Και όπως κάνω πάντα, όταν με ρωτάνε για βαθύτερες εξηγήσεις «αφέθηκα» να συμβεί
Πριν χρόνια, όταν η επιθυμία μου γινόταν βασανιστική, όταν δεν έβρισκε ανταπόκριση στο είναι μου, η πραγματικότητά μου ήταν δύσκολη.
Κάθε γεγονός που μου συνέβαινε ήταν για μένα ένα δράμα, που με έφερνε ξανά και ξανά στο υπόγειο, για να ανακαλύψω την δυστυχία και την μοναξιά που μου προκάλεσε το γεγονός.
Ο ρόλος μου στην φυσική μου ζωή, είχε γίνει εξουσιαστικός και έπαιζα, χωρίς να το θέλω, το δράμα μιας ιστορίας που δεν ήταν δική μου.
Αναζητούσα βίαιες λύσεις και η συνείδηση τάραζε την ψυχή μου!
Το μήνυμα που έπαιρνα τότε ήταν «αφέσου»
Αχ, πώς να το κάνω, τι σημαίνει? Πώς να ηρεμήσω τον νου μου, που ζητούσε κυριαρχία και έβγαζε την δύναμη μέσα από χειριστικές σκέψεις
Είναι αυτή η λεπτή ισορροπία, μεταξύ του είμαι και του ΕΙΜΑΙ μεταξύ του ζω και του ΖΩ μεταξύ της γνώσης και της επίγνωσης
Το άφημα μπορεί να μεταφραστεί σε αδιαφορία Αφέσου στην ροή, είναι εντολή για τον νου μας που αρχίζει να αδρανεί και να μην μπορεί να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που του δίνονται από το συναίσθημα.
΄Ετσι αποκόπτεται από αυτό και οι εμπειρίες δεν μπορούν να αφομοιωθούν.
Νοητικά και συναισθηματικά υπάρχει απόκλιση!
Τα επίπεδα μας δεν συνεργάζονται, αλλά το καθένα τραβά την δική του πορεία και γι αυτό προκύπτει πόνος που δεν έχει «λογική» ΄Όπως και σκέψη που δεν έχει «αίσθημα»
Η ένωση με το πνευματικό μας σώμα είναι καταλυτική γι αυτήν την συνεργασία. Αλλιώς η «εργασία» που κάνουμε με το ένα ή το άλλο επίπεδό μας, δεν έχει ουσιαστική ανταπόκριση στην ψυχή μας.
Οι «συναισθηματικοί» τύποι βιώνουν πόνο χωρίς λογική, οι «νοητικοί» τύποι σκέπτονται και απορρίπτουν τον πόνο, γιατί δεν μπορούν να τον νιώσουν...
Στο απλό νοητικό μας επίπεδο, η ζωή είναι έλεγχος, για να μην την χάσουμε
Στο απλό συναισθηματικό μας επίπεδο, η ζωή είναι χειρισμός γιατί την φοβόμαστε
Το πνευματικό μας επίπεδο περιέχει την ενωτική ουσία του φωτός, που φέρνει την σύμπλευση των δύο παρακάτω πεδίων και εδώ έχει μεγάλη αξία η πνευματική ενέργεια του ρέικι (ή όπως αλλιώς ονομάζεται από τον καθένα μας)
Το άφημα δεν είναι αδιαφορία για τα γεγονότα που μας συμβαίνουν, αποδεχόμενοι αυτά
Το άφημα είναι η συναίσθηση των επιπέδων μας και το πώς αυτά φωτίζονται από το πνεύμα μας, ώστε να γνωρίζουμε τι νιώθουμε.
Η συνείδηση δεν παραμένει στατικά στο εμπόδιο. Το επεξεργάζεται με συνέπεια εκμεταλλευόμενη και τα τρία επίπεδά της, και αυτό την διευρύνει ολοένα και περισσότερο και την κάνει να πηγαίνει σε βάθος εκεί που βρίσκεται η ψυχή μας, και αρχίζει να «γκρεμίζει» τοίχους για να την νιώσει
Η ψυχή γνωρίζει πώς να ΖΗΣΕΙ. Πώς να σκέφτεται, πώς να αισθάνεται, πώς να ενώνεται με την αρχική της ουσία, το πνεύμα της! Θυμάται το σχέδιο του θεού θυμάται τον σκοπό της, τον πόνο που είχε εισπράξει με την απομόνωσή της και τι σημαίνει δυαδισμός!
Εχει την γνώση για το δίπολο που ήρθε να μετουσιώσει σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ
Η συνείδηση δεν είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, αλλά ο συνεργάτης της στην εξερεύνηση του υλικού πεδίου, γιατί χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να επιβιώσει
Αυτή η γνώση μεταβιβάζεται και στην συνείδηση που αφήνεται στο ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ!!! Εγώ ειμαι το αμάξι και εσύ ο οδηγός ΜΑΖΙ αποτελούμε το ΟΧΗΜΑ του πνεύματος. Mαζί ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ, και ΤΟ ΦΩΣ μας, δεν χρειάζεται χειρισμό, εξάρτηση, έλεγχο, γιατί δεν φοβάται να ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ
΄Ισως έφτασα στο τέλος! Μα δεν είναι τέλος, παρά μόνο η αρχή
Η αρχή της ζωής που δεν έχει όρια γιατί δεν φοβάται
Η αρχή ενός ενσυνείδητου όντος, που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Η αρχή ενός φωτεινού όντος, που απλά ΕΙΝΑΙ
Και το υλικό πεδίο, είναι ένα μέρος της εκδήλωσης, μέσα στην διάνοια του θεού, μέσα σ έναν διπολικό κόσμο, που δεν αποτελεί πια εμπόδιο, αλλά μετουσίωση του «κακού» στην καρδιά του θεού .
