ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙΣ...και οποιος αντεξει!
-
Επισκέπτης
Αυτογνωσία απο την
Βάσω
Αυτογνωσία είναι η βάση...
Να μπορείς να ξεχωρίζεις αρχικά, ότι τα ένστικτα δεν ανήκουν στους άλλους, αλλά είναι κοινό χαρακτηριστικό των απλών ανθρώπων, όπως και να τα διαμορφώνουν για να φαίνονται ωραία...
Η αντίληψη του εαυτού μας με πλήρη συνείδηση των συνδέσεών μας με τους άλλους, είναι ένα αρχικό βήμα ώστε να μην απορρίπτουμε τον εαυτό μας, αλλά να σεβόμαστε το ένστικτο και τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτό...
Να βιώσουμε τις ομοιότητες της ανθρώπινης λογικής και συνείδησης, τις ανάγκες και τον τρόπο εκδήλωσης που διαφοροποιείται μόνο από την πεποίθηση και όχι από την ουσία΄...
Να ανακαλύψουμε ότι η κακία δεν είναι "προνόμιο" των άλλων, αλλά να αναγνωρίσουμε ότι η πόλωση είναι ο φυσικός νόμος των συναισθημάτων που ενώ δεν είναι αποδεκτά, υπάρχουν πάντα μέσα μας σαν ωθητική δύναμη αυτής της ίδιας της ύλης...
Μέσα από αυτήν την γνώση, αναπτύσσουμε την βάση μας στέρεα, γιατί ακόμα και αν θυμώνουμε με τους ανθρώπους, ακόμα και αν αναγνωρίζουμε τον συναισθηματικό τους εγκλωβισμό, ξέρουμε ότι έχουμε κι εμείς ακριβώς τους ίδιους εσωτερικούς πόλους του δυιδισμού...Και από την στιγμή που το ξέρουμε, σταματάει η διαχωριστική κριτικη και οι ευθύνες για ότι μας συμβαίνει δεν αποδίδονται στους άλλους, αλλά στην ίδια την φύση της υλικής ζωής...
Εκεί σταματά η αυτογνωσία να οριοθετείται στην ανθρώπινη φύση και τα ένστικτα και μεταβάλλει την επιθυμία σε μια ανώτερη οκτάβα, που ξεπερνά τις αστρικές επιρροές και το όνειρο της ζωής...
Είναι ένα κομβικό σημείο εσωτερικής ανάπτυξης, που δεν βασίζεται στο όνειρο, αλλά έχει ουσιαστική συμβολη στην μεταβολή των συναισθημάτων μας και της νοητικής μας επέκτασης, μέσα από την πνευματική φύση της ίδιας της ζωής..
Βάσω
Αυτογνωσία είναι η βάση...
Να μπορείς να ξεχωρίζεις αρχικά, ότι τα ένστικτα δεν ανήκουν στους άλλους, αλλά είναι κοινό χαρακτηριστικό των απλών ανθρώπων, όπως και να τα διαμορφώνουν για να φαίνονται ωραία...
Η αντίληψη του εαυτού μας με πλήρη συνείδηση των συνδέσεών μας με τους άλλους, είναι ένα αρχικό βήμα ώστε να μην απορρίπτουμε τον εαυτό μας, αλλά να σεβόμαστε το ένστικτο και τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτό...
Να βιώσουμε τις ομοιότητες της ανθρώπινης λογικής και συνείδησης, τις ανάγκες και τον τρόπο εκδήλωσης που διαφοροποιείται μόνο από την πεποίθηση και όχι από την ουσία΄...
Να ανακαλύψουμε ότι η κακία δεν είναι "προνόμιο" των άλλων, αλλά να αναγνωρίσουμε ότι η πόλωση είναι ο φυσικός νόμος των συναισθημάτων που ενώ δεν είναι αποδεκτά, υπάρχουν πάντα μέσα μας σαν ωθητική δύναμη αυτής της ίδιας της ύλης...
Μέσα από αυτήν την γνώση, αναπτύσσουμε την βάση μας στέρεα, γιατί ακόμα και αν θυμώνουμε με τους ανθρώπους, ακόμα και αν αναγνωρίζουμε τον συναισθηματικό τους εγκλωβισμό, ξέρουμε ότι έχουμε κι εμείς ακριβώς τους ίδιους εσωτερικούς πόλους του δυιδισμού...Και από την στιγμή που το ξέρουμε, σταματάει η διαχωριστική κριτικη και οι ευθύνες για ότι μας συμβαίνει δεν αποδίδονται στους άλλους, αλλά στην ίδια την φύση της υλικής ζωής...
Εκεί σταματά η αυτογνωσία να οριοθετείται στην ανθρώπινη φύση και τα ένστικτα και μεταβάλλει την επιθυμία σε μια ανώτερη οκτάβα, που ξεπερνά τις αστρικές επιρροές και το όνειρο της ζωής...
Είναι ένα κομβικό σημείο εσωτερικής ανάπτυξης, που δεν βασίζεται στο όνειρο, αλλά έχει ουσιαστική συμβολη στην μεταβολή των συναισθημάτων μας και της νοητικής μας επέκτασης, μέσα από την πνευματική φύση της ίδιας της ζωής..
-
Επισκέπτης
ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ και κινδυνοι αυτού
απο την ΒΑΣΩ
Εν όσω βρισκόμαστε στον δρόμο της ανάπτυξης μας, ανοίγουμε την συνείδησή μας για να επεξεργαστούμε περιοχές του εαυτού μας και να αφυπνίσουμε τις ψυχικές μας μνήμες, ώστε η πνευματική εισροή να έρθει στην καρδιά μας και μέσα από αυτό το κέντρο να αποκατασταθεί η επανασύνδεσή μας με τον Εαυτό μας.
Η συνείδηση ενός ανθρώπου, από την στιγμή που ενσαρκώνεται, αρχίζει σιγά σιγά να αποκόπτεται από τον Εαυτό και να προσαρμόζεται στον φυσικό κόσμο, ώστε να μπορέσει μέσα από την πυκνότητα να βιώσει την ζωή των φυσικών αισθήσεων, καταγράφοντας την εμπειρία της στην κοσμική της συνείδηση.
Αυτή η αποκοπή φέρνει στο προσκήνιο έναν ασυνείδητο φόβο μοναξιάς, μια και οι αισθήσεις αποτελούν για τον φυσικό άνθρωπο την μοναδική επιβεβαίωση της ζωής του, που τεκμηριώνεται μέσα από όσα βλέπει, ακούει, γεύεται και αισθάνεται
Το κύριο συναίσθημα της συνείδησης ενός ανθρώπου, είναι ο υπαρξιακός του φόβος και πάνω σ αυτόν χτίζει τον εαυτό του και τα συναισθήματά του.
Η εμπιστοσύνη είναι το δεύτερο ασυνείδητο συναίσθημα, πάνω στο οποίο χτίζει τον νου του και την λογική του.
΄Ετσι όλα τα συναισθήματα του έχουν έναν κεντρικό οριζόντιο άξονα φόβου και όλες οι σκέψεις του έναν κεντρικό κάθετο άξονα εμπιστοσύνης.
Ο φυσικός σταυρός που δημιουργείται εντός του, μέσα από την διασταύρωση του κάθετου και του οριζόντιου άξονα στο κεντρικό του σημείο, δηλαδή την καρδιά, αποτελεί την υπαρξιακή του διαταραχή, την οποία χρειάζεται να θεραπεύσει με θάρρος και θέληση, ξεκινώντας πρώτα από τον κάθετο άξονα, που έχει την δυναμική να υπερβεί τις αισθήσεις και να ανοίξει την δίοδο στην πνευματική εισροή.
