"Τυχαία γεγονότα" ή "Θεϊκή συγχρονικότητα&quo

[Vasoula]

βρε Σοφάκι!

Μάλλον ούτε εσύ κατάλαβες το νόημα όσων είπα...

Κανείς, και κυρίως εγώ, δεν είπε ότι φταίει κάποιος και ιδιαίτέρα η Μαρία...

Είπα απλά, ότι η υγεία της πυρπολείται από το δικό της συναίσθημα και όχι από την συμπεριφορά των άλλων...

Αν μείνει εκεί, που κι αυτό μπορεί να το κάνει, απλά δεν θα έχει θεραπεία...

Αποδέχομαι και τις κατηγορίες και τις υποψίες και την ανάγκη κάποιου να δικαιωθεί...΄Ομως με αυτόν τον τρόπο προάγει την ασθένεια, και από αυτό κυρίως θέλει να λυτρωθεί ο άνθρωπος και όχι απαραίτητα από τους γονείς του...

Αν δεν ανοίξεις όμως μια πόρτα, δεν θα δει ποτέ το βάθος του άλλου "δωματίου" ο άλλος! Και απλά, αυτό έκανα...

Κατά τα άλλα συμφωνώ μαζί σου σε εντελώς επιφανειακό επίπεδο!

χωρίς όμως να πάψουμε να σεβόμαστε και τους δικούς μας.

αρκεί να τους γνωρίζουμε σε βάθος, θα συμπλήρωνα ίσως!

[Sofoula]

Φυσικά και δε φταίω εγώ. Ακόμα και στα 31 μου, δεν έχω δικαίωμα να φταίω... έχω μόνο υποχρέωση να ακολουθώ τα θέλω των άλλων και να απολογούμαι

Το αν φταις ή όχι θα το κρίνεις εσύ. Το αν έχεις τέτοια υποχρέωση ή όχι θα το κρίνεις πάλι εσύ. Και όταν θα κρίνεις τον εαυτό σου στο βάθος που πρέπει (για σένα), δεις τις αιτίες και τις αφορμές όλων των πραγμάτων που σε στεναχωρούν, σε θλίβουν, σε κουράζουν, σε θυμώνουν, θα τα έχεις όλα στο φως και τίποτα δεν θα σε τρομάζει πια... Γιατί όλα θα είναι αλυσίδα και θα δένουν μεταξύ τους με λογική.

’σε τους άλλους στον κόσμο τους... Και δες τους όταν ξανά όταν θα είσαι έτοιμη. Γιατί όλα τα προβλήματα και τα εμπόδια που έχεις να αντιμετωπίσεις βρίσκονται εκεί για την δική σου εξέλιξη. Είσαι δυνατή και θα τα ξεπεράσεις. Μέχρι τότε θα είναι συνέχεια μπροστά σου. Γιατί αυτό χρειάζεται η Μαρία για να ελευθερωθεί. Να βρει την δύναμη μέσα της.

'Οπως μου είχε πει και η Βάσω "ποτέ δεν μας έρχονται πράγματα που δεν μπορούμε να τα ξεπεράσουμε".

Ακόμα και στους πλέον άκυρους εξωτερικούς παράγοντες η λύση θα έρθει σταδιακά με την δική μας εξέλιξη.

Πρώτα δεν θα μας βλάπτει το α... Μετά το β... Μετά, που θα μας βλέπουν ότι αναπτυσσόμαστε, θα μας στείλουν και το γ και το δ, για να μας κρατήσουν κάτω... Από φόβο μην "χαθούμε" απ'την ζωή τους (την επιβολή τους, την επιβεβαίωσή τους ή ότι άλλο χρειάζονται). Αλλά τότε εμείς θα έχουμε περισσότερο κουράγιο και δύναμη. Και το γ και το δ δεν θα είναι τόσο τρομακτικά πια..!

Να σου ξαναπώ ότι δεν είσαι μόνη σου. Μην φοβηθείς τίποτα, και να πέσεις και να "ενδώσεις" σε πράγματα που δεν θα ήθελες να κάνεις, δεν πειράζει. Θα πάνε καλύτερα τα πράγματα την επόμενη φορά.

