το όραμα μου

[Vasoula]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα Καλλιόπη μου και τι λες και πως το εννοείς. ΄Ομως δυστυχώς το πρότυπο της θρησκείας για τον θεό, σαν Κύριο που έχει υπηρέτες, ή σαν πατέρα που έχει παιδιά, λειτουργει σημαντικά και δυνατά, ώστε να διαχωρίζονται οι άνθρωποι από αυτό που είναι μοναδικά ενιαίο. ΄Ετσι το βλέπουμε στην ζωή μας, ότι μας παροτρύνουν να πράτουμε το δίκαιο, το καλό, το σωστό, συνεχίζοντας έτσι μια ηθική που είναι φτιαγμένη μόνο για ανθρώπους και κρυβουν την εσωτερική ηθική που είναι η ίδια η θεότητα.

Γι' αυτό και τόσο πολύ κριτική μεταξύ μας. Εσύ ο δίκαιος και εγώ ο άδικος. Από που λες να υφίσταται ο δυαδισμός, αν όχι από την αναζήτηση του θεού που αγαπάει τους καλούς και συγχωρεί τους κακούς? ΄Ετσι εγώ σταμάτησα να συμμετέχω σ' αυτόν τον δυαδισμό και προχώρησα στην ενοποίηση μέσα από την ενσωμάτωση όλων.

Γι' αυτό και τοσο παρεξηγημένη η αγάπη. Συναίσθημα και μπροστά της κάνουμε τον εαυτό μας αλοιφή. Δεν υπάρχουν, λένε, όρια στην αγάπη, αλλά και μόνο που το λένε, μόνοι τους τα τοποθετούν.

Είχα πάρει πριν πολλά χρόνια ένα μήνυμα, που ονόμαζε την αγάπη "ο συνδετικός ιστός του σύμπαντος..." (υπάρχει στο σάιτ)

Εχτές μου δάνεισε ο Γιάννης το βιβλίο της Brennan "Χέρια όλο Φως" και ανοίγοντας την πρώτη σελίδα για να διαβάσω, έγραφε...

"Η αγάπη είναι το πρόσωπο και το σώμα του σύμπαντος. Είναι ο συνδετικος ιστός του σύμπαντος, το υλικό από το οποίο είμαστε καμωμένοι..."

΄Εκλαψα πολύ γι' αυτήν την ταυτόσημη άποψη. Τα ίδια λόγια...
' Εκλαψα από ευγνωμοσύνη για μένα, και για την αλήθεια που ακολουθώ.

Και δέχομαι τον "Κύριο" σου και θεό σου, σαν την μοναδική απόλυτη αγάπη σου, όπως δέχομαι και τα λόγια της Brennan σαν την μοναδική απόλυτη αλήθεια μου.

[Ellaki]

Σκαπανέα ο διάλογος είναι συνταρακτικός.
Θα ήθελα όμως να σε ρωτήσω ποιός είναι ο Κύριος.
Είναι Αυτός που αναφέρει η Βάσω ? Δηλαδή το πρότυπο της θρησκείας μας ?
Ή μήπως είναι ο Κύριος που θα θέλαμε να έχουμε ?

Ο Κύριος στον διάλογο ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ.
Είναι δάσκαλος και μαθητής συγχρόνως και αγκαλιάζει τις αγωνίες μας χωρίς να τις καταδικάζει.
Μήπως ο Κύριος που αναφέρεις είναι ο Ανώτερος Αγγελικός Εαυτός ?

Το νοητικό μας κόλλησε σε μια λέξη < ΚΥΡΙΟΣ >.
Γιατί να απαρνηθούμε τον Κύριο (ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα) και να μην απαρνηθούμε τα δόγματα της θρησκείας που μας έχουν παραπλανήσει ?

[galazia_sfaira]

Εγω πάλι μητε τον Κυριο είδα μητε το τέκνο του. Εστίαστηκα σε αυτο και απο κει ανάφώνησε και το Ω ΘΕΕ ΜΟΥ.
* Με μπερδεψες Κυριε

+ Και εγω μπερδεμενος ειμαι παιδι μου και χρειαζομαι τη βοηθεια σου να βρω την ακρη

* Μα δεν υπαρχει ακρη Κυριε

+ Ε! Τοτε χρειαζομαι τη βοηθεια σου για να προχωρησω...

Ο καθενας μας βλεπει αυτο που θελει να δει για να προχωρήσει..........

[Vasoula]

Σωστά, βλέπει αυτό που θέλει να δει.

Και να αναρωτηθεί...πόσο απελευθερωμένος είναι μέσα στην ελευθερία του να βλέπει ότι θέλει...

