Πέρασα οδυνηρά αυτήν την ασθένεια.
Με δείκτες που ήταν πέρα από τα ιατρικά δεδομένα.
Σε τόσο υψηλά επίπεδα, που οι γιατροί με ρώτησαν "καλά πως ζεις? Κανονικά θα έπρεπε να ήσουν σε κώμα...Και όταν πέσεις σε κώμα από υποθυρεοειδισμό, τότε μπορεί να σε θάψουν και ζωντανή "
Η καρδιά υπολειτουργούσε, ο σίδηρος εξαφανίστηκε, η φεριτίνη μηδενίστηκε, η χοληστερινη κτύπησε δύο φορές κόκκινο, οι κρίσεις πανικού ήταν σε μόνιμη βάση...
Δεν ήθελα, κοινά, να ζω, όμως φοβόμουν και να πεθάνω...
Προσπαθούσα να γιατρευτώ, αλλά ήταν μάταιο.
Δεν είχα βρει την αιτία...Είχα εγκαταλείψει και το ρέικι και κάθε σκέψη για ολιστική θεραπεία...Ποιός εγώ! Που το ρέικι ήταν στην ζωή μου από 17 ετών.
Βάρος στο φυσικό μου σώμα που ήρθε σαν εκδήλωση του συμπτώματος απο το συναισθηματικό. Η ψυχή μου ασφυκτιούσε μέσα σε ένά άρρωστο σώμα και όσο αυτό αρρώσταινε, τόσο πίεζε εκείνη. Οι συναισθηματικές φορτίσεις, δημιουργούσαν και νοητικά μπλοκαρίσματα. Δεν ήθελα να σκέφτομαι και έτσι κοιμόμουν. Συνέχεια και όποτε έβρισκα ευκαιρία. ΄Οταν ήμουν ξύπνια φοβόμουν. Τα πάντα! Από την μύγα που πέταγε, μέχρι τον πιο μικρό ανεπαίσθητο ήχο, που μπορεί να έχει ένα σπίτι.
Π.χ. από το ψυγείο που κάνει απόψυξη...
Σε όλο μου το σπίτι αισθανόμουν κάτι αρνητικό. Κάποιος με "κυνήγαγε", κάποιος πιο δυνατός φυσικά από εμένα. Βυθιζόμουν ολοένα και πιο πολύ στην "αρρώστεια", δεν "άκουγα", δεν αισθανόμουν, δεν ήθελα να "βλέπω"...Συνέτριψα τον εαυτό μου, μέσα σε ένα πλήθος ενοχών και αμφισβητήσεων για την ίδια την ζωή.
΄Ολες οι αναζητήσεις μου μέσα σε μια στιγμή κατέρευσαν. Γκρέμισαν τα πάντα. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο φόβος μου και αυτόν είχα μόνιμα απέναντί μου.
Από αυτήν την καταδίκη βγήκα με μια μόνο πρόταση Μια πρόταση που ευγνωμονώ γιατί έσπασε το φράγμα που είχα δημιουργήσει απέναντι στην ζωή και γκρέμισε κάθε αντίσταση γι αυτήν
«Χρειάζεσαι ψυχίατρο»!!!
Αυτή η σωτήρια φράση, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, λειτούργησε για μένα σαν κασμάς. Γκρέμισε ότι είχα χτίσει για να με απομακρύνει από έναν σκληρό κόσμο, μια απάνθρωπη κοινωνία, αρνητικούς ανθρώπους, που με αρρώσταιναν.
Η εργασία μου άρχισε εντατικά. «Το θέλημά σου, όχι το θέλημά μου» ήταν η δίοδος από όπου η ψυχή μου μπόρεσε να μου ξαναδώσει την δύναμη να ζήσω. Να μου ανοίξει τα αυτιά μου για να "ακούω" πάλι την καθοδήγηση, που είχα "θάψει" μέσα στον θόρυβο της πόλης. Να μου θυμίσει ξανά την "σιωπή" και την ευγνωμοσύνη μου γι' αυτήν.
Το ρέικι ζέστανε κάθε παγωμένή «αρτηρία», έγινε φακός στο υπόγειο μου. Βρήκα τις σκιές μου, τις διεκδικήσεις μου, τις αντιστάσεις μου, τον φόβο μου. Γιατί έτσι ήθελα και έτσι είχα αποφασίσει τελικά. Να πεθάνω, για να ζήσω.
