ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ...και οποιος αντεξει!

[Vasoula]

[galazia_sfaira]

νομίζω οτι χρειάζεται η πειθαρχία και η νοητική δύναμη ωστε να μπορουμε να οικοδομουμε χωρίς να προβαίνουμε σε καταστροφές η αν επιβάλεται κατι παρεμφερές, να γίνεται ,σκεπτόμενοι παντα εκτός απο το ατομικό καλό και το συνολικό.

Λενιώ μου ολο το παραπάνω εχει να κάνει με "σκεψη".
Η "σκέψη "είναι περιορισμένη και δεν εχει να κάνει με την πληρότητα.

Εγω την έννοια "αντικείμενο" την αντιλαμβάνομαι ώς κάθε τι που έχει να κάνει με την ανάμνηση,με το συναίσθημα με το προτυπο ,με κάθε τι πεπερασμένο ,περιοσρισμένο ατελες ,δημιουργημα της προσωπικότητας.

Οταν λειτουργει η Νοημοσύνη(δύναμη του νου) τότε δεν υπαρχει λογος πειθαρχίας.Η σκέψη χρειάζεται πειθαρχία,η σκεψη δινει εντολή και απαιτεί έλεγχο.Η Νοημοσύνη ΕΙΝΑΙ!

[Vasoula]

μμμ...ναι έχεις δίκιο σφαιρουλίνι μου...

όμως η ενεργός νοημοσύνη περνάει και μέσα από την αυτοπειθαρχία, αλλιώς η νοημοσύνη απλά, γκρεμίζει χωρίς να σκέφτεται το σύνολο...

και για να σου δώσω παράδειγμα, δεν μπορώ να απαιτήσω από τα παιδιά μου να συμμετέχουν στην ελευθερία μου, γκρεμίζοντας τους "ρόλους" που χρειάζονται ακομα για την εσωτερική τους ανάπτυξη...Ακόμα και αν εγώ μέσα μου δεν έχω κανέναν ρόλο απέναντί τους, χρειάζεται να πειθαρχήσω στην ίδια μου την εσωτερική ελευθερία και να τους δώσω τις βαθύτερες αξίες που υπερβαίνουν τον απλό ρόλο της μητέρας!

Φυσικά το αντικείμενο είναι το συναίσθημα, η ανάμνηση και το πρότυπο, που διαλύονται μέσα στην εξέλιξη και μένουν χωρις παρελθόν, παρόν και μέλλον, εντός σου, αλλά δεν μπορείς να γκρεμίσεις μεμιάς τα "είδωλα" όλων των ανθρώπων. Οπότε σίγουρα χρειάζεται εκείνη η νοημοσύνη που αναπτύσσει την πνευματική πρόθεση του χτίζω, αντί του γκρεμίζω...

Καλύτερα να χτίσεις στέρεα τις αρετές, από το να γκρεμίσεις τα πάθη...Και αυτό μόνο με αυτο-πειθαρχία το καταφέρνεις...

[galazia_sfaira]

Συμφωνώ απολυτα σε οσα λες.
Ισως να μπερδευτήκαμε στην έννοια της Νοημοσύνης (δυναμη του νου κατα την Ελενη)
Νοημουσύνη εννοώ την απολυτη αρμονία ,την κατάσταση του σώματος και της καρδιας σε πλήρη εναρμόνιση.
Αν η καρδιά ανοίξει δεν μπορει να ειναι διαχωρισμενη απο το συνολο.

[Επισκέπτης]

Εγω την έννοια "αντικείμενο" την αντιλαμβάνομαι ώς κάθε τι που έχει να κάνει με την ανάμνηση,με το συναίσθημα με το προτυπο ,με κάθε τι πεπερασμένο ,περιοσρισμένο ατελες ,δημιουργημα της προσωπικότητας.

Ναι , προφανως τα ''αντικειμενα '' ειναι παρελθούσες εμπειρίες των οποιων την δύναμη εμεις τωρα καταργούμε αφου τις εξαντλήσαμε επιταχύνοντας μεσα απο την εργασία μας.
Ομως καθε τέτοιο αντικείμενο ειναι συνδεδεμένο με κάποιον αλλο ανθρωπο , που πιθανως να εχει ακόμη αναγκη απο αυτό το ιδεώδες...και εκει ειναι που λέω οτι θα πρέπει να υπολογίσουμε το σύνολο.
Δεν νομίζω οτι ολο αυτο μπορεί να γίνει μονο νοητικά , επειδή αν γίνει ετσι θα ειναι μηχανικό και ανευ συνειδητότητας...΄
Αυτο που ηθελα να τονίσω ειναι οτι μερικες φορες παρασυρόμαστε στην δίνη των αλλαγων που βιωνουμε και μας συνεπαίρνουν, και ξεχναμε το δικό μας πριν , θεωρώντας αυτονόητο οτι ολοι κατανοούν τα ιδια .....αλλα δεν ειναι ετσι....

[galazia_sfaira]

θεωρώντας αυτονόητο οτι ολοι κατανοούν τα ιδια .....αλλα δεν ειναι ετσι....

