Επικοινωνία με το "ορατό" αόρατο!

[Nαταλία-Νεφέλη]

Για το Πήλιο πάντως.....είμαι μέσα σύγουρα!! Το πιο αγαπημένο μου μέρος σε όλη την Ελλάδα!!

[Ellaki]

[Vasoula]

αφιερωμένο!

http://www.youtube.com/watch?v=ApmQEmW4KNM&feature=fvw

Κάθησα στην γωνία, ανένταχτη! Είπα για μια στιγμή δεν θα ζήσω την ζωή μου σ’ αυτό το δευτερόλεπτο, αλλά την ζωή σου…
Και είδα την βροχή να κουκουλώνει τα όνειρά σου κάτω από μια ομπρέλα, να στάζει στον γιακά του παλτού σου τα απομεινάρια της. Και εσύ να σκύβεις το κεφάλι με δέος στον κεραυνό!

Γέμισες την ζωή σου με ασχολίες και συναναστροφές και άδειασες την ψυχή σου από τα δειλινά που δεν είδες, από τους έρωτες που δεν έζησες.

Είπες να αποφύγεις την μοναξιά και έντυσες τα πάντα μέσα σου με ανθρώπινα ρούχα, κρύβοντας την στολή των Αγγέλων.

΄Ηθελα να σου φωνάξω να κατεβάσεις την ομπρέλα, να βραχείς.
Να κάτσεις όρθιος απέναντι από τον κεραυνό, κι ας τρέμεις.
Να γεμίσεις την ψυχή σου με μενεξεδένια δειλινά και μυρωδιές από πασχαλιές!
Εικόνες που κανείς δεν μπορεί να πληγώσει.
Μυρωδιές που κανείς δεν μπορεί να βρωμίσει.
Και έτσι γεμάτη η ψυχή σου από αυτά που δεν επιτρέπονται στους ανθρώπους, να νιώσει ότι όλα όσα την φοβίζουν, είναι αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν λάθος!

΄Ηθελα να σου φωνάξω…
Αλλά δεν σου φώναξα, γιατί φοβήθηκα μήπως σ’ αγριέψω και φύγεις, μην χαθείς μέσα στο κενό μεταξύ του κεραυνού και της βροντής.
Προτίμησα να σιωπήσω, βλέποντάς σε να απομακρύνεσαι αργά, με το κεφάλι σκυφτό. Πρόλαβα να σου βάλω ένα ραβασάκι στην τσέπη, με την ελπίδα να το δεις, όταν θα βγάλεις την στολή της ανθρώπινης ασέβειας!
«Αυτό που μοιράζεσαι με την ζωή, είναι μόνο ο θεός! Αυτό που μοιράζεται ο θεός με τους ανθρώπους είναι μόνο η ζωή! Πουθενά δεν υπάρχει λάθος, παρά μόνο σ’ αυτήν την ομπρέλα που κρατάς για να σε προστατέψει από την βροχή! Ανθρώπινη συνήθεια, για να σου στερήσει την εικόνα από το χρώμα του κεραυνού! Δεν είναι μαύρο, είναι χρυσό! Το έχεις δει ποτέ, χωρίς την ομπρέλα?»

Ευχή να το δεις σύντομα!

[Annoula]

[Ellaki]

Έλα να ζήσουμε, είναι τόσο ωραία η ζωή μας.
Νιώσε τις καρδιές που χτυπούν μαζί με τη δική σου και άπλωσε τα χέρια σου να ενωθούμε.

αφιερωμένο

[Δωρουλα]

[ALEXOULA]

[VasilisM]

Στροβιλίσου μαζί μου στο φως..

[ELLI]

Να γεμίσεις την ψυχή σου με μενεξεδένια δειλινά και μυρωδιές από πασχαλιές!
Εικόνες που κανείς δεν μπορεί να πληγώσει.
Μυρωδιές που κανείς δεν μπορεί να βρωμίσει.
Και έτσι γεμάτη η ψυχή σου από αυτά που δεν επιτρέπονται στους ανθρώπους, να νιώσει ότι όλα όσα την φοβίζουν, είναι αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν λάθος!

[Fotinoula]

[ΙΩΑΝΝΑ]

[margaritarenia]

Χόρεψε κάτω απ την βροχή........τις ουράνιες μελωδίες......!

[Επισκέπτης]

Σε ψάχνω στις κοιλάδες του μυαλού μου
Σε μέρη ξεχασμένα μακρινά
Σαν μια νεράιδα που πλάνεψε τον νου μου
Τα μάτια σου με στείλαν στ'ανοιχτά...



Και ήρθες ξανά, σαν οπτασία
Σαν μια φιγούρα απ΄τα παλιά
Μες στο κενό και την ανία
Γέλασες και πάλι τρυφερά...

[Nαταλία-Νεφέλη]

Bρε Γιάννη που τα βρίσκεις τόσο όμορφα πράγματα!! Κάθε φορά με ταξιδεύεις!!

[Vasoula]

http://www.youtube.com/watch?v=5NswIBa3 ... re=related

Σε πήρα από το χέρι και πήγαμε στον ποταμό!
’γριος και ορμητικός, με κρυμμένους μυστικούς βράχους και απότομες ρότες...

Βούτηξα μέσα και σου φώναξα να έρθεις...
Δίστασες...με παρακολουθούσες με αγωνία να χάνομαι και να υψώνομαι μέσα στα νερά...
Γελούσα και εσύ φοβόσουν
Μην φοβάσαι, σου είπα, δεν θα πάθω τίποτα, αν δεν φοβάσαι!
Οι βράχοι δεν είναι παρά νεροτσουλήθρες...΄Ελα!

Δεν με άκουσες! Τα μάτια σου είχαν γεμίσει τρόμο και αίμα!

Δεν πρόλαβα να σωθώ από το βλέμμα σου!

Ενα κύμα με άρπαξε και με πέταξε σε ένα μυτερό βράχο!
Μεμιάς ο ποταμός γέμισε αίμα.

Και εσύ έτρεχες γεμάτος αγωνία κατά μήκος του ποταμού για να μην με χάσεις από τα μάτια σου, τρελαμένος από τον φόβο!

Φώναζες βοήθεια!!!!

΄Ηθελες να σωθείς από το τρομερό θέαμα και εγώ έπρεπε να σωθώ από εσένα!

Μην με κοιτάς! Σου έδωσα εντολή, στην απελπισία μου να γλιτώσω από εκείνο το ανυπόφορο βλέμμα του οίκτου σου!

Αν μ’ αγαπάς, μην με κοιτάς! Μην θαμπώνεις την χαρά μου, ούτε με ένα μόριο πόνου! Μην μολύνεις τα νερά…Δεν φταίνε αυτά για τον φόβο σου! Δεν φταίνε αυτά για το αίμα μου!

H μόνη ελπίδα σωτηρίας μου ήταν να απομακρυνθώ από τον φόβο σου. Πήρα αγκαλιά τον πρώτο καταρράκτη και εξαφανίστηκα…Εξαφανίστηκα από την ασέβεια της αγάπης!

Ο ποταμός συμφιλιώθηκε πάλι μαζί μου, βρήκε ξανά την αγνότητα του παιχνιδιού! Μαλάκωσε τον καταρράκτη του, τον έκανε ένα απαλό στρώμα από αγνά πουπουλένια όνειρα που γέμισαν τον εφιάλτη με ευωδιές και ήχους…

Στα στέλνω σαν ένδειξη της ζωής! Ποτέ μην την φοβηθείς, γιατί θα υλοποιείς τον πιο ανελέητο εφιάλτη της αγάπης!