Ο έρωτας στη ζωή μας

[Valia]

Σ' ευχαριστώ Βάσω μου

[VasilisM]

Συνήθως οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θέλουν...
Αγαπούν όσους δεν αντέχουν, στην ουσία...Δεν είναι κουφό?

Πωωω η Έμμα το άνοιξε το θέμα..; Μου χρειαζότανε.. για πείτε για πείτε..

[Vasoula]

για πείτε για πείτε..

Ας πούμε λοιπόν...

Πειραματίστηκα πολύ με τον έρωτα...Αυτήν την συνάντηση που νιώθεις ότι είναι μοιραία να προκύψει...

Με ανθρώπους που νιώθεις να σε συνδέουν μνήμες και συναισθήματα...
Που είσαι έτοιμος να τους δεχθείς έτσι όπως είναι, γιατί αυτό που είναι, εκείνη την στιγμή που προκύπτει, είναι για σένα ένας δρόμος...
Αν στην πορεία καταφέρεις και δεν απογοητευθείς έχεις κερδίσει τουλάχιστον μία ακόμα κατανόηση...

Αλλά συνήθως δεν προκύπτει...Απογοητεύεσαι γιατί αυτό που είναι ο άλλος, δεν το αντέχει ο μικρόκοσμός σου.

Ο μικρόκοσμος μας έχει μάθει ορισμένους τρόπους για να εκτίθεται...

Και αν κάποιος πάει να τον διαφοροποιήσει, θυμώνουμε...
Η μητέρα μου άλλον τρόπο χρησιμοποίησε για να μου δείξει αγάπη, εσύ γιατί προσπαθείς να τον αλλάξεις? Τι θέλεις να μου μάθεις?

Συναντιέσαι με τον άλλον και τον ερωτεύεσαι, μόνο όταν είσαι εντελώς ανώριμος να μιλήσεις στον Εαυτό σου!
Να ανοίξεις τον χώρο μέσα σου και να τον προετοιμάσεις να δεχθεί και κάποιον άλλον, προϋποθέτει ωριμότητα… Να τον φιλοξενήσεις, να τον προσέξεις, να τον φροντίσεις, να τον κάνεις να νιώσει καλά...
Αλλά πως να το κάνεις αυτό, προτού ξεκαθαρίσεις με τον συνωστισμό μέσα σου? Μια ολόκληρη οικογένεια, μια κοινωνία και πολλοί θεοί συνωστίζονται εντός σου και χαλάνε την μαγεία...Ποτέ δεν μπορείς να μείνεις μόνος με τον άλλον...γιατι δεν έχεις μάθει να μένεις μόνος με τον Εαυτό σου...

Γι' αυτό και όσους προσκαλέσεις στον εσωτερικό σου χώρο, τους αντιπαθείς, γιατί δεν μπορούν να συμβιώσουν με τον "συνωστισμό"...Είναι αντίθετοι με την "νοοτροπία" του...
Εσύ όμως είσαι ερωτευμένος…Και δεν μπορείς να δεις ότι δεν σε απογοητεύει ο άλλος, αλλά ο ίδιος ο «συνωστισμός»…

Παρατήρησα, ότι δεν απαντούσα εγώ στον άλλον, όταν προέκυπταν διάλογοι…
Σε κάθε ερώτηση του άλλου, απαντούσε και ένας από τον κόσμο μου…και αντίθετα λάμβανα απαντήσεις από τον δικό του κόσμο…Δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε οι δυό μας…

Δεστε το και πρακτικά…Στην αρχή δύο ερωτευμένοι μένουν μόνοι…Μετά όμως, όταν τα πράγματα γίνουν πιο σοβαρά, θέλουμε να «συστήσουμε» τον άλλον στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, στα παιδιά που πιθανώς να έχουμε…Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε και αυτό το ονομάζουμε «κοινωνικοποίηση», γιατί ντρεπόμαστε να το ονομάσουμε ανάγκη αποδοχής!

