Ο άνθρωπος εδώ στον φυσικό κόσμο είναι κοινωνικό ον. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι μια μοναχική συνείδηση που περιφέρεται, αλλά ανήκει στην ψυχή της ανθρωπότητας και μέσα σ' αυτήν εξελίσσεται.
Η εξατομίκευση δεν έχει κανέναν άλλον λόγο, από το να τον βοηθήσει να ανακτήσει την ατομική του δύναμη πνευματικά, νοητικά, συναισθηματικά και να δράσει ολικά μέσα στο φυσικό του περιβάλλον, θρέφοντας μέσα από την αυτονομία του, την ομαδική ψυχή της ανθρωπότητας.
Η αυτονομία δεν έχει καμία σχέση με τον διαχωρισμό. ΄Οσο ο άνθρωπος διαχωρίζεται από το φυσικό του περιβάλλον, τόσο πιο εξαρτημένος είναι από αυτό.
Το φυσικό του περιβάλλον, δημιουργεί και τις προϋποθέσεις της φυσικής του επιβίωσης, ωθώντας τον να ακολουθήσει μια αλληλουχία εμπειριών, που διαρκώς εξελίσσονται μαζί του και βοηθώντας τον στον δρόμο της αυτονομίας του, μέσα από ποικίλες δυσκολίες.
Ο νους μας κάνει διαρκώς σενάρια ευνομίας και ευταξίας, που αδυνατούμε να πραγματώσουμε μέσα μας, αποδίδοντας αυτήν την δυσκολία στο φυσικό μας περιβάλλον, στην κοινωνία και την θρησκεία μας, εξαρτώμενοι συνεχώς από αυτούς τους ρόλους των, Κάνουμε διαρκώς σκέψεις που διακατέχονται από ειρήνη και φιλία, χωρίς να μπορούμε να τις ισορροπήσουμε στο φυσικό μας περιβάλλον, με την ίδια μας την εμπειρία που εκτυλίσσεται τελικά «αρνητικά» με όσα ο νους μας προϊδεάζει
Φταίει άραγε η ζωή στην πόλη? ΄Η φταίει η ζωή στην επαρχία?
Ας ερευνήσουμε την εμπειρία μας στην πόλη, όσοι μένουμε σ αυτήν, και την εμπειρία μας στην επαρχία, όσοι μένουν σ αυτήν.
Εγώ μένω στην Αθήνα, στο Χαλάνδρι
΄Όταν μετοίκησα εδώ από την καρδιά της Αθήνας όπου έμενα, το Χαλάνδρι ήταν ακόμα μια μικρή πολίχνη Με τα δέντρα του, τα πουλιά που κελαηδούσαν, τα λουλούδια στους κήπους!
΄Ηθελα λοιπόν να δραπετεύσω από την πολύβουη πόλη. Το όνειρό μου για ένα σπίτι στην εξοχή και σε ένα φυσικό περιβάλλον τέλειο, αλλά και πολύ κοντά στην πόλη και τις ανέσεις της, εξυπηρετούσε τις φρούδες ελπίδες μου
Εδώ στην γειτονιά μου, όλοι ασχολούνταν με όλους. ΄Ηξεραν ποιος μπαίνει σπίτι μου, τι κάνω, πως το κάνω, γιατί το κάνω ΄Οσο και να έκλεινα την πόρτα μου, όλοι ήταν μέσα σ αυτό, γιατί εγώ τους κουβαλούσα Δεν μου άρεσε αυτό καθόλου
Τα χρόνια που πέρασαν, εξέλιξαν το Χαλάνδρι μαζί με εμένα.
Πολυκατοικίες χτίστηκαν, δέντρα κόπηκαν, πουλιά χάθηκαν και οι άνθρωποι έγιναν άγνωστοι, μεταξύ αγνώστων
Και τότε βρέθηκα ξανά μέσα στην πόλη, από εκεί που ξεκίνησα και ήθελα να αποδράσω Σε όλα αυτά τα χρόνια, δεν άκουγα τα πουλιά, δεν έβλεπα τα λουλούδια, δεν χαιρόμουν τα δέντρα, αλλά επικεντρωνόμουν στην ενόχληση των γύρω μου
Σήμερα μέσα από την δική μου εξέλιξη, τα πουλιά ξαναγύρισαν, τα λουλούδια άνθισαν, τα δέντρα υψώθηκαν έως τον ουρανό και οι άνθρωποι γύρω μου έγιναν ένα μέρος του είναι μου και της εμπειρίας μου.
Ο αυτό-σεβασμός μου τους άφησε έξω από το ενδιαφέρον τους και την ανθρώπινη περιέργεια να ασχολούνται με την ζωή των άλλων, γιατί απλά δεν έχω εγώ πια ανάγκη αυτήν την «ενόχληση»
Πρακτικά διαπίστωσα ότι οι δυσκολίες σε ακολουθούν όπου και να είσαι, και απλά καθορίζουν την εξέλιξή σου και την ολοκλήρωσή σου στην συνειδητοποίηση της «ευνομίας» και της «ευταξίας» εντός σου
έβλεπα γνωστούς στο δρόμο ή ανθρώπους που δεν τους ήξερα αλλά τους έβλεπα συχνά και αυτό με ξένιζε!!όπως με ξένιζαν οι χαλαροί ρυθμοί και ο ερασιτεχνισμός σε επίπεδο εξυπηρέτησης σε φορείς δημοσίου και όχι μόνο!! 
