ΘΕΛΩ......!!!

[Fotinoula]

Βέβαια ήμουν βαθιά νυχτωμένη, όσον αφορά τις σχέσεις μου με την εξουσία γενικά και πόσο είχα ανάγκη την εσωτερική μου ελευθερία για να μπορώ να είμαι καλά.

Στην πορεία και μέσα από την ελευθέρωση των δικών μου συναισθημάτων και την αποδοχή όσων περιείχα, το θεμα με τους προϊσταμένους πήγαινε σαφώς καλύτερα, αλλά δεν είχε θεραπευτεί αυτό το μέρος μου, που αντιδρούσε βίαια πολλές φορές, ειρωνικά και επικριτικά προς πάσα κατεύθυνση...

Ο δάσκαλος μου σε ένα καίριο σημείο της διδασκαλίας μας, μου είπε να επικεντρώνομαι στο θείο μέρος κάθε ανθρώπου, όπως και να ήταν αυτός για την δική μου κοινωνική αντίληψη και να συνδιαλέγομαι με αυτό το μέρος τους, παραβλέποντας τα "προσωπεία" τους!
Πραγματικά, άρχισα να το εφαρμόζω και έβλεπα πως τελικά κανείς δεν ήθελε το κακό μου. Αυτός που ήθελε το κακό μου ήταν η προσωπικότητά μου και ο χαρακτήρας της, που τότε προσπαθούσα να "αποχαρακτηρίσω"...
Στην πορεία αυτής της άσκησης, και για τρεις συνεχόμενες ημέρες, η προσπάθεια μου συμπληρώθηκε και με μία οραματική κατάσταση που ήταν οφθαλμοφανής και στα φυσικά μου μάτια...
Για τρεις ολόκληρες ημέρές έβλεπα σε κάθε άνθρωπο ένα χρυσό φως, μια Παρουσία φωτεινή και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η Ψυχή μου να νιώθει Αγάπη για κάθε άνθρωπο, όπως και να ήταν...

Μέσα σ' αυτήν την Αγάπη, μπορούσα να εκφράζω όλα τα όμορφα αισθήματα μιας ανθρώπινης ύπαρξης, και οι άλλοι ελάμβαναν το "μήνυμά" μου και έτσι μπορούσαν να λυθούν τα προβλήματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ποτέ ξανά δεν ένιωσα "αδικημένη" και "ανεπαρκής" από κανέναν άνθρωπο, ότι και να μου έλεγε, γιατί στο βαθύτερο επίπεδο υπήρχε αγάπη και ουτε ένα στίγμα φόβου....

Δεν ήταν και δεν είναι όλες οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους ομαλές, αυτό όμως που "κατάκτησα" είναι να δέχομαι τις προσωπικότητες των ανθρώπων και να τις κατανοώ και αυτό μου έφερε μια απεριόριστη ελευθερία μέσα μου, αγάπης και συγχώρεσης, ώστε να μην βρίσκουν χώρο τα συναισθήματα μου να απωθούνται και να μαζεύονται σε εμμονή από λανθασμένες πεποιθήσεις για την φυσική μας Ζωή...

Σε όλη μας την Ζωή θα έχουμε σχέσεις με ανθρώπους που πιθανώς θα μας απορρίψουν και θα γίνουν επιθετικοί, αλλά αν αφήσουμε αυτές τις καταστάσεις να είναι δικές τους, χωρίς να εξαρτηθούμε από την ανάγκη μας να είμαστε σημαντικοί για όλους, και να το επιδιώκουμε μέσα από άμυντικούς μηχανισμούς της προσωπικότητας μας, αν καταρρίψουμε την ανάγκη μας να επιβληθούμε και να νιώσουμε ασφαλείς από την αποδοχή τους, τότε όλα θα είναι αρμονικά μέσα μας και κυρίως δεν έχουμε συναισθήματα εκδίκησης για κάθε άνθρωπο που δεν μας αποδέχεται, γιατί οι λόγοι της μη-αποδοχής είναι μόνο δικοί του και όχι δικοί μας!