Ναί ναί Λενιώ μου.Εδω εχεις απόλυτο δίκιο.Εχω συλλάβει τον εαυτό μου να θεωρώ αυτονόητα όσα μου συμβαίνουν,αλλά δεν είναι ετσι....
Συγνώμη!!

[Επισκέπτης]

Εαυτός
απο την Βάσω





Δεν στοχεύουμε στην επιθυμία, σαν μέσον της υποκειμενικής αυτοπροβολής μας, αλλά στην επιθυμία της επίδρασης του μακρόκοσμου μας στον μικρόκοσμό μας...

Κανείς δεν μπορεί μόνο με την λογική να επιτρέψει στον μακρόκοσμο να δράσει στην εσωτερική μονάδα...

Ο Εαυτός, ακόμα και αν επιθυμεί να αυτοπραγματωθεί και στον μικρόκοσμό του, δεν μπορεί να προβάλλει, παρά μόνο την εξιδανίκευση, σ΄ αυτόν, γιατί του λείπει η πρακτικότητα. ΄Ετσι η επιθυμία δεν μπορεί να συνταυτιστεί με τους κόσμους μας εσωτερικά.

Πρακτικά κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον χαρακτήρα του, αν κρίνει διαρκώς ένα μέρος από τον μικρόκοσμό του, γιατί πάντα μέσα του υπάρχει ο δυνατός και ο αδύναμος. Ο φοβισμένος και ο θαρραλέος… Ο Εαυτός προβάλλεται σε κάθε δυνατή επιθυμία για αλλαγή, σαν να θέλει να κυριαρχήσει και δεν τον αφήνουμε…
Ετσι παραμένουμε πάντα στην επιθυμία να του αφεθούμε χωρίς όρους και πάντα υπάρχει η ένταση που ανατρέπει τα σχέδιά μας. Αυτή η ένταση είναι η αποξένωσή μας από τον Εαυτό μας, που για χάρη της βρισκόμαστε πάντα υπόλογοι σε μια κατώτερη επιθυμία από την εξιδανίκευση που απλά μας προβάλλει ο Εαυτός μας.
Αντί το πνεύμα και η ύλη να ταυτιστούν με την ατομικότητα, ο ένας προβάλλει στον άλλον αυτό που δεν μπορεί να πράξει μόνος του.
Το μεν πνεύμα δεν μπορεί να βιώσει την ύλη χωρίς το «εγώ»
Η δε ύλη δεν μπορεί να βιώσει το πνεύμα με το «εγώ»

Ο κάθε τομέας μπορεί να βιώσει την ατομικότητα, μόνο με τα μέσα που διαθέτει.
΄Ετσι το πνεύμα μπορεί να την βιώσει με την αγάπη και την σοφία
Και η ύλη με την εμπειρία.

Αν η ατομικότητα καταφέρει να βιώσει την εμπειρία με αγάπη και σοφία, τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε «κάτω», όπως «πάνω» και αντί να προβάλλουμε ο ένας στον άλλον τις επιθυμίες μας, απλά θα είμαστε αυτό που είμαστε, χωρίς να προβάλλουμε τίποτα.

΄Ισως τώρα που βρισκόμαστε στον εαυτό μας, είναι μεγαλύτερη η ανάγκη μας να τον επικρίνουμε για όσα δεν μπορεί να είναι. Ας κάνουμε την εργασία με αγάπη από το κέντρο της καρδιάς για να μπορέσουμε να βιώσουμε αυτό που είμαστε στην ουσία, παρατηρώντας την ίδια την επίκριση και τον σκοπό της.

Αφήνοντας τον μακρόκοσμο να επιδράσει στον μικρόκοσμο, ουσιαστικά βιώνουμε μια ανεπανάληπτη εμπειρία αγάπης, που την πληρότητά της δεν μπορεί να αντικαταστήσει στην πράξη, ούτε ο μεγαλύτερος έρωτας!

Συμβαίνει δηλαδή, αυτό που παθαίνουν οι ερωτευμένοι στην αρχή του πάθους τους. Δεν βλέπουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου, προσελκυσμένοι μόνο από την συναισθηματική και νοητική ένταση…Μόνο που οι σύντροφοι αυτήν την φορά είναι ο ίδιος ο Εαυτός μας!
Είναι σαν η ατομικότητα να συγχωνεύει μέσα της τις δύο εντάσεις σε μία. Η αγάπη της μίας καλύπτει την αδυναμία της άλλης και η πρακτικότητα της άλλης εντρυφεί στην σοφία της μιας..

[ARTYADIS]

Αν η ατομικότητα καταφέρει να βιώσει την εμπειρία με αγάπη και σοφία, τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε «κάτω», όπως «πάνω» και αντί να προβάλλουμε ο ένας στον άλλον τις επιθυμίες μας, απλά θα είμαστε αυτό που είμαστε, χωρίς να προβάλλουμε τίποτα.

