από το σεμινάριο...
Τα συναισθήματα είναι ένας ιδιαίτερος τομέας της ύπαρξής μας.
Πολύ κοντά στην φυσική μας υπόσταση, την επηρεάζουν δραματικά.
Εχοντας ανάμνηση από την ουσία μας, την ουσία της αγάπης, επιθυμούμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. "Κουβαλάμε" συνεχώς αυτήν την ανάμνηση, σε όλη την διάρκεια της φυσικής μας ζωής, με κύριο στόχο να αναπτυχθούμε μέσα σ' αυτήν.
Υπάρχει λοιπόν μια βασική ανάγκη σε κάθε άνθρωπο, που η βαθιά δυναμική της εξαρτάται από την αγάπη και μόνο.
Η βασική ανάγκη έρχεται στην επιφάνεια της ζωής μας, μέσα από την δομή της φυσικής μας ανάπτυξης, δηλαδή από τα βιώματά μας.
Πίσω από κάθε βασική ανάγκη που έχουν οι άνθρωποι, κρύβεται η ανάμνηση της θείας μας φύσης, μα είναι τόσο ασυνείδητη που κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να αναπτυχθεί στην ουσία του, γιατί υπάρχει ο αντίποδας της βασικής ανάγκης, που είναι ο βασικός φόβος και τον εμποδίζει...
΄Ετσι ένας άνθρωπος, πχ., που εκπαιδεύθηκε χωρίς επιβράβευση για τα επιτεύγματά του στην παιδική του ηλικία, θα αναπτύξει την ανάγκη της επιβράβευσης σε κάθε του πράξη, απλά για να ισορροπήσει τον βασικό του φόβο, που είναι η αποδοχή του.
Πίσω από την έννοια της "προσφοράς" που αναπτύσσεται στους ανθρώπους, κρύβονται ένα σωρό πρότυπα, που κάνουν κάθε προσφορά ιδιοτελή και έτσι οι άνθρωποι που "προσφέρουν" απογοητεύονται εύκολα, γιατί η προσφορά δεν μπορεί να λειτουργήσει στην φυσική δομή, αν προηγουμένως δεν έχουμε ανακτήσει την εσωτερική μας δύναμη και θέληση.
Η συμπονετική δράση, αυτή που είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης-πνευματικής ύπαρξης, δεν μπορεί να έχει στόχο τον εαυτό μας, γιατί τότε υπάρχουν σαφή κίνητρα, ακόμα και αν δεν μπορούμε να το "παραδεχτούμε".
Η έννοια της αυτονόμησης προϋποθέτει ότι διαγράφουμε τις μνήμες της αποδεκτής συμπεριφοράς, για να αφήσουμε να αναπτυχθεί η αυθεντικότητα του θείου μας εαυτού και να δράσει στην φυσική μας ζωή, χωρίς προκαταλήψεις.
Μεγάλη σημασία έχει, σ' αυτήν την φάση, η εργασία μας με το κέντρο της καρδιάς μας, γιατί μόνο από εκεί μπορούμε να δράσουμε ανεπιφύλακτα και χωρίς να περιμένουμε οφέλη...
Οι αναμνήσεις των παιδικών μας βιωμάτων, δεν είναι μια πονεμένη ιστορία, όπως συνήθως ονομάζονται. Είναι μια ευκαιρία ανάπτυξης και μια εμπειρία που δεν χρειάζεται να διαγραφεί, αλλά να ενσωματωθεί με αγάπη στην διαδρομή μας.
΄Οσο απωθούμε τον πόνο από αυτήν την ανάμνηση, τόσο τα συναισθήματά μας ζητούν μερίδιο στην παραπέρα πορεία μας.
Και όσο απωθούμε τα συναισθήματα, τόσο ο νους μας παίρνει τα ηνία αυτής της πορείας.
Είναι μια αυτονόητη λειτουργία, γιατί ο νους περιέχει όλες τις εντολές επιβίωσης. ΄Ετσι ακόμα και αν εμείς λέμε "δεν φοβάμαι", αν το συναίσθημα είναι φόβος, εκείνος δίνει εντολή στον οργανισμό να δράσει σαν να βρίσκεται σε κίνδυνο...
Αν λέμε "είμαι στην αγάπη", αλλά το συναίσθημα είναι "μίσος", εκείνος δίνει εντολή να καθαρίσει ο οργανισμός από το δηλητήριο, οπότε επεμβαίνει στο σηκώτι, πχ.
΄Οπως καταλαβαίνετε, ο νους μας είναι ο κυρίαρχος της ζωής μας. Γιατί αυτός έχει επαφή με όλα τα συναισθήματα και όχι μόνο με τα συνειδητά.
Σημασία έχει να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας, ακόμα κι αν αυτό μας βγάλει από την συνηθισμένη "καλή συμπεριφορά", την αποδεκτή και την καθωσπρέπει...
Προσέξτε όμως, το να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας, δεν σημαίνει ότι ορμάμε σε κάποιον άλλον, ή σε κάποιες καταστάσεις της ζωης μας, για να τα αποδώσουμε.
Είναι δικά μας, εμείς τα δημιουργήσαμε, εμείς τα απωθούμε, εμείς τα φέρνουμε στην επιφάνεια
΄Ετσι θα αναγνωρίσουμε την δική μας ιδιοτέλεια, φόβο και ανάγκη να συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο...
΄Ετσι μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι, πχ. νιώθουμε ανταγωνισμό, απόρριψη, φόβο, εμμονή, συναισθήματα που σε ομαλές συνθήκες απωθούμε και δεν αναγνωρίζουμε συνειδητά.
΄Οταν βρισκόμαστε στον δρόμο της πνευματικής μας ανάπτυξης, τα συναισθήματα παίζουν τον πρωταρχικό ρόλο στην αναγνώριση της θείας μας φύσης και στην ολική μας επανασύνδεση μαζί της.
Σ' αυτόν τον δρόμο είμαστε μόνοι μας! Η εντός μας Παρουσία αφυπνίζεται, όταν ανοίξει ο δρόμος μέσα από την νόηση και το συναίσθημα...΄Οταν ο μηχανισμός της πολωμένης μας συνείδησης, αρχίζει να "κλείνει" μέσα στην αγάπη, ώστε να μην μας αφορά η ιδιοτέλεια της, αλλά η ουσία της ύπαρξής μας εμπράκτως.
Η εφαρμογή των Θείων Νόμων είναι μετά, μια αυθύπαρκτη κατάσταση.
Εργαστείτε με συνέπεια και θα το διαπιστώσετε, πόσο εύκολα μπορεί η προσωπικότητα να μας αποσυντονίσει, όταν η πίστη, η υπομονή και η επιμονή, είναι αδύνατες μέσα μας!
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σχέδιο και Δρόμο. Οι ερωτήσεις που μπορεί να προκύψουν κατά την διάρκεια της εργασίας σας, είναι ο κεντρικός πυρήνας της σοφίας μέσα σας, ώστε να πάρετε εκείνες τις απαντήσεις που θα σας υποστηρίξουν και θα σας αναπτύξουν.
Η θηλυκή πλευρά της φυσικής μας συνειδησης, χρειάζεται να αναπτυχθεί και να ανοίξουμε με δεκτικότητα και εμπιστοσύνη στην εντός μας Παρουσία