Το κυριότερο βέβαια σ' αυτήν την εργασία, είναι να μην εφησυχάσουμε με την δική μας προσωπικότητα και τον χαρακτήρα της, αλλά να νιώσουμε την Παρουσία μέσα μας και την καθοδήγησή της. Δεν είναι μέρος της εργασίας μας η λύπηση για τους άλλους. Δεν τους αξίζει η λύπηση και αυτό είναι μια λανθασμένη κατεύθυνση της προσωπικότητάς μας. Δεν είναι αυτοί έτσι και εμείς αλλιώς...
Αν δεχθούμε ότι η πλάνη και η ψευδαίσθηση που μας βάζουν τα συναισθήματά μας να ακολουθούμε, σε σχέση με τις προσωπικότητές μας και τις εσωτερικές μας συγκρούσεις, δεν είναι η αλήθεια της δικής μας ύπαρξης, τότε θα γίνουμε βαθιά Ανθρώπινοι...
Και νομίζω ότι αυτός είναι ο στόχος κάθε ανθρώπου!

τις μέρες που κάτι έιναι κρυφό, μια πλάνη και έρχεται να φωτιστέι, εκει ζορίζει κάπως αλλα τουλαχιστον αποκτάς μια εμπειρια πλεον ανίχνευσης των πεδίων, κοινως ξερεις τι σου συμβάινει και παρατηρέις τι γίνεται ακόμα και βραζόμενη στο ζουμι σου

είναι πολύ επικύνδυνο να μπεις στην θέση της διαφορετικότητας, και εκει θέλει εγρήγορση να μην πλανηθείς ότι έσυ γνωρίζεις και οι άλλοι έιναι ντουγάνια

είναι σύνηθες να μπαίνουμε σε τέτοια θέση, σαν αμύνα του χαρακτήρα μας, απέναντι σε άτομα που αντιπαθούμε περισσότερο, τελικά όσο πιο πολύ αντιπαθεις κάποιον και τις εκδηλώσεις του τόσο περισσότερο περιέχεις κομμάτια που εκδηλώνει, όσο και απίστευτο αν ακούγεται αυτό

αυτή την άσκηση είναι μέρες που μου έχει βγει και πειραματίζομαι στην δουλειά..σαν επιβεβαίωση της παρουσίας πέρα απο το προσωπείο έχω παρεί ένα χαμόγελο βαθύ απο τον άλλο, που γνωρίζω ότι έιναι Αυτός μέσα του που μου χαμογελάει

όταν πια γνωρίζεις πλευρές σου που ουτε έιχες φανταστει, αν όχι όλο το δεντρο, τουλαχιστον ένα μερος του, τότε μπορεις να δεις και στον αλλο αυτο το βαθύ χαμόγελο και είναι όμορφη στιγμη

[VasilisM]

Θέλω να μοιραστώ κάτι, δεν ξέρω αν έχει συμβεί σε εσάς, αλλά μου έχει συμβεί να ακούσω από κάποια άτομα με τα οποία δεν έχω πολύ ιδιαίτερη σχέση, ένα γεια δηλαδή, άτομα από το χωριό του πατέρα μου, αλλά τα οποία επανειλημμένως ασχολούνται με το άτομο μου, και επικρίνουν αλλά λασπολογούν κιόλας. Η δική μου αντίδραση σε όλα αυτά όταν άκουσα τι έχει ειπωθεί για μένα, ήταν να μην ξαναπατήσω στα μέρη που σύχναζαν, αλλά μου προκάλεσε και μια γενική απέχθεια για όλο το χωριό, και έτσι καθαρά από αντίδραση δεν μιλάω σε κανέναν ακόμη και αν μου μιλήσουν, ή απλά γνέφω ειρωνικά... Ξέρω πως είναι από αντίδραση αυτό που κάνω αλλά δεν μπορώ να το ισορροπήσω, επίσης αυτό το έχουν καταλάβει και αυτοί. Τελικά σκέφτομαι πως ή θέλω απεγνωσμένα να ασχολούνται μαζί μου, ή την έχω δει τιμωρός..

[Vasoula]

Αυτά που λένε για σένα είναι η δική σου αλήθεια, Βασίλη μου?
Αν ξέρεις την αλήθεια εσύ, τι σε νοιάζει τι λένε για σένα οι άλλοι?