Αν νιώθεις τώρα ότι πρέπει να βρίσεις, να κατηγορήσεις, να κλάψεις, να θυμώσεις... Να το κάνεις!
Αλλά μετά, όταν εκτονωθεί λίγο η κατάσταση, προσπάθησε να δεις όλα τα "γιατί". Αιτίες και αφορμές... Γιατί αντιδράς έτσι..? Γιατί νιώθεις έτσι? Τι σε πληγώνει... Τι έχεις ανάγκη...

Όλα θα πάνε καλά ψυχή...

[Vasoula]

Συγνώμη Μαράκι εγραφα και δεν είχα δει το ποστ σου!

Τώρα τοποθετείς τα πράγματα σε πιο σωστές βάσεις...

Με το κατάστημα που αναφέρεις στο πρώτο παράδειγμα, δεν θα ασχοληθώ, γιατί είναι εντελώς ξένο από το κεφάλαιο "γονείς΄".

Οι γονείς δίνουν εντολές...Αυτές που λες ότι υπάρχουν στο dna σου και συμφωνώ...Τι σημαίνει αυτό ξέρεις? ΄Οτι ένα μέρος σου θέλει να γίνει αποδεχτό, αγωνίζεται και αντιπαλεύεται το άλλο που λέει ότι δεν τους θέλεις έτσι όπως είναι...

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχεις μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Κατά την άποψη του 90% των γονιών, όσο είσαι εξαρτημένη από αυτούς, οφείλεις να κάνεις τα ελάχιστα που χρειάζονται για να νιώσουν χρήσιμοι και ασφαλείς μαζί σου. Και εσύ δεν το κάνεις!

Δεν συμφωνώ με αυτό καθόλου, για να μην παρεξηγηθώ...Αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις με το 90% της ανθρώπινης κοινωνίας, γιατί ούτε την γνώση έχεις, ούτε την δύναμη...

Βρες τρόπο, μέχρι να δυναμώσεις, να γίνεις ανεξάρτητη, να εκπληρώσεις και τις υποχρεώσεις σου...Αυτές που απορρέουν από την εξάρτησή σου, όποια κι αν είναι...Αυτό ΄σου είπα...

Το να πεις ή να μην πεις, πρακτικά, λίγη σημασία έχει! Σημασία έχει να καταλάβεις ότι στην ηλικία που είσαι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος απέναντί σου, εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό!

Αν φύγεις και εξαφανιστείς, λέγοντάς τους "δεν θέλω πια καμία σχέση μαζί σας", μπορεί να ησυχάσεις από την εξωτερική επιρροή, θα έχεις όμως τις ενοχές να κουβαλάς και αυτό δεν αντέχεται...
Αυτή είναι η συναισθηματική επιρροή (το dna που λες κι εσύ)!

΄Ετσι η λύση που χρειάζεται να βρεις αυτήν την στιγμή είναι αυτή που αντέχεις!

Εγώ άντεχα την διακοπή σχέσεων γιατί δεν ήθελα δραχμή από αυτούς...Το άντεξα και πρακτικά και το δούλεψα συναισθηματικά.
΄Οταν "επέστρεψα" ήταν τελείως ξεκαθαρισμένο που σταματούν αυτοί και που αρχίζω εγώ με την ΖΩΗ ΜΟΥ!!

Δεν σου λέω θεωρίες, αλλά κάτι που αυτήν την στιγμή δεν είσαι σε θέση να "ακούσεις"...

Εύχομαι όποια καλύτερη λύση, να την βρεις!!

[Sofoula]

Αν δεν ανοίξεις όμως μια πόρτα, δεν θα δει ποτέ το βάθος του άλλου "δωματίου" ο άλλος! Και απλά, αυτό έκανα...

Ναι καρδιά μου, το ξέρω αυτό. Απλά, κατά την γνώμη μου, παρότι έχεις απόλυτο δίκιο, διαφωνώ κάπως με το θέμα προσέγγισης.

