Δεν πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος να ορίσεις την αγάπη και τον έρωτα (πόσο μάλλον την ανιδιοτελή αγάπη).
Ο καθένας ξεκινά να αγαπά όπως (λίγο-πολύ) θέλει να τον αγαπήσουν. Ή όπως έχει μάθει να τον αγαπούν. Και συνήθως προσφέρει αυτά που θα ήθελε να του προσφέρουν.
Αν, πχ, νιώθει απόρριψη και έχει ανάγκη να νιώσει ασφάλεια και αποδοχή, αυτά θα δώσει. Και, έως κάποιον βαθμό, θα περιμένει ανταπόκριση. Συνειδητά ή ασυνείδητα.
Αν χρειάζεται να του προσφέρουν, θα προσφέρει και ας είναι από το υστέρημά του. Αλλά αυτά που θα δίνει δεν θα τα κάνει (μόνο) για τον άλλο, καθαρά από αγάπη. Θα το κάνει και για τον εαυτό του.
Και αυτό σαφώς δεν είναι λάθος. Είναι ίσως το πρώτο μέρος για να προσεγγίσεις τις ανάγκες σου, να τις αναγνωρίσεις, να τις ιεραρχήσεις. Είναι αγάπη, είναι πραγματική και φυσικά, για σένα που το βιώνεις, είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Απλά δεν είναι η μόνη. Η αγάπη, εκτός από συναίσθημα, είναι και κατάσταση.
Αν, στην πορεία, δεις ότι οι ανάγκες σου άλλαξαν και πχ δεν νιώθεις απόρριψη, αλλά χρειάζεσαι κάτι άλλο, όπως συντροφικότητα ή κάποια υποχώρηση από τον άλλο ή κάποιο ενδιαφέρον συγκεκριμένου τύπου, αυτό θα προσφέρεις (αρχικά). Γιατί αυτό θα ήθελες να κάνει και ο άλλος για σένα.
Όταν θα έχεις φτάσει στο σημείο να μην υπάρχει κάτι που χρειάζεσαι από τον άλλο, γιατί θα έχεις αγαπήσει και αποδεχθεί τα πάντα σε σένα, τότε δεν σημαίνει ότι θα πάψεις να ενδιαφέρεσαι ή δεν θα θες να δίνεις. Αντίθετα, θα μπορείς να δώσεις πια οτιδήποτε, ότι χρειάζεται ο άλλος και όχι ότι χρειάζεσαι εσύ.
(Αλλά έχεις, κατά κάποιον τρόπο, υποχρέωση να περάσεις από αυτήν την διαδικασία. Το θεωρώ και σαν ένδειξη σεβασμού στα συναισθήματά σου.)
Θα συνδέεσαι με τον άλλο, σε άλλο επίπεδο ίσως (όχι καλύτερο, όχι χειρότερο, απλά διαφορετικό. Κάτι που θα έρθει φυσικά.)
Δεν θα είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Θα έχεις άτομα στην ζωή σου, θα δέχεσαι και θα προσφέρεις, χωρίς πλέον να έχεις μία ζυγαριά για να τα μετράς.
Αν χωρίσεις, θα "πενθήσεις". Αν θα είσαι μαζί με τον άλλο, θα χαίρεσαι. ’λλο το "εξαρτώμαι" και άλλο το "συνδέομαι", το "αγαπώ". Οι ανάγκες σου θα είναι διαφορετικές.
Δεν είναι ότι θα ζεις χωρίς να χρειάζεσαι συντροφιά. Απλά αυτή η ανάγκη θα διαφέρει βιωματικά από την αίσθηση που έχει τώρα. Θα έχει ίσως μια αίσθηση ολότητας. Θα είναι απαλλαγμένη από φόβους, ανασφάλειες, πληγές και κόμπλεξ. Δεν θα ζητάει, γιατί δεν θα χρειάζεται. Το συναίσθημα θα είναι εκεί, όχι κάτι απροσδιόριστο, που βγαίνει πηγαία, αλλά συνειδητό. Θα το αισθάνεσαι και θα το βιώνεις κάπως ξεκάθαρα.
Ή έστω, κάπως έτσι το είδα
Πάντως, πιστεύω ότι κανείς πρέπει να μην χαρακτηρίζει τα συναισθήματά του. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να αγαπάμε. Μόνο αυτός που αισθανόμαστε.
Αν είμαστε καλά με αυτό που βιώνουμε, αν είναι αυτό που νιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε, αυτό που θα μας άρεσε να κάνουν και οι άλλοι για μας, τότε αυτή είναι η αλήθειά μας. Τέλος.
Κανείς δεν θα πει ότι αυτό είναι λίγο ή πολύ σωστό, ότι κάτι λείπει κτλ. Απλά θα εκφράσει μια διαφορετική άποψη, που προέρχεται από διαφορετικές εμπειρίες. Οποιαδήποτε κριτική πάνω στα συναισθήματά μας μπορεί να γίνει μόνο από εμάς. Και...
Δεν υπάρχει λόγος να το αλλάξουμε. Είναι θέμα προσωπικό, υποκειμενικό και σαφώς μη-χαρακτηρίσιμο.
Ίσως ακόμα να είναι και απαραίτητο για τον δρόμο μας.