Ο διαλογισμός είναι μία φυσική άσκηση της συνείδησης, με την οποία οδηγεί τον νου της στα λεπτοφυέστερα πεδία, ώστε να γνωρίσει νοητικά το πνεύμα της και να μπορέσει να εμπνευστεί από τα θεϊκά ιδανικά και τις ποιότητες της πνευματικής ουσίας και να δράσει στον οριζόντιο άξονά της με αυτοθυσία, ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τον συναισθηματικό τοίχο που την έχει απομονώσει από τον θεό
΄Ετσι, ενώ ο κάθετος άξονας της εμπιστοσύνης, μέσα από την νοητική άσκηση, φαίνεται να είναι ανοιχτός, ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι ο οριζόντιος άξονας του φόβου είναι γεμάτος «ασθένειες» που χρειάζονται θεραπεία
Πολλοί άνθρωποι, που νοητικά έχουν φτάσει στο πνευματικό τους πεδίο, δεν κατανοούν ότι ο φόβος πάνω στον οποίον έχουν βασίσει όλη τους την ζωή, αποτελεί και το κυριότερο εμπόδιο του ανοίγματος της καρδιάς
Δεν αντιλαμβάνονται ότι η εμπιστοσύνη που πιθανώς να έχουν αφυπνίσει μέσα από την νοητική άσκηση, βρίσκει αντίσταση στον φόβο, αφού δεν έχουν εργαστεί με αυτοθυσία πάνω στον οριζόντιο άξονα των συναισθημάτων τους και δεν έχουν ελευθερωθεί από την ίδια τους την σταύρωση
΄Όταν διαλογίζονται ομαδικά, ανοίγουν τον δρόμο της εμπιστοσύνης για το πνευματικό πεδίο, όμως η εκροή των συναισθημάτων είναι πραγματική και φέρνει στην συνείδηση σύγχυση, γιατί ενώ εμπιστεύεται, εξακολουθεί και φοβάται
Το συλλογικό συναίσθημα του φόβου έχει μεγάλη δυναμική και επηρεάζει, ασυνείδητα, τον οριζόντιο άξονα κάθε ανθρώπου που συμμετέχει στον διαλογισμό, φέρνοντας στην φυσική του ζωή κλονισμό και διαταραχή που δεν μπορεί να κατανοήσει
Με αυτόν τον τρόπο, η εμπιστοσύνη κλονίζεται και ο κάθετος άξονας προσβάλλεται, εμποδίζοντας την συνείδηση να συνεχίσει την πνευματική της εργασία, χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος!
Οι άνθρωποι θεωρούν τον ομαδικό διαλογισμό καλό για την ανθρωπότητα, παραβλέποντας τον οριζόντιο άξονα, αφού οι περισσότεροι που βρίσκονται στην διαδικασία πνευματικής αφύπνισης δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτός ο οριζόντιος άξονας είναι σημαντικός για την φυσική τους ζωή.
Ο ομαδικός διαλογισμός χρειάζεται έναν οδηγό, ο οποίος έχει ανοίξει το κέντρο της καρδιάς με την δική του δυναμική και όχι με τις πνευματικές οντότητες που τον καθοδηγούν. Αυτός θα είναι ικανός να «διαχειριστεί» το συλλογικό συναίσθημα, γιατί θα γνωρίζει τα εσωτερικά πεδία και τον φυσικό σταυρό των ανθρώπων, και θα τους οδηγήσει με ασφάλεια στην πνευματική τους εργασία, εμπνέοντας τους αγάπη.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο συλλογικός φόβος ενισχύεται από τον δικό μας δεν δημιουργείται ερήμην των ανθρώπων, αλλά από αυτούς που ενώ νοητικά ζουν μια πνευματική ζωή, δεν μπορούν να την βιώσουν πρακτικά
απο την ΒΑΣΩ
Εν όσω βρισκόμαστε στον δρόμο της ανάπτυξης μας, ανοίγουμε την συνείδησή μας για να επεξεργαστούμε περιοχές του εαυτού μας και να αφυπνίσουμε τις ψυχικές μας μνήμες, ώστε η πνευματική εισροή να έρθει στην καρδιά μας και μέσα από αυτό το κέντρο να αποκατασταθεί η επανασύνδεσή μας με τον Εαυτό μας.
Η συνείδηση ενός ανθρώπου, από την στιγμή που ενσαρκώνεται, αρχίζει σιγά σιγά να αποκόπτεται από τον Εαυτό και να προσαρμόζεται στον φυσικό κόσμο, ώστε να μπορέσει μέσα από την πυκνότητα να βιώσει την ζωή των φυσικών αισθήσεων, καταγράφοντας την εμπειρία της στην κοσμική της συνείδηση.
Αυτή η αποκοπή φέρνει στο προσκήνιο έναν ασυνείδητο φόβο μοναξιάς, μια και οι αισθήσεις αποτελούν για τον φυσικό άνθρωπο την μοναδική επιβεβαίωση της ζωής του, που τεκμηριώνεται μέσα από όσα βλέπει, ακούει, γεύεται και αισθάνεται
Το κύριο συναίσθημα της συνείδησης ενός ανθρώπου, είναι ο υπαρξιακός του φόβος και πάνω σ αυτόν χτίζει τον εαυτό του και τα συναισθήματά του.
Η εμπιστοσύνη είναι το δεύτερο ασυνείδητο συναίσθημα, πάνω στο οποίο χτίζει τον νου του και την λογική του.
΄Ετσι όλα τα συναισθήματα του έχουν έναν κεντρικό οριζόντιο άξονα φόβου και όλες οι σκέψεις του έναν κεντρικό κάθετο άξονα εμπιστοσύνης.
Ο φυσικός σταυρός που δημιουργείται εντός του, μέσα από την διασταύρωση του κάθετου και του οριζόντιου άξονα στο κεντρικό του σημείο, δηλαδή την καρδιά, αποτελεί την υπαρξιακή του διαταραχή, την οποία χρειάζεται να θεραπεύσει με θάρρος και θέληση, ξεκινώντας πρώτα από τον κάθετο άξονα, που έχει την δυναμική να υπερβεί τις αισθήσεις και να ανοίξει την δίοδο στην πνευματική εισροή.
Ο διαλογισμός είναι μία φυσική άσκηση της συνείδησης, με την οποία οδηγεί τον νου της στα λεπτοφυέστερα πεδία, ώστε να γνωρίσει νοητικά το πνεύμα της και να μπορέσει να εμπνευστεί από τα θεϊκά ιδανικά και τις ποιότητες της πνευματικής ουσίας και να δράσει στον οριζόντιο άξονά της με αυτοθυσία, ανακαλύπτοντας σιγά σιγά τον συναισθηματικό τοίχο που την έχει απομονώσει από τον θεό
΄Ετσι, ενώ ο κάθετος άξονας της εμπιστοσύνης, μέσα από την νοητική άσκηση, φαίνεται να είναι ανοιχτός, ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι ο οριζόντιος άξονας του φόβου είναι γεμάτος «ασθένειες» που χρειάζονται θεραπεία
Πολλοί άνθρωποι, που νοητικά έχουν φτάσει στο πνευματικό τους πεδίο, δεν κατανοούν ότι ο φόβος πάνω στον οποίον έχουν βασίσει όλη τους την ζωή, αποτελεί και το κυριότερο εμπόδιο του ανοίγματος της καρδιάς
Δεν αντιλαμβάνονται ότι η εμπιστοσύνη που πιθανώς να έχουν αφυπνίσει μέσα από την νοητική άσκηση, βρίσκει αντίσταση στον φόβο, αφού δεν έχουν εργαστεί με αυτοθυσία πάνω στον οριζόντιο άξονα των συναισθημάτων τους και δεν έχουν ελευθερωθεί από την ίδια τους την σταύρωση
΄Όταν διαλογίζονται ομαδικά, ανοίγουν τον δρόμο της εμπιστοσύνης για το πνευματικό πεδίο, όμως η εκροή των συναισθημάτων είναι πραγματική και φέρνει στην συνείδηση σύγχυση, γιατί ενώ εμπιστεύεται, εξακολουθεί και φοβάται
Το συλλογικό συναίσθημα του φόβου έχει μεγάλη δυναμική και επηρεάζει, ασυνείδητα, τον οριζόντιο άξονα κάθε ανθρώπου που συμμετέχει στον διαλογισμό, φέρνοντας στην φυσική του ζωή κλονισμό και διαταραχή που δεν μπορεί να κατανοήσει
Με αυτόν τον τρόπο, η εμπιστοσύνη κλονίζεται και ο κάθετος άξονας προσβάλλεται, εμποδίζοντας την συνείδηση να συνεχίσει την πνευματική της εργασία, χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος!
