ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ...και οποιος αντεξει!

[Danielli]

Ευχαριστω Γιώργο, Ιωάννα

Μαράκι

[VasilisM]

Ντάννυ καλή αρχή και από μένα!

[Αμαλία]

Ντάννυ

[Danielli]

[Danielli]

Σε περιπτωση που κάποιος αναρωτηθει με τι αντικαθιστώνται οι "κασσέτες" που μας κρατούν δέσμιους ....μεταφέρω εδώ την απάντηση της Βασως να βρισκεται ευκολα!

Mαράκι είναι όμορφα όσα σκέφτεσαι κοριτσάκι μου! Σε διάβασα με συγκίνηση, αναγνωρίζοντας σ' αυτά που γράφεις πολλά από τον εαυτό μου στο τότε...Αλλά...

Υπάρχει και ένα αλλά, σ' αυτήν την ιστορία και θα στο φανερώσω έτσι απλά...
Η ασθένειά μου, η ασθένειά σου!!

Βλέπεις τα ιδανικά, όσα περιέχει μέσα της η Ψυχή μας, γίνονται πολλές φορές συναισθηματικές αιτίες δυστυχίας!

Η Ψυχή έχει έναν "χαραγμένο" Δρόμο...Με πάθος, ομορφιά και αρετές...Αυτές τις γνήσιες θεϊκές αρετές που το Πνεύμα της εμβόλιμα της έχει εμφυσήσει και που την κάνουν να μοιάζει στον θεό!

Μέσα σ' αυτά τα "χαρίσματα" βρίσκεται η ομοιότητά με τον θεό και η εικόνα του! Ο Δρόμος, η Αλήθεια και η Ζωή...
Μα εμείς, μικρή μου, σε πολύ μικρή ηλικία βλέπουμε μόνο τους καθρέφτες ολόγυρά μας και είναι μοιραίο, να παραμορφώνουμε την Αλήθεια.

Θέλουμε χαρά, αγάπη και αγνή καθοδήγηση και αντί γι' αυτό λαμβάνουμε όρους που χρειάζονται για να συγκριθούμε ο ένας με τον άλλον!

Μοναξιά και απογοήτευση για την Ψυχή που διαχωρίζεται τελείως από το Πνεύμα της και το ξεχνάει...Η ύλη, βλέπεις, περιέχει έναν δραματικό ρόλο, που δεν μπορεί η προσωπικότητά μας να υπερβεί...
Την συγγένεια!

H συγγένεια δεν έχει όμως σχέση με την βαθύτερη ενότητα στο είναι μας! Είναι διαχωριστική, επιβολική και χειριστική…Και αναγκαζόμαστε να διαχωρίσουμε τα πεδία μας, χωρίς λογική και χωρίς συνέπεια σ’ αυτόν τον εσωτερικό Δρόμο που ήρθαμε να διανύσουμε…

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν εσωτερική πνευματική Ζωή, γιατί κανένας δεν τους το έμαθε…΄Ετσι δεν έχουν ενθουσιασμό για την Ζωή, γιατί έμαθαν να απογοητεύονται κατ’ αρχήν από τον εαυτό τους, μια και το μόνο που βλέπουν σαν εαυτό είναι αυτός που του δείχνουν οι καθρέφτες του!!!

Και ενώ θέλει να πορευτεί με τα απλά και τα αυθεντικά του εσωτερικά ακούσματα, έρχονται οι καθρέφτες της κοινωνίας να του θυμίσουν ότι δεν μπορεί να διαφέρει! Δεν πρέπει να διαφέρει γιατί έξω καιροφυλακτεί ο σατανάς…

Και τον κουβαλάει μαζί του! Αλλά δεν το γνωρίζει…Φοβάται τον έξω κόσμο, γιατί δεν μπορεί να νιώσει ότι ο εσωτερικός του κόσμος γέμισε φαντάσματα…

Η ασθένειά του δεν είναι παρά ο ιός της σύγκρισης, των ενοχών, του θυμού, της απελπισίας και της ματαιότητας. ΄Ετσι όσα ιδανικά είχε η Ψυχή δεν μπορούν να εφαρμοστούν πρακτικά, παραμένουν στην σφαίρα του ιδεατού και γίνονται ελπίδα.