Είπαμε δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και αυτή είναι μια αλήθεια από μόνη της...

Λέγεται συνήθως ότι σε πιο μικρά μέρη είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι άνθρωποι, λόγω ανίας, να ενδιαφέρονται για τους άλλους, στην καθομιλουμένη "κουτσομπολεύουν"...

Θα σου ανατρέψω αυτήν την άποψη, λέγοντάς σου ότι και στα αστικά κέντρα είναι συνηθισμένο φαινόμενο...Κυρίως από ανθρώπους που δεν μπορούν να δουν "τα του οίκου τους"!!!

Αντί λοιπόν να το κάνουν από γειτονιά σε γειτονιά, το κάνουν από ιντερνετ σε ιντερνετ! Αν ρίξεις μια πιο παρατηρητική ματιά, το ιντερνετ βρίθει από απόψεις για τους άλλους...Μερικοί μάλιστα κάνουν κόπυ κάποιες φράσεις, τις βάζουν στο δικό τους και αρχίζουν να πυροβολούν!
Ε, και?

Μην δίνεις σημασία...

Σήμερα ξεκίνησα να γράψω κάτι για την ενότητα "σκέψεις"...
Μάλλον θα το βάλω εδώ... ;) για σένα...!!



H ψυχική ευγένεια, ο σεβασμός σ' αυτό που είναι ένας άνθρωπος, ανεξάρτητα από την δική μας άποψη για τον εαυτό μας, είναι μία χαρισματική ιδιότητα του φυσικού ανθρώπου, η οποία αναπτύσσεται ή μπλοκάρεται, ανάλογα με την διαπαιδαγώγησή του.
Η ανάγκη μας να διαφέρουμε, είναι μια εντολή που μας δόθηκε κατά την πρώιμη παιδική μας ηλικία, η οποία προσαρμόζει τον νου μας στις εκάστοτε πεποιθήσεις διαφοροποίησης με συγκριτικά δεδομένα της σχέσης «εγώ και οι άλλοι»…

Η ηθική διαπαιδαγώγησή μας είναι προσαρμοσμένη στα κοινωνικά και θρησκευτικά ήθη και έθιμα του τόπου μας, μα περισσότερο επεμβαίνει σ’ αυτήν και η ηθική και ψυχολογική εμπειρία των γονιών μας και στο πόσο εκείνοι είναι διατεθειμένοι να επιτρέψουν την ωρίμανση των παιδιών τους, προσφέροντάς τους αγάπη και ασφάλεια στα πρώιμα στάδια της ζωής τους.

Ο ανεξάρτητος άνθρωπος μπορεί εύκολα να μετακινηθεί από την ανευθυνότητα των ενστίκτων στην υπευθυνότητα του ατόμου, αν η διαπαιδαγώγησή του περιείχε εκείνο το ήθος που δεν θα τον τοποθετούσε στο κέντρο του κόσμου ενός περιοριστικού οικογενειακού δεσμού, αλλά θα του έδινε τα εφόδια για να επιτύχει την αυτό-επίγνωση μέσα στην ωρίμανση του Εαυτού του.

Αυτή η διαδικασία ωρίμανσης έχει στάδια εμβάθυνσης και στην αρχή ο νέος άνθρωπος ξεκινά την διαδρομή του με αμφισβήτηση του πραγματικού, αντίδραση στα δόγματα και τις νουθεσίες, απόρριψη των κανόνων και της τάξης. Η Ζωή για τον νέο άνθρωπο είναι μια ατέλειωτη αρένα εμπειριών και γνώσης, μια πεδιάδα ή ένας λόφος που χρειάζεται να ερευνήσει, να αγγίξει τα όριά του και να τα φτάσει μέχρι εκεί που μπορεί…

Τα στάδια ωρίμανσης περιέχουν όλες τις επιγνώσεις που του χρειάζονται, ώστε να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία και να βιώνει την ζωή του περισσότερο συνειδητά, πειραματιζόμενος διαρκώς με τα όριά του.
Μέσα σ’ αυτόν τον πειραματισμό αφυπνίζει συνεχώς και αέναα ιδιότητες που δεν είχε φανταστεί ότι έχει και κατακτά ύψη που ποτέ δεν φαντάστηκε ότι υπάρχουν.