[galazia_sfaira]

Ακριβως εκει παιζεται η ελευθερία........
στο να κατανοέις ποτε αυτο που βλεπεις ειναι αυτο που πιστεύεις και ποτε αυτο που πιστευεις ειναι αυτο που βλεπεις.

[Ellaki]

Το θέμα μας εξάλλου είναι < ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΜΟΥ >

[galazia_sfaira]

Σωστά, βλέπει αυτό που θέλει να δει.

Και να αναρωτηθεί...πόσο απελευθερωμένος είναι μέσα στην ελευθερία του να βλέπει ότι θέλει...

“

Η αλήθεια είναι μια χώρα δίχως μoνoπάτι”. O άνθρωπoς δεν μπoρεί να τη φτάσει μέσα από oργανώσεις, μέσα από κάπoια πίστη, μέσα από δόγματα, ιερωμένoυς ή τελετoυργίες, oύτε και μέσα από κάπoια φιλoσoφική γνώση ή ψυχoλoγική τεχνική. Πρέπει να τη βρει μέσα από τoν καθρέφτη των σχέσεων, μέσα από την κατανόηση τoυ περιεχoμένoυ τoυ νoυ τoυ, με την παρατήρηση και όχι με διανoητική ψυχανάλυση ή ενδoσκοπική αυτοανάλυση. O άνθρωπoς έχει φτιάξει μέσα τoυ σαν φράχτη προστασίας διάφορες εικόνες -θρησκευτικές, πoλιτικές, πρoσωπικές. Αυτές εκδηλώνoνται σαν σύμβoλα, ιδέες, πίστεις. Τo βάρoς αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στη σκέψη τoυ ανθρώπoυ, στις σχέσεις τoυ και στην καθημερινή τoυ ζωή. Αυτές oι εικόνες είναι oι αιτίες των πρoβλημάτων μας επειδή χωρίζoυν τoν έναν άνθρωπo από τoν άλλoν. Η αντίληψη πoυ έχει o άνθρωπoς για τη ζωή διαμoρφώνεται από τις έννoιες πoυ ήδη ενυπάρχoυν στo νoυ τoυ. Τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ είναι όλη τoυ η ύπαρξη. Αυτό τo περιεχόμενo είναι κoινό σε όλη την ανθρωπότητα. Η ατoμικότητα είναι τo όνoμα, η μoρφή και η επιφανειακή παιδεία πoυ απoκτά από την παράδoση και τo περιβάλλoν τoυ. Η μoναδικότητα τoυ ανθρώπoυ δε βρίσκεται στην επιφάνεια, αλλά στην πλήρη ελευθερία από τo περιεχόμενo της συνείδησής τoυ, πoυ είναι κoινή για όλη την ανθρωπότητα. 'Ετσι, o άνθρωπoς δεν είναι ξεχωριστό άτoμo.
Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση• η ελευθερία δεν είναι επιλoγή. Είναι ψεύτικoς o ισχυρισμός τoυ ανθρώπoυ ότι είναι ελεύθερoς, επειδή μπoρεί να διαλέξει. Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβo τιμωρίας ή ελπίδα ανταμoιβής. Η ελευθερία δεν έχει κίνητρo• η ελευθερία δε βρίσκεται στo τέλoς της εξέλιξης τoυ ανθρώπoυ, αλλά υπάρχει στo πρώτo βήμα της ύπαρξής τoυ. Με την παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας. Η ελευθερία βρίσκεται στη χωρίς εκλoγή επίγνωση της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας.
Η σκέψη είναι χρόνoς. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, πoυ είναι αξεχώριστα δεμένες με τo χρόνo και τo παρελθόν. O ψυχολογικός χρόνoς είναι εχθρός τoυ ανθρώπoυ. Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στo χρόνo, κι έτσι o άνθρωπoς είναι πάντα σκλάβoς στo παρελθόν. Η σκέψη είναι πάντα περιoρισμένη κι έτσι ζoύμε σε συνεχή σύγκρoυση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχoλoγική εξέλιξη.
'Oταν o άνθρωπoς απoκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεών τoυ, θα δει τη διαίρεση ανάμεσα στoν σκεπτόμενo και τη σκέψη, στoν παρατηρητή και τo παρατηρoύμενo, στoν εμπειρώμενo και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση. Μόνo τότε υπάρχει καθαρή παρατήρηση, πoυ είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από τo παρελθόν ή από τo χρόνo. Αυτή η άχρoνη αντίληψη φέρνει μια βαθιά ριζική αλλαγή στo νoυ.
Η ολοκληρωτική άρνηση είναι η oυσία τoυ θετικoύ. 'Oταν υπάρχει άρνηση όλων εκείνων των πραγμάτων πoυ έχει γενήσει ψυχολογικά η σκέψη, μόνο τότε υπάρχει αγάπη, πoυ είναι συμπόνια, πάθoς και νoημoσύνη.