Ο άλλος είναι το μέσον που θα μας αποδεχθεί ο συνωστισμός μας…΄Η, αν αντιπαθούμε τον «συνωστισμό» μέσα μας, ο άλλος είναι το μέσον για να επιτεθούμε στην ηθική του…ξεχνώντας βεβαίως ότι είναι η ηθική που πάνω της χτίσαμε το «όνειρό» της ζωής μας!

Η πιο βαθιά ψυχική βούληση είναι να ελευθερώσουμε τον εσωτερικό μας χώρο…Αλλά σπανίως το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος!
Γι’ αυτό και κανένας έρωτας δεν διαρκεί παραπάνω από την αντοχή μας, να αντέξουμε μια εισβολή…

Για να μεταβληθεί ένας έρωτας σε βαθιά αγάπη, χρειάζεται οι δύο σύντροφοι να είναι έτοιμοι να καταδυθούν στο πιο βαθύ τους επίπεδο…Να κρατήσουν τις ανάσες τους και να βουτήξουν…Και να μείνουν οι δυό τους, να επικοινωνήσουν, να αγκαλιαστούν, να κάνουν έρωτα, χωρίς να τους «βλέπει» ο «συνωστισμός» τους!

Σε εκείνο το επίπεδο που δεν υπάρχει παρά μόνο η ευαισθησία της ψυχής που θέλει να εκφράσει τον πόνο, την θλίψη, την ομορφιά, τον θεό, την ευλάβεια…
Να ξεδιπλώσει άφοβα τις μνήμες της και να έχει το θάρρος να πει στον άλλον «ναι Σε θυμάμαι, είσαι σαν και Μένα…»

[Danielli]

Για να μεταβληθεί ένας έρωτας σε βαθιά αγάπη, χρειάζεται οι δύο σύντροφοι να είναι έτοιμοι να καταδυθούν στο πιο βαθύ τους επίπεδο…Να κρατήσουν τις ανάσες τους και να βουτήξουν…Και να μείνουν οι δυό τους, να επικοινωνήσουν, να αγκαλιαστούν, να κάνουν έρωτα, χωρίς να τους «βλέπει» ο «συνωστισμός» τους!

Σε εκείνο το επίπεδο που δεν υπάρχει παρά μόνο η ευαισθησία της ψυχής που θέλει να εκφράσει τον πόνο, την θλίψη, την ομορφιά, τον θεό, την ευλάβεια…
Να ξεδιπλώσει άφοβα τις μνήμες της και να έχει το θάρρος να πει στον άλλον «ναι Σε θυμάμαι, είσαι σαν και Μένα…»

[AMALIA]

[VasilisM]

Πολύ όμορφα λόγια..

Που είσαι έτοιμος να τους δεχθείς έτσι όπως είναι, γιατί αυτό που είναι, εκείνη την στιγμή που προκύπτει, είναι για σένα ένας δρόμος...
Αν στην πορεία καταφέρεις και δεν απογοητευθείς έχεις κερδίσει τουλάχιστον μία ακόμα κατανόηση...

Συμφωνώ 100%

Η πιο βαθιά ψυχική βούληση είναι να ελευθερώσουμε τον εσωτερικό μας χώρο…Αλλά σπανίως το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος!
Γι’ αυτό και κανένας έρωτας δεν διαρκεί παραπάνω από την αντοχή μας, να αντέξουμε μια εισβολή…

Όταν όμως είσαι υπό την επήρεια αυτού του συναισθήματος, δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι σου γίνεται. Και έτσι περιμένεις να κοπάσει. Αν πάλι αρκείσαι στο να νοιώσεις απλά αυτό το συναίσθημα τότε δεν υπάρχει εξέλιξη, είναι η λεγόμενη κατηγορία "ερωτευμένος με την ιδέα του έρωτα"!