Η φαντασία του, αν δεν έχει προσβληθεί από την πραγματικότητα, θα του ανοίξει τους ορίζοντες των δυνατοτήτων του και της αντιληπτικότητας του κόσμου του και θα τον ωθήσει να βρει τις ευκαιρίες ανάπτυξής του, πνευματικά, διανοητικά συναισθηματικά και φυσικά.

΄Όλα αυτά τα στάδια ωρίμανσης θα τον «αγνοποιήσουν» από τον μίζερο κόσμο της πραγματικότητας και θα τον εμπνεύσουν να αναζητήσει το αληθινό έναντι του πραγματικού.

Αν αυτά τα στάδια αναχαιτιστούν από την απογοήτευση, από την αδυναμία να ανακαλύψει ότι ο μίζερος κόσμος της πραγματικότητας είναι μια υποκειμενικότητα που βασίζεται στην ηθική του και στις πεποιθήσεις των αισθήσεων του, αν η φαντασία είναι ο κόσμος των παραισθήσεών του και ενοχοποιηθεί για την δυσαρμονία του κόσμου του, τότε η διαδικασία ωρίμανσης σταματά και παραμένει σε μια ασθενή θέση μη συνειδητής φθοράς, που συνειδητοποιείται σαν «γήρας»!

΄Όταν η διαδικασία ωρίμανσης σταματά, τότε η κρίση του για τον κόσμο του προσβάλλεται από την ανηθικότητα και την πλασματική αμφισβήτηση του αληθινού, έναντι του πραγματικού.

Το πραγματικό φθείρεται, ενώ το αληθινό μένει αιώνιο. Αυτήν την διαφορά ο φυσικός άνθρωπος, μέσα στην απογοήτευσή του από την ασθένεια και την φθορά που θεωρεί φυσιολογική, δεν μπορεί να την ανιχνεύσει και έτσι παραμένει ο καταθλιπτικός άνθρωπος του σήμερα…Ο αμφισβητίας, ο ορθολογιστής, ο υλιστής και συγχρόνως ο ιδεολόγος της διανόησης. Η εμπειρία του έχει σταματήσει και έχει περιοριστεί σ’ αυτό που σε όλη του την ζωή αμφισβητούσε…στην ίδια την αμφισβήτηση του εαυτού του, στην ζωή που αναπτύσσεται χωρίς επιχειρήματα και αποδείξεις…

Εχει και δικαιολογίες γι’ αυτό…Παρατηρεί την ζωή μέσα από ένα μικρό άνοιγμα, μια σχισμή που τον ενώνει με τον εξωτερικό του κόσμο, και την κρίνει σύμφωνα με τον σκοτεινό του εσωτερικό κόσμο…Αποτέλεσμα αυτού είναι να ζει μέσα από την ζωή των άλλων, θεωρώντας ότι η κρίση του είναι αναπτυγμένη και μπορεί να εκφράσει με αγένεια την γνώμη του για την ζωή των άλλων, μια και η δική του είναι αδύνατον να γίνει φανερή στα μάτια του…

Η εσωτερική ειρήνη είναι μια εσωτερική ανάπτυξη που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα και δεν απογοητεύεται από την σκληρότητα του πραγματικού, δεν μπαίνει καν στην διαδικασία να το αντιπαραβάλλει με το αληθινό. Το αληθινό, όπως και να εκφράζεται από έναν άνθρωπο, έχει αποτέλεσμα στον κόσμο του, και το πόσο μπορεί να φωτίσει την σκοτεινιά του δεν φαίνεται παρά από την κριτική που ασκεί στον ίδιο τον κόσμο του, με τις «μαζοχιστικές» συνέπειες της κατάθλιψής του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν δεν φοβόντουσαν, θα αυτοκτονούσαν!
Αυτό που τους εμποδίζει τους περισσότερους να το κάνουν, είναι αυτή η αίσθηση που έχουν της διαφορετικότητας τους και της παρεξηγημένης ευαισθησίας τους, που τους βάζει πάντα στην διαδικασία να ερευνούν τους άλλους, απλά για να αυτοπροβάλλονται σαν διαφορετικοί, ξεχνώντας ότι η εμπειρία είναι μέρος της δικής τους ωρίμανσης και όχι των άλλων…