Μα δεν μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει με ελπίδα. Χρειάζεται πολύ περισσότερα…

Το νευρικό σύστημα αδυνατίζει, οι αδένες υπολειτουργούν, το αίμα παγώνει, η ανάσα κόβεται…

Και τότε, χρειάζεται να δει τον Εαυτό του εσωτερικά. Να «σπάσει» τους καθρέφτες που τον περιτριγυρίζουν…Να πιάσει την Ζωή του από την Αρχή…Να βρει τον θεό!
Να βρει τον Εαυτό του…

Αυτό που του έδινε την υπέρτατη μοναξιά, η ανάγκη του να είναι μέρος της ανθρωπότητας, να μην διαφέρει από την φυλή του, είναι εστία κακών, γιατί περιέχει την επιφάνεια και όχι το βάθος!
Στο βάθος δεν διαφέρει, αλλά δεν έχει μάθει να πορεύεται με εσωτερική Ζωή…
Αναγκάζεται να είναι εξωστρεφές ον, παρασυρόμενος από τον κοινωνικό εαυτό του, αυτόν που έχτισαν οι άλλοι δίνοντάς του έναν κοινότυπο χαρακτήρα…

Χρειάζεται να «αποχαρακτηριστεί»…Από «σεσημασμένος» να γίνει ΄Ανθρωπος! Να μην ψάχνει την ομοιότητα με τα μάτια του, να μην ακούει τις εντολές με τα αυτιά του, να μην γεύεται τις ηδονές με την αφή του και την γεύση του, να μην αγαπάει με τους όρους της θρησκείας του…

Χρειάζεται να βρει το «καταστραμμένο» δίκτυο ενότητας, αυτό που τον συνδέει με το Σύμπαν, με τον θεό, και να το αποκαταστήσει εσωτερικά…

Χρειάζεται να έχει κοινωνική ζωή μεν, αλλά κυρίως χρειάζεται εσωτερική Ζωή, πλούσια και θεϊκή, όπως ακριβώς είναι η κληρονομιά του!

Και τότε ξεκινά να εκπαιδεύεται από τον Εαυτό του! Δεν θέλει πολύ για να θυμηθεί η Ψυχή την αυθεντικότητά της και να αρχίσει η «θεραπεία» να συντελείται σε όλα τα επίπεδα, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ των εσωτερικών πεδίων, μέχρι η «γέφυρα» αυτή να προσφερθεί στον θεό για να κατέλθει στην καρδιά του!
Και τότε ξέρει…΄Ηξερε από πάντα, αλλά ξέχασε…
Γιατι το φυσικό πεδίο περιέχει όλη την ομορφιά του θεού, αλλά λίγη ομορφιά των ανθρώπων. Και αυτό μας μπερδεύει…μας κάνει να παλεύουμε με χίμαιρες, και να πεθαίνουμε μαζί τους!

Καλή Αρχή μικρή μου!

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Fotinoula]

[Δωρουλα]

[ALEXOULA]

[ΙΩΑΝΝΑ]

Φιλαρακο ολοι αυτο κανουμε αποκοδεικοποιουμε και ψαχνουμε το μεσα μας... πολλα πραγματα τα φερουμε σαν αληθεια γιατι μεχρι χθες μεχρι σημερα για μας ηταν αληθεια...
Στην αρχη ποναμε οταν ανακαλυπτουμε τις ψευτικες συμπεριφορες μας ,που δεν ηταν τιποτα αλλο απο αναγκη για αποδοχη,αγαπη,αμυνα,προστασια.... αλλα βλεπεις μετα οτι δεν μας προστατεψανε απο τιποτα... αντιθετα μας βουτηξαν πιο βαθεια...
και μετα φαυλος κυκλος ...
καθε μερα και ενα βημα μεσα μας... μας φερνει πιο βαθεια στην αληθεια μας.... και μετα δια μαγειας ερχεται η λυτρωση...
Στο λεω απλα οπως το βιωνω εγω...

Πόσο συμφωνώ Αμαλάκι μου

[ΙΩΑΝΝΑ]

Το μεγαλύτερο μέρος των βίαιων αλλαγών διάθεσης οφείλονται σε αστρικές εξωτερικές επιρροές. Η μελαγχολία, για παράδειγμα, μπορεί να οφείλεται σε καθαρά φυσικές αιτίες, όπως κακή χώνεψη, κρύο, κούραση κλπ. αλλά κυρίως οφείλεται στην παρουσία κάποιας αστρικής οντότητας που βρίσκεται σε μελαγχολία και προσπαθεί να συντονιστεί ή ελπίζει να απορροφήσει από τον άνθρωπο την ενέργεια που της λείπει…

Βασούλα πως μπορούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τέτοιες αστρικές οντότητες

[Vasoula]

να μην συντονίζεσαι μαζί τους, Ιωαννάκι...

το βιβλίο λέει "προσπαθεί" και "ελπίζει"....!!!

άρα δεν μπορεί να μας βλάψει τίποτα, παρά μόνο αν το αναγνωρίσουμε σαν "ισχυρότερο"...

[ΙΩΑΝΝΑ]

Σωστά Βασούλα μου

πολλές τιγανιές σε αυτό το τόπικ

[ΙΩΑΝΝΑ]

Θα γυρίσω Μεγάλε Ιερέα και θα ξεχάσω, μου το υποσχέθηκες.