Κρισναμουρτι

.......μια άποψη!

[Vasoula]

Μέσα σε όλη την πορεία του "οράματος", ας μείνουμε άνθρωποι.

Τίποτα δεν είναι πιο απελευθερωτικό από το να αντιληφθούμε την ομοιότητα "στις πληγές" μας.

Η ατομική εξέλιξη που μας οδηγεί? Στην επίγνωση ίσως. ΄Ομως η ουσια είναι να σου κρατώ το χέρι Καλλιόπη μου και να μπορώ να σου λέω, αγνά, ότι σε νιώθω, χωρίς να χρειάζομαι να σε οδηγήσω κάπου...
Και μέσα στις αγωνίες σου, στον φόβο σου, να αναγνωρίσω τον σεβασμό σ' αυτό που κάποτε ήταν και δική μου αγωνία και φόβος. Και να μην απομακρυνθώ από αυτόν, σαν να τον ξεπέρασα και δεν τον θεωρώ πια δικό μου.
Και όταν έρθει η στιγμή της δικής μου θλίψης, να είσαι εσύ εκεί να μου θυμίζεις την αγνότητα.

Δεν χρειάζεται να πάμε πουθενά. Ο δρόμος είναι το δικό μας προσωπικό μονοπάτι που μας οδηγεί στο κέντρο μας. Δεν είναι ο δρόμος που σε φτάνει σε κάποιο τέλος. Είναι ο δρόμος που σε φτάνει στην αρχή κάποιου άλλου δρόμου.

Σε αυτούς χωράνε όλα. Γιατί όλα υπάρχουν και φανερώνονται κάθε φορά που πέφτουμε στον "ύφαλο" και σχίζουμε τα πόδια μας, αφού δεν τον είδαμε. Και απελευθέρωση είναι να περπατάμε έστω και χωρίς "πόδια"...

[galazia_sfaira]

Ας το κανουμε!
Αγάπη σημαίνει κάνω,ενεργω,κρατω το χερι οπως λες,στο εδω και τωρα.

[Vasoula]

Και νιώθεις ότι δεν το κάνουμε?

[galazia_sfaira]

Αυτο που εισπραττω εγω απο μακριά ειναι ότι για να γινει κατανοητό το πλαισιο το θεωρητικό,για να μπορεσει κανεις να κατανοήσει το τι και πως το απευθύνει στον αλλον,θα γινει περισσοτερο βιωματικό και θα θεωρηθεί κεκτημενο ,μονο αν ταυτοχρονα τολμήσει να εκτεθεί και ο ίδιος.Τοτε να δειτε πως ολοι θα μπαινουμε πιο ευκολα στο κομμάτι του αλλου.Τωρα βιώνω οτι γινεται ενας αγωνας θεωρητικών αποψεων.
ΑΥτα τα εισπραττω απο μακριά, φυσικά.

[Skapaneas]

Ο Κύριος στον διάλογο ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ.
Είναι δάσκαλος και μαθητής συγχρόνως και αγκαλιάζει τις αγωνίες μας χωρίς να τις καταδικάζει.
Μήπως ο Κύριος που αναφέρεις είναι ο Ανώτερος Αγγελικός Εαυτός ?
Το νοητικό μας κόλλησε σε μια λέξη < ΚΥΡΙΟΣ >.
Γιατί να απαρνηθούμε τον Κύριο (ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα) και να μην απαρνηθούμε τα δόγματα της θρησκείας που μας έχουν παραπλανήσει ?

Βασω τι λες κι εσυ;

Ποιος ειναι ο Κυριος;

[Vasoula]

Ο διάλογος μέσα από ένα φόρουμ, είναι και θεωρητικός!

Κάποια λέξη δικιά μου πυροδοτεί μια "μνήμη" και αρχίζει το βίωμα σου.
Και το αντίθετο φυσικά...

Το να λέμε τα βιώματά μας, από μακριά, φαντάζει πάλι σαν λέξεις και λόγια θεωρητικά.

Ποιός νοιάζεται για το τι πέρασα εγώ στον δικό μου λαβύρινθο?
Και πόσο μπορώ να διηγηθώ έννοιες αόριστες που για μένα ήταν ολοκήρωση?