Οι άνθρωποι θεωρούν τον ομαδικό διαλογισμό καλό για την ανθρωπότητα, παραβλέποντας τον οριζόντιο άξονα, αφού οι περισσότεροι που βρίσκονται στην διαδικασία πνευματικής αφύπνισης δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτός ο οριζόντιος άξονας είναι σημαντικός για την φυσική τους ζωή.
Ο ομαδικός διαλογισμός χρειάζεται έναν οδηγό, ο οποίος έχει ανοίξει το κέντρο της καρδιάς με την δική του δυναμική και όχι με τις πνευματικές οντότητες που τον καθοδηγούν. Αυτός θα είναι ικανός να «διαχειριστεί» το συλλογικό συναίσθημα, γιατί θα γνωρίζει τα εσωτερικά πεδία και τον φυσικό σταυρό των ανθρώπων, και θα τους οδηγήσει με ασφάλεια στην πνευματική τους εργασία, εμπνέοντας τους αγάπη.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο συλλογικός φόβος ενισχύεται από τον δικό μας δεν δημιουργείται ερήμην των ανθρώπων, αλλά από αυτούς που ενώ νοητικά ζουν μια πνευματική ζωή, δεν μπορούν να την βιώσουν πρακτικά
-
Επισκέπτης
H αξία του διαλογισμού...
απο την Βάσω
Φανταστείτε ότι ο διαλογισμός λειτουργεί σαν ύπνωση...
με την διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση, ο υπνωτιστής είναι η ίδια η συνείδησή μας, η οποία επεμβαίνει στα πεδία μας...
για να το καταφέρει, πρέπει να περάσει μέσα από το συναισθηματικό, να πάει στο νοητικό και μετά στο πνευματικό πεδίο και από εκεί να κατευθύνει την πνευματική ζωτική ενέργεια στο σώμα...
αν παρεμβάλλονται σκέψεις, αυτού του είδους το εμπόδιο, ανήκει μόνο στο συναισθηματικό πεδίο, γιατί εκεί λειτουργεί ο φόβος.
Χρειάζεται λοιπόν να χαλαρώσει τον νου και τα μάτια και μετά το σώμα, ώστε να μπορέσει να διεισδύσει στο συναισθηματικό πεδίο για να νιώσει την ώθηση από το νοητικό και την έμπνευση από το πνευματικό. ΄Ετσι ανοίγει στην δημιουργική φαντασία και μπορεί να βιώσει τα ίδια της τα πεδία και στο σώμα...
Η συνείδηση είναι αυτή η ακέραια δύναμη του ανθρώπου, που στην φυσική πραγματικότητα αλλοιώνεται από τις αστρικές επιρροές και χάνει ένα μεγάλο μέρος από την δυναμική της, να μοιάσει στον θεό...
Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να διαλογιστούν με την συνείδηση, αλλά διαλογίζονται με τον νου, δεν μπορούν να υπερβουν το συναισθηματικό πεδίο και έτσι δεν έχουν όφελος από την διαλογιστική εργασία και την δυναμική του Εαυτού τους...
Ο καθοδηγούμενος διαλογισμός, επεμβαίνει στον νου τους, και τον συγκρατεί από τις σκέψεις...Ο καθοδηγητής γίνεται στιγμιαία ο υπνωτιστής της συνείδησης των ανθρώπων που οδηγεί σε διαλογισμό, αρκεί και ο ίδιος να μπορεί να δράσει με την συνείδησή του στα πεδία του και να υπερβαίνει το αστρικό του επίπεδο...
Για να κάνουμε διαλογισμό με την συνείδησή μας, χρειάζεται να έχουμε εξασκηθεί στην σιωπή...
Στην εξάσκηση υπάρχουν διάφορες τεχνικές που μπορούμε να κάνουμε τα λόγια να σταματήσουν και μία από αυτές είναι η σφαίρα που μαζεύει την άσκοπη "φλυαρία" από όπου κι αν προκύπτει...
μέχρι να καταφέρει η συνείδησή μας να υπερβαίνει τις ίδιες της τις σκέψεις, καθώς και τους εξωτερικούς θορύβους και να αφοσιώνεται στον σκοπό της...
Ο σκόπός του διαλογισμού είναι η εσωτερική εργασία με δράση του Ανώτερου Εαυτού μας που επηρεάζει την συνείδηση, μέχρι να μπορέσει να ενωθεί πλήρως μαζί της και να δρα σε όλα τα πεδία αυτοβούλως...
Δεν είναι σκοπός του διαλογισμού μόνο η χαλάρωση, ούτε η στιγμιαία απόδραση από τα βασανιστικά συναισθήματα της φυσικής ζωής...
Αν ξεκινήσει με αυτόν τον σκοπό η συνείδηση δεν θα μπορέσει να φτάσει στο πνευματικό της πεδίο, γιατί ο στόχος της είναι υλικός.
Η υλική ζωή είναι το αποτέλεσμα του πνευματικού στόχου και όχι η αιτία...
Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά μεταξύ ύλης και πνεύματος, μεταξύ ζωής και ΖΩΗΣ, μεταξύ συνειδησης και συνειδητότητας...
απο την Βάσω
Φανταστείτε ότι ο διαλογισμός λειτουργεί σαν ύπνωση...
με την διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση, ο υπνωτιστής είναι η ίδια η συνείδησή μας, η οποία επεμβαίνει στα πεδία μας...
για να το καταφέρει, πρέπει να περάσει μέσα από το συναισθηματικό, να πάει στο νοητικό και μετά στο πνευματικό πεδίο και από εκεί να κατευθύνει την πνευματική ζωτική ενέργεια στο σώμα...
αν παρεμβάλλονται σκέψεις, αυτού του είδους το εμπόδιο, ανήκει μόνο στο συναισθηματικό πεδίο, γιατί εκεί λειτουργεί ο φόβος.
Χρειάζεται λοιπόν να χαλαρώσει τον νου και τα μάτια και μετά το σώμα, ώστε να μπορέσει να διεισδύσει στο συναισθηματικό πεδίο για να νιώσει την ώθηση από το νοητικό και την έμπνευση από το πνευματικό. ΄Ετσι ανοίγει στην δημιουργική φαντασία και μπορεί να βιώσει τα ίδια της τα πεδία και στο σώμα...