[Κρίνοντας καθαρά από τις δικές μου εμπειρίες, είναι δύσκολο να ανοιχτεί μια πόρτα μεταβιβάζοντας αυτόματα την ευθύνη από τους άλλους και στον εαυτό μας. Στην συναισθηματική φόρτιση ο άλλος δεν είναι πάντα έτοιμος να μπει σε αυτήν την διαδικασία... Εγώ τουλάχιστον δεν ήμουν τότε... Χρειάστηκα να βιώσω και άλλα εμπόδια για να το δω αυτό... Αλλά όταν το είδα ένιωσα την πραγματική ανακούφιση..!
Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να μου λύσει τα προβλήματά μου. Και γιαυτό (αλλά όχι μόνο γιαυτό) ένιωθα τον εαυτό μου να απορρίπτει την βοήθεια που δινόταν μέσα από συμβουλές. Γιατί να εμπιστευτώ εκείνον που είχε διαφορετικές εμπειρίες από μένα? Επειδή εκείνος εξελίχτηκε έτσι μπορεί να μου εγγυηθεί ότι θα μου συμβεί και εμένα? Όχι... Τα εμπόδια στην ζωή μας υπάρχουν για κάποιους λόγους. ;) Αν (ή όταν) ανοίξουνε τα μάτια μας θα τους δούμε. Έως τότε θα την ψάχνουμε την ρημάδα την πόρτα...]

[meinall]

΄Οτι ένα μέρος σου θέλει να γίνει αποδεχτό, αγωνίζεται και αντιπαλεύεται το άλλο που λέει ότι δεν τους θέλεις έτσι όπως είναι...

Και ποιό είναι το σωστό;

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχεις μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Κατά την άποψη του 90% των γονιών, όσο είσαι εξαρτημένη από αυτούς, οφείλεις να κάνεις τα ελάχιστα που χρειάζονται για να νιώσουν χρήσιμοι και ασφαλείς μαζί σου. Και εσύ δεν το κάνεις!

Δεν συμφωνώ με αυτό καθόλου, για να μην παρεξηγηθώ...Αλλά δεν μπορείς να τα βάλεις με το 90% της ανθρώπινης κοινωνίας, γιατί ούτε την γνώση έχεις, ούτε την δύναμη...

Βρες τρόπο, μέχρι να δυναμώσεις, να γίνεις ανεξάρτητη, να εκπληρώσεις και τις υποχρεώσεις σου...Αυτές που απορρέουν από την εξάρτησή σου, όποια κι αν είναι...Αυτό ΄σου είπα...

Το έκανα μέχρι πρόσφατα. Δεν πάει άλλο. Εσύ τώρα μου λές να πισωγυρίσω. Ξέρεις όμως τί θα γίνει αν γυρίσω πίσω; Θα τους εκμεταλλευτώ μέχρι να μου πάρουν σπίτι, και μόλις μου πάρουν θα τους κλειδώσω απ' έξω. Δεν ξέρω αν θα φτάσω ποτέ στο συνειδητό επίπεδο να κάνω κάτι τέτοιο. Αλλά χθες είπα στη φίλη μου το εξής. Αν είναι να κάνω ανακωχή για να κερδίσω ένα ντουβάρι, εύχομαι να μη ζήσουν πολύ για να μη με έχουν δέσμια ότι "σου πήραμε ένα σπίτι, τώρα κάνε τούμπες". Γιατί τούμπες ΔΕ θα κάνω. Απάνθρωπο; Ναι. Θεωρώ όμως λιγότερο απάνθρωπο το να κόψω κάθε σχέση απ' την αρχή. Να δεινοπαθήσω μέσα στη φτώχεια, απ' το να περιμένω το θάνατο κάποιου για να μην του έχω υποχρέωση. Γιατί την υποχρέωση αυτή την περιμένουν και δεν το θεωρώ άδικο, αλλά άδικο γίνεται όταν πρέπει να φτύσεις και αίμα για να την ξεπληρώσεις. Τώρα πείτε με ό,τι χαρακτηρισμό θέλετε.

