Το "εγώ"
Ο άνθρωπος αισθάνεται (και είναι) μόνος του στο Σύμπαν. Ο θεός δεν μπορεί να του δώσει την πληρότητα από τόσο μακριά.
Είναι ένα ον, μια συνειδητότητα, ένα πνεύμα?
Ότι και να είναι πάντως, μας φαίνεται τόσο μακριά και εμείς τόσο μικροί για να τον «κοιτάξουμε στα μάτια»…
Όλη μας την ζωή προσπαθούμε να σταθούμε στο ύψος του, μα δεν τα καταφέρνουμε. Γιατί έχουμε συρρικνώσει την δική μας δύναμη και την θέληση, στους άλλους…
Μετατοπίζουμε τις αξίες μας, στην αλληλεπίδραση, γιατί αυτό μάθαμε. Να είμαστε «καλοί» και να το αποδεικνύουμε καθημερινά στους άλλους. Η κοινωνική κριτική μας εμποδίζει να νιώσουμε τον εαυτό μας και τις ανάγκες του. Ακόμα και αν τις γνωρίζουμε (μάλλον αδύνατον), τις θάβουμε βαθιά μέσα μας, μήπως αποκλειστούμε από το κοινωνικό «πάρε-δώσε» και μείνουμε εντελώς μόνοι μας!
Η εσωτερική μοναξιά είναι αυτή που προκαλεί και ερεθίζει το βαθύ συναίσθημα του φόβου. Στο σκοτάδι, όταν δεν «βλέπουμε» τον χώρο και τα αντικείμενα γύρω μας, φοβόμαστε κάποια αόρατη επίθεση. Όλα τα επεξεργαζόμαστε με τα μάτια και την λογική, γιατί δεν μπορούμε να νιώσουμε την σύνδεσή μας με τον θεό.
Πίσω από την λογική και τις δικές της αντιλήψεις, υπάρχουν συγκεκριμένες πεποιθήσεις που μας δεσμεύουν, γιατί αν πάμε να τις αγνοήσουμε, έχουμε ενοχές, αν τις αγνοήσουμε αισθανόμαστε ότι αμαρτάνουμε…Συνεχίζουμε λοιπόν να τις κουβαλάμε, κάνοντας την μέση μας να κλονίζεται από το βάρος τους.
Τα βήματα που κάνουμε στην εσωτερική μας ανάπτυξη, γίνονται χωρίς την πηγαία εκδήλωση της θέλησης και της δύναμης, αφού αυτές οι αξίες κρύβουν αρνητικές πεποιθήσεις στην καθημερινότητά μας.
Δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε, και ο φόβος της ευθύνης τους μας κάνει ευάλωτους στην εξερεύνηση του Εαυτού μας, μήπως και τους αδικήσουμε ή τους χάσουμε…
Το συναίσθημα της μοναξιάς γεμίζει την ψυχή μας με έλλειψη αγάπης για τον Εαυτό μας, αφού αυτός βρίσκεται στην αδύναμη θέση του «εγώ» και ο εσωτερικός παρατηρητής δεν αναπτύσσεται μέσα στην αγάπη, αφού διαρκώς κρίνει και κρίνεται…
Η αρχή γίνεται από την εμπειρία που την αφήνουμε να εκδηλωθεί…Το σκοτάδι, ο θεός, το αόρατο…Η ανάπτυξη της λογικής κρίσης, αναπτύσσεται εσωτερικά σε διάλογο με το μέρος του Εαυτού μας που χρειάζεται εξηγήσεις.
Υπάρχει μέσα μας το παιδί που αγωνιά, που φοβάται, που αντιδρά.
Υπάρχει μέσα μας ο έφηβος, που ανακαλύπτει, εξερευνά, ορμά με πάθος στην ζωή.
Υπάρχει μέσα μας ο πατέρας/μητέρα, που εξηγεί, αγαπά, φροντίζει.
Υπάρχει μέσα μας το καλό και το κακό και ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκδηλωθεί, αν ο πατέρας/μητέρα μέσα μας δεν έχει αναπτυχθεί σε αυτόνομο ον, αλλά δεσμεύεται με τους εξωτερικούς φυσικούς γονείς, περιμένοντας αποδοχή για τις πράξεις του εσωτερικού του παιδιού η του εφήβου.
