιάδες «κλέφτες»…
«Θέλεις να γίνεις φως?»
«Θέλω να γίνω ότι είσαι…»

Βρεθήκαμε μαζί στο φως, πάνω σ’ ένα σταυρό! ΄Ενιωσα ισορροπία, γαλήνη, αγάπη. Γίναμε φως!
«Σ’ αγαπώ…Δεν θέλω άλλη επιλογή, Μεγάλε Ιερέα…»

[Danielli]

[Λιζούλα]

[Ellaki]

Εγώ ξέρω ποια είμαι…εσύ δεν ξέρεις! Ακολουθείς όσα σου έμαθαν ότι είναι θεός, ενώ εγώ σου δείχνω ποιος πραγματικά είναι…

Δείξε μου εμπιστοσύνη περικοκλάδα μου κι έλα να βαδίσουμε παρέα.
Δεν έχει σημασία ποιός έκανε τις επιλογές και ποιός φταίει, ούτε θα μου έδινε ικανοποίηση να σε φορτώσω με τα λάθη.
Αλλού είναι η αλήθεια μας, δες αλήθεια μας λέω, γιατί είναι η αλήθεια και των δυο μας.
Μαζί περικοκλάδα μου, θα μάθουμε και οι δυο να Ζούμε, από την αρχή.
Το παρελθόν μας δίδαξε ότι χωρίς ενότητα είμαστε δυστυχείς.
Έλα τώρα να αγκαλιαστούμε, να μοιραστούμε την μοναδική αυτή στιγμή και να γεμίσουμε αγάπη.

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

[Fotinoula]

Αλλά εσύ, ανόητα όπως πάντα, προσπαθείς αυτές τις επιλογές να τις ρίξεις πάνω μου! Η ένταση μεταξύ μας προκύπτει, γιατί εγώ αρνούμαι να τις πάρω σαν δικές μου.
Εγώ ξέρω ποια είμαι…εσύ δεν ξέρεις! Ακολουθείς όσα σου έμαθαν ότι είναι θεός, ενώ εγώ σου δείχνω ποιος πραγματικά είναι…

Περικοκλάδα μου έλα εδώ, εδώ μπροστά στο δρόμο, μπροστά Του νοιώθουμε το Φώς, είναι μέσα μας

δεν είσαι ξενη, δεν έισαι η άδικη σε αυτο το απάνθρωπο παιχνίδι΄, είμαστε μαζί, εδω μπροστά στο Φώς

δεν θέλω ουτε να σε κάψω, ουτε να σε θάψω, θέλω μόνο να σε αγκαλιάσω, εδώ μέσα στο Δρόμο μπροστά Του, μπροστά στο Φως

τώρα μαθαίνουμε απο την αρχή

[Δωρουλα]

Βρεθήκαμε μαζί στο φως, πάνω σ’ ένα σταυρό! ΄Ενιωσα ισορροπία, γαλήνη, αγάπη. Γίναμε φως!
«Σ’ αγαπώ…Δεν θέλω άλλη επιλογή, Μεγάλε Ιερέα…»

τώρα μαθαίνουμε απο την αρχή

[Annoula]

Ωραία τα λές περικοκλάδα μου, αλλά αυτές οι επιλογές που μου δίνεις μου κρύβουν τις πραγματικές ανάγκες μου. Δεν είναι η αλήθεια. Είναι το γνώριμο. Ο φόβος. Εσένα σε θέλω αλλά το φόβο τον αφήνουμε πίσω.
με ρωτάς πώς να με εμπιστευτείς. Γιατί βλέποντας τις ανάγκες μου και καλύπτοντές τες είμαι έτοιμη και ικανή να με φροντίσω. Και το καταλαβαίνεις πια. ’ρα μπορώ να φροντίσω και εσένα απο τη στιγμή που είσαι κομμάτι μου. Δε θα σε αφήσω έξω απο εμένα.
Με αγάπη και σοφία θα σκύψω σε όλα τα κομμάτια μου και σαν πατέρας και μητέρα θα τα φροντίσω όλα.

[Vasoula]

Με αγάπη και σοφία θα σκύψω σε όλα τα κομμάτια μου και σαν πατέρας και μητέρα θα τα φροντίσω όλα.

και λέει η περικοκλάδα...


Αχ ΄Ανθρωπε, σαν Πατέρας και Μητέρα έχεις κληρονομήσει και κουβαλάς το ανθρώπινο κύτταρο κα αυτό με βάζει πάντα σε διαδικασίες μαζί σου...΄Εχεις μνήμες που με επικρίνουν, έχεις πεποιθήσεις που μου κόβουν τα φτερά και ενώ θέλω να πετάξω, έχω απέναντί μου εσένα που συνεχώς προσπαθείς να με εξαρτήσεις από τον φόβο σου...Και φοβάμαι κι εγώ, στο ομολογώ...
Ποιός είναι ο Πατέρας και η Μητέρα μας, άνθρωπε? Αλλίμονο αν το μάθεις...Θα καταλάβεις τι μου έκανες και θα ντραπείς γι' αυτό...
Δεν σου έκοψα εγώ τα φτερά, εσύ μου τα έκοψες…Γιατί σου αρέσει η μικρότητά σου και πάντα θέλεις να ρίχνεις την ευθύνη στους άλλους…
Γιατί λοιπόν να σε εμπιστευθώ? Κοίτα τι έκανες την Ζωή μας? Μια χούφτα από εξαρτήσεις, ιδανικά και ανικανοποίητες επιθυμίες…Εκανες πολύ «μικρή» την Ζωή μας, άνθρωπε και εγώ τώρα το μόνο που ξέρω είναι ότι στο πιο βαθύ μου επίπεδο σε μισώ…
Τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό? Δεν μπορείς να αγγίξεις αυτό το συναίσθημα, γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει Αγάπη…
Με έκανες θεά της αβύσσου, μόνο που ξέχασες ότι με κουβαλάς και μαζί θα πάμε στο χάος που μου προετοίμασες…Δεν θέλω να ακούω την λέξη «Αγάπη» γιατί την εξεφτέλισες άνθρωπε, μέσα στις διεκδικήσεις σου και με έκανες να μην πιστεύω σ’ αυτήν, παρά μόνο μέσα από την καταστροφή…Δεν μπορώ έτσι εύκολα να σε συγχωρήσω…Θέλω το φως πίσω!!! Την αλήθεια που ποτέ δεν έμαθες, παρά μόνό μέσα από το απατηλό...