Εσύ Βάσω μου που έφυγες, εσύ που έκοψες σχέσεις -αν κατάλαβα καλά- πώς ξαναγύρισες; Δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ να είναι όλα μέλι γάλα μετά.

Λέει ένα ποίημα: "Το κομμένο σκοινί μπορείς εύκολα να το ξαναδέσεις. Ωστόσο θα είναι κομμένο"

[Sofoula]

Θα είναι κομμένο... Αλλά πλέον δεν θα σε ενδιαφέρει... Η κατανόηση σου θα είναι μεγαλύτερη και η ηρεμία σου δεν θα επηρεάζεται από τέτοια θέματα... Ότι και να πουν, ότι και να κάνουν... Δεν θα σε αγγίζει. Και όταν το δουν αυτό, ότι είσαι ανεξάρτητη δεν θα έχουν πλέον όρεξη να σε παιδέψουν...

[Vasoula]

Σοφάκι συμφωνώ με την άποψή σου για την προσέγγισή μου... Μπορεί να φαίνεται σκληρή...κι αυτό το γνωρίζω!

Αλλά η Μαρία χρειάζεται αυτήν την στιγμή, εκτός από εκτόνωση, να "δει" πιο βαθιά...Εδώ και καιρό γυρίζει σαν πληγωμένο ζώο γύρω από τα συμπτώματα και μάλλον ήρθε η στιγμή να αγγίξει λίγο, λιγουλάκι τις αιτίες...

Μαράκι, όταν ξαναγύρισα, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κανείς ασεβής απέναντί μου. ΄Εχω σχέση βαθιάς αγάπης με την μητέρα μου τώρα πια...

Αυτή είναι η αλήθεια...
Τον κοσμο σου εσυ τον δημιουργείς...Κανένας άλλος δεν χωράει!

Δεν θα σε αγγίζει. Και όταν το δουν αυτό, ότι είσαι ανεξάρτητη δεν θα έχουν πλέον όρεξη να σε παιδέψουν

[Sofoula]

Σοφάκι συμφωνώ με την άποψή σου για την προσέγγισή μου... Μπορεί να φαίνεται σκληρή...κι αυτό το γνωρίζω!

Αααχ, όταν εγώ πόναγα οι τότε δικοί μου δάσκαλοι ήταν σε φάση "ψωφάς και στην λέω". Πωπω, μόνο αντίδραση μου έφερνε αυτή η στάση..! Πως να αναγνωρίσω ότι έχω και εγώ λάθος? Αφού πονούσα!

Μέχρι που τελικά φίλοι ήρθαν να κατανοήσουν τα συναισθήματά μου (το πιο κοντινό σε εμάς πεδίο ;) ) και να μου προσφέρουν την αρχική ασφάλεια και αποδοχή που χρειαζόμουν για να προχωρήσω περισσότερο... Να μην φοβηθώ να πω "ναι, αυτό δεν μου αρέσει σε εμένα! Ναι, αυτό ήταν βλακεία μου!" Τέτοια ήταν η ανάγκη μου...

Αν κάποιος άλλος, εκεί που έχει πρόβλημα με την απόρριψη πχ και έρθουν και του πουν "βρες εσύ το πρόβλημα σε σένα" και το κατανοήσει... Τον ζηλεύω! Θα γλιτώσει πολλά προβλήματα...

Αλλά για αυτά που κλήθηκα να αντιμετωπίσω όσο αρνιόμουν να δω ότι τα εμπόδια ξεκινούσαν από μέσα μου... Δεν μετάνιωσα στιγμή! Έγινα μια εγωιστική υστερικιά σκύλα, έγινα το απόλυτο θύμα εκμετάλλευσης μέχρι να δω ότι δεν έχω ανάγκη από τίποτα από αυτά. Με ανακούφιζαν προσωρινά αλλά δεν μου έλυναν το πρόβλημα... Ήταν όμως, απαραίτητα για την πορεία μου... Γιαυτό το βλέπω με τον ίδιο τρόπο και στους άλλους... Δεν μπορώ να τους λύσω το πρόβλημα... Αλλά αν η δική μου αποδοχή μπορεί να βοηθήσει, για αρχή τουλάχιστον, έχω άπειρη να προσφέρω!

