Ας διαβάσουμε ολοι κι ας διαλογιστούμε....
Βάσω εγραψε ...
΄Ένα δυνατό ηλιακό πλέγμα, δημιουργείται από την θέληση.
Είναι αυτή η δυναμική ιδιότητα του ανθρώπου να υπερνικά τις δυσκολίες στην ζωή του, σφίγγοντας τα δόντια
Φυσικά σε αυτήν την περίπτωση, γίνεται ευάλωτο στα «χτυπήματα», γιατί τα εσωτερικά τοιχώματα δεν είναι ελαστικά. Το «σφίγγω τα δόντια και προχωράω» μπορεί να δηλώνει θέληση και αποφασιστικότητα, αλλά δεν δηλώνει ότι αυτή η θέληση έχει εναρμονιστεί με το είναι μας!
Συμβαίνει πάντα, όταν ο άνθρωπος στρέφεται στο πνεύμα, για να καλυτερεύσει την ζωή του. Ο δρόμος δεν αποκτά «πνευματικούς» στόχους, εκτός από το «θέλω να ζήσω καλύτερα» ή επίσης από το «θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος»
Και οι δύο είναι υλικοί στόχοι, και φυσικά δεν είναι κάτι που ξαφνιάζει, μια και η ζωή μας εδώ έχει μεγάλη σημασία, στην πρακτική της πλευρά, όμως η πρακτική της πλευρά είναι ένα επακόλουθο και μια αλληλουχία «αποφάσεων» που φαίνεται να εναρμονίζουν την ύπαρξή μας και να την συντονίζουν με τον θεό, δίνοντας και την απαραίτητη «ελαστικότητα» στο σώμα μας να βιώσει το πνεύμα του
Το να αναζητάμε την εσωτερική αλήθεια, δεν είναι ένας σκοπός που θα κάνει τα όνειρα πραγματικότητα, γιατί αυτή η πραγματικότητα θα είναι τότε ονειρική
Οτιδήποτε, λοιπόν, αντιστέκεται σ αυτήν την ονειρική πραγματικότητα, είναι μια «γροθιά» στο στομάχι μας, για όσα ελπίσαμε να καταφέρουμε και δεν μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε
Δεν προσεγγίζουμε το πνεύμα με διεκδικήσεις, γιατί αυτή η προσέγγιση περιέχει ψήγματα εγωισμού και φόβου και είναι η κατάσταση που κάνει το σώμα δύσκαμπτο και ευάλωτο στους εξωτερικούς «ιούς»
Η αποδοχή της ενσάρκωσης, δεν συντελείται με το να «σφίγγουμε τα δόντια στις δυσκολίες της ζωής μας», αλλά συντελείται με το που αναγνωρίζουμε βαθιά μέσα μας τον αιώνιο σπινθήρα της δημιουργίας, που διαπερνά την ύπαρξή μας και μας δίνει εκείνη την θεϊκή αρμονία που εκδηλώνεται μέσα από εμάς και επιστρέφει στο σύμπαν.
Παίρνω και δίνω στο σύμπαν είναι ένας νόμος που δεν μας βάζει σε μια στωική κατάσταση να αποδεχόμαστε ευεργετούμενοι, αλλά μας κάνει και να ευεργετούμε αποδεχόμενοι.
Παρατηρήστε την διαφορά στην κίνηση του «αποδέχομαι, ευεργετούμενος», με το «ευεργετώ, αποδεχόμενος»
Και αυτός είναι ο δρόμος, που δεν μας σπρώχνει όπου «λάχει» αρκεί να έχουμε μια καλή φυσική ζωή, αλλά μας ωθεί στον στόχο της ψυχής μας και στην εξέλιξη που δεν αναγνωρίζει την δημιουργία μόνο μέσα από μια φυσική πραγματικότητα.
Γιατί θα έπρεπε η ζωή μας εδώ να είναι «μικρή», όταν η ύπαρξή μας ολόκληρη είναι «μεγάλη»?
Το να προσεγγίζουμε τα συναισθήματά μας και να ελευθερώνουμε τις φοβίες μας, είναι ένας «μικρός» στόχος που απλά κάνει την ζωή μας υποφερτή
Το να προσεγγίζουμε τον Εαυτό μας όμως, και να δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη το σύμπαν μέσα μας, είναι ένας πνευματικός στόχος, που δίνει στην ζωή μας το κύριο νόημα.
Ποιος είναι ο Εαυτός μας? Γνωρίζουμε άραγε?
Είναι αυτός που πονάει, που παίζει και συμμετέχει σε ένα δράμα, χωρίς τελειωμό και κρίση?
Είναι αυτός που δέχεται τα «χτυπήματα» και σφίγγει τους μυς του σώματος, απλά για να τα αντικρούσει, δημιουργώντας έτσι ένα πεδίο «βολής»?