Η αλήθεια, δεν περιέχει μόνο ομορφιά, μου είπες Μεγάλε Ιερέα…
Και εγώ σε κοίταξα απορημένη…
Με έμαθες να την βλέπω παντού, την ένιωσα σε κάθε ήχο, μορφή, κίνηση, και τώρα? Τώρα πώς να την πάρω από τα μάτια μου, που μόνο αυτήν βλέπουν?

Μου έδωσες μια «χούφτα» φως και μου είπες «πλάσ’το»…

Και ένιωσα ξανά την χαρά της δημιουργίας…σαν ένα μικρό παιδί που «μετράει» τον κόσμο με την ψυχή του…

Τότε, που η ματιά του δεν περιέχει, παρά μόνο κρύσταλλο και δημιουργεί το αληθινό είδωλο του θεού, σε κάθε πρόσωπο.

Τότε, που κλείνοντας τα μάτια για να κοιμηθεί, δεν διαχωρίζεται από το φως, με το σκοτάδι του ύπνου, γιατί ζει στην πραγματικότητα του αδιαίρετου.

Τότε που απλώνοντας τα χεράκια του να ψηλαφίσει τον κόσμο, αγγίζει σε κάθε αντίσταση το φως με μορφή.

Τότε, που τα πόδια του δεν πατάνε στην ζωή, αλλά ζει μέσα σε κάθε της σχήμα.

Τότε, που δεν χρειάζεται φαντασία για να ακούσει τους αγγέλους να του λένε «μη φοβάσαι, έλα…»

Ναι, έτσι ένιωσα ξανά… Να θέλω να δημιουργήσω και να δημιουργηθώ… φως, νερό, χώμα…
Ξανά από την αρχή, με το φως να περιέχει το μαύρο και να μην το αφήνει έξω, σαν ένα σχήμα που χρειάζεται να εξερευνήσω…
Το μαύρο με πόνεσε, Μεγάλε Ιερέα, γιατί μαζί του έχασα την αθωότητα.

«Το μαύρο σε πόνεσε, γιατί δεν αντιλήφθηκες εγκαίρως το φως του…΄Εβαλες πολύ νερό στο χώμα και δεν έχτισες στέρεα το σχήμα του. Το έκανες ασαφές, χωρίς όρια και το αγάπησες. Και τώρα να, σου δίνω ξανά φως σαν ύλη, για να ξεκινήσεις από την αρχή…»

΄Εφτιαξα τα μάτια σου, αγαπημένη μου ψυχή…Ξανά από την αρχή…το αιώνιο βλέμμα που είναι χαραγμένο σε μνήμες αγγελικές και περασμένο μέσα μου με μεταξωτή κλωστή. Το γνώριμο, το αγνό βλέμμα που περιέχει ζωή.

«Κοίτα με» σου είπα… «κοίτα με την ώρα που δημιουργώ. Νιώσε την χαρά μου, και θυμήσου την όταν με δεις ξανά. Θα βάλω και το μαύρο σε σχήμα θα του δώσω όρια και σαφήνεια, για να μην σε μπερδέψει πια…»

«Θέλω να μ’ αγαπάς…» μου είπες!

«Τότε πάρε το μαύρο μαζί σου. Θα σε αναγνωρίσω από το σχήμα του, από το φως του!»

«Μη με ξεχνάς…!»

Σε ξέχασα και με ξέχασες…Το μαύρο είχε μεν σχήμα και σαφήνεια, μα δεν είχε ομορφιά…Είχε μόνο αλήθεια, και γι’ αυτό παραπλανηθήκαμε! Γιατί την ομορφιά την ψάχναμε στο φως και μπερδευτήκαμε…Χάσαμε τον ήχο της αλήθειας.

Περιμένω να κλείσουν τα φώτα, και μέσα στο μαύρο να αναγνωρίσω το αιώνιο βλέμμα σου ξανά. Σαν το μωρό που όταν κλείνει τα μάτια δεν διαχωρίζεται από το σκοτάδι, γιατί βρίσκεται ήδη μέσα στην ζωή. Και δεν χρειάζεται να βρει τίποτα, γιατί τα περιέχει όλα. Δεν χρειάζεται να σε αναγνωρίσει γιατί περιέχεται σε σένα.

Και έτσι αγνά να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, που δεν είναι απλά όμορφη, μα και αληθινή…
όπως ακριβώς η αγάπη...

[Δωρουλα]

[ΙΩΑΝΝΑ]

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

[Sofoula]

Εεε, λέω να μην γίνω άλλο γραφική, πρέπει να σταματήσω να επαναλαμβάνομαι...

Αλλά...