[Vasoula]

Όταν όμως είσαι υπό την επήρεια αυτού του συναισθήματος, δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι σου γίνεται

χμ...Βασίλη μου!
Δεν είναι μόνο ο έρωτας που παρακινεί τα υποσυνείδητα συναισθήματα, ώστε να μην καταλαβαίνεις τι σου γίνεται!!
Απλά μάθαμε στον έρωτα να τα δικαιολογούμε...

Τα συναισθήματα όμως είναι συναισθήματα... ;)

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Vasoula]

το κυριότερο μέρος της αυτογνωσίας είναι να ανακαλύψουμε πως θέλουμε να μας αγαπάνε...

Να έχουμε εκείνο το θάρρος να δούμε ότι διεκδικούμε από τον άλλον αυτό που μας λείπει για να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας.

Δεν θέλουμε να αφήσουμε χώρο στον άλλον να εκφράσει τις δικές του "απώλειες" από την εσωτερική μαχη του με την αυτο-αγάπη, θέλουμε απλά να κερδίσουμε τον "πόλεμο", χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τα "θύματα" του.

Μετά, όταν έρθει ο χωρισμός, πάλι δεν καταλαβαίνουμε ότι τα "θύματα" ήταν περισσότερα στο δικό μας "στρατόπεδο"...

΄Ολα προκύπτουν από τα παιδικά μας χρόνια...΄Οταν το παιδί χρειάζεται να "αποκοπεί" από την μητρική φροντίδα, χρειάζεται τον πατέρα σαν στήριγμα και καθοδηγητή, που θα του εμπνεύσει την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη. Αν αυτή η "σχέση" ανατραπεί, τότε το παιδί αποκτά ένα μη υγιές συναίσθημα που του αφήνει τα ίχνη της ανασφάλειας και της απόρριψης και αυτά τα ίχνη προσπαθεί να σβήσει με κάθε του σχέση...

Είναι μια ένδειξη ανωριμότητας που ακολουθεί τον φυσικό άνθρωπο σε όλη του την ζωή και έχει να κάνει με το "εγώ" που απεγνωσμένα αναζητάει κάποιον να τον "προσέχει"...

Οι διαφορές μεταξύ των φύλων είναι στην ουσία ανύπαρκτες και προκύπτουν μόνο από την διαφορετική διαπαιδαγώγηση στην επιβολή προτύπτων...Η γυναίκα πρέπει να φροντίζει και ο άντρας πρέπει να στηρίζει...Αν υπάρχουν "κλονισμοί" στα μοντέλα της κοινωνίας για τα δύο φύλα, από οικογενειακούς παράγοντες, τότε ανατρέπονται και οι ισορροπίες στην κάθε σχέση, μπορεί και στον ψυχισμό του ανθρώπου για το φύλο του!

Παρατηρώντας το "μοντέλο" που πάνω του στηρίχτηκε η οικογενειακή μας εκπαίδευση, τότε ανακαλύπτουμε τις εσωτερικές ανατροπές και τις ατέλειωτες διεκδικήσεις μας από την σχέση μας με τους άλλους!
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις πεποιθήσεις μας, τους φόβους μας, τις διαστρεβλώσεις μας, τους μηχανισμούς που μας εμποδίζουν να αντλήσουμε χαρά και ικανοποίηση από την αυτοδιάθεση των συναισθημάτων μας!

Μπορούμε να σταματήσουμε τους "ρόλους" να υπάρχουν μέσα μας και να διαιωνίζουν την έλλειψή μας!

Και ίσως τότε ο έρωτας σταματήσει να είναι "πεδιο μαχών" και μετατραπεί σε ανοχή, σεβασμό και ευγνωμοσύνη!

[Fotinoula]

Ελευθερωστε τα συναισθηματα σας....και ανακαλυψτε τι σημαινει να αγαπατε τον ανθρωπο που εχετε διπλα σας.....επειδη.....ειναι απλα ανθρωπος!!!!!

[Danielli]

Το κυριότερο μέρος της αυτογνωσίας είναι να ανακαλύψουμε πως θέλουμε να μας αγαπάνε...