Πιστεύω, τουλάχιστον αυτό νιώθω εγώ, ότι η ανταλλαγή έστω και λέξεων, μας πάει ένα βήμα παρακάτω.
Τα βιώματα όμως είναι διαφορετικά και σηματοδοτούν άλλες παραμέτρους για την αλήθεια μας.

Το πως βίωσα εγώ το πνεύμα μου, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από κανέναν, εκτός από εμένα. Δεν θέλω να πείσω κανέναν γι' αυτό. Να το εκφράσω θέλω μόνο και να το μοιραστώ μαζί σας.

όταν το αναφέρω σαν βιωματική εμπειρία, θεωρώ ότι είναι για να του δώσω μεγαλύτερη έμφαση. Γιατί πολλές φορές αυτό που για μένα είναι βιωματική εμπειρία, για σένα μπορεί να είναι φαντασία.

Το να μοιράζομαι το αποτέλεσμα της εμπειρίας δεν είναι πιο σημαντικό για σένα? Παρά να προσπαθώ να σε πείσω ότι έχω δίκιο για κάτι που στο τέλος εσύ μπορεί να το βιώσεις και να το φτάσεις από διαφορετικό δρόμο?

Νιώθεις ότι κάποιος θέλει να σε πείσει?
Γιατί εγώ δεν το νιώθω...
΄Οταν το νιώσω, τότε δρω διαφορετικά...

Και τότε ζητώ παραπέρα εξηγήσεις. ΄Η και απαντήσεις σε βαθύτερο επίπεδο.

Μα άλλωστε γι’ αυτό είμαστε αναζητητές…Αλλιώς θα είμαστε λογογράφοι.

Καλά τα λέει ο Κρισναμούρτι, ο Καζαντζάκης, ο Σωκράτης…Καλά τα λέμε κι εμείς!
Γιατί ποιος είναι ο ορισμός του λάθους? Ποια είναι η επιβεβαίωση η δική σου από τα λόγια τους? Αόριστη αλήθεια και μόνο λόγια…΄Όμως σε αγγίζουν!

Τι είναι αυτό που σε βάζει σε θέση άμυνας γλυκιά μου Καλλιόπη? Θα ήθελες να το μοιραστείς μαζί μας?

[Vasoula]

Σκαπανέα όταν προσπάθησα πιτσιρίκα να βρω τον "Κύριο", μου έδειξε ένα σκληρό πρόσωπο, με γένια και μπόλικη δόση κριτικής...

΄Εκλαψα τότε...

Από τότε κάθε βήμα μου προς τον "Κύριο" με φέρνει και περισσότερο στον Εαυτό μου. Και ω, τι χαρά!
Αναγνώρισα ότι μου μοιάζει...Είναι ίδιος με μένα τελικά!

Και προχωρώντας, αναγνώρισα ότι μοιάζει και σε σένα, και σε αυτόν, και σε εκείνον...

Και η απορία μου...Γιατί εγώ το βλέπω και εσύ όχι?

Γιατί εγώ παίρνω μηνύματα και ο άλλος όχι?

Που διαφέρω? Που διαφέρει αυτός?

Είδα τότε την "σκέψη" και τρόμαξα!!!

Φοβήθηκα πολύ...

Και πέρασα πάνω από αυτήν. Σε ένα φως που είχε ανάσα! Ανάπνεε όσο ανάπνεα κι εγώ. Και εκεί έμεινα. Και αυτήν την ανάσα έφερα μαζί μου. Πως να σου λοιπόν τι είναι? Δεν έχω λόγια.

[Skapaneas]

Είδα τότε την "σκέψη" και τρόμαξα!!!

Φοβήθηκα πολύ...

Και πέρασα πάνω από αυτήν. Σε ένα φως που είχε ανάσα! Ανάπνεε όσο ανάπνεα κι εγώ. Και εκεί έμεινα. Και αυτήν την ανάσα έφερα μαζί μου. Πως να σου λοιπόν τι είναι? Δεν έχω λόγια.

Εχεις λογια ομως και μπορεις να μου πεις για τη σκεψη και γιατι σε τρομαξε...

Εχεις λογια να μου πεις τι και γιατι φοβηθηκες...

Εχεις λογια να μου πεις πως περασες απο αυτην...

Εχεις λογια να μου πεις τι εγινε τελικα με τη σκεψη αυτη...

Εξακολουθει να σε τρομοκρατει;

Και αυτα που περιμενω να ακουσω δεν ειναι λογια, αλλά πραξεις συγκεκριμενες και απτες αν και εσωτερικες μεταφρασμενες σε λογια!