Η συνείδηση είναι αυτή η ακέραια δύναμη του ανθρώπου, που στην φυσική πραγματικότητα αλλοιώνεται από τις αστρικές επιρροές και χάνει ένα μεγάλο μέρος από την δυναμική της, να μοιάσει στον θεό...
Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να διαλογιστούν με την συνείδηση, αλλά διαλογίζονται με τον νου, δεν μπορούν να υπερβουν το συναισθηματικό πεδίο και έτσι δεν έχουν όφελος από την διαλογιστική εργασία και την δυναμική του Εαυτού τους...
Ο καθοδηγούμενος διαλογισμός, επεμβαίνει στον νου τους, και τον συγκρατεί από τις σκέψεις...Ο καθοδηγητής γίνεται στιγμιαία ο υπνωτιστής της συνείδησης των ανθρώπων που οδηγεί σε διαλογισμό, αρκεί και ο ίδιος να μπορεί να δράσει με την συνείδησή του στα πεδία του και να υπερβαίνει το αστρικό του επίπεδο...
Για να κάνουμε διαλογισμό με την συνείδησή μας, χρειάζεται να έχουμε εξασκηθεί στην σιωπή...
Στην εξάσκηση υπάρχουν διάφορες τεχνικές που μπορούμε να κάνουμε τα λόγια να σταματήσουν και μία από αυτές είναι η σφαίρα που μαζεύει την άσκοπη "φλυαρία" από όπου κι αν προκύπτει...
μέχρι να καταφέρει η συνείδησή μας να υπερβαίνει τις ίδιες της τις σκέψεις, καθώς και τους εξωτερικούς θορύβους και να αφοσιώνεται στον σκοπό της...
Ο σκόπός του διαλογισμού είναι η εσωτερική εργασία με δράση του Ανώτερου Εαυτού μας που επηρεάζει την συνείδηση, μέχρι να μπορέσει να ενωθεί πλήρως μαζί της και να δρα σε όλα τα πεδία αυτοβούλως...
Δεν είναι σκοπός του διαλογισμού μόνο η χαλάρωση, ούτε η στιγμιαία απόδραση από τα βασανιστικά συναισθήματα της φυσικής ζωής...
Αν ξεκινήσει με αυτόν τον σκοπό η συνείδηση δεν θα μπορέσει να φτάσει στο πνευματικό της πεδίο, γιατί ο στόχος της είναι υλικός.
Η υλική ζωή είναι το αποτέλεσμα του πνευματικού στόχου και όχι η αιτία...
Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά μεταξύ ύλης και πνεύματος, μεταξύ ζωής και ΖΩΗΣ, μεταξύ συνειδησης και συνειδητότητας...
-
galazia_sfaira
- Δημοσιεύσεις: 10143
- Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:13 pm
- Τοποθεσία: Μυτιλήνη
-
Επισκέπτης
-
Επισκέπτης
Περι συναισθημάτων και μηχανικότητας
απο την Βασω
Η ζωή μας είναι σαν να βλέπουμε μια ταινία, που μας προκάλεσε συναισθήματα...συγκίνηση, γέλιο, φόβο, αγάπη...
΄Οταν περάσει λίγος καιρός, δεν θυμόμαστε αυτά τα συναισθήματα, αλλά θυμόμαστε την υπόθεση, τους ηθοποιούς, κάποιους διαλόγους...
Τα συναισθήματά μας αυτά, με τα οποία βιώσαμε κάποια γεγονότα, έχουν παρέλθει, σχεδόν δεν τα θυμόμαστε...
Δεν θυμόμαστε το συναίσθημα του πόνου από έναν έρωτα που χάσαμε...
Ούτε το συναίσθημα του φόβου, από κάποια τρομαχτική εμπειρία...
Ούτε το συναίσθημα της χαράς από κάποιο πολύ ευχάριστο γεγονός...
Δεν μπορούμε σχεδόν ποτέ να αναβιώσουμε το ίδιο συναίσθημα που έχει βιωθεί...
Και έτσι η μνήμη μας καταγράφει μόνο γεγονότα, που τα χαρακτηρίζουμε δυσάρεστα ή ευχάριστα, με μια τάση να ξεχνάμε εύκολα αυτά που ήταν δυσάρεστα...
Δεν είμαστε 100% συνειδητοί στην διάρκεια της ζωής μας σαν απλοί άνθρωποι...Δεν είμαστε ούτε καν 30% συνειδητοί...Και έτσι αυτά που βιώνουμε δεν τα "ελέγχουμε" συναισθηματικά, απλά τα ξεχνάμε...
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στον Εαυτό μας...
΄Οχι μόνο υπάρχουν, αλλά έχουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και στην αλλοίωση της ιδιοσυγκρασίας μας που είναι η εκδήλωση της ψυχής μας σ' αυτόν τον κόσμο.
Οι φοβίες μας δεν έρχονται στην ζωή μας από το πουθενά...
Οι διαστρεβλώσεις των χαρισμάτων μας, δεν γίνονται μοιραία και τυχαία...
Η μνήμη μας δεν γίνεται επιλεκτική, συνειδητά...
Ασυνείδητες συμπεριφορές έχουν κίνητρο τα βιωμένα συναισθήματα, που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας, ιδιαίτερα όταν είναι δυσάρεστα, μα φαίνεται ότι είναι ο σημαντικός υποκινητής όλης της ζωής μας...
Η βιωμένη συναισθηματική εμπειρία, δεν έχει απορροφηθεί από το πνευματικό μας πεδίο, γιατί δεν ήταν συνειδητή...
΄Εχει παραμείνει στο αστρικό μας πεδίο και από εκεί πιέζει αόρατα και έρχεται στην ζωή μας με ένταση, ώστε να μας αφυπνίσει...
Η αφύπνιση κάνει την συνείδηση να θυμάται τα συναισθήματα και να τα ελευθερώνει, συντονιζόμενη με την ενέργεια της αγάπης από το πνευματικό της πεδίο. Μέσα από την ίδια της την πνευματική ενέργεια έχει την δυναμική να «διαλύσει» τον όγκο των συναισθημάτων και έτσι να μην τα προβάλλει πια στην φυσική της πραγματικότητα.
Ωριμάζει μέσα από την ίδια της την πνευματική ενέργεια, ώστε να βιώσει τον Εαυτό της σε όλα του τα πεδία και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή χωρίς τον φόβο της αβεβαιότητας του μέλλοντος, εκπληρώνοντας την θεϊκή της επιθυμία, να βιώσει την πόλωση μέσα από ένα φυσικό σώμα
Σ αυτήν την διαδικασία της αφύπνισης, η συνείδηση έχει αρχίσει να παρατηρεί τις ασύμβατες με το πνεύμα της συμπεριφορές της .Την κακία, την ιδιοτέλεια, την εμμονή, την φοβία, την υπεροψία και να βρίσκει τα μοντέλα που λειτουργούν μέσα στην κυτταρική της μνήμη, υποκινούμενα από τα συναισθήματα που ασυνείδητα είχε επιτρέψει να επεμβαίνουν στην φύση της και να την διαστρεβλώνουν.
