Ακριβώς επειδή κανένας δεν θα μου πει τι θα νιωσω,,νιωθω οτι θέλω...
για να το κάνεις αυτό όμως και να νιώσεις ότι θέλεις και να είναι αρμονικό αυτό με την ψυχή σου, θα πρέπει να γνωρίζεις πολλά και βαθιά πράγματα, και αυτό τα παιδιά μας δεν έχουν την ωριμότητα να το κάνουν...Ακολουθούν μιαν εκπαίδευση τυπική και γι' αυτό ο κόσμος μας έχει αυτό το χάλι...
Δεν αμφισβητώ ότι η εκπαίδευση έχει το χάλι της και ότι αντί να δημιουργεί σκεπτόμενους ανθρώπους , φτιάχνει φυτά . Το ίδιο λέμε. Επειδή τα παιδιά δεν έχουν την ωριμότητα να διακρίνουν , ανάγεται σε εμάς το καθήκον να τους μαθαίνουμε πώς να σκέφτονται και εκ των πραγμάτων και τι να σκέφτονται, Είναι αδύνατον να μάθει ένα παιδί οτιδήποτε χωρίς να επηρεαστεί
και μια και δεν έχουν ακόμη ελεύθερη σκέψη ουσιαστικά τα διαμορφώνουμε με τις δίκες μας ιδέες.
Ο σκοπος ειναι να μην ταυτιστούμε με το συναίσθημα και οχι να φοβόμαστε να φοβηθούμε....
πως θα ενοποιηθείς με το συναίσθημα, αν δεν πειραματιστείς με τον φόβο? Εκ του ασφαλούς?
Πως θα ξέρεις ότι αυτό που νιώθεις δεν είναι αυτό που σκέφτεσαι?
Και πως θα ξέρεις ότι αυτό που σκέφτεσαι δεν είναι μια συναισθηματική σου ανάγκη για ασφάλεια, που κρύβεται πίσω από το αδιάφορο "εγώ δεν συμμετέχω σ' αυτό, κάντε ότι θέλετε...???"
Εγώ δεν είπα ότι θα αποφύγουμε το φόβο κάθε άλλο ..λέω ότι και αν φοβηθούμε ας το εξετάσουμε για να δούμε τι θα μας δείξει και ποια είναι τα όρια μας κάθε φορά.
Βάσω ποτέ δεν είπα <, κάντε ότι θέλετε >> ούτε όταν σχεδόν όλο το φόρουμ αντιδρούσε σε ότι έλεγα
. και αυτό γίνεται και έξω
αλλά υποστηρίζω ότι πρέπει να ζυγίζουμε και να σκεφτόμαστε το αποτέλεσμα σε ότι πράττουμε και για να γίνει αυτό αναγκαστικά θα σκεφτούμε τις συνθήκες και όχι το συναίσθημα μας μόνο.
Δεν μιλαμε για έννοιες και ιδέες εδώ, Ελένη, αλλιώς οι απαντήσεις μου θα ήταν διαφορετικές...
Εδώ μιλάμε για πράξεις εκβιαστικές και από ότι κατάλαβα, θα έπρεπε να με ενοχλούσε η περιθωριοποίηση και να μην κάνω τίποτα, απλά να κρατήσω τις απόψεις μου για τον εαυτό μου, κατά την δική σου άποψη...
Κατά την δική μου άποψη , που την είπα και παραπάνω, δεν πρέπει να αντιδράμε παρορμητικά και αδιακρίτως. Δεν είπα ποτέ να κρατήσουμε τις απόψεις μας για τον εαυτό μας , απόδειξη το γεγονός ότι τις δικες μου τις γράφω εδώ και όπου αλλού μπορώ , και μάλιστα εμφανίζομαι κιόλας.
Η συγκεκριμένη πράξη δεν ήταν εκβιαστική. Μπορεί να ήταν αντίθετη με το ιδεολογικό σχήμα κάποιων αλλά δεν ήταν επ ουδενί εκβιασμός. Θα ήταν έτσι,αν ο διευθυντής του σχολειού επέβαλλε στα παιδια να εξομολογηθούν με το ζόρι και με απειλές.
Σε αυτή την περίπτωση ούτε καν θα το συζήταγα
για την καταγγελία κλπ
.θα μπορούσα να τον δείρω μόνη μου.
Για πράξεις μιλάμε, και όχι για φιλοσοφία!!!!
Η εξομολόγηση είναι πράξη ή όχι?
Συγγνώμη αλλά μάλλον φιλοσοφούμε..και μάλιστα για άλλο θέμα
..χι χι
Η εξομολόγηση . είναι πράξη ..μονό που εγώ δεν συζητάω για την εξομολόγηση αλλά για το πώς θα αντιμετώπιζα το γεγονός που συνέβη στο σχολείο εξ αιτίας της .
Ακόμη πιο αναλυτικά μια και τελικά πηρέ άλλη τροπή..
Είπα τι θα έκανα στη θέση της Μαίρης όπως είπαν και οι υπόλοιποι, με την διάφορα ότι σκέφτομαι τις συνθήκες που βρίσκεται εκείνη και όχι τις δικές μου.
Η Μαίρης βρίσκεται σε μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη με πολύ ιδιαιτέρους ανθρώπους , την νοοτροπία των όποιων τυγχάνει να γνωρίζω λόγω συχνών επισκέψεων εκεί και λόγω καταγωγής [ Μυτιληνιά μητέρα].
Η ιδία η Μαίρη έτσι όπως την έχω χαρακτηρίσει , είναι ήσυχος και πολυάσχολος άνθρωπος με πολλές φροντίδες και ερωτηματικά.
Είμαστε στην Ελλάδα [ όχι στην Αμερική] και όπως είπαμε στο νησί μας
και μάλιστα σε χωριό.
Αν ξεκίνησει τώρα ένα αγώνα αυτού του τύπου θα καταλήξει σαν το Γαλιλαίο και δεν θα καταφέρει τίποτα. Ενώ αν πληροφορήσει το παιδί της περί της αλήθειας της , τότε αυτό θα μείνει αλώβητο και αργότερα θα μπορέσει να μεταδώσει και εκείνο ότι
..έστω κα μέσα από το ιντερνετ.
Επίσης όταν θα βρεθεί στο μάτι του κύκλωνα
θα είναι μόνη της [εμείς δεν θα ειμαστε εκεί] και αυτό δεν γνωρίζω αν μπορεί να το αντέξει......λαμβάνοντας υπ όψιν και την μη ωφελιμότητα τελικά.
Αυτά σκέφτηκα και εξέφρασα άποψη . Από εκεί και μετά εννοείται ότι εκείνη θα κάνει ότι νομίζει.
Πάντως αν το γενικεύσω , είμαι διακριτικά υπέρ της επανάστασηςι μόνο αν δεν γίνεται αλλιώς και έχουμε εξάντληση όλες τις ειρηνικές μεθόδους.
Σε αυτά τα θέματα , όπως είναι οι ιδέες , μέχρι τώρα , στην ιστορία δεν είδαμε να ευοδώθηκε ποτέ οτιδήποτε με την συρραξη..περαν του φανατισμού.
Διαφωνώ επί της πράξης του να με αναγκάσουν να νιώθω και να πιστεύω ότι θέλουν οι άλλοι...
Γίνεται να μας αναγκάσει κάνεις να νιώθουμε και να πιστεύουμε κάτι που δεν θέλουμε?
Πως ?