Μην το βάζετε κάτω! Όλα τα εμπόδια είναι μαθήματα! Μέχρι να τα δούμε, να τα αναγνωρίσουμε, να τα ξεπεράσουμε... Θα είναι μπροστά μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο... Γιαυτό είμαστε εδώ! Για να τα λύσουμε

[meinall]

Το τί είμαι το καταλαβαίνω και το παραδέχομαι. Σε πρακτικό επίπεδο όμως δεν καταλαβαίνω τί θα έπρεπε να είμαι. Να δείχνω κατανόηση και συμπόνια. Να δέχομαι αυτά που μου λένε. Να κουβεντιάζω. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι το θέμα είναι θεωρητικό.

Αν πάω να κουβεντιάσω και τους προσεγγίσω με συμπόνια θα μου πουν: Τί έχεις μαζί μας; Θα τους πω: Τώρα πια τίποτα γιατί το πρόβλημα ξεκινάει από μένα. Θα μου πουν: Ποιό είναι το πρόβλημα; Θα τους πω 'θέλω να σας ανοίξω το κεφάλι. Κάθεστε;' Θα μου πούνε ναι

Και μετά θα αγκαλιαστούμε όλο αγάπη

Οκ, πέρα απ' τ' αστεία. Μέχρι να ηρεμήσει ο θυμός μου, θέλω να μην έχω καμία επαφή μαζί τους. Δε θέλω να τους δώσω εξηγήσεις ρε αδελφέ πώς το λένε! Γιατί η ερώτησή τους δεν είναι ειλικρινής ερώτηση. Είναι: "Έχεις και πρόβλημα; Ε; Εμείς που στα δώσαμε όλα; Ποιό; Για πες σε μας που έχουμε τον τελευταίο λόγο να δούμε, θα το δεχτούμε;"

Το θέμα είναι τώρα που είμαι όσο λίγο συνειδητοποιημένη είμαι, είμαι υποχρεωμένη να κάνω αυτή την κουβέντα; Κι αν ναι, πώς το προσεγγίζω; Κρύβω λόγια ή τα λέω τόσο έξω απ' τα δόντια που δε με νοιάζουν οι συνέπειες; Βγάζω φωνή; Λέω Ο,ΤΙ θέλω ΟΠΩΣ θέλω; Αμα λάχει τους χαρακτηρίζω; Γιατί δε θέλουν να ξέρουν αυτά που έχω να τους πω. Και ειλικρινά; Θα τα καταρρίψουν όλα. Θα προσπαθήσουν να αμυνθούν κάνοντάς με σκουπίδι για τα λάθη που έκανα και το πόσο λίγη ήμουν, ή να επιτεθούν δια της άμυνας (ότι και καλά τους πληγώνω και ως αποτέλεσμα με απορρίπτουν). Να το φτάσω μέχρι εκεί. Αλλά δε μου αρέσει να επιτίθομαι. Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν έχω μάθει να το κάνω. Έχει λόγο ύπαρξης αυτή η ειλικρίνεια; Έχω λόγο να τους δημιουργήσω περισσότερα προβλήματα απ' όσα έχουν; Εκτός από το προσωρινό μου ξέσπασμα, θα μου λύσει τίποτα αυτό; Υπάρχει λόγος να κόψω και το τελευταίο ψήγμα σχέσης που έχει μείνει, δημιουργώντας τους ίσως και κανένα...δεν ξέρω τί, γιατί την πίεση θα τους την ανεβάσω. Αυτό θα με στείλει κατευθείαν στο δρόμο. Δεν μπορώ να μείνω στο δρόμο. Έχουν λόγο όλα αυτά; Γιατί και τώρα διαλυμένοι είμαστε, απλά δε χρειάζεται τώρα να αναπαράγω φωναχτά 25 χρόνια καταπίεσης. Είναι επιπλέον κόπος και πόνος. Είναι κάτι που παρόλο τον κόπο και τον πόνο δε θα το παραδεχτούν. Δεν είμαι ετοιμόλογη, τείνω να ξεχνάω και πράγματα όταν έρχομαι αντιμέτωπη... όταν θα πω ότι ήμουν πάντα πολύ περιορισμένη και με ρωτήσουν πώς πχ, μπορεί να μη βρίσκω παράδειγμα. Αλλα ήμουν! Όσο και να το αμφισβητήσουν εγώ το ξέρω. Κι εκείνοι το ξέρουν και το βρίσκω κοροϊδία να αναλύουμε κάτι για το οποίο αν ο καθένας κοιτάξει με ειλικρίνεια μέσα του χωρίς ακροατήρια, ξέρει πολύ καλά την αλήθεια. Και το βρίσκω και άδικο να γίνω εγώ η άδικη για κάτι που κανονικά θα το πω για να βρω το δίκιο μου. Αυτή την ήττα δεν μπορώ να τη δεχτώ. Την τρώω όμως τόσα χρόνια. Και να πω και κάτι άλλο; Αν υποθέσουμε ότι έχω λάθος για την αντίδρασή τους και η αντίδρασή τους είναι να μου πουν: Δίκιο έχεις, από δω και πέρα δε θα σου ξαναφωνάξουμε, ούτε θα σε κρίνουμε, ούτε θα σε έχουμε έτσι ή αλλιώς. Πάλι δε μου φτάνει. Δεν έχει να μου πει τίποτα. Θα έχω την ησυχία μου. Και; Δε θέλω να μου επιτρέψουν. Θέλω να μη μου επιτρέψουν και ό,τι είναι να κάνω ή να μην κάνω να περνάει μόνο από μένα. Κι αυτό προϋποθέτει ή σύγκρουση ή φυγή. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη φυγή. Είναι πιο εύκολη για μένα (κι ακόμα δεν έχουν καταλάβει πόσο πιο εύκολη είναι γι' αυτούς!)