Η πνευματική ενέργεια έρχεται ουσιαστικά και δραστικά στην δομή της και ανατρέπει τον προγραμματισμό της., ώστε η θεραπεία κάθε ασύμβατης, με την ίδια την ζωή, συμπεριφοράς, να αποκαταστήσει το κέντρο της καρδιάς και το θεϊκό σχέδιο της αγάπης εντός της
Μετά από αυτήν την εργασία, είναι θέμα χρόνου στην συνείδηση να δράσει προς την πνευματική της αυτοπραγμάτωση με όλο το δυναμικό της
Είμαστε «ανώτερα» όντα από το υλικό πεδίο που εκδηλωνόμαστε Και αυτό είναι μια μνήμη που έρχεται στην συνείδηση και εκδηλώνεται μέσα από την ολότητά της που είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Αυτή η μνήμη περιέχει και τους νόμους των πεδίων ύπαρξης του, έτσι ώστε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ να μπορεί να προβάλλει την θεϊκή του ομοιότητα μέσα από τον Πατέρα/Μητέρα θεό, του πνευματικού του άξονα, στο φυσικό, συναισθηματικό και νοητικό του άξονα, δημιουργώντας από τον σταυρό, το αστέρι της ύπαρξης του!
απο την Βασω
Η ζωή μας είναι σαν να βλέπουμε μια ταινία, που μας προκάλεσε συναισθήματα...συγκίνηση, γέλιο, φόβο, αγάπη...
΄Οταν περάσει λίγος καιρός, δεν θυμόμαστε αυτά τα συναισθήματα, αλλά θυμόμαστε την υπόθεση, τους ηθοποιούς, κάποιους διαλόγους...
Τα συναισθήματά μας αυτά, με τα οποία βιώσαμε κάποια γεγονότα, έχουν παρέλθει, σχεδόν δεν τα θυμόμαστε...
Δεν θυμόμαστε το συναίσθημα του πόνου από έναν έρωτα που χάσαμε...
Ούτε το συναίσθημα του φόβου, από κάποια τρομαχτική εμπειρία...
Ούτε το συναίσθημα της χαράς από κάποιο πολύ ευχάριστο γεγονός...
Δεν μπορούμε σχεδόν ποτέ να αναβιώσουμε το ίδιο συναίσθημα που έχει βιωθεί...
Και έτσι η μνήμη μας καταγράφει μόνο γεγονότα, που τα χαρακτηρίζουμε δυσάρεστα ή ευχάριστα, με μια τάση να ξεχνάμε εύκολα αυτά που ήταν δυσάρεστα...
Δεν είμαστε 100% συνειδητοί στην διάρκεια της ζωής μας σαν απλοί άνθρωποι...Δεν είμαστε ούτε καν 30% συνειδητοί...Και έτσι αυτά που βιώνουμε δεν τα "ελέγχουμε" συναισθηματικά, απλά τα ξεχνάμε...
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στον Εαυτό μας...
΄Οχι μόνο υπάρχουν, αλλά έχουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και στην αλλοίωση της ιδιοσυγκρασίας μας που είναι η εκδήλωση της ψυχής μας σ' αυτόν τον κόσμο.
Οι φοβίες μας δεν έρχονται στην ζωή μας από το πουθενά...
Οι διαστρεβλώσεις των χαρισμάτων μας, δεν γίνονται μοιραία και τυχαία...
Η μνήμη μας δεν γίνεται επιλεκτική, συνειδητά...
Ασυνείδητες συμπεριφορές έχουν κίνητρο τα βιωμένα συναισθήματα, που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας, ιδιαίτερα όταν είναι δυσάρεστα, μα φαίνεται ότι είναι ο σημαντικός υποκινητής όλης της ζωής μας...
Η βιωμένη συναισθηματική εμπειρία, δεν έχει απορροφηθεί από το πνευματικό μας πεδίο, γιατί δεν ήταν συνειδητή...
΄Εχει παραμείνει στο αστρικό μας πεδίο και από εκεί πιέζει αόρατα και έρχεται στην ζωή μας με ένταση, ώστε να μας αφυπνίσει...
Η αφύπνιση κάνει την συνείδηση να θυμάται τα συναισθήματα και να τα ελευθερώνει, συντονιζόμενη με την ενέργεια της αγάπης από το πνευματικό της πεδίο. Μέσα από την ίδια της την πνευματική ενέργεια έχει την δυναμική να «διαλύσει» τον όγκο των συναισθημάτων και έτσι να μην τα προβάλλει πια στην φυσική της πραγματικότητα.
Ωριμάζει μέσα από την ίδια της την πνευματική ενέργεια, ώστε να βιώσει τον Εαυτό της σε όλα του τα πεδία και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή χωρίς τον φόβο της αβεβαιότητας του μέλλοντος, εκπληρώνοντας την θεϊκή της επιθυμία, να βιώσει την πόλωση μέσα από ένα φυσικό σώμα
Σ αυτήν την διαδικασία της αφύπνισης, η συνείδηση έχει αρχίσει να παρατηρεί τις ασύμβατες με το πνεύμα της συμπεριφορές της .Την κακία, την ιδιοτέλεια, την εμμονή, την φοβία, την υπεροψία και να βρίσκει τα μοντέλα που λειτουργούν μέσα στην κυτταρική της μνήμη, υποκινούμενα από τα συναισθήματα που ασυνείδητα είχε επιτρέψει να επεμβαίνουν στην φύση της και να την διαστρεβλώνουν.
Η πνευματική ενέργεια έρχεται ουσιαστικά και δραστικά στην δομή της και ανατρέπει τον προγραμματισμό της., ώστε η θεραπεία κάθε ασύμβατης, με την ίδια την ζωή, συμπεριφοράς, να αποκαταστήσει το κέντρο της καρδιάς και το θεϊκό σχέδιο της αγάπης εντός της
Μετά από αυτήν την εργασία, είναι θέμα χρόνου στην συνείδηση να δράσει προς την πνευματική της αυτοπραγμάτωση με όλο το δυναμικό της
Είμαστε «ανώτερα» όντα από το υλικό πεδίο που εκδηλωνόμαστε Και αυτό είναι μια μνήμη που έρχεται στην συνείδηση και εκδηλώνεται μέσα από την ολότητά της που είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Αυτή η μνήμη περιέχει και τους νόμους των πεδίων ύπαρξης του, έτσι ώστε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ να μπορεί να προβάλλει την θεϊκή του ομοιότητα μέσα από τον Πατέρα/Μητέρα θεό, του πνευματικού του άξονα, στο φυσικό, συναισθηματικό και νοητικό του άξονα, δημιουργώντας από τον σταυρό, το αστέρι της ύπαρξης του!
-
Επισκέπτης
Περι Πόλωσης και αντιθέτων
απο την Βάσω
Απογοητευμένοι απο την ζωή μας, την οικογένεια, την εργασία, τον έρωτα, την φύση μας την ίδια, και επειδή σε τίποτα από όλα αυτά δεν διαφαίνεται το πνεύμα μας, ασυνειδητα, ρίχνουμε τις ευθύνες γενικά σε κάποιο μεταφυσικό στήριγμα και το εξορκίζουμε με απόρριψη...
Μετά αναπτυσσόμαστε με την λογική, που αρχίζει να τεκμηριώνει με τις αισθήσεις, τα γεγονότα και την θεωρία αυτήν την απορριψη και έτσι νομιζουμε ότι καθαρίσαμε με την θρησκευτική μας αντίληψη...
΄Ομως για σκεφτείτε...
Τι σημαίνει απορρίπτω τον θεό?
Σημαινει ότι τίποτα που βασίζεται στην πόλωση δεν μπορώ να αναγνωρισω...
Τα σύμβολα της πόλωσης όμως πως λειτουργούν, αν όχι με την θρησκεία?
Πως ξέρουμε τι είναι καλό και τι είναι κακό, αν όχι από την θρησκευτική μας αντίληψη?
Πως ξέρουμε τι είναι ηθικο και τι ανηθικο, αν όχι από την θρησκευτική αμαρτία?
Πως ξέρουμε τι θα πει συμπόνια, αν όχι από την θρησκευτική παρότρυνση του "αγαπάτε αλλήλους"?