Να έχουμε εκείνο το θάρρος να δούμε ότι διεκδικούμε από τον άλλον αυτό που μας λείπει για να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας.

[Επισκέπτης]

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ολα προκύπτουν από τα παιδικά μας χρόνια...΄Οταν το παιδί χρειάζεται να "αποκοπεί" από την μητρική φροντίδα, χρειάζεται τον πατέρα σαν στήριγμα και καθοδηγητή, που θα του εμπνεύσει την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη. Αν αυτή η "σχέση" ανατραπεί, τότε το παιδί αποκτά ένα μη υγιές συναίσθημα που του αφήνει τα ίχνη της ανασφάλειας και της απόρριψης και αυτά τα ίχνη προσπαθεί να σβήσει με κάθε του σχέση...

Είναι μια ένδειξη ανωριμότητας που ακολουθεί τον φυσικό άνθρωπο σε όλη του την ζωή και έχει να κάνει με το "εγώ" που απεγνωσμένα αναζητάει κάποιον να τον "προσέχει"...

[Paratiritis]

Ολα προκύπτουν από τα παιδικά μας χρόνια...΄Οταν το παιδί χρειάζεται να "αποκοπεί" από την μητρική φροντίδα, χρειάζεται τον πατέρα σαν στήριγμα και καθοδηγητή, που θα του εμπνεύσει την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη. Αν αυτή η "σχέση" ανατραπεί, τότε το παιδί αποκτά ένα μη υγιές συναίσθημα που του αφήνει τα ίχνη της ανασφάλειας και της απόρριψης και αυτά τα ίχνη προσπαθεί να σβήσει με κάθε του σχέση...

Είναι μια ένδειξη ανωριμότητας που ακολουθεί τον φυσικό άνθρωπο σε όλη του την ζωή και έχει να κάνει με το "εγώ" που απεγνωσμένα αναζητάει κάποιον να τον "προσέχει"...

Να τον ''προσέχει'' με την έννοια, να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής , δίνοντας του έτσι αξία;
Ή μήπως να τον ''προσέχει'' με την έννοια της ''προστασίας'' (έστω και της ψευδαίσθησης της προστασίας που παρέχει η ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου στο πλαι μας). Αν ειναι αυτό το δεύτερο -που βλέπω πιθανότερο- πηγάζει μάλλον από τον φόβο του θανάτου.

Και μια άλλη εκδοχή όμως: Ο άλλος λειτουργεί ως σημείο αναφοράς. Όχι απαραίτητα επιβεβαίωσης (υποθέτοντας υποκείμενο που δεν έχει ανάγκη αυτή την επιβεβαίωση), αλλά ας το πω.... ''χωροχρονικά'' σημείο αναφοράς. Σα να λέμε... δεν είμαι χύμα και ότι λάχει, αλλά θα δω απόψη τη σύντροφο μου, την ίδια που είδα χθές και θα δω αύριο.... μια τάξη δηλαδή, μια σειρά, μια αποφυγή του χάους....

Και μια τρίτη εκδοχή: Ο άλλος είναι η σύνδεση μας με το Όλον (την Ύπαρξη, τον Θεό, όπως το ονομάσει ο καθενας).
Η ατομική υπομονάδα του όλου (Θεού) που είμαι, αγκαλιά με την εταιρη ατομική υπομονάδα του όλου , βρίσκει την σύνδεση με το όλον αυθόρμητα κάποιες στιγμές (πάντα σε στιγμές τρυφερότητας και σιωπής του προγραμματισμένου να ετικετάρει και χαρακτηρίζει νου)....

[Vasoula]

Και μια τρίτη εκδοχή: Ο άλλος είναι η σύνδεση μας με το Όλον (την Ύπαρξη, τον Θεό, όπως το ονομάσει ο καθενας).

Kαλώς ήρθες φίλε παρατηρητή!

Αυτή η εκδοχή είναι και η πλάνη του έρωτα. Γιατί η σύνδεση με τον Θεό δεν προέρχεται από εξωτερικές πηγές (όποιες κι αν είναι), αλλά μόνο από την εσωτερική μας ανάγκη και αφορά πρωτίστως τον Εαυτό Μας!

