....γεμισα χαρα...ναι δεν ειμαι μονος...κανεις μας δεν ειναι...
Καλά Χριστούγεννα Suami!
Όταν δεν υφίστανται κενά που χρειάζεται να συμπληρωθούν, τότε το να υπάρχεις απλώς σ' αυτόν τον κόσμο μέσα στο σώμα σου, είναι η υψηλότερη κατάκτηση!
________________ Πολέμα και Οραματίσου!
Suami , κανείς δεν μόνος αρκεί να κοιτάξει
γύρω με τα μάτια της ψυχής του.
Καλές γιορτές
Γι' αυτό που πολεμάς είναι μόνο η εξέλιξή σου...Εκεί στον κάθετο άξονα...γιατί όταν αυτός ολοκληρωθεί, ο πόλεμος μετά, στον οριζόντιο, γίνεται αρμονία, ειρήνη και πληρότητα
__________________________________________________________
Πολέμα και Οραματίσου
swami kirtana έγραψε:Ενας απο τους μεγαλυτερους φοβους, ειναι αυτος της μοναξιας, ειδικα αυτες τις ημερες.
Σημερα το πρωι, ηταν, 6,30', μολις βγηκα απο το σπιτι μου, μου
εψαλαν τα καλαντα εκατονταδες πουλια απο τους γυρω ευκαλη-
πτους,....γεμισα χαρα...ναι δεν ειμαι μονος...κανεις μας δεν ειναι...
....ομως ποιος το γνωριζει ?
Καλέ μου Swami να 'σαι πάντα καλά και να γεμίζεις τους γύρω σου με την υπέροχη αισιοδοξία σου!!! Με έκανες πολύ χαρούμενη με αυτό πού είπες!!
Ελπίζω να γράφω στη σωστή θεματική ενότητα, έψαξα αλλά δεν βρήκα κάτι σχετικό. Διορθώστε με αν κάνω λάθος.
Συχνά αναδύεται από μέσα μου φόβος μετά από κάποιες συγκεκριμένες συζητήσεις. Φοβάμαι μήπως δηλώνω μέσα από αυτές κάποια πράγματα και χρειαστεί να τα αποδείξω αργότερα. Διακρίνω στον εαυτό μου την ώρα της συζήτησης την διάθεση να κάνει την ανατροπή, να θέσει κάτι το διαφορετικό σε κάποιο θέμα και ύστερα εμφανίζονται ενοχές και αμφιβολίες και φόβος μήπως και κλειθώ να αποδείξω αυτά που ισχυριζόμουν, μήπως ζήσω την πρόκληση!
Με αποτέλεσμα πολλές φορές να λέω στον εαυτό μου ότι προτιμότερη είναι η σιωπή.
Τώρα γνωρίζω ότι φυσικά η σιωπή δεν είναι προτιμότερη αλλά προσπαθά να ξετυλίξω το κουβάρι και το άτιμο είναι πολύ μπερδεμένο!
Δεν έχει να κάνει με το αν οι άλλοι με πιστεύουν ή όχι.
Είναι ένας αδιόρατος φόβος. Ας πούμε ότι συζητάμε για τις αντιδράσεις που θα είχαμε μετά από ένα καταστροφικό γεγονός. Ο φόβος μου είναι μήπως γίνει στην πραγματικότητα αυτό το τρομερό γεγονός που συζητούσαμε γενικά και αόριστα. Μήπως το προκαλέσω με αυτά που έχω πει κατά κάποιο τρόπο.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Λιζούλα την 08 Νοέμ 2010 2:24 pm, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Liza έγραψε:Φοβάμαι μήπως δηλώνω μέσα από αυτές κάποια πράγματα και χρειαστεί να τα αποδείξω αργότερα. Διακρίνω στον εαυτό μου την ώρα της συζήτησης την διάθεση να κάνει την ανατροπή, να θέσει κάτι το διαφορετικό σε κάποιο θέμα και ύστερα εμφανίζονται ενοχές και αμφιβολίες και φόβος μήπως και κλειθώ να αποδείξω αυτά που ισχυριζόμουν, μήπως ζήσω την πρόκληση!
Με αποτέλεσμα πολλές φορές να λέω στον εαυτό μου ότι προτιμότερη είναι η σιωπή.
Τώρα γνωρίζω ότι φυσικά η σιωπή δεν είναι προτιμότερη αλλά προσπαθά να ξετυλίξω το κουβάρι και το άτιμο είναι πολύ μπερδεμένο!
φοβάσαι δλδ την δύναμη του λόγου σου μηπως γίνει πραγματικότητα και δεν εχεις την δύναμη να σε αντικρίσεις σε μια ενδεχόμενη πρόκληση
ή φοβάσαι ότι αν κάνεις την ανατροπή σε μια συζήτηση και εκφραστείς θα χρειαστεί μετα να εδραιώσεις και την αλήθεια των λόγων σου και εκει αμφισβητείς αν μπορείς
όσο ζούμε σε τούτον τον κόσμο, θα τον Ερωτευόμαστε με όλη μας την Αγνότητα, έτσι ώστε να πάμε στον Θεό γεμάτοι από Αγάπη και όχι γεμάτοι από φόβο...
Αυτό που αισθάνομαι είναι πολύ κοντά στην πρώτη σου εκδοχή Φωτεινούλα.
Λέων ναι, αυτός ο φόβος αναδύεται περισσότερο όταν η συζήτηση έχει να κάνει με το θέμα του θανάτου.
Συγνώμη που δεν είμαι αρκετά σαφής αλλά και εγώ προσπαθώ να το πιάσω από κάπου, έτσι όπως το αισθάνομαι είναι αρκετά απροσδιόριστο!
Κάποτε είχα και εγώ το Φόβο αυτό,μέχρι που με είπε η γιαγιά μου που δεν βρίσκεται άλλο στην ζωή.
Μη στεναχωριέσαι για τους ανθρώπους που πεθαίνουν,αυτοί πάνε στην αλήθεια,για αυτούς που μένουν να στεναχωριέσαι.
Έτσι μου έφυγε ο φόβος αυτός,και αν εν τέλη φύγουν απ την ζωή άνθρωποι που αγαπάς,με είπε μια ψυχή πως :
Όταν αγαπάς κάποιον δεν πεθαίνει ποτέ γιατί ζεί μέσα σου.