Ξέρεις τα νοιωσίματα μου.
Ηταν ακριβως αυτα για Κείνον οδηγώντας προς το σπίτι....
Ειναι η μονη δαδρομή που πάντα με κάνει να παίρνω ανάσα!
Εϊναι ο μόνος Κήπος που αντέχω.
Οχι δεν εχει να κάνει με κείνους ..με αλλους...με έναν...έχει να κάνει με αυτή την αποδοχή του Κήπου...της μοναξιάς που αποδέχεεσαι το ολο με ολα του.Με Ιούδα με Παύλο με Πέτρο....με τα τριάντα αργύρια για την εξέλιξη του καθ'ενός μέσα απο αυτά, και την δικη ΤΟΥ μέσα απο ολους.
Νόμιζα ότι ήταν αποδοχή της διαφορετικότητας του καθ'ενός...μα ειναι κάτι παραπάνω απο αυτό...είναι η αποδοχή του Ολου όπως είναι κι ότι εμπεριέχει.
Είναι η στιγμή που σε κάνει να παγώνεις οποτε δεν σε νοιάζει πια...ποιος σε ακούει ...αν σακούει...αν υπάρχει καν....
Είσαι μόνος αλλά όχι εγκαταλελειμμένος !
Είσαι μαζί και μόνος.
Ατάραχος μεσα στην ταραχή πετώντας μεσα στους βαλτωμένους κήπους της ψυχής σου και της πορείας της...ίσαμε εκεί που παραδίνεσαι!
Σε αγαπω Βάσω!