Θα ξεχάσω, γιατί αυτό θέλεις…

Θα ξεχάσω, γιατί αυτό θέλω…

Θα ξεχάσω, γιατί αυτό που νιώθω τώρα είναι η αιωνιότητα και δεν θα μπορέσω να ζήσω σαν ένα μικρό της μέρος, αν δεν την ξεχάσω…

Θα ξεχάσω, γιατί αυτό που βλέπω τώρα είναι ο αστέρας και δεν θα μπορέσω να ζήσω σαν αστεράκι, αν δεν τον ξεχάσω…

Θα ξεχάσω, γιατί αυτό που ακούω τώρα είναι η ολική αρμονία και δεν θα μπορέσω να ζήσω σαν μια νότα, αν δεν την ξεχάσω…

Θα ξεχάσω, γιατί αυτό που αισθάνομαι τώρα είναι ο ωκεανός και δεν θα μπορέσω να ζήσω σαν σταγόνα, αν δεν τον ξεχάσω…

Νιώθω πόνο Μεγάλε Ιερέα, όσο απομακρύνομαι από τον ναό…Και φοβάμαι μήπως δεν θυμηθώ ποτέ…΄Όμως ξέρω ότι δεν γίνεται αλλιώς…

Μπορώ να κλάψω? Την ώρα που θα χαίρονται για την δημιουργία, την ώρα που θα παίρνω την μεγάλη ανάσα για να ξεχάσω, την ώρα που ο ναός θα έχει πυκνώσει τόσο πολύ που δεν θα νιώθω την αιωνιότητα, δεν θα βλέπω τον αστέρα, δεν θα ακούω την αρμονία, μπορώ άραγε να κλαψω?

«Δεν χρειάζεται να ξεχάσεις τίποτα…
Γιατί είσαι ο αστέρας, είσαι η αρμονία, είσαι ο ωκεανός…και όλα αυτά δημιουργούν την αιωνιότητα, από αυτά τα αστεράκια, τις νότες, τις σταγόνες, που θέλουν να ενωθούν με το το αρχικό του πρότυπο…Αυτή είναι η τάση του μικρού…Να ενωθεί με το μεγάλο, μέσα από την έλξη του αιώνιου πρότυπου του…»

Μεγάλε Ιερέα, σ’ αγαπώ!
΄Εχεις δίκιο, δεν χρειάζεται να ξεχάσω, αλλά να βιώσω και το μικρό αστεράκι, την νότα και την σταγόνα, για να νιώσω πως είναι η αιωνιότητα και σε ένα μέρος της…

«Αν θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς, θα θυμάσαι ότι είσαι η αγάπη μου, η αρμονία μου, ο ωκεανός μου…
Αν θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς, θα θυμάσαι ότι η αγάπη, η αρμονία και ο ωκεανός δεν μπορούν ποτέ να είναι κάτι διαφορετικό από την Αρχή τους!
Αν θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς, θα θυμάσαι ότι η Αρχή μπορεί να εκδηλωθεί σε χιλιάδες αστεράκια, σταγόνες και νότες και να είναι διαρκώς η Αρχή…»

Κι αν δεν το θυμηθώ?

«Θα στο θυμίζω, μέσα από κάθε αστεράκι, από κάθε νότα, από κάθε σταγόνα…
Και κάθε φορά θα σου στέλνω ένα λουλούδι από την «πατρίδα», που θα σου φέρνει το μήνυμα μου…»

Αγαπημένη μου ψυχή, σου χαρίζω αυτό το λουλούδι, για να βλέπεις μέσα στην αιωνιότητα τον εαυτό σου…

Και να με θυμάσαι…

Να με θυμάσαι, όταν αναζητάς το φως του αστέρα, για να ξέρεις ότι τα αστεράκια δεν είναι παρά μέρος του που ξέχασαν το φως…Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το έχουν…

Να με θυμάσαι όταν θέλεις να αισθανθείς τον ωκεανό, για να ξέρεις ότι οι σταγόνες δεν είναι παρά ένα μέρος του που ξέχασαν την απεραντοσύνη…Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την έχουν…

Να με θυμάσαι, όταν έχεις θέλεις να ακούσεις την αρμονία, για να ξέρεις ότι οι νότες, δεν είναι παρά ένα μέρος της, που ξέχασαν τον ήχο του σύμπαντος…Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον έχουν…

Να με θυμάσαι, όταν βιώνεις την στιγμή, για να ξέρεις ότι έχεις την αιωνιότητα…

Και αν δεν με θυμάσαι, το λουλούδι θα στο θυμίζει…

[Δωρουλα]

Α βρε Ιωάννα !!!το χρειαζόμουν να το ξαναδιαβάσω αυτό σήμερα!!