βρέθηκα την κυριακή για καφεδάκι με δυο φίλες μου απο την σχολή εδω στην Θεσσαλονίκη, που ειχαμε να βρεθούμε καιρό
καθώς λέγανε τα νέα τους με έπιασε η καρδιά μου, έιναι και τα δυο νεα κορίτσια, η μια απο τις δυο χρησιμοποεί ψυχοφάρμακα καθως και ο σύντροφος της απο ότι εμαθα και η αλλη έιναι στα προθυρα να το κανει,
όλα αυτα μεσα σε κρίσεις πανικου, κρίσεις ασθματος, ψυχικά επεισόδια και ήπιας μορφης μελαγχολίες
ηλικίες 20 εως 26 χρονών
και δεν είναι τα μόνο παραδείγματα
αφου αναρωτηθηκα, κατέληξα ότι εκείνο που λείπει έιναι η Θεληση, η Θέληση για Ζωή, η Θέληση για Θεραπέια, η Θέληση να πάρουμε στα χέρια μας την ευθύνη του εαυτου μας και επιτέλους να πάψουμε να είμαστε τα παιδιά των γονιών μας, τα παιδια της κοινωνίας, τα παιδια ενός κατώτερου Θεου και πάει λέγοντας
επιλέγουμε την βολή που μας αρωστάινει αντι να μας ελευθερωνει απο φόβο μηπως και το διαφορετικο πεσει σαν θηριο και μας φαει, απο φόβο να στρέψουμε το κεφάλι μας έξω απο τις παρωπιδες μας έστω για λίγα λεπτα να κοιτάξουμε έστω για λίγο αυτο το κάτι διαφορέτικο,
και είναι μόνο 20 χρονών.....
δεν έχει να κάνει με την ωρίμανση, διοτι η ωρίμανση έρχεται όταν υπάρχει και κίνηση, δλδ δεν μπορώ να κάθομαι στην φωλιά μου και να περιμένω απο εκει στατικά να ωριμασω, δεν γινεται απο αποψη φυσικών νόμων.
όταν ξεκινάς ένας δρόμο αυτός δεν έχει ημερομηνία λήξης, δλδ Ζεις, βαδίζεις, κινείσαι και μεσα σε αυτη την κίνηση ωριμάζεις και ενα σκαλοπάτάκι την φορά, αν δεν επιλέγεις την κίνηση πως θα έλξεις και τα επιπεδα ωρίμανσης
δεν εξαιρω τον εαυτο μου αναφεροντας τα παραδειγματα, χαρην κριτικης, αλλα σαν παρατήρηση και μοιρασμα
σκεψεις