[Επισκέπτης]

Για το χιουμορακι γελαω εε..

[meinall]

[Ελενίτσα]

Μαράκι, για χρόνια διεκδικούσα το "δίκιο" μου, την ελευθερία να επιλέγω εγώ για μένα, την ελευθερία να μην ακολουθώ τις γονικές συμβουλές γιατί απλά δεν με έπειθαν ή δε μου ταίριαζαν, το δικαίωμα να κάλω λάθος κι ας είχα 'ειδοποιηθεί' σχετικά... Είχα δοκιμάσει κάθε τύπου προσέγγιση στο θέμα. Με φωνή, με επανάσταση, με αδιαφορία, με ήρεμη συζήτηση και ότι άλλο βάλει ο νους σου. Τίποτα απολύτως δεν άλλαζε μέχρι που άλλαξα εγώ. Με κάποιον τρόπο - όχι εν μία νυχτί βέβαια - είδαν ότι η μέχρι τότε συμπεριφορά τους (τρόπος επικοινωνίας, προσδοκίες) ήταν πλέον ανάρμοστος. Μετά το πρώτο σοκ άλλαξαν και χάρηκαν κιόλας με τις αλλαγές που είδαν σ'εμένα. Για την ώρα πάρε μια αγκαλίτσα , ή μάλλον πολλές

[meinall]

Ελένη μου

Και όταν άλλαξες πώς έγινες; Εγώ προσπαθώ να αλλάξω γι' αυτό κιόλας έφυγα και τηρώ στάση απόστασης. Υποτίθεται ότι αυτά που γίνονται δε θα πρέπει να με αγγίζουν, να με αφορούν, ούτε να επιτρέπω στον εαυτό μου να υπάρχει μέσα σε τέτοια κατάσταση, οπότε αφού δεν ξέρω πώς αλλιώς, ξεκινώ από εκεί. Κι επειδή δίπλα τους δε γίνεται να μη με αγγίζουν, απομακρύνομαι. Δεν τους απαγορεύω να φωνάζουν (άλλωστε δεν έχω το δικαίωμα να απαγορεύσω τίποτα, αλλά και να προσπαθούσα θα ήταν άδικος κόπος και εγωιστικό), αρκεί να μη φωνάζουν μέσα στ' αφτιά μου. Το θεωρώ το πλέον δημοκρατικό και ειρηνικό για όλους. Και η διαπίστωση επιτέλους ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι την κακομεταχείρηση με κάνει να αισθάνομαι ότι κάνω το καλύτερο για τον εαυτό μου. Εσείς μου λέτε ότι δεν είναι το σωστό γιατί πάλι μέσα μου θα βράζω. Αυτό το καταλαβαίνω, αλλά δεν καταλαβαίνω ακόμα το πώς θα αλλάξω και το γιατί θα αλλάξουν οι άλλοι, γιατί μέχρι στιγμής δεν έχω βρει τίποτα καλύτερο να κάνω. Αλλά το δέχομαι. Η ερώτησή μου είναι πώς;