[Danielli]

Επιγνώσεων συνέχεια....
από τη Βάσω
----------------------------------------------------

Ο Σκιώδης Εαυτος
-----------------------------------------------------
Οταν υπάρχει εξωτερικά ένας κίνδυνος, το σώμα δίνει σήματα και είμαστε έτοιμοι ή να το βάλουμε στα πόδια και να τρέξουμε μακριά ή να μείνουμε εκεί και να πολεμήσουμε.
Δεν υπολογίζουμε τον «εχθρό» σε περίοδο πολέμου, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να σωθούμε. Οι άμυνες του ενστίκτου αυτοσυντήρησης είναι ισχυρές και καταλύουν κάθε ίχνος συμπόνιας και αγάπης.

Το ίδιο συμβαίνει όταν αντιληφθούμε και εσωτερικά έναν κίνδυνο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα έχουμε οπτικές εικόνες ούτε της απομάκρυνσης, ούτε της μάχης. ΄Όλα γίνονται ψυχολογικά, δηλαδή νοητικά και συναισθηματικά. Παρ’ όλα αυτά η αγριότητα της μάχης ή της υποχώρησης είναι ακριβώς ή ίδια…

Αν έχουμε μπροστά μας, πχ. μια κατσαρίδα, αυτός είναι ένας εχθρός για το σώμα μας. Παγώνουμε και τρέχουμε μακριά της, ουρλιάζοντας ή παίρνουμε το τέζα και της το αδειάζουμε πάνω της ή την λειώνουμε με το παπούτσι μας. Δεν φταίει βέβαια η κατσαρίδα για τον τρόμο που μας προκαλεί, παρ’ όλα αυτά εισπράττει την αγριότητα που προκύπτει από τον φόβο μας.

Μέσα στον κοινωνικό μας εαυτό, υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν τον ρόλο της κατσαρίδας. Νιώθουμε απειλή από αυτούς και θέλουμε να το βάλουμε στα πόδια ή να τους συνθλίψουμε κάτω από το παπούτσι μας, αλλά αυτήν τη φορά όχι με εξωτερική δράση, αλλά με ψυχολογική.

Τους μειώνουμε ή τους απαξιώνουμε, χωρίς να εντοπίζουμε πόσο «άγρια» είναι αυτή η «μάχη» που κάνουμε, παρ’ όλο που πολλές φορές η θρησκευτική ηθική μας συγκρατεί από την εξωτερική αγριότητα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, χρειάζεται να βρούμε τις αιτίες που μας απομακρύνουν από την αγάπη και την σοφία της φύσης μας, αυτές τις αιτίες που είναι οι δημιουργοί των σκέψεων και των συναισθημάτων μας και μας ωθούν να επιλέγουμε κάθε φορά και ένα «όπλο», όταν αντιληφθούμε ότι απειλείται η σωματική και ψυχική μας ακεραιότητα.
Γνωρίζω από την δική μου εμπειρία, πόσο δύσκολο είναι να συναναστρέφεσαι ανθρώπους. Και πόσο ξεγελιέσαι από την υποτιθέμενη ψυχική ευφορία που νιώθεις πολλές φορές με κάποιους, που τελικά δεν είναι παρά η ασφάλεια που νιώθουμε κοντά τους. Φυσικά μέχρι να γίνουν «εχθροί» κι αυτοί, για να μας τρέψουν σε φυγή ή να μας κάνουν να μείνουμε και να πολεμήσουμε, εξοντώνοντάς τους.

Ουσιαστικά ο «εχθρός» δεν είναι κανένας από αυτούς. Εχθρός είναι ο ίδιος μας ο σκιώδης εαυτός, που δυστυχώς δεν έχουμε το θάρρος να τον αντιμετωπίσουμε με τα ίδια του τα όπλα. Αυτός φοβάται και εμείς τον αγαπάμε. Αυτός είναι ασεβής και εμείς τον σεβόμαστε. Ισορροπούμε την σκιά μέσα μας με το φως. Το ασυνείδητο με το συνειδητό. Την ανοησία με την νοημοσύνη. Τον θεό με το διάβολο. Το αρνητικό με το θετικό.

Η σκιά, αν δεν της δώσεις αξία, αν την απογυμνώσεις από το δέος που προκαλεί, τότε κανένας άνθρωπος δεν θα γίνει ποτέ ξανά «εχθρός». Γιατί κανένας δεν μπορεί να σε βλάψει ουσιαστικά. Η ουσιαστική βλάβη προκαλείται μόνο από την σκέψη μας, που παρόλο που λειτουργεί με νοημοσύνη, μας κάνει, άθελά μας, και γινόμαστε ανόητοι και πολλές φορές σκληροί, πηγαίνοντας κόντρα στην ίδια μας την φύση, από μια συνήθεια και μόνο!

[Δωρουλα]

Ντάνυ!!πόσο χαίρομαι!!

[Danielli]

[Δωρουλα]

[Γλαύκη]

υπέροχο
βάσω&danny ευχαριστώ

[Annoula]

Ντάνυ

[Ellaki]

Ντάνυ μου

και οι υπόλοιπες ελπίζω να ακολουθήσουμε το παράδειγμα ;)