ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ...και οποιος αντεξει!

[Επισκέπτης]

ευχαριστουμε Danny

[Danielli]

Τη Βάσω ,παιδιά !!!!
Εγώ ... copy -paste !!!

[Επισκέπτης]

Aμαν........ κ΄αλλη σουπια!!!!!!!

[Danielli]

Aμαν........ κ΄αλλη σουπια!!!!!!!

Ποιά άλλη είναι?? Για να βρω το κοπάδι μου...

[Ellaki]

μη κοιτάς εμένα
δήλωσα καμήλα

[Danielli]

Από τη Βάσω...

-------------------------------
Εαυτος και κοινωνικότητα
--------------------------------
Η κοινωνική απομόνωση είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.
Μεγαλύτερος ακόμα και από την παρέα που πιθανόν να σε παρασύρει σε μια άλλη διαδρομή...

Ο φόβος να "τσεκάρεις" την ακεραιότητά σου κρύβεται πίσω από αυτό το εμπόδιο. Μα αν δεν "ψηθείς" μέσα στο καμίνι των σχέσεων πως θα δυναμώσεις και θα αναπτυχθείς?

Στην ζωή μας δεν θα έρθουν μόνο όσοι συνταυτίζονται μαζί μας. Και αν το καλοεξετάσεις κανείς δεν συνταυτίζεται μαζί μας. Αλλάζει η οπτική σου, η ανεκτικότητά σου και η σχέση σου με τον Εαυτό σου και φαίνεται ότι συνταυτίζεσαι...Ουσιαστικά ο καθένας μας είναι μοναδικός και έχει τα ιδιαίτερα σημεία του, τα οποία έχεις μάθει πια να αγαπάς και να αποδέχεσαι, όπως μαθαίνεις να αγαπάς και να αποδέχεσαι τον εαυτό σου.

Αν λέω προσέξτε τις παρέες σας, το λέω μόνο για να παρατηρήσετε τον εαυτό σας μαζί τους και όχι αυτούς τους ίδιους.

Για να φτάσεις στο "έσχατο" σημείο της ανεκτικότητας, σημαίνει ότι έχεις ανακαλύψει την φύση του ασυνείδητου, που ακόμα και μέσα στο "σκιερό" του μέρος υπάρχει ο θεός...
Κανένας δεν χάνεται, όταν έχει την προθυμία, την ταπεινότητα και την αντοχή να βρει τον Εαυτό του και την ποιότητά του.

Και όταν μία φορά ανοίξει η "πόρτα" του θεού, δύσκολα κλείνει, να το ξέρεις...
Το σημαντικότερο είναι ότι δεν θα σε νοιάζει, όταν σου λένε τα "παραμύθια" για τον θεό, όποιος κι αν τα εκφράζει...
Τα ιδανικά και τα όμορφα σύννεφα δεν ανήκουν στον θεό, αλλά στην φαντασίωση των ανθρώπων για αυτό που θεωρούν ότι είναι.
Ο θεός είναι μια προσωπική σχέση και αυτήν διευθετούμε συνεχώς μαζί του, μέσα από το σύνολο των ανθρώπων!

[Danielli]

Ο θεός είναι μια προσωπική σχέση και αυτήν διευθετούμε συνεχώς μαζί του, μέσα από το σύνολο των ανθρώπων!

[Danielli]

από τη Βάσω

-----------------

Ο λόγος που δεν μπορούμε να νιώσουμε καλά με τον Εαυτό μας είναι γιατί δεν μπορούμε να ζούμε πρακτικά με τον Εαυτό μας.
Ζούμε με τις σκέψεις μας γι’ αυτόν. Και κυρίως ζούμε με ελπίδα.

Σκεφτόμαστε πως είμαστε και πως θα πρέπει να γίνουμε.
Ελπίζουμε στο μέλλον να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, χωρίς κόπο και διαβάζουμε πολύ για να μπορέσουμε να είμαστε διανοητικά υπέροχοι.

Γνωρίζουμε λοιπόν για την εσώτερη ουσία μας. Μια γνώση που δεν έχει τελικά και μεγάλη αξία, γιατί μας λείπει η εμπειρία της. ΄Όχι η εσωτερική της εμπειρία γιατί αυτήν δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε παρά μόνο μένοντας στην σιωπή του νου μας…Μας λείπει η πρακτική, εξωτερική εμπειρία της ήδη αποκτημένης γνώσης.
Θέλουμε αυτή η γνώση για τον θεό, να γίνει βιωματική και εφαρμόσιμη στους άλλους, να δούμε το αποτέλεσμα της να εμφανίζεται στην πραγματικότητα και επειδή αυτό δεν συμβαίνει, απογοητευόμαστε και απορρίπτουμε τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσαμε πρακτικά να βιώσουμε την εμπειρία μας. Την αγάπη.

