Σήμερα, ένα γεγονός με έκανε να σκεφτώ πάνω σε αυτό.
Σκεφτόμουν πάνω στον σεβασμό, στα όριά μου, γιατί δεν τα βάζω.
Οι απαντήσεις εύκολες και επιφανειακές. Φοβάμαι μήπως πληγώσω τον άλλον άνθρωπο και νά'σου τα ενοχικά συναισθήματα.
Σε πιό βαθύ επίπεδο όμως είδα πως έχω βολευτεί σε αυτή την κατάσταση.
Η οριοθέτηση προϋποθέτει και ανεξαρτησία. Εσωτερική ασφάλεια και αποδοχή. Όταν αυτά μένουν ακάλυπτα μέσα μας, τότε είναι φυσιολογικό για τον άλλον να λειτουργεί "επιθετικά".
Το εύκολο συναίσθημα στο οποίο ολισθαίνω συνεχώς είναι οι ενοχές.
Αλλά αντιλαμβάνομαι πως είναι άλλη μια μετάθεση των ευθυνών μου. Σκεπτόμενη, αν πληγώσω τον άλλον ή αν είναι πράξη αχαριστίας από μέρους μου, ουσιαστικά επαναλαμβάνω τις γνωστές θέσεις με τις οποίες έχω ανατραφεί. Με αυτόν τον τρόπο, περιορίζεται η οπτική μου και απλά αναμασάω τα ίδια.
Η τακτική μου, να ερμηνεύσω τα συναισθήματα του άλλου ή να προβλέψω τις ενέργειές του ως αντίδραση, με βγάζει από τον στόχο που δεν είναι άλλος από την εμβάθυνση στα δικά μου συναισθήματα και μόνο.
Από την άλλη όμως, να απαρνηθώ τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται είναι μια ακόμη απώθηση που έχει πάντα ως αποτέλεσμα την διόγκωση του φόβου και την λειτουργία του ερήμην μου.
Κάτι που με βοηθάει είναι πως αντί να τα απωθώ, τα αφήνω να αναδυθούν.
Δηλ. σκέφτομαι κάτι, μία συμπεριφορά που με έχει ενοχλήσει.
Φαντάζομαι τον εαυτό μου να δρα...
Όταν νοιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται και τον φόβο να αναδύεται, αφήνομαι σε αυτό.
Φαντάζομαι το χειρότερο σενάριο. Τον χειρότερο φόβο μου να επαληθεύεται. Το αφήνω να συμβαίνει, σαν κύμματα... Το ακολουθώ, το παρατηρώ... χωρίς να το διακόπτω όσο δύσκολο κι αν είναι...
Η διαδικασία είναι συναισθηματική, το συναίσθημα είναι παρόν.
Όταν τελειώσει, τα συναισθήματα έχουν μειωθεί...
Ανακαλύπτω πως δεν έχω πάθει απολύτως τίποτε και η εκλυόμενη ενέργεια, βρήκε εκτόνωση απελευθερώνοντάς με.
Τότε είμαι ελεύθερη να πάω παρακάτω...
Συνήθως η διαδικασία είναι αποκαλυπτική.
, χωρίς "αιματηρά" επεισόδια 
