Σοφία μου είναι πολύ αληθεια αυτό που λες...Εχουμε εκπαιδευθεί τόσο βαθιά για την σύγκριση, που έχει αυτοματοποιηθεί μέσα μας και δεν το καταλαβαίνουμε...Χρειάζεται εκείνη η βαθιά παρατήρηση των συναισθημάτων που ξεσηκώνονται, όταν στήνουμε τον εαυτό μας (ή τον άλλον) στον τοίχο!!
Το ότι δεν μπορούμε να δούμε τον άλλον σαν μία ανεξάρτητη και ολοκληρωμένη οντότητα, έχει να κάνει με την έλλειψή μας.
Είμαστε "μισοί" άνθρωποι και πάντα περιμένουμε κάποιον έξω από εμάς να μας ολοκληρώσει...
Αυτό που κάνουμε, κυριολεκτικά, είναι να αναζητάμε έναν άνθρωπο που θα συμπληρώσει το άλλο μας μισό και έτσι τον χρησιμοποιουμε σαν καθρέφτη μας...Ο άλλος χρειάζεται να είναι ακριβώς σαν εμάς, για να μπορέσουμε να τον αγαπήσουμε, θέλοντας μέσα από αυτήν την αγάπη, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας! Αυτό είναι το ζητούμενο, η βαθιά μας ανάγκη!
Γι' αυτό και έχει μεγάλη επιτυχία στους "αφελείς" ανθρώπους η έννοια του "άλλου μας μισού", σαν έναν άνθρωπο όχι που θα μας συμπληρώνει απόλυτα, αλλά που θα μας καθρεφτίζει απόλυτα, για να νιώσουμε ότι αγαπιόμαστε έτσι ακριβώς όπως θέλουμε να αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, χωρίς όρους...
Το ίδιο κάνουμε με κάθε άνθρωπο που θεωρούμε σημαντικό για εμάς. Παρατηρούμε τον καθρέφτη μας και πως εκείνος ο άνθρωπος/καθρέφτης εκφράζει την αγάπη του για εμάς και είναι ο μόνος τρόπος για να νιώσουμε αγάπη για εμάς!
Μας λείπει η αυτο-αγάπη γιατί είναι κάτι που όχι μόνο δεν μάθαμε, αλλά μας είπαν ότι είναι εγωισμός να εκφράζουμε τις αληθινές μας ανάγκες, ότι ένα παιδί δεν πρέπει να έχει δικές του ανάγκες και χρειάζεται να εκπληρώνει πρώτα τις ανάγκες των άλλων, κυρίως των γονιών του...
΄Ετσι μάθαμε το "καλύτερος" και το "χειρότερος", γιατί βαθιά μέσα μας θέλουμε να μας αποδεχθούν οι άλλοι και γι' αυτό δεν μπορούμε να βρούμε τις αληθινές μας ανάγκες και έτσι ούτε να τις εκφράσουμε μπορούμε...Υιοθετούμε "υποχρεωτικές" ανάγκες και τις κάνουμε δικές μας, χωρίς να είναι στην ουσία αυτό που η Ψυχή μας θέλει να εκφράσει...Κάθε άλλος άνθρωπος που εκφράζεται διαφορετικά από εμάς, γίνεται αμέσως στόχος αμφισβήτησης, γιατί μας καθρεφτίζει την ίδια μας την αμφισβήτηση για τις ανάγκες μας και τα συναισθήματά μας. ΄Ετσι ουσιαστικά αμφισβητούμε τον εαυτό μας, ασυνειδητα και αυτό σαν έκφραση έρχεται με ζήλεια και επιθετικότητα για όσα έχει ο άλλος, που δεν τα έχουμε εμείς!
Η κατοχή έχει γίνει δεύτερη φύση μας. Αυτά που έχουμε/κατέχουμε είναι τελείως διαφορετικά από αυτό που είμαστε...
Αν έχεις μόρφωση, αλλά είσαι συναισθηματικά ευάλωτος και επιθετικός, αυτό που έχεις δεν σε "σώζει" τελικά.
Αν έχεις πλούτη, αλλά είσαι/νιώθεις μόνος, αυτό που έχεις δεν σε εξελίσσει.
Αν συγκρίνεις την επιφάνεια, τότε παραμένεις στην έλλειψη και όχι στην πληρότητα, γιατί η πληρότητα δεν μπορεί να συγκριθεί με το έξω, αλλά με το μέσα μας!
Η ωρίμανση μας οδηγεί να παρατηρούμε τα συναισθήματα μας και να βλέπουμε με ειλικρινή ματιά τις ελλείψεις μας.
Είμαστε δυστυχισμένοι, όχι γιατί δεν έχουμε/κατέχουμε κάτι, αλλά γιατί
δεν είμαστε ευτυχισμένοι.
Είμαστε ζηλόφθονες, όχι γιατί εμείς έχουμε/κατέχουμε κάτι λιγότερο, αλλά γιατί
δεν είμαστε αυτάρκεις.
Είμαστε επιθετικοί και επικριτικοί, όχι γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι, αλλά γιατί
δεν είμαστε ταπεινοί.
Είμαστε ανασφαλείς και φοβόμαστε, όχι γιατί δεν μπορούμε να προστατευθούμε, αλλά γιατί
δεν είμαστε συνειδητοί στην ζωή μας.
΄Ολα ξεκινάνε από το πόσο έχουμε συμφιλιωθεί με την ζωή και δεν την θεωρούμε "βάρος"...Αν μπορούμε να δούμε τον ουρανό και την γη σαν δύο εκφράσεις της θεότήτας, που εκδηλώνονται από την καρδιά και τον νου μας σαν ΕΝΑ...
Σε εμάς τους ανθρώπους δόθηκε η εξής σημαντική εργασία: να φέρνουμε την εμπειρία του εκδηλωμένου στην θεότητα, "βλέποντας" διαρκώς το ανεκδήλωτο...