΄Όταν η εμπειρία μας καθίσταται «αρνητική» προς την επιθυμία μας, τότε την απορρίπτουμε, αγνοώντας την ίδια μας την γνώση.
Η εσωτερική σύγκρουση έρχεται όταν η γνώση εναντιώνεται στην εμπειρία.

Γνωρίζουμε για την βαθύτερη θεϊκή ουσία του ανθρώπινου όντος, μα πρακτικά δεν μπορούμε να την βιώσουμε ούτε στον Εαυτό μας, μια και ο Εαυτός μας δεν είναι διανοητική κατάσταση, αλλά πνευματική αντίληψη.

Η διανοητική κατάσταση δεν μπορεί να βιωθεί, αντίθετα μας βάζει συνεχώς σε εσωτερική σύγκρουση και όσο πληθαίνουν οι γνώσεις μας, τόσο προσπαθούμε να αποφύγουμε την ανθρώπινη εμπειρία μας.

Ετσι δεν μπορούμε να βιώσουμε την ουσία μας εμπειρικά, αλλά μόνο διανοητικά, παρ’ όλο που ξέρουμε καλά ότι δεν υπάρχουν αυθεντικές γραφές που οδηγούν στην εμπειρία.
΄Οσα μαθαίνουμε, είναι απλά μέθοδοι και το χέρι που δείχνει τον «ήλιο». Για να έχουμε όμως μια εμπειρία με τον «ήλιο», θα πρέπει να πάμε εμείς μέχρι εκεί. Και αυτή είναι η μοναδική αλήθεια του δρόμου και της ζωής.

Για να κάνουμε ένα ταξίδι μέχρι τον «ήλιο» και να έχουμε μια εσωτερική εμπειρία, χρειάζεται να μελετήσουμε τον τρόπο και να ασκηθούμε. Να προετοιμαστούμε γι’ αυτό το εμπειρικό ταξίδι, όπως θα προετοιμαζόμασταν με φυσικό τρόπο.

΄Όταν είμαστε άρρωστοι (και δεν εννοώ μια βαριά ασθένεια, αλλά ακόμα και έναν ακίνδυνο πυρετό, που παίρνει τεράστιες διαστάσεις στην αντίληψή μας, περί υγείας) δεν κάνουμε συνήθως κανένα ταξίδι. Η ασθένεια γίνεται το εμπόδιο στην επιθυμία μας και έτσι πρακτικά ακινητοποιούμαστε. Η «αρνητική» εμπειρία λοιπόν είναι εκείνη που μας απομάκρυνε από την βαθιά μας επιθυμία να ταξιδεύσουμε και αυτό μας θυμώνει, αλλά το θεωρούμε, ναι μεν μοιραίο, αλλά φυσιολογικό…Παρ’ όλα αυτά η εμπειρία μας από την επιθυμία μας γι’ αυτό το ταξίδι είναι μόνο «αρνητική», γιατί δεν καταφέραμε να το πραγματοποιήσουμε.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει όταν η επιθυμία μας να αποκτήσουμε μια εσωτερική εμπειρία μέσα στον «ήλιο», εμποδίζεται από μια «αρνητική» εμπειρία…
Τα συναισθήματα που μας κάνουν να βιώνουμε μια «αρνητική» εμπειρία, είναι αυτά που μας εμποδίζουν να πραγματοποιήσουμε την βαθύτερη επιθυμία μας.

Μετά αρχίζουμε να σκεφτόμαστε το ταξίδι στον «ήλιο» και στο μυαλό μας έχουμε πάντα την «αρνητική» εμπειρία και η βαθύτερη επιθυμία μας, αυτή της ολοκλήρωσης του ταξιδιού, μένει μόνο στην σκέψη μας, που συναισθηματικά είναι «αρνητική»…

Το ταξίδι όμως δεν θα το κάναμε για συναισθηματικούς, ούτε για διανοητικούς λόγους.
Το ταξίδι θα το κάναμε για να βρούμε τον Εαυτό μας, την βαθύτερη ουσία μας. Θα το κάναμε για να βιώσουμε την φύση μας μέσα στην φύση του «ήλιου», γιατί αυτήν την εμπειρία επιθυμούσαμε να έχουμε. Η αντίληψη της ενότητας των πάντων γίνεται μόνο μέσα από το βαθύτερο κοίταγμα μέσα στην ίδια τους την φύση. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε μια άμεση εμπειρία της ενότητας μέσα στο σύμπαν.

Είναι, αγαπημένες μου, εύκολο να αγαπάμε όποιον μας αγαπάει. ΄Όμως υπάρχει ένα πολύ σπουδαιότερο είδος αγάπης, μια αληθινή αγάπη, χωρίς διάκριση και χωρίς προσδοκία ανταμοιβής, μια καθολική κατάσταση ευσπλαχνίας και πνευματικής αντίληψης του Εαυτού μας που δεν θέλει τίποτα άλλο, παρά να βιώσει αυτήν την καθολική του φύση, και πρακτικά.