Είναι αυτός που προσπαθεί να επιβιώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι ο «στόχος» του δικού του πνεύματος?
΄Όταν το πνεύμα μας αφυπνιστεί στο σώμα μας για να εναρμονίσει την θέλησή μας να βιώνουμε την ζωή μας μαζί του, αντί να συναντήσει ένα «εύκαμπτο» σώμα που θα το υποδεχτεί με ευγνωμοσύνη, συναντά ένα «δύσκαμπτο» νου, που διαρκώς θέλει και δημιουργεί σενάρια ζωής, μέσα από ένα «σφιγμένο» σώμα να το δεχθεί
Αυτή η «πρόσκρουση» δεν μπορεί παρά να φέρει τράνταγμα
Στο σώμα, στην ζωή, σ αυτόν τον «δύσκαμπτο» νου
Γι αυτό πριν ζητήσετε το πνεύμα σας στην ζωή σας, προετοιμαστείτε να το «υποδεχτείτε»
Για να έχει και αξία ο δρόμος μας
Για να μπορέσουμε να βρούμε τον Εαυτό μας, με αυτήν την ολική αρμονία, που συνδέει το υλικό με το άϋλο
Υπάρχουν οι άνθρωποι, που δεν ασχολούνται με τον πνευματικό τους εαυτό. Παραμένουν σε ένα σώμα, και βιώνουν την φυσική ζωή, παρακαλώντας να είναι καλά
Και ενώ γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να την προβλέψουν, φέρονται σαν η ζωή να είναι προβλέψιμη.
Αυτοί δεν ξέρουν
Δεν φαντάζονται
Οι δυσκολίες της ζωής τους δυναμώνουν ή τους αποδυναμώνουν, ανάλογα με την συχνότητά που προκύπτουν
Μα κάποια στιγμή τις συνηθίζουν
Λένε κι ένα «αυτά έχει η ζωή»
και προχωρούν
Δεν καλούν το πνεύμα στην ζωή τους, δεν περνάνε καθαρισμούς, αλλά βιώνουν το σώμα τους σαν ένα άδειο σακί, που το γεμίζουν με συναισθήματα και σκέψεις, καθώς και με υλικά αποκτήματα, απλά για να αισθάνονται ασφαλείς
Υπάρχουν και οι άλλοι όμως (έστω κι αν είναι μικρό μέρος της ανθρωπότητας) που «προετοιμάζουν» το σώμα τους να υποδεχτεί το πνεύμα τους στην ζωή.
Αυτοί που γνωρίζουν την «δυσκαμψία» και αρχίζουν ευέλικτα και με αφοσίωση να γεμίζουν το σώμα τους με αγάπη και συγχώρεση. Που καλούν το πνεύμα τους συνειδητά, γνωρίζοντας ότι θα έχουν και «τραντάγματα», μια και αυτό το «δύσκαμπτο» σώμα, δεν μπορεί με μιας να γίνει «ευέλικτο» και αποδεχόμενο
.
Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν την ζωή και τι σημαίνει Εαυτός. Η εσωτερική δημιουργία αναβλύζει από κάθε τους κύτταρο, και δεν απαιτούν τον θεό, αλλά εναρμονίζονται μαζί του...
ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΗΜΑ ΜΟΥ
δεν είναι μια φράση ταπεινότητας, που δεν γνωρίζει καμία από τις δύο θελήσεις και απλά υπακούει σ αυτό που έρχεται «απ έξω»
Είναι η θέληση ΜΑΣ, που κάνει τον Εαυτό μας να δρα με συνέπεια και δύναμη, σ αυτό που οι άλλοι θεωρούν αυτονόητα μοιραίο
Και αυτή η θέλησή ΜΑΣ, κάνει το ηλιακό μας πλέγμα σημείο επαφής της ηλιακής ενέργειας, της σύνδεσή μας με την ύπαρξή μας, και γίνεται το ευέλικτο σημείο της εναρμόνισης μας με τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, που βρήκε τον «χώρο» να εκδηλωθεί
Αυτός είναι ο δρόμος! Από όπου και να προσεγγιστεί, η δυναμική του δεν αλλάζει, ούτε διαφοροποιείται, ανάλογα με αυτά που συμβαίνουν, αφού αυτά που συμβαίνουν είναι αυτά που κάνουν τον δρόμο μας ΑΛΗΘΕΙΑ
Εγώ είμαι ο δρόμος, η αλήθεια, η ζωή είπε ο Ιησούς
μα φυσικά δεν εννοούσε ότι αυτός ο δρόμος θα σου γεμίσει το πιάτο με φαγητό
αλλά εννοούσε ότι αυτός ο δρόμος θα σου γεμίσει το πιάτο με τροφή
και σιγουρα πονανε 