Το «εγώ» δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι η ανάγκη αποδοχής με εκδήλωση των όποιων προτερημάτων, που δρα ανταγωνιστικά στο περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται…
Μέσα στα προτερήματα αυτά, δεν εμπεριέχεται η θειότητα της αγάπης, μια και αυτή κάνει το «εγώ» να νιώθει άβολα και χειριστικά.
Φοβάται μήπως μέσα στην ανιδιοτελή αγάπη, χάσει τα όρια του και γίνει θύμα. Φοβάται μήπως ο άλλος τον εξουσιάσει και τον απορρίψει. Αυτός ο «άλλος», δεν είναι παρά οι φυσικοί μας γονείς, που έχουν πάρει την θέση του θεού.
Γύρω από αυτήν την δέσμευση πορεύεται όλη η φυσική μας ζωή και οι σχέσεις μας με τους άλλους, έχουν μόνο αυτόν τον παρανομαστή.
Ακόμα και αν οι φυσικοί μας γονείς έχουν «αποχωρήσει», η σκιά της αποδοχής τους καλύπτει όλη μας την ζωή.
Σκεφτόμαστε τι θα ήθελαν αυτοί να είμαστε και προσαρμόζουμε τις ανάγκες μας στην ηθική που μας δίδαξαν με το παράδειγμά τους, που στην ουσία είναι ακριβώς το ίδιο μοντέλο ζωής, ακόμα και αν με την λογική το απορρίπτουμε.
Η αποδέσμευση από αυτούς, βαθιά και ουσιαστικά, αναπτύσσει το εσωτερικό μας μέρος πατέρας/μητέρα θεός, και είναι η αρχή της απόλυτης αποδοχής και αγάπης του Εαυτού μας, που αναπτύσσεται με την δική μας θέληση και δύναμη και όχι με των άλλων.
Ο εσωτερικός πατέρας/μητέρα είναι ένα μέρος του Εαυτού μας που για να αναπτυχθεί χρειάζεται η ειλικρίνεια και η αλήθεια της αποδοχής ενός μέρους μας που αντιδρά σαν ανώριμο παιδί…
Η ανάπτυξη αυτού του μέρους του Εαυτού μας, μας φέρνει στην κατάσταση της θεότητας, διευρύνοντας την θεότητα αυτήν σε όλο το σύμπαν, όπου ανήκει.
Έτσι μόνο βρίσκουμε τις ρίζες μας, που δεν είναι στον φυσικό κόσμο. Το φως είναι η ουσία από την οποία δημιουργηθήκαμε, αλλά αυτή η αλήθεια χρειάζεται την ωριμότητα και την θειότητα του πατέρα/μητέρα θεού εσωτερικά για να εκφραστεί φυσικά στην ζωή μας. Και αυτή η κατάσταση πληρότητας στην οποία βρισκόμαστε είναι η αποδοχή ενός σώματος, ενός πεδίου δράσης του πνεύματος και της ψυχής μας, με απόλυτο σεβασμό στους όρους του…
Η κατάσταση της αγάπης δεν βασίζεται στις 10 εντολές. Βασίζεται στην αλήθεια, στον δρόμο, στην ζωή, που δεν είναι μια πλασματική κατάσταση ευφορίας, αλλά η ένωση με το Αγαθόν.
Και σ’ αυτήν την θεϊκή ανάπτυξη, βρισκόμαστε με όλες μας τις αισθήσεις που δεν περιέχουν μόνο τις αντιστάσεις σε ότι βλέπουμε, ακούμε, αγγίζουμε, αλλά σε ότι νιώθουμε…
Οι αισθήσεις γίνονται αόρατες και ότι βλέπουμε, ακούμε και αγγίζουμε δεν έχει αντιστάσεις, αλλά «υποχωρεί» και μας βάζει μέσα μας να βρούμε το Σύμπαν.
Δημοσίευση στο ReikiCenter-Forum
Bάσω Νικολοπούλου