Iωαννούλα, στην αρχή της επαγγελματικής μου καριέρας, που είχα κι εγώ μέσα μου διάφορα συναισθήματα και κυρίως θυμό, όλοι οι άνθρωποι που είχαν σχέση εξουσίας μαζί μου, μου φαίνονταν εχθρικοί...Και επειδή δεν μάσαγα καθόλου, ούτε είχα ανάγκη την εργασία μου τόσο πολύ τότε, πάντα κάθε μας κουβέντα κατέληγε σε πόλεμο, γιατί ακριβώς τους την έλεγα, νομίζοντας ότι έτσι βάζω τα όριά μου. Αν με ρώταγες εκείνη την εποχή, πάντα εκείνοι με έβγαζαν από τα όρια μου και ήταν οι "κακοί" της υπόθεσης, ενώ εγώ αντίθετα ήμουν ένα ευγενικό πλάσμα, που έκανα το καλύτερο!
Βέβαια ήμουν βαθιά νυχτωμένη, όσον αφορά τις σχέσεις μου με την εξουσία γενικά και πόσο είχα ανάγκη την εσωτερική μου ελευθερία για να μπορώ να είμαι καλά.
Στην πορεία και μέσα από την ελευθέρωση των δικών μου συναισθημάτων και την αποδοχή όσων περιείχα, το θεμα με τους προϊσταμένους πήγαινε σαφώς καλύτερα, αλλά δεν είχε θεραπευτεί αυτό το μέρος μου, που αντιδρούσε βίαια πολλές φορές, ειρωνικά και επικριτικά προς πάσα κατεύθυνση...
Ο δάσκαλος μου σε ένα καίριο σημείο της διδασκαλίας μας, μου είπε να επικεντρώνομαι στο θείο μέρος κάθε ανθρώπου, όπως και να ήταν αυτός για την δική μου κοινωνική αντίληψη και να συνδιαλέγομαι με αυτό το μέρος τους, παραβλέποντας τα "προσωπεία" τους!
Πραγματικά, άρχισα να το εφαρμόζω και έβλεπα πως τελικά κανείς δεν ήθελε το κακό μου. Αυτός που ήθελε το κακό μου ήταν η προσωπικότητά μου και ο χαρακτήρας της, που τότε προσπαθούσα να "αποχαρακτηρίσω"...
Στην πορεία αυτής της άσκησης, και για τρεις συνεχόμενες ημέρες, η προσπάθεια μου συμπληρώθηκε και με μία οραματική κατάσταση που ήταν οφθαλμοφανής και στα φυσικά μου μάτια...
Για τρεις ολόκληρες ημέρές έβλεπα σε κάθε άνθρωπο ένα χρυσό φως, μια Παρουσία φωτεινή και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η Ψυχή μου να νιώθει Αγάπη για κάθε άνθρωπο, όπως και να ήταν...
Μέσα σ' αυτήν την Αγάπη, μπορούσα να εκφράζω όλα τα όμορφα αισθήματα μιας ανθρώπινης ύπαρξης, και οι άλλοι ελάμβαναν το "μήνυμά" μου και έτσι μπορούσαν να λυθούν τα προβλήματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ποτέ ξανά δεν ένιωσα "αδικημένη" και "ανεπαρκής" από κανέναν άνθρωπο, ότι και να μου έλεγε, γιατί στο βαθύτερο επίπεδο υπήρχε αγάπη και ουτε ένα στίγμα φόβου....
Δεν ήταν και δεν είναι όλες οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους ομαλές, αυτό όμως που "κατάκτησα" είναι να δέχομαι τις προσωπικότητες των ανθρώπων και να τις κατανοώ και αυτό μου έφερε μια απεριόριστη ελευθερία μέσα μου, αγάπης και συγχώρεσης, ώστε να μην βρίσκουν χώρο τα συναισθήματα μου να απωθούνται και να μαζεύονται σε εμμονή από λανθασμένες πεποιθήσεις για την φυσική μας Ζωή...
Σε όλη μας την Ζωή θα έχουμε σχέσεις με ανθρώπους που πιθανώς θα μας απορρίψουν και θα γίνουν επιθετικοί, αλλά αν αφήσουμε αυτές τις καταστάσεις να είναι δικές τους, χωρίς να εξαρτηθούμε από την ανάγκη μας να είμαστε σημαντικοί για όλους, και να το επιδιώκουμε μέσα από άμυντικούς μηχανισμούς της προσωπικότητας μας, αν καταρρίψουμε την ανάγκη μας να επιβληθούμε και να νιώσουμε ασφαλείς από την αποδοχή τους, τότε όλα θα είναι αρμονικά μέσα μας και κυρίως δεν έχουμε συναισθήματα εκδίκησης για κάθε άνθρωπο που δεν μας αποδέχεται, γιατί οι λόγοι της μη-αποδοχής είναι μόνο δικοί του και όχι δικοί μας!
Το κυριότερο βέβαια σ' αυτήν την εργασία, είναι να μην εφησυχάσουμε με την δική μας προσωπικότητα και τον χαρακτήρα της, αλλά να νιώσουμε την Παρουσία μέσα μας και την καθοδήγησή της. Δεν είναι μέρος της εργασίας μας η λύπηση για τους άλλους. Δεν τους αξίζει η λύπηση και αυτό είναι μια λανθασμένη κατεύθυνση της προσωπικότητάς μας. Δεν είναι αυτοί έτσι και εμείς αλλιώς...
Αν δεχθούμε ότι η πλάνη και η ψευδαίσθηση που μας βάζουν τα συναισθήματά μας να ακολουθούμε, σε σχέση με τις προσωπικότητές μας και τις εσωτερικές μας συγκρούσεις, δεν είναι η αλήθεια της δικής μας ύπαρξης, τότε θα γίνουμε βαθιά Ανθρώπινοι...
Και νομίζω ότι αυτός είναι ο στόχος κάθε ανθρώπου!
και αν αυτο που σου ερχεται ειναι κάτι που αληθινα θελεις .....θα ειναι πάντα μέσα σου να σε γεμιζει με αρμονία