΄Οταν αυτή η ενωτική διαδικασία προκύψει μέσα μας, τότε σταματά το "εγώ" μας να είναι το κέντρο βάρους των προτιμήσεων μας και γίνεται Εαυτός, ώστε να εξισορροπεί κάθε σχέση...

Ο φόβος του θανάτου υπάρχει στον μέσο άνθρωπο και είναι μηχανισμός του "εγώ" και των συναισθημάτων του, πάνω στα οποία βασίζεται η θρησκεία για να εξουσιάσει το "επέκεινα" κάθε πιστού της!
Πέρα από τον φόβο του θανάτου όμως, υπάρχει μια αλληλουχία ενεργειών στον άνθρωπο, που τον αναγκάζει να συμπεριφέρεται δραματικά μέσα σε κάθε του σχέση, συνεχίζοντας τον ρόλο του παιδιού που θεωρητικά έχει ωριμάσει, χωρίς καν να έχει μπει στην εσωτερική διαδικασία ωρίμανσης.

Το κυριότερο πρόβλημα των σχέσεων, θεωρώ ότι είναι η έλλειψη σεβασμού στο διαφορετικό που νομίζουμε ότι είναι ο άλλος άνθρωπος. ' Εχουμε την τάση να αντιλαμβανόμαστε σαν σωστό τον δικό μας τρόπο, με βάση τον οποίον εκπαιδευθήκαμε...Και έτσι χάνουμε πολλές ευκαιρίες να δούμε μέσα σ' αυτό το διαφορετικό, μέρη του εαυτού μας που δεν αποδεχόμαστε για δικά μας!

΄Ολα αυτά τα μηχανιστικά "τερτίπια" του εγώ μας γίνονται οι προτιμήσεις μας και οι επιθυμίες μας και τα υλικά πράγματα είναι η πλατφόρμα που εξελίσσεται το δράμα της ζωής μας με τους άλλους.

Η διαδρομή μας περνάει πάντα από τον σεβασμό που θέλουμε να επιβάλλουμε στους άλλους για το άτομό μας, γιατί αυτό ακριβώς λείπει από εμάς, αφού στην παιδική μας ηλικία μάθαμε να συγκρινόμαστε ανελέητα...

Να τον ''προσέχει'' με την έννοια, να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής , δίνοντας του έτσι αξία;
Ή μήπως να τον ''προσέχει'' με την έννοια της ''προστασίας'' (έστω και της ψευδαίσθησης της προστασίας που παρέχει η ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου στο πλαι μας).

Μα και οι δύο περιπτώσεις που αναφέρεις έχουν ακριβώς τον ίδιο παρανομαστή...Να καλύψουν κάποια δική μας βασική ανάγκη, διαιωνίζοντας κάποιον δικό μας βασικό φόβο!

Αν οι άνθρωποι μπορέσουν να "συμβιώσουν" ενάρετα με τον Εαυτο τους, θα μπορέσουν να συμβιώσουν και με τον άλλον με ωριμότητα...Το ενδιαφέρον του άλλου και η προστασία που μπορεί να παρέχει σε εμάς έχουν τότε μόνο ώριμη έκφραση, όταν η σχέση δεν βασίζεται σε κάποιον φόβο, αλλά δίνει αμφίδρομα και στους δύο τρόπους να ωριμάζουν και να ενηλικιώνονται, αναλαμβάνοντας ο καθένας τις ευθύνες του, χωρίς καμία άλλη σκοπιμότητα, πέρα από την εσωτερική τους ανάπτυξη.

Η Ζωή μας δεν είναι "όπως τύχει", αλλά όπως την επιλέγουμε να διαμορφωθεί και αυτό προϋποθέτει απεριόριστη κατανόηση για την Φύση Μας και το πόσο "ασυνείδητα" την αντιμετωπίζουμε!