[Valia]

(Βάσω): "Είναι, αγαπημένες μου, εύκολο να αγαπάμε όποιον μας αγαπάει. ΄Όμως υπάρχει ένα πολύ σπουδαιότερο είδος αγάπης, μια αληθινή αγάπη, χωρίς διάκριση και χωρίς προσδοκία ανταμοιβής, μια καθολική κατάσταση ευσπλαχνίας και πνευματικής αντίληψης του Εαυτού μας που δεν θέλει τίποτα άλλο, παρά να βιώσει αυτήν την καθολική του φύση, και πρακτικά."

καταπληκτικό

[Danielli]

από τη Βάσω...
------------------------------------
Διαδρομή προς την εξέλιξη...
------------------------------------
Ολα όσα μας συμβαίνουν έχουν λόγο.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο ή μοιραίο, αλλά είναι η εμπειρία για την οποία χρειάζεται να έχουμε συνείδηση.

Εργαζόμαστε (θέλω να πιστεύω) για να γίνουμε ενσυνείδητα όντα και να αναπτυχθούμε μέσα στην ύλη πνευματικά, και αυτό σημαίνει ότι δεν μένουμε στα απλά γεγονότα, αλλά εμβαθύνουμε στην εμπειρία τους.

Η εμπειρία βιώνεται συναισθηματικά για να έχει νόημα και όχι διανοητικά.
Δεν μπορείς να σκέφτεσαι τα συναισθήματά σου, αλλά χρειάζεται να τα ανακαλύψεις, όποια κι αν είναι.

Μέσα από την πολύχρονη εργασία μου με τον Εαυτό μου, ανακάλυψα την μαγεία του να είμαι ολόκληρη στην εμπειρία μου, όπως κι αν προβαλλόταν αυτή στον φυσικό κόσμο.

Ενιωθα όλους, έναν έναν, αυτούς που, φαινομενικά, με είχαν βλάψει και με είχαν, πάλι "φαινομενικά", πληγώσει, και ανακάλυψα τον νου μου μέσα εκεί να παίζει το γνωστό του παιχνίδι.
Να δικαιολογεί και να εξουσιάζει τόσο ύπουλα, που το συναίσθημά μου δεν μπορούσε παρά να μπλοκάρει...Δεν μπορούσα να βρω τα δικά μου συναισθήματα, γιατί δεν με άφηνε να βρω τα δικά μου λάθη...
Πάντα έφταιγαν οι άλλοι που με απόρριψαν
Πάντα έφταιγαν οι άλλοι που με πλήγωναν

Ανακάλυψα ότι για να αποφύγω την αλήθεια, είχα μπει στην διαδικασία της επινόησης...Και τότε ανακάλυψα με πόνο, ότι υποκρινόμουν...Τόσο εμφανώς που μόνο εγώ δεν το είχα αντιληφθεί...΄Ολοι οι άλλοι το ήξεραν και γελούσαν πίσω από την πλάτη μου...
΄Οταν έλεγα σ' αγαπώ, ένιωθα μίσος και οργή...αλλά δεν το ήξερα συναισθηματικά...Οι πράξεις μου όμως ήταν εκδικητικές και φοβόμουν, γιατί το μόνο που ένιωθα ήταν ότι είχα χάσει τον έλεγχο...
΄Ημουν δεν ήμουν 30 χρόνων...
Κατευθείαν στην ασθένεια...Γιατί ο δρόμος μου ήταν μέσα από αυτήν...

Η ψυχή μας βιώνει με συναίσθημα...Να μην το ξεχάσετε αυτό, τώρα που θα ξεκινήσουμε να βρίσκουμε τον Εαυτό μας και την αλήθεια, όχι που μας βολεύει, αλλά που μας εξελίσσει...

Συνήθως όταν βιώνουμε μια εμπειρία που την χαρακτηρίζει ο νους μας "αρνητική", χάνουμε την ψυχραιμία μας...Και αυτό είναι μια ένδειξη της συμμετοχής του διαχωριστικού νου που αποφασίζει εκείνος για την εμπειρία, θεωρητικά πάντα, γιατί πρακτικά η ψυχή μας είναι συναίσθημα...Καταλαβαίνετε όμως τι κάνουμε στον Εαυτό μας ε?

[Valia]

καλά, αυτό το γραψες για μένα σήμερα!!!????

[Vasoula]

Εσύ είπες ότι δεν είσαι έτοιμη να περάσεις το σεμινάριο του 2ου κέντρου, αλλά Βάλια μου εγώ εσένα βλέπω να το κάνεις μαζί μας!

[Valia]

Βασάκι μου γλυκό γλυκό έχω συγκινηθεί πολύ σήμερα
πήρα πολλή δύναμη

[Vasoula]

Την είχες...εμείς σου την θυμίσαμε απλά!

[Valia]