Το βιβλίο, από το οποίο αντιγράφω το απόσπασμα για τον υποθυρεοειδισμό, το έχω αγοράσει πριν δύο χρόνια. ΄Όταν διάβασα τι γράφει γι αυτήν την ασθένεια, έκλαψα από ευγνωμοσύνή. Γιατί κατανόήσα ποσο σημαντικές γνώσεις έχει η ψυχή μας, αν την αφήσουμε να τις ξεδιπλώσει και να μας τις μεταβιβάσει. Αν την αφήσουμε να μας μιλήσει μέσα στην σιωπή...
Λες και το είχα γράψει εγώ
Οι ασθενείς έχουν φορέσει ένα χοντρό πετσί απέναντι στον έξω κόσμο. Η πρησμένη σαν ζυμάρι επιδερμίδα, εκτός από την κακή κυκλοφορία του αίματος, στερείται και ζωτικής δύναμης, δηλαδή οι ασθενείς δεν θέλουν κανενός είδους επαφή με τον έξω κόσμο. Η επιδερμίδα, όριο προς τα έξω, παραμένει ψυχρή και νεκρή. Τα κρύα χέρια, αν ποτέ χαιρετίσουν, προδίδουν ότι δεν δέχονται την εγκάρδια ή ζεστή επαφή. Τα κρύα πόδια αποκαλύπτουν ότι οι ρίζες τους στην γη είναι δίχως ζωή, ελλιπείς. ΄Όταν παγώνουν τα πόδια υπάρχει φόβος.
Οι ασθενείς παριστάνουν τον «ψόφιο». Ωστόσο με τους υπερθυρεοειδικούς έχουν κοινό σημείο τον θάνατο. Οι μεν φοβούνται, οι δε μιμούνται τον θάνατο, αλλά και οι δύο ασχολούνται συνεχώς με αυτόν.
Η καρδιά τους χτυπά με κουρασμένο, αργό ρυθμό, κινώντας αίμα χωρίς ουσία, απλώς έναν πολύ αραιό χυμό ζωής με ελάχιστους φορείς ενέργειας (ερυθρά αιμοσφαίρια) και καύσιμα (σάκχαρο). Το χαμηλό επίπεδο σακχάρου επισημαίνει ότι αυτή η ζωή δεν έχει καμία γλύκα. Η άνευ όρων απόσυρση από όλα τα μέτωπα της ζωής έχει βυθιστεί στο σώμα και σωματοποιείται. Η ζωή των ασθενών έχει σχεδόν παγώσει, οι ζωτικές λειτουργίες τους έχουν κατασταλεί. Δεν τους θερμαίνει πια η ιδέα της ζωής. Αυτές είναι οι ακραίες καταστάσεις που κρύβονται συνήθως πίσω από μακάβριες ιστορίες περί ταφής ζωντανών ακόμα ατόμων.
Το μάθημα που πρέπει να διδαχτεί ο ασθενής και η λύση του θέματος της υπολειτουργίας είναι να αποτραβηχτεί το άτομο ενσυνείδητα στον εαυτό του. Η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει τα πάντα, πρέπει να μετασχηματιστεί στη φράση «γενηθήτω το θέλημά σου». ΄Όχι παραίτηση από την ζωή, αλλά υποχώρηση από το «θέλω».
Ενώ στην υπερλειτουργία του θυρεοειδούς η ζωή έχει βυθιστεί στην σκιά, στην υπολειτουργία βυθίστηκε ο θάνατος. Επομένως πρέπει να αφήσει κανείς όλα τα παλιά να πεθάνουν, δηλαδή τα παλιά πρότυπα και προγράμματα, όλα όσα έχουν προ πολλού κουραστεί μέχρι θανάτου. Η ενασχόληση του ασθενούς με τον θάνατο είναι πρώτιστο καθήκον του. Μόνο όταν μάθει να πεθαίνει, θα μπορέσει να ζήσει. Ωστόσο υπήρξαν πολιτισμοί που ανήγαγαν σε σημαντικότερο περιεχόμενο της ζωής την προετοιμασία για τον θάνατο: οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, οι Μάγια και οι Λάμα του Θιβέτ.
Η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής
Ρύντιγκερ Νταλκε
Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος
