Η εγωιστική διάθεση της προσωπικότητάς μας είναι να υπερισχύει, γιατί έτσι νιώθει ζωντανή...΄Ομως αυτό μας φέρνει σε αντίθεση με την ψυχική γενναιοδωρία και βιώνουμε μια εσωτερική σύγκρουση, χωρίς να συνειδητοποιούμε από που προέρχεται...
Αποτέλεσμα αυτού είναι μια μόνιμη μελαγχολία, που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας.
Βιώνουμε ψυχικά την ματαιότητα και καλλιεργούμε την συνήθεια του δράματος της ζωής, μέσα σε μια διαρκή αίσθηση αποτυχίας και μη-ωφέλειας, που μας στερεί την χαρά...
Επειδή το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι πολύ ισχυρό στον άνθρωπο, βρίσκει τρόπους να προκαλεί στον εαυτό του μια τεχνητή ευχαρίστηση, μέσω αντικειμένων ή καταστάσεων φαντασιώσεως, που όμως, αποδεδειγμένα, έχουν περιορισμένη επιρροή στην ψυχική και πνευματική του ισορροπία και, φυσικά, μικρή διάρκεια...
Πολλοί άνθρωποι θα ήταν αυτόχειρες, αν δεν έβρισκαν τρόπο να βιώνουν μέσα σ' αυτήν την μη-ωφέλεια της ζωής, μερικές στιγμές ελπίδας και χαράς, εξαρτώμενοι συνεχώς από ένα αντικείμενο πόθου, που μπορεί να είναι ακόμα και μια ιδέα, ένα ιδανικό, μια κατάσταση πλασματικής υπέρβασης, όπως είναι ο έρωτας, ώστε να αποδράσουν από την μαζική μελαγχολία!
Βασούλα όλη αυτήν την κατάσταση που περιγράφεις την έχω ζήσει σε όλο της το μεγαλείο και δυστυχώς ακόμα δεν έχω καταφέρει να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση τελείως ,και η αλήθεια είναι ότι τη νιώθω σαν θυλιά στο λαιμό μου
ξέρω πολύ καλά ότι δεν είναι εύκολο να το καταφέρω από τη μία στιγμή στην άλλη ,θέλω πολύ δουλειά ακόμα ,
