ανδρικά και γυναικεία "πρότυπα"

[Επισκέπτης]

Ολοι αυτοί που βρίσκουν ενα σωρό λόγους για να μην φύγουν από μια άθλια σχέση, είναι απλά γιατι βολεύονται.....οι φόβοι τους να μείνουν μόνοι και να πάρουν την ευθύνη της ζωής τους είναι τόσο μεγάλοι που έχουν διαστρεβλώσει τοσο την πραγματικότητα τους, ωστε να την βλεπουν σαν "αλήθεια"

[angela_al]

οι φόβοι τους να μείνουν μόνοι και να πάρουν την ευθύνη της ζωής τους είναι τόσο μεγάλοι που έχουν διαστρεβλώσει τοσο την πραγματικότητα τους, ωστε να την βλεπουν σαν "αλήθεια"

Αληθινό πέρα ως πέρα...

[Annoula]

Γιωργάκι τι γλυκειά τηγανιά ήταν αυτή

Έχω ανακαλύψει ότι μέσα σε μια σχέση συνήθως ερωτευόμουν τα κομμάτια μου εκείνα τα οποία δεν μπορούσα να εκφράσω και ήθελαν επειγόντως να βγουν στην επιφάνεια. με εξίταρε αυτό στον άλλον. Μόλις τα ανακάλυπτα, είτε ήμουν στη σχέση είτε δεν ήμουν, τότε έπαυα να είμαι ερωτευμένη με το εκάστοτε άτομο. Πάντα σε έναν έρωτα πρόβαλα τις εσωτερικές μου ανάγκες και τις άφηνα στα χέρια του άλλου και εγώ απλά γινόμουν καταπιεστική και ισοπεδωτική γιατί δεν έπαιρνα αυτό που ήθελα εσωτερικά.

όσο για πρότυπα άκουσα τις τελευταίες 2 ημέρες πράγματα που μου έχουν σηκωθεί απο τα μαλλιά. Απο έναν γνωστό ότι " ο άντρας πρέπει να παντρεύεται γύρω στα 40, αφού εχει κατασταλάξει οικονομικά και ξέρει τι θέλει και να παντρεύεται μια γυναίκαι γύρω στο 28 με 30 γιατί η γυναίκα πατσουρεύει πιο γρήγορα"
και απο μια γνωστή ότι "δε με χαλάει η παρέα με τον άλλον που έχει ωραίο σπίτι και κότερο. Περνάω καλά. Όλα τα άλλα έρχονται"

[Επισκέπτης]

Αννουλα την ιδια αποψη με εσενα ειχε και ο Πλάτωνας περί ερωτος....και ο Φρόμ....και μαλλον είχαν δίκιο....
Ερωτευόμαστε αυτό που δεν εχουμε και που αναζητάμε....

[ELLI]

Ποιά είναι τα συναισθήματα που έχω για τον πατέρα μου?
Πόσο άντρες τους επιτρέπω να είναι , όταν εγώ το παίζω το "αντράκι" της ζωής μου?
Σε πόσα "μοντέλα πατεράδων" εχω επιτρέψει να με χειριστούν συναισθηματικά?
Πώς βιώνω την αποδοχή και την απόρριψη από το αρσενικό φύλο??
Ε'ίναι μία αρχή, που θα σου απαντήσει , εν καιρό, τις παραπάνω απορίες.....

Και ναι η αρχή έγινε Έτσι ξαφνικά βρήκα απάντηση σ'αυτά τα ερωτήματα.Είναι αρκετά επώδυνο να συνηδητοποιείς ότι για κάποια από τα μπλοκαρίσματα σου ευθύνονται πολυαγαπημένα πρόσωπα,αλλά Θεούλη μου τι λύτρωση όταν βλέπεις φως.Δεν ξέρω αν βοήθησε περισσότερο το ρέικι ή όλοι εσείς ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ πάντως είμαι πραγματικά ευγνώμων.Και εις άλλα με υγείαν

[AMALIA]

Ελλη

[Vasoula]

χαχα ΄Ελλη μου...

που να σε είχαμε στο σεμινάριο του 2ου κέντρου που κάνουμε...

εκεί να δεις!

[Ellaki]

χαχα ΄Ελλη μου...

που να σε είχαμε στο σεμινάριο του 2ου κέντρου που κάνουμε...

εκεί να δεις!

καρούμπαλα

[Vasoula]

;)

[Επισκέπτης]

Ασε το κοριτσάκι Βάσω μου....δεν θα μπορει να φορέσει καπέλλο το καλοκαίρι....δεν θα της μπαίνει κανενα από τα καρούμπαλα

[margaritarenia]

Ελλη

[Danielli]

;)

[Ellaki]

Είναι δύσκολο να αντικαταστήσεις τα αρχεία που θεωρεί δεδομένα το εγώ.

Στην ουσία καλείσαι να πλάσεις το εγώ από την αρχή με έναν και μοναδικό όρο, εναρμόνιση με την ψυχή.

Κάπου στην πορεία της ανάπτυξής μας το εγώ αντί να συμπορεύεται και να ακολουθεί την ψυχή καταφέρνει να πάρει την αρχηγία.
Το αποτέλεσμα είναι η ψυχή να μπαίνει σε δεύτερη θέση και μοιραία να ακούγεται μόνο η φωνή του εγώ το οποίο και επιβάλλει την θέλησή του.

