Ευχαριστώ
Fotini!
Και τώρα το κουίζ της ημέρας. Πόσες ώρες έκανα να ξεμπερδέψω; 7μιση. Από τις 7 το πρωί μέχρι τις 2.30 ήμουν όρθια με 150 άτομα σε ένα διάδρομο! Και στο τέλος να δεις δε θα περάσω πουθενά...
Αλλά είπαμε, εμπιστοσύνη στην καλή μας τύχη! Τελικά τα πράγματα πήγαν όσο καλύτερα γινόταν (σύμφωνα με τα δικά μου προσόντα). Και για πρώτη φορά χωρίς πολύ σκέψη αποφάσισα να δηλώσω για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Και όσο το σκέφτομαι, τόσο με γοητεύει η ιδέα!! Παλιότερα το φοβόμουν, επειδή είμαι πολύ ευαίσθητη ότι δουλεύοντας με τέτοια παιδιά θα με παίρνει από κάτω, αλλά τώρα το δήλωσα με τέτοια ευκολία λες και το ήθελα χρόνια. Και όσο το σκέφτομαι τόσο το προτιμώ!
Αλλά ας μην προτρέχουμε, οι πιθανότητες να περάσω κάπου δεν είναι με το μέρος μου. Οι ευχές σας πάντως είναι
Αυτά τα νέα μου. Κόκκινη κάρτα τώρα, δε με πειράζει
Ούφ! Πάω για ύπνο! (και μπάνιο)...(και φαγητό)