[Danielli]

Μιας και έχουμε αρκετα χρόνια διαφορά Βασίλη μου, πρέπει να σου πω ότι ζούσα μέσα σε αυτο το "φόβο" της κριτικής των άλλων όλη μου τη ζωη, μέχρι που πρόσφατα ανακάλυψα ότι κανεις δεν μπορει να με κριτικάρει άν ΕΓΩ δεν κριτικάρω ΕΜΕΝΑ.

Ο τρόπος που αντιδρούσα εγώ ήταν υποταγη και καταναγκαστική ευγένια ( όχι ειρωνία και αντιδραση) , μα τα συναισθηματα ήταν ίδια προς αυτούς και -πάλι- την κριτική τους δεν την γλύτωνα.

Καλλιεργειται ετσι μια μπλοκαριμένη κοινωνική πράγματικότητα (εγώ και οι άλλοι που είναι οι εχθροί μου) , ενώ ουσιαστικά ο "έχθρος" είναι το ευάλωτο κομμάτι του Εαυτού που "ακουει" την κριτική του άλλου κομματιού μου που το αντιμάχεται.

Ειρήνη στα κομμάτια μας , ενότητα... υπάρχει αγαπη για όλα, όλα θα πάρουνε !

[Vasoula]

η έλλειψη αυτο-αποδοχής σίγουρα ευθύνεται για την κριτική που ασκουμε και για την ενόχληση της κριτικής που δεχόμαστε...

΄Ομως είναι το "ω" της αυτογνωσίας και μέχρι να φτάσεις σε ένα "ικανοποιητικό" επίπεδο ακεραιότητας και εσωτερικής ελευθερίας στην αυτοεπίγνωση, υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια...

Δεν μπορείς απευθείας να αποσύρεις το ενδιαφέρον σου για την αποδοχή των άλλων (αφού έτσι μεγάλωσες), και φυσικά δεν μπορείς μεμιάς να μην ενοχλείσαι από την κακόβουλη κριτική, που σου θυμίζει ότι δεν είσαι καλό παιδί, ενώ εσύ έχεις κάνει τα πάντα για να το αποδείξεις!

Το πιο εύκολο που μπορούμε να κάνουμε είναι να νιώσουμε συναισθήματα θυμού και απόρριψης για τους άλλους, αλλά αυτό δεν σώζει στην ουσία, από την δυσαρμονία που νιώθουμε με τον εαυτό μας!
Αν αφήσουμε μέσα μας χώρο στην ατομικότητά μας να αναπτυχθεί, τότε θα αναπτυχθεί με υγιή τρόπο και η αυτο-αποδοχή!
Καμιά φορά από σύγχυση και μόνο η αυτο-αποδοχή γίνεται εμπόδιο στην ειλικρινή αναγνώριση του εσωτερικου διαχωρισμού μας.
Αυτοί είναι έτσι, όχι εγώ...είναι η πιο εύκολη κάλυψη της αυτοαπόρριψης τελικά!
Η διαδικασία σύγκρισης δεν έχει τελειώσει και αυτό σε απομακρύνει από την ειλικρίνεια που μπορείς να νιώσεις κατά την συνειδητοποίηση των ατελειών σου, να είσαι μια Ανθρώπινη ΄Υπαρξη και όχι ένας διανοητικός τύπος που αποφασίζει για το πόσο οι άλλοι μπορούν, αυτό που μπορείς ο ίδιος...

[VasilisM]

Αυτά που λένε για σένα είναι η δική σου αλήθεια, Βασίλη μου?

Μερικά κομμάτια είναι, και όταν δεν τα έχεις ισορροπήσει ως δικά σου πλέον, γιατί πρόσφατα τα ανακάλυψες και εσύ, είναι πολύ σκληρό να σου τα χτυπούν απ'έξω και ειδικά με τόση περιττή σάλτσα για να ακούγονται ενδιαφέροντα.


