«Μπουκώνουν» τα παιδιά με ψυχιατρικά φάρμακα
ουφ!
Θα θέσω μια ερώτηση...
Εδώ στην Ελλάδα (μιλάω για την Ελλάδα, γιατί προς στιγμή εδώ βρισκόμαστε) οι πολιτικοί είναι όλοι διεφθαρμένοι...το ξέραμε από πάντα, ακόμα και όταν δίναμε μάχες υπερ του ενός ή του άλλου κόμματος! Μόνο η αφέλεια θα μας εμπόδιζε να καταλάβουμε ότι όποιος και να ανέβει στην κυβέρνηση, για το μόνο που θα ενδιαφερόταν ήταν για την τσέπη του!
Λάθος μας, ας πούμε, που τους ψηφίσαμε...Ακόμα κι αν αγνοήσουμε τους καθρέφτες των πολιτικών, που μοιάζουν με αυτούς που τους ψήφισαν, ακόμα κι αν αγνοήσουμε τον αντικατοπτρισμό της φθοράς της κοινωνίας, σε κάθε έναν πολίτη, σήμερα δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι χρειαζόμαστε λύσεις...
Λύσεις που δεν αφορούν το τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση, αλλά το τι πρέπει να κάνουμε εμείς, ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί, σε ένα κοινό όραμα...
Λέμε ότι ο καθένας μας χρειάζεται να αλλάξει νοοτροπία, σκέψη και να βάλει άλλες προτεραιότητες στην ζωή του. Σωστά το λέμε εμείς, όμως...
Μερικές φορές, βλέποντας το χάος στις ψυχές των ανθρώπων, τον φόβο και την αγωνία, την βία και την απαξίωση στην ουσία της ζωής, νιώθω ότι αυτές οι "ασθένειες" δεν χτυπιούνται στην ρίζα τους.
Από που να ξεκινήσει κανείς?
Πως να εκπαιδεύσει την μάζα να γίνει ανθρωπότητα?
Πως να δώσει ελευθερία, όταν αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί κανείς να το αντέξει, γιατί του φέρνει μπροστά και τις υποχρεώσεις του?
Σκέψεις δικές μου...
Ερωτήματα που πολλές φορές δεν έχουν απαντήσεις και έτσι φαίνεται να μην έχουν και λύσεις...
΄Ομως δεν θεωρώ ότι η Ζωή μας είναι αδιέξοδο...ούτε ότι εξαρτάται από μια χούφτα ανθρώπων, γιατί ούτε αυτοί έχουν βρει νόημα στην Ζωή τους, "ασθενείς" είναι κι αυτοί, σαν όλους...Γιατί δεν έχει σημασία από πια μερά κοιτάς την ασθένεια! Δεν έχει σημασία αν την παραδέχεσαι ή όχι...Σημασία έχει πως ζεις και πως ανταποκρίνεσαι στις ευκαιρίες της "θεραπείας" σου...
Πολλές φορές συλλογίζομαι ότι η "θεραπεία" είναι μια επίπονη διαδρομή γκρεμισμάτων και αυτοπειθαρχίας...Η επίκριση, το πιο εύκολο πράγμα σε έναν πολωμένο κόσμο, δεν είναι τρόπος να θεραπευτείς από την ψευδαίσθηση...Είναι εύκολο να πεις "εγώ δεν είμαι έτσι, εσύ είσαι έτσι", όμως αυτή η άποψη δεν θεραπεύει, ούτε τον "έτσι", ούτε τον "αλλιώς"...
Οι πνευματικοί στόχοι φώτισης γελειοποιήθηκαν, μέσα από την πληθώρα συστημάτων που καταλήγουν, σχεδόν όλα, στην ελπίδα...
Μα δεν μπορεί η Ζωή να ελπίζει να ζήσει μέσα σε έναν συγκεκριμένο πλαίσιο, γιατί τότέ στενεύουν τα περιθώρια του θεού.Και αυτό φέρνει ακόμα μεγαλύτερη αγωνία για την κόλαση, που ορμάει από τις χαραμάδες για να πνίξει την ίδια την Ζωή...
Η κόλαση είναι υπεύθυνη για τον σταυρό που κουβαλάμε στην πλάτη...Μας τον φόρτωσε...Και εμείς, αντί να τον φέρουμε μέσα μας, προσπαθούμε να τον φορτώσουμε σε κάποια άλλη πλάτη. Μα για να βρούμε έναν νέο "Σίμωνα", χρειάζεται πρώτα αυτός να έχει ενσωματώσει τον δικό του σταυρό σε κάθετη και οριζόντια ανάπτυξη του Εαυτού του. Αλλιώς, δεν υπάρχει "διαθέσιμη πλάτη", όσα και να πληρώσουμε...
Λύσεις έχουμε?