Ο άνθρωπος απομακρύνεται από το αρχικό σχέδιο της ψυχής και συναναστρεφόμενους τους άλλους ανθρώπους αντί να μαθαίνει απ' αυτούς, διαχωρίζεται.

Θεωρούμε ότι συμπόρευση σημαίνει να ακολουθεί ο σύντροφος τα βήματα που εμείς επιλέγουμε παραβλέποντας την ελευθερία επιλογής και τον διαφορετικό δρόμο που έχει να διανύσει η κάθε ψυχή.

Εαν παρατηρήσουμε προσεκτικά θα δούμε ότι ακολουθούμε τα ίδια μοτίβα και στις σχέσεις με τους φίλους αλλά και με τα παιδιά μας.
Από την στιγμή που φαίνονται οι διαφορές στον προσωπικό τρόπο έκφρασης του κάθε ατόμου αρχίζει και η διάσπαση.

Απλοικό παράδειγμα, δεν με πήρες τηλέφωνο άρα δεν ενδιαφέρεσαι ή ξέχασες τα γενέθλιά μου άρα δεν με αγαπάς.

Από την στιγμή που θα καταφέρουμε να αφαιρέσουμε την αρχηγία από το εγώ, τοποθετώντας το με σεβασμό στην θέση που του αρμόζει και δώσουμε στην ψυχή μας τον πρωταρχικό ρόλο για τον οποίο διάλεξε το συγκεκριμμένο σώμα, απελευθερώνουμε την θέλησή μας για εξέλιξη και πλησίασμα της θειότητας.

Δεν είναι σκέψεις αλλά αισθήματα που αποκαλύπονται αργά αργά.
Παραδίδω την σκέψη στο εγώ και πορεύομαι με τον νου της ψυχής για να πλησιάσω το πνεύμα.
Το εγώ είναι το επίκτητο μέρος μου που βοηθά την ψυχή να παραμείνει στο σώμα.
Η ψυχή μου είναι αιώνια και την αφήνω ελεύθερη να με καθοδηγήσει.

[Vasoula]

Το εγώ είναι το επίκτητο μέρος μου που βοηθά την ψυχή να παραμείνει στο σώμα.

το εγώ είναι η συνείδηση της ψυχής...Δεν είναι επίκτητο, παρ' όλο που κάθε φορά αλλάζει εξωτερικά. Συναισθηματικά μένει ίδιο, αναλλοίωτο και το μόνο που το διαφοροποιεί είναι η ανάπτυξή του...

Χωρίς αυτό δεν μπορεί η ψυχή να αναπτυχθεί σε συνειδητότητα...δεν μπορεί να ενωθεί με το πνεύμα της, γιατί θα της λείπει η συναισθηματική εμπειρία του πως να το κάνει, πρακτικά...

Ο εγωισμός είναι εσωτερική επιστήμη, που δεν κάνει την συνείδηση ανάξια και υποταγμένη, αλλά ελεύθερη και πνευματικά ισορροπημένη...

Οι "μάσκες" που φομάμαι, θέλοντας να προφυλάξουμε την πρακτική εικονα της συνείδησης, είναι το επίκτητο μέρος της ολότητας μας!

Το βαθύτερο είναι μας ζει χωρίς αυτές...και αυτό προσεγίζουμε με την συνειδησή μας και όχι με την ψυχή μας!
Γιατί η ψυχή αναγνωρίζει μόνο το συναίσθημα...Η συνείδηση αναγνωρίζει τον θεό και πρακτικά!

[Ellaki]

Το εγώ είναι το επίκτητο μέρος μου που βοηθά την ψυχή να παραμείνει στο σώμα.

το εγώ είναι η συνείδηση της ψυχής...Δεν είναι επίκτητο, παρ' όλο που κάθε φορά αλλάζει εξωτερικά. Συναισθηματικά μένει ίδιο, αναλλοίωτο και το μόνο που το διαφοροποιεί είναι η ανάπτυξή του...

Χωρίς αυτό δεν μπορεί η ψυχή να αναπτυχθεί σε συνειδητότητα...δεν μπορεί να ενωθεί με το πνεύμα της, γιατί θα της λείπει η συναισθηματική εμπειρία του πως να το κάνει, πρακτικά...

Ο εγωισμός είναι εσωτερική επιστήμη, που δεν κάνει την συνείδηση ανάξια και υποταγμένη, αλλά ελεύθερη και πνευματικά ισορροπημένη...

Οι "μάσκες" που φομάμαι, θέλοντας να προφυλάξουμε την πρακτική εικονα της συνείδησης, είναι το επίκτητο μέρος της ολότητας μας!

Το βαθύτερο είναι μας ζει χωρίς αυτές...και αυτό προσεγίζουμε με την συνειδησή μας και όχι με την ψυχή μας!
Γιατί η ψυχή αναγνωρίζει μόνο το συναίσθημα...Η συνείδηση αναγνωρίζει τον θεό και πρακτικά!

ευχαριστώ

διευκρίνησέ μου σε παρακαλώ

όταν λέω επίκτητο εννοώ ότι σε κάθε ενσάρκωση είναι διαφορετικό
εννοείς ότι μεταφέρει τα συναισθήματα από προηγούμενες εμπειρίες ?