Κατά τα άλλα είναι πολύτιμα αυτά που γράφεις! Μερικά τα έχω βιώσει και για μερικά επιφυλάσσομαι
Πόσο έχουμε μπλοκάρει τελικά την χαρά της ανακάλυψης, για να μην μας πούνε παράξενους..

Η εσωτερική ειρήνη είναι μια εσωτερική ανάπτυξη που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα και δεν απογοητεύεται από την σκληρότητα του πραγματικού, δεν μπαίνει καν στην διαδικασία να το αντιπαραβάλλει με το αληθινό. Το αληθινό, όπως και να εκφράζεται από έναν άνθρωπο, έχει αποτέλεσμα στον κόσμο του, και το πόσο μπορεί να φωτίσει την σκοτεινιά του δεν φαίνεται παρά από την κριτική που ασκεί στον ίδιο τον κόσμο του, με τις «μαζοχιστικές» συνέπειες της κατάθλιψής του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν δεν φοβόντουσαν, θα αυτοκτονούσαν!
Αυτό που τους εμποδίζει τους περισσότερους να το κάνουν, είναι αυτή η αίσθηση που έχουν της διαφορετικότητας τους και της παρεξηγημένης ευαισθησίας τους, που τους βάζει πάντα στην διαδικασία να ερευνούν τους άλλους, απλά για να αυτοπροβάλλονται σαν διαφορετικοί, ξεχνώντας ότι η εμπειρία είναι μέρος της δικής τους ωρίμανσης και όχι των άλλων

Συμφωνώ..

Ο τρόπος που αντιδρούσα εγώ ήταν υποταγη και καταναγκαστική ευγένια ( όχι ειρωνία και αντιδραση) , μα τα συναισθηματα ήταν ίδια προς αυτούς και -πάλι- την κριτική τους δεν την γλύτωνα.

Ντάνυ νομίζω πως απλά διαφέρουμε στον τρόπο που αντιδρούμε! Και ναι έχεις δίκιο εδώ, δεν έχω κατακτήσει την αυτο-αποδοχή, ακόμη ασκώ κάποιες φορές κριτική σε εμένα, αλλά σίγουρα υπάρχουν βήματα προόδου..

Ειρήνη στα κομμάτια μας , ενότητα... υπάρχει αγαπη για όλα, όλα θα πάρουνε !

Δεν μπορεί, κάποτε θα ωριμάσουμε!

[Danielli]

[Fotinoula]

΄Ομως είναι το "ω" της αυτογνωσίας και μέχρι να φτάσεις σε ένα "ικανοποιητικό" επίπεδο ακεραιότητας και εσωτερικής ελευθερίας στην αυτοεπίγνωση, υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια...

Δεν μπορείς απευθείας να αποσύρεις το ενδιαφέρον σου για την αποδοχή των άλλων (αφού έτσι μεγάλωσες), και φυσικά δεν μπορείς μεμιάς να μην ενοχλείσαι από την κακόβουλη κριτική, που σου θυμίζει ότι δεν είσαι καλό παιδί, ενώ εσύ έχεις κάνει τα πάντα για να το αποδείξεις!

Το πιο εύκολο που μπορούμε να κάνουμε είναι να νιώσουμε συναισθήματα θυμού και απόρριψης για τους άλλους, αλλά αυτό δεν σώζει στην ουσία, από την δυσαρμονία που νιώθουμε με τον εαυτό μας!
Αν αφήσουμε μέσα μας χώρο στην ατομικότητά μας να αναπτυχθεί, τότε θα αναπτυχθεί με υγιή τρόπο και η αυτο-αποδοχή!
Καμιά φορά από σύγχυση και μόνο η αυτο-αποδοχή γίνεται εμπόδιο στην ειλικρινή αναγνώριση του εσωτερικου διαχωρισμού μας.
Αυτοί είναι έτσι, όχι εγώ...είναι η πιο εύκολη κάλυψη της αυτοαπόρριψης τελικά!
Η διαδικασία σύγκρισης δεν έχει τελειώσει και αυτό σε απομακρύνει από την ειλικρίνεια που μπορείς να νιώσεις κατά την συνειδητοποίηση των ατελειών σου, να είσαι μια Ανθρώπινη ΄Υπαρξη και όχι ένας διανοητικός τύπος που αποφασίζει για το πόσο οι άλλοι μπορούν, αυτό που μπορείς ο ίδιος...