Και αφου βιώσουμε την αρνηση, ότι ούτε αυτές οι θρησκευτικές αντιληψεις, αλλάζουν τον οπτικό μας ορίζοντα, αφου βιώσουμε την απόρριψη του θεού και των συμβόλων της θρησκείας μας, βρισκόμαστε μετέωροι σε μια ζωή που με την λογικη μας, δεν μας ανήκει, γιατί περιέχει πολυ μοναξιά και καθόλου ενότητα, ακολουθώντας τον μηχανικό της τρόπο, αυτόν του πλήθους...
Ακόμα όμως και μέσα από την απορριπτική διάθεση και πράξη του θεού και των συμβόλων του, ακόμα και τότε λειτουργεί για εμάς η πόλωση, χωρίς να μπορουμε να στηριξουμε πουθενά την ανάγκη μας να την βιώνουμε όπως θέλουμε, παρά αναγκάζουμε και τους άλλους να την βιώνουν, όπως θέλουμε εμείς...
Που στηρίζεται η ηθική μας?
Που στηρίζεται η καλοσύνη μας?
Που στηρίζεται η αγάπη?
Σε ποιά πρότυπα? σε ποιούς κανόνες? που βρίσκονται αυτές οι εγγραφές, που ενώ έχουμε απορριψει την πνευματικότητα της ζωής, εξακολουθούμε και την βιώνουμε μέσα μας?
εξακολουθούμε και κρίνουμε όσες συμπεριφορές δεν συμφιλιώνονται με τις δικές μας απορριψεις...Αυτό δεν είναι θρησκευτικό πρότυπο?
Που βρίσκεται αγκυροβολημένο το αίσθημα της συμπόνιας, και εμφανίζεται κατ' επιλογή σε όσους εμεις θεωρούμε αδύναμους, αποκλείοντας απο την συμπονετική μας δράση, όσους είναι "κακοί" και συμπεριφέρονται διαφορετικά από την δική μας οπτική θεώρηση?
Που αλλού φυσικά, παρά στο θρησκευτικό πρότυπο που έχει περάσει μεσα στις ασυνείδητες μνήμες μας, και ορίζει κανόνες για την μεταφυσική ζωή μας?
Πίσω από κάθε θρησκευτικό πρότυπο, βρίσκεται ο μεταφυσικός φόβος...
Και έτσι η πνευματική μας οριοθέτηση έχει κανόνες που προσαρμόζουν την αγνότητα της ίδιας μας της φυσικής ζωής...
Υπακούμε στους νόμους της κοινωνίας, από αγάπη προς αυτούς, από σεβασμό ή από φόβο?
Υπακούμε στους νόμους της ζωής μας, από αγάπη προς αυτούς, από σεβασμό ή από φόβο?
Υπακούμε στην ηθική μας, από αγάπη προς τον Εαυτό μας, από σεβασμό ή από φόβο?
Και τι σημαίνει ηθική? ποιός την δημιούργησε, ποιός την όρισε, από ποιόν ελέγχεται?
Τι σημαίνει "έχω ήσυχη την συνείδησή μου?" Τι είναι αυτό που την ησυχάζει, ποιός νόμος, ποιός δρόμος, ποιά τακτική?
Και αφού είναι ησυχη η συνειδηση, γιατί η ανησυχία και ο πόλεμος συμβαίνουν εσωτερικά?
Μπορείτε να απαντήσετε σ' αυτά τα ερωτήματα στον εαυτό σας?
Με αλήθεια όμως...
Η εσωτερική ελευθερία συντονίζεται με την πραγματική φύση των πραγμάτων και μας λυτρώνει από την πόλωση, αυξάνοντας την κατανόησή μας γι' αυτήν και την πραγματική της φύση που είναι ο δυισμός, η έλξη και η απώθηση...
Απωθουμε κομμάτια του εαυτού μας, που δεν "εγκρίνουμε" στο υποσυνειδητο και εκείνο μας στέλνει, μέσω της έλξης, αυτά τα κομμάτια μας πίσω...΄Ελκουμε λοιπόν ότι απωθούμε...
Αν υπερβούμε την συνείδηση της πόλωσης, θα βρούμε την συνειδηση της ομοιότητας...Και αν υπερβούμε την συνείδηση της ομοιότητας, θα βρουμε την συνειδηση της ακεραιότητας...
Και έτσι, βήμα βήμα, αποχαρακτηριζουμε την συνειδηση μας, για να προκύψει η πραγματική της φύση, που είναι η χριστικη συνείδηση, δηλαδή η συνειδηση της συμπάθειας...
Η συμπάθεια είναι η αγάπη άνευ όρων, στον φυσικό κόσμο...να μπορείς, δηλαδή, να είσαι εσύ η ίδια η φύση του αέρα της φωτιάς, της γης, του νερού, που δεν ξεχωρίζουν σε αντικειμενο ή υποκείμενο την εκδήλωσή τους, είναι αυτό που είναι και εκφράζονται χωρίς πρότυπα καλου ή κακού, ανεξάρτητα από την αντίληψη των άλλων...
Στα άλλα πεδία είναι η θεϊκή ροή σε κάθε συνειδητότητα, έως το άπειρο αιώνιο ένα!
απο την Βάσω
Απογοητευμένοι απο την ζωή μας, την οικογένεια, την εργασία, τον έρωτα, την φύση μας την ίδια, και επειδή σε τίποτα από όλα αυτά δεν διαφαίνεται το πνεύμα μας, ασυνειδητα, ρίχνουμε τις ευθύνες γενικά σε κάποιο μεταφυσικό στήριγμα και το εξορκίζουμε με απόρριψη...
Μετά αναπτυσσόμαστε με την λογική, που αρχίζει να τεκμηριώνει με τις αισθήσεις, τα γεγονότα και την θεωρία αυτήν την απορριψη και έτσι νομιζουμε ότι καθαρίσαμε με την θρησκευτική μας αντίληψη...
΄Ομως για σκεφτείτε...
Τι σημαίνει απορρίπτω τον θεό?
Σημαινει ότι τίποτα που βασίζεται στην πόλωση δεν μπορώ να αναγνωρισω...
Τα σύμβολα της πόλωσης όμως πως λειτουργούν, αν όχι με την θρησκεία?
Πως ξέρουμε τι είναι καλό και τι είναι κακό, αν όχι από την θρησκευτική μας αντίληψη?
Πως ξέρουμε τι είναι ηθικο και τι ανηθικο, αν όχι από την θρησκευτική αμαρτία?
Πως ξέρουμε τι θα πει συμπόνια, αν όχι από την θρησκευτική παρότρυνση του "αγαπάτε αλλήλους"?
Και αφου βιώσουμε την αρνηση, ότι ούτε αυτές οι θρησκευτικές αντιληψεις, αλλάζουν τον οπτικό μας ορίζοντα, αφου βιώσουμε την απόρριψη του θεού και των συμβόλων της θρησκείας μας, βρισκόμαστε μετέωροι σε μια ζωή που με την λογικη μας, δεν μας ανήκει, γιατί περιέχει πολυ μοναξιά και καθόλου ενότητα, ακολουθώντας τον μηχανικό της τρόπο, αυτόν του πλήθους...
Ακόμα όμως και μέσα από την απορριπτική διάθεση και πράξη του θεού και των συμβόλων του, ακόμα και τότε λειτουργεί για εμάς η πόλωση, χωρίς να μπορουμε να στηριξουμε πουθενά την ανάγκη μας να την βιώνουμε όπως θέλουμε, παρά αναγκάζουμε και τους άλλους να την βιώνουν, όπως θέλουμε εμείς...