Και μέχρι τότε; Να τους πω ότι χρειάζομαι ένα χρόνο απόσταση κι όταν γυρίσω θα είμαι η τέλεια κόρη; Φυσικά δεν το πιστεύω... Αν ήξερα ότι θα γίνει έτσι, αυτό θα τους έλεγα.

[Ελενίτσα]

Η αλλαγή στην οποία αναφέρομαι επήλθε προ 10ετίας και κατά την διάρκεια 1,5 περίπου χρόνου ψυχανάλυσης. Για άλλους λόγους ζήτησα βοήθεια, άλλα θέματα στην πορεία προέκυψαν... κυρίως οικογενειακά. Ρωτάς αφού άλλαξα πως έγινα... χμ... Βασικά έκανα είρηνη με τον εαυτό μου και τα μέλη της οικογενείας μου αφού πρώτα τους τα 'χωσα κανονικότατα. Μετά ναι, τους συγχώρησα (τουλάχιστον για τα θέματα που είχα επεξεργασθεί). Πήγα από μία άκρη στην άλλη (σ'ότι αφορά στην δική μου συμπεριφορά) μέχρι που βρήκα το σημείο στο οποίο ΕΓΩ ήμουν ok!. Βλέποντας οι δικοί μου ότι ήμουν καλά, απλά σεβάστηκαν το γεγονός και προσαρμόστηκαν ανάλογα. Μην το πάρεις σα συμβουλή για σενα, αν αυτό είχες ανάγκη, θα το είχες κάνει. Για το πως θα κάνεις τις αλλαγές που χρειάζεσαι δυστηχώς δεν είμαι σε θέση να σου πω. Με ότι σου γράφω, απαντώ όχι στο ΠΩΣ, αλλά στο ΜΕΤΑ, ΤΙ? Θα αλλάξουν? Πως? Μην ανησυχείς μικρούλα για το μετά, το μετά σίγουρα θα είναι καλό (για σένα τουλάχιστον). Το ΠΩΣ θα αλλάξουν είναι σ'εκείνους να το διαχειριστούν. Μην ξεχνάς τις 5 αρχές του Ρέικι, προσπάθησε να τις κάνεις τρόπο ζωής... Ελπίζω να βοήθησα λιγάκι

[AMALIA]

Μαρακι καταλαβαινω οτι ολα αυτα που σου λεμε ακουγοντε θεωρια γιατι αυτην την στιγμη δεν μπορεις να τα κανεις πραξη..
Ομως το ιδιο συνεβει με πολλους απο εμας στην αρχη και σιγουρα δεν υπαρχουν μαγικα ραμβακια να αλλαξουν ολα μεσα σε μια μερα.
Θελει δουλλεια και υπομονη , υπομονη , θαρρος , θεληση καθημερινη παρατηρηση του ευατου σου... Αυτον μονον μπορεις να αλλαξεις και κανεναν αλλον..
Αμα αλλαξεις εσυ και η ματια σου απεναντι στις καταστασεις αλλαζει..

Εδω που βρισκεσαι δεν ειναι τυχαιο και εχεις πολλα πραγματα να αναθεωρησεις και να ξαναδεις μεσα απο αλλη ματια και κατανοηση αλλα κοριτσακι θελει χρονο..