πολύ σημαντικά

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Αυτο το μπλοκαρισμα της αυτοαποδοχης το πως ειμαστε και γιατι δεν ειμαι καλυτερος,γιατι δεν ειμαι ποιο ετσι..ποιο αλλιως απο τον αλλον ειναι πραγματικα δυσκολος τομεας και για μενα πολλες φορες.
Ειδικα οταν φτανουν στα αυτια μου διαφορες κριτικες που μπορει να μην γινονται με κακο σκοπο αλλα παρολαυτα βλεπω οτι μου ριχνουν το ηθικο στο πατωμα και αρχιζει το αυτομαστιγωμα
Πολλες φορες τα βαζω με τον εαυτο μου και λεω μα γιατι δεν κανεις τιποτα γιαυτο και αλλα πολλα κοσμητικα που μου φορτωνω ωρες ωρες και με κατεβαζω ακομα ποιο κατω απο το πατωμα,στα σκοτεινα υπογεια.
Θελει πολυ σκαψιμο για να καθαρισει αισθανομαι.

[Νίκος]

Δε γνωρίζω αν έχουμε το δικαίωμα να καταθέτουμε την άποψη μας παντού, αλλά θα εκφράσω την ταπεινή μου γνώμη επί του θέματος και ειδικά μετά την ανάγνωση του βιβλίου Οι 9 επιγνωσεις που το συστηνω σε όσους δεν το έχουν διαβάσει.
Μέσα εκεί αναφέρει-κάτι που κι εγω πιστεύω- ότι οι άνθρωποι υιοθετούν κάποιους ρόλους ανάλογα με το τι ρόλους είχαν εκείνοι που τους μεγάλωσαν(γονείς, δάσκαλοι κλπ).
Για παράδειγμα αν κάποιος γονιός εκφοβιζε τα παιδιά για το να ή να μην κάνουν κατι(ρόλος του τρομοκρατη) τότε και τα παιδιά ή θα γινόταν τρομοκράτες στις σχέσεις τους ή απομακροι. Αν πάλι οι γονείς ήταν απομακροι τα παιδιά γινόταν Ανακριτες στη προσπάθεια τους να τραβήξουν τη προσοχή τους και παει λέγοντας....
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι αν έχουμε επίγνωση αυτών των ρόλων οι οποίοι δημιουργούνται απο την ανάγκη του καθε ανθρώπου να κερδίσει ενέργεια απο τους άλλους τη στιγμή που πιάνουμε τους άλλους οι κι εμάς να φερομαστε έτσι, αμέσως έχοντας προσδιορίσει μέσα μας τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή αποκτουμε και την ικανότητα να μην το αφήνουμε να συμβαίνει πχ όταν κάποιος μας υπονομεύει με τα λόγια του, αν αυτό μας ενοχλήσει τότε αυτός νοιώθει καλύτερα και εμείς άσχημα δηλαδή εκείνος πήρε ενέργεια απο εμάς που τη χάσαμε αφήνοντας τον να μας επηρεάσει.
Το κλειδί λοιπόν είναι να μπορούμε να αντλούμε ενέργεια απο μέσα μας, απο τη φύση κλπ έτσι ώστε να μην χρειαζτται να την αντλούμε απο τη συνάνθρωπο μας εν γνώση μας ή όχι και το κυριότερο να καταλάβουμε ποιους απο αυτούς τους ρόλους υποδηθηκαμε ή ακόμη υποδυομαστε έτσι που

[AMALIA]

Ομορφος διαλογος...!!!

Και οντως με οποιον τροπο και να το κανεις ειτε αποριπτοντας ειτε δεχομενη τα παντα τιποτα δεν αλλαζει μεχρι με εργασια να βρεις τα δικα σου κομματια και να τα αποδεχτεις..
Συμφωνω με την βασω δεν γινεται απο την μια μερα στην αλλη αλλα ΓΙΝΕΤΑΙ αρκει να εχεις επιμονη, υπομονη και θαρρος να δουλλευεις προς αυτο.