Που στηρίζεται η ηθική μας?
Που στηρίζεται η καλοσύνη μας?
Που στηρίζεται η αγάπη?
Σε ποιά πρότυπα? σε ποιούς κανόνες? που βρίσκονται αυτές οι εγγραφές, που ενώ έχουμε απορριψει την πνευματικότητα της ζωής, εξακολουθούμε και την βιώνουμε μέσα μας?
εξακολουθούμε και κρίνουμε όσες συμπεριφορές δεν συμφιλιώνονται με τις δικές μας απορριψεις...Αυτό δεν είναι θρησκευτικό πρότυπο?
Που βρίσκεται αγκυροβολημένο το αίσθημα της συμπόνιας, και εμφανίζεται κατ' επιλογή σε όσους εμεις θεωρούμε αδύναμους, αποκλείοντας απο την συμπονετική μας δράση, όσους είναι "κακοί" και συμπεριφέρονται διαφορετικά από την δική μας οπτική θεώρηση?
Που αλλού φυσικά, παρά στο θρησκευτικό πρότυπο που έχει περάσει μεσα στις ασυνείδητες μνήμες μας, και ορίζει κανόνες για την μεταφυσική ζωή μας?
Πίσω από κάθε θρησκευτικό πρότυπο, βρίσκεται ο μεταφυσικός φόβος...
Και έτσι η πνευματική μας οριοθέτηση έχει κανόνες που προσαρμόζουν την αγνότητα της ίδιας μας της φυσικής ζωής...
Υπακούμε στους νόμους της κοινωνίας, από αγάπη προς αυτούς, από σεβασμό ή από φόβο?
Υπακούμε στους νόμους της ζωής μας, από αγάπη προς αυτούς, από σεβασμό ή από φόβο?
Υπακούμε στην ηθική μας, από αγάπη προς τον Εαυτό μας, από σεβασμό ή από φόβο?
Και τι σημαίνει ηθική? ποιός την δημιούργησε, ποιός την όρισε, από ποιόν ελέγχεται?
Τι σημαίνει "έχω ήσυχη την συνείδησή μου?" Τι είναι αυτό που την ησυχάζει, ποιός νόμος, ποιός δρόμος, ποιά τακτική?
Και αφού είναι ησυχη η συνειδηση, γιατί η ανησυχία και ο πόλεμος συμβαίνουν εσωτερικά?
Μπορείτε να απαντήσετε σ' αυτά τα ερωτήματα στον εαυτό σας?
Με αλήθεια όμως...
Η εσωτερική ελευθερία συντονίζεται με την πραγματική φύση των πραγμάτων και μας λυτρώνει από την πόλωση, αυξάνοντας την κατανόησή μας γι' αυτήν και την πραγματική της φύση που είναι ο δυισμός, η έλξη και η απώθηση...
Απωθουμε κομμάτια του εαυτού μας, που δεν "εγκρίνουμε" στο υποσυνειδητο και εκείνο μας στέλνει, μέσω της έλξης, αυτά τα κομμάτια μας πίσω...΄Ελκουμε λοιπόν ότι απωθούμε...
Αν υπερβούμε την συνείδηση της πόλωσης, θα βρούμε την συνειδηση της ομοιότητας...Και αν υπερβούμε την συνείδηση της ομοιότητας, θα βρουμε την συνειδηση της ακεραιότητας...
Και έτσι, βήμα βήμα, αποχαρακτηριζουμε την συνειδηση μας, για να προκύψει η πραγματική της φύση, που είναι η χριστικη συνείδηση, δηλαδή η συνειδηση της συμπάθειας...
Η συμπάθεια είναι η αγάπη άνευ όρων, στον φυσικό κόσμο...να μπορείς, δηλαδή, να είσαι εσύ η ίδια η φύση του αέρα της φωτιάς, της γης, του νερού, που δεν ξεχωρίζουν σε αντικειμενο ή υποκείμενο την εκδήλωσή τους, είναι αυτό που είναι και εκφράζονται χωρίς πρότυπα καλου ή κακού, ανεξάρτητα από την αντίληψη των άλλων...
Στα άλλα πεδία είναι η θεϊκή ροή σε κάθε συνειδητότητα, έως το άπειρο αιώνιο ένα!
-
Επισκέπτης
Επετρεψτε μου να αναφερω ....επάνω σε αυτο
Κατα τις στιγμες εκεινες , μπορουμε να συντονιστούμε με το συλλογικό αγαθό και να βιώσουμε αυτη την ενωτική κατασταση που δεν εχει τιποτα ανωτερο της.
Αυτό μας βοηθάει ως αναμνηση του σκοπού ...κατα την διαδρομή μας ωστε καποια στιγμή να μπορεσουμε να κάνουμε την θεωρία οσο το δυνατόν πραξη στην φυσική μας ζωή.
Βέβαια ολη η ζωή μας ειναι ουσιαστικά μια μυηση , ιδιως αν μπορουμε και εξαντλούμε την ολική εμπειρία αλλα η πνευματική αυτή κατασταση δεν μεταδίδεται , ουτε συγκρίνεται ....
Ενα πολυ σημαντικό βοήθημα που κατα την γνωμη μου ειναι απαραίτητο ...ειναι οι μυήσεις η συντονισμοί που δεχόμαστε .Η συμπάθεια είναι η αγάπη άνευ όρων, στον φυσικό κόσμο...να μπορείς, δηλαδή, να είσαι εσύ η ίδια η φύση του αέρα της φωτιάς, της γης, του νερού, που δεν ξεχωρίζουν σε αντικειμενο ή υποκείμενο την εκδήλωσή τους, είναι αυτό που είναι και εκφράζονται χωρίς πρότυπα καλου ή κακού, ανεξάρτητα από την αντίληψη των άλλων...
Στα άλλα πεδία είναι η θεϊκή ροή σε κάθε συνειδητότητα, έως το άπειρο αιώνιο ένα!
Κατα τις στιγμες εκεινες , μπορουμε να συντονιστούμε με το συλλογικό αγαθό και να βιώσουμε αυτη την ενωτική κατασταση που δεν εχει τιποτα ανωτερο της.
Αυτό μας βοηθάει ως αναμνηση του σκοπού ...κατα την διαδρομή μας ωστε καποια στιγμή να μπορεσουμε να κάνουμε την θεωρία οσο το δυνατόν πραξη στην φυσική μας ζωή.
Βέβαια ολη η ζωή μας ειναι ουσιαστικά μια μυηση , ιδιως αν μπορουμε και εξαντλούμε την ολική εμπειρία αλλα η πνευματική αυτή κατασταση δεν μεταδίδεται , ουτε συγκρίνεται ....
-
Επισκέπτης
Εσωτερικη εργασία
απο την Βασω
Ομως... ο κίνδυνος στην εσωτερική εργασία μας είναι να γκρεμίσουμε ή να ακυρώσουμε πρότυπα συμπεριφοράς, παίρνοντας σβάρνα όλους όσους υπάρχουν γύρω μας...!!
Ανεβαίνει η "εγωιστική" μας διάθεση και αντί να βιώνουμε τον εαυτό μας με αγάπη, τον διαχωρίζουμε από τους άλλους που δεν είναι σε θέση να το κάνουν...!!
Η ανάγκη να τους βοηθήσουμε, δίνει ακριβώς αυτό το στίγμα...
Γιατί και εμείς δεν έχουμε βρει την δική μας ακεραιότητα, αλλά την αναζητάμε σαν στήριγμα της εργασίας μας από τους άλλους...