Ξαναεκπαιδευεις τον ευατο σου και καθε μερα οσο πιο πολυ αυτοαποδεχεσαι τον ευατο σου , τον σεβεσαι και τον φροντιζεις μαγικα σταματαν οι αλλοι να ασχολουντε η και αν ασχολουντε δεν μπαινεις καν στον κοπο να ασχοληθεις εσυ..

[Νίκος]

Να τους καταριψουμε απο μέσα μας εντελώς.
Καμία φορά βέβαια αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε μας ίσως να είναι και ένα κομμάτι απο την αλήθεια μας που ο άλλος βλέπει και που ίσως να έχει και δίκιο ότι υπάρχει.

[AMALIA]

Για παράδειγμα αν κάποιος γονιός εκφοβιζε τα παιδιά για το να ή να μην κάνουν κατι(ρόλος του τρομοκρατη) τότε και τα παιδιά ή θα γινόταν τρομοκράτες στις σχέσεις τους ή απομακροι. Αν πάλι οι γονείς ήταν απομακροι τα παιδιά γινόταν Ανακριτες στη προσπάθεια τους να τραβήξουν τη προσοχή τους και παει λέγοντας....

Η γινοταν θυμα και θυτες.. να σου δωσω και αλλη μια βερσιον.. ;)

[Vasoula]

Δε γνωρίζω αν έχουμε το δικαίωμα να καταθέτουμε την άποψη μας παντού,

Νίκο μου κατ' αρχή να σου πω ότι έχεις δικαίωμα να γράφεις παντού, να επικοινωνείς και εκφράζεσαι παντού! Η γνώμη του καθενός μας είναι πολυτιμη

μετά πάνω σε αυτό που λες, στο πως μεγάλωσε κανείς και μέσα από ποιόν ρόλο τον προσέγγισαν οι γονείς του, έχει να κάνει περισσότερο με τις ασυνείδητες συμπεριφορές. ΄Ετσι κανείς δεν ξέρει ή δεν παραδέχεται τουλάχιστον ότι είναι τρομοκράτης ή ανακριτής ή απόμακρος, συνειδητά, γιατί κανένας δεν γνωρίζει συνειδητά τον εαυτό του και τα ψυχολογικά του περιεχόμενα!

Αυτό το μαθαίνει, ίσως με βιαιο τρόπο, μέσα από τις διαπροσωπικές του σχέσεις, κυρίως τις ερωτικές που του δείχνουν ολοκάθαρα τις ελλείψεις και τις εξαρτήσεις του, αν βέβαια είναι έτοιμος να τις δει και δεν τις προσπεράσει...

Αυτό που αναφέρεις σαν κατάληξη του συμπεράσματός σου

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι αν έχουμε επίγνωση αυτών των ρόλων οι οποίοι δημιουργούνται απο την ανάγκη του καθε ανθρώπου να κερδίσει ενέργεια απο τους άλλους

είναι πολυ βασική αρχή της αυτογνωσίας αλλά και μια διαδρομή που χρειάζεται κυρίως ειλικρίνεια και γεφύρωμα των ψυχικών μας πεδίων...
Γιατί η νόηση το καταλαβαίνει, αλλά όταν το συναίσθημα πιέζει τότε δεν υπάρχει λογική συμπεριφορά, και το ασυνείδητο στήνει τρελό χορό γύρω από τα νεύρα μας...
΄Ετσι ενώ γνωριζουμε το καλό και το αγαθό, πράττουμε πάντα κάτι αντίθετο...Γι' αυτό και η διανόηση δεν μπόρεσε ποτέ να ημερέψει τα πάθη και τα θλιβερά συναισθήματα των ανθρώπων...
Χρειάζονται κάτι πιο βαθύ για να ανέβουν σε μια υψηλότερη κατάσταση συνείδησης απο την απλή επίγνωση...

Η δική μου άποψη βέβαια...

[Δωρουλα]

έχει πολύ ενδιαφέρον η κουβέντα!!