Το μεγαλύτερο μέσον για να μπορούμε να αναπτυχθούμε παράλληλα, χωρις να πέσουμε στην "παγίδα" του χρόνου, είναι να επικοινωνούμε τα "θέλω" μας με σεβασμό και όχι απειλητικά...
Και για να το κάνουμε αυτό, χρειάζεται κυρίως να τα έχουμε βρει!
Κανείς δεν ξέρει τι θέλει ακριβώς... Και αυτό το "αόριστο θέλω" είναι η ένδειξη ότι ακόμα υπάρχει δρόμος για να κατανοήσουμε τον φόβο μας, που φοράει την μάσκα της εξέλιξης και της ανεξαρτησίας...
Βαθιά η ψυχή μας δεν θέλει τίποτα άλλο, παρά να βιώσει την πνευματική ύλη...Μέσα στην καθημερινότητα...
Να αποδέχεται την φυση της όπως ακριβώς είναι...Και εκεί εμποδίζεται από την ισχυρή προσωπικότητα, που προσπαθεί να βρει αρμονία χωρίς να ξέρει πως να την εκδηλώσει...Και γι' αυτό πιάνεται από τις αξίες που ξέρει πως δεν έχει και τις προβάλλει στους άλλους, για να διαχωριστεί, όπως έχει συνηθίσει...
Τι σημαίνει, τελικά, φόβος?
Τι μπορεί να συμβεί που δεν έχει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εκδηλωθεί ακόμα?
Τι είναι αυτό το κακό, που μπορεί να μας κάνει ουσιαστικά βλάβη?
Για σκεφτείτε το λίγο...έστω και με την λογική...
Αν η νόσος των χοίρων είναι στο δικο μου δρόμο, αυτή η ίδια η ασθένεια θα με κάνει χάλια, ή η συνεχής εξάρτηση από αυτήν την ιδέα με κάνει χάλια έτσι κι αλλιώς?
Τι χειρότερο μπορώ να πάθω από την καθημερινή αγωνία, πως θα επιβιώσω, πως θα κάνω σεξ, πως θα φάω, πως θα μιλήσω με τους φίλους μου, πως θα φανώ καλή και αντάξια των προσδοκιών του πατέρα μου, της μητέρας μου και όλου μου του σογιού?
Τι μπορώ να πάθω, τόσο κακό, που δεν το έχω ήδη πάθει????
απο την Βασω
Ομως... ο κίνδυνος στην εσωτερική εργασία μας είναι να γκρεμίσουμε ή να ακυρώσουμε πρότυπα συμπεριφοράς, παίρνοντας σβάρνα όλους όσους υπάρχουν γύρω μας...!!
Ανεβαίνει η "εγωιστική" μας διάθεση και αντί να βιώνουμε τον εαυτό μας με αγάπη, τον διαχωρίζουμε από τους άλλους που δεν είναι σε θέση να το κάνουν...!!
Η ανάγκη να τους βοηθήσουμε, δίνει ακριβώς αυτό το στίγμα...
Γιατί και εμείς δεν έχουμε βρει την δική μας ακεραιότητα, αλλά την αναζητάμε σαν στήριγμα της εργασίας μας από τους άλλους...
Το μεγαλύτερο μέσον για να μπορούμε να αναπτυχθούμε παράλληλα, χωρις να πέσουμε στην "παγίδα" του χρόνου, είναι να επικοινωνούμε τα "θέλω" μας με σεβασμό και όχι απειλητικά...
Και για να το κάνουμε αυτό, χρειάζεται κυρίως να τα έχουμε βρει!
Κανείς δεν ξέρει τι θέλει ακριβώς... Και αυτό το "αόριστο θέλω" είναι η ένδειξη ότι ακόμα υπάρχει δρόμος για να κατανοήσουμε τον φόβο μας, που φοράει την μάσκα της εξέλιξης και της ανεξαρτησίας...
Βαθιά η ψυχή μας δεν θέλει τίποτα άλλο, παρά να βιώσει την πνευματική ύλη...Μέσα στην καθημερινότητα...
Να αποδέχεται την φυση της όπως ακριβώς είναι...Και εκεί εμποδίζεται από την ισχυρή προσωπικότητα, που προσπαθεί να βρει αρμονία χωρίς να ξέρει πως να την εκδηλώσει...Και γι' αυτό πιάνεται από τις αξίες που ξέρει πως δεν έχει και τις προβάλλει στους άλλους, για να διαχωριστεί, όπως έχει συνηθίσει...
Τι σημαίνει, τελικά, φόβος?
Τι μπορεί να συμβεί που δεν έχει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εκδηλωθεί ακόμα?
Τι είναι αυτό το κακό, που μπορεί να μας κάνει ουσιαστικά βλάβη?
Για σκεφτείτε το λίγο...έστω και με την λογική...
Αν η νόσος των χοίρων είναι στο δικο μου δρόμο, αυτή η ίδια η ασθένεια θα με κάνει χάλια, ή η συνεχής εξάρτηση από αυτήν την ιδέα με κάνει χάλια έτσι κι αλλιώς?
Τι χειρότερο μπορώ να πάθω από την καθημερινή αγωνία, πως θα επιβιώσω, πως θα κάνω σεξ, πως θα φάω, πως θα μιλήσω με τους φίλους μου, πως θα φανώ καλή και αντάξια των προσδοκιών του πατέρα μου, της μητέρας μου και όλου μου του σογιού?
Τι μπορώ να πάθω, τόσο κακό, που δεν το έχω ήδη πάθει????
Κουραστηκα να αναλυω τον λογο που φοβαμαι ....κουραστηκα να ξυπναω με τις ιδιες σκεψεις,κουραστηκα να πηγαινω βολτιτσα παρεα με τον πανικο,παρεα με τα λογια και τις συμβουλες των φιλων και των συγγενων,παρεα με τα φαρμακα.Τι σημαίνει, τελικά, φόβος?
Τι μπορεί να συμβεί που δεν έχει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εκδηλωθεί ακόμα?
Τι είναι αυτό το κακό, που μπορεί να μας κάνει ουσιαστικά βλάβη?
Για σκεφτείτε το λίγο...έστω και με την λογική...
Αν η νόσος των χοίρων είναι στο δικο μου δρόμο, αυτή η ίδια η ασθένεια θα με κάνει χάλια, ή η συνεχής εξάρτηση από αυτήν την ιδέα με κάνει χάλια έτσι κι αλλιώς?
Τι χειρότερο μπορώ να πάθω από την καθημερινή αγωνία, πως θα επιβιώσω, πως θα κάνω σεξ, πως θα φάω, πως θα μιλήσω με τους φίλους μου, πως θα φανώ καλή και αντάξια των προσδοκιών του πατέρα μου, της μητέρας μου και όλου μου του σογιού?
Τι μπορώ να πάθω, τόσο κακό, που δεν το έχω ήδη πάθει????
κουραστηκα να επιστρεφω σπιτι και να σκεφτομαι αν τα καταφερα ή αν απετυχα .
Ορισμος του Φοβου και τι τον προκαλει,δυναμη ψυχης και αμετρητα θελω και δε θελω...λογια λογια λογια και στιγμες λεπτα μερες χρονια που χαθηκαν
κρατιεμαι απο τον βραχο,δεν εχω αντοχη να σκαρφαλωσω ,δεν εχω θαρρος να πεσω...
Εγλωβιστηκα στο σημειο μηδεν και γυρω μου ακουγονται φωνες..Μπορεις...μπορεις..μπορεις....
Κανείς δεν θα σου απαντήσει τι είναι αλήθεια, γιατί αυτό που θα σου πει είναι μόνο η δικιά του!Βάσω Νικολοπούλου