Ελευθερία

Ο φόβος της απόρριψης, καμιά φορά, μας κάνει και να την προκαλούμε...

Θελετε γιατί είναι ένα συναίσθημα γνώριμο, θέλετε γιατί μας έγινε συνήθεια, αντιστεκόμαστε στην εξωτερική απόρριψη, εκφράζοντας επίσης μια απορριπτική αλήθεια...

Το να είσαι αληθινά ο Εαυτός σου, προϋποθέτει ότι τον έχεις αποδεχτεί και αγαπήσει ως τα βάθη του είναι σου.

Τότε εκφράζεις την αλήθεια από τα βάθη του είναι σου, και είναι αυτή που δεν πληγώνει και δεν απορρίπτει τους άλλους.

Η ελευθερία σέβεται την ελευθερία όλων των όντων... Και αυτό είναι αγάπη.

Οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να βάλουν τα όρια τους, γίνονται σκληροί και ειρωνικοί, μα αυτό δεν έχει σχέση με την ελευθερία...

Το να μην έχουμε ανάγκη την αποδοχή, είναι το αποτέλεσμα της εργασίας μας με την αυτο-απόρριψη...

Το κύριο συναίσθημα που υπάρχει βαθύτερα, είναι η ντροπή...

Ντροπή για όποιο συναίσθημα δεν είναι αποδεκτό, σημαίνει ότι δεν μπορούμε εύκολα να το εκφράσουμε, γιατί αν το κάνουμε, θα χαλάσουμε την εικόνα μας...

Η εσωτερική ελευθερία ανήκει σε ένα ον, που δεν έχει εικόνα, αλλά εκδήλωση... Ανήκει σε ένα ον, που δεν προσαρμόζεται στο περιβάλλον χρησιμοποιώντας τις διάφορες εικόνες που έχει ενσωματώσει στον εαυτό του.

H ψευδαίσθηση της εικόνας, είναι η δική μας ψευδαίσθηση για τον εαυτό μας!

Είναι αυτό που μας έλκει ή μας απωθεί στον εαυτό μας κάθε στιγμή.

Το να αναγνωρίσει κανείς το βασικό ένστικτο, είναι η αρχή του δρόμου του προς το πνευματικό του μέρος που βρίσκεται μέσα του.

Ποια όρια να βάλει η αθωότητα?

Ένα παιδί, αναγκάζεται να προσαρμοστεί στους κανόνες των εκπαιδευτών του, γιατί είναι εξαρτημένο…Χρειάζεται να αναγνωρίσει το καλό και το κακό και χρησιμοποιεί τις «εντολές» που πήρε. Η λογική του δεν είναι αναπτυγμένη, εργάζεται με το βασικό ένστικτο που το ωθεί στην επιβίωση από την μια, από την άλλη έχει εκείνη την πνευματική αγνότητα, που το ωθεί να τους υπερβεί για να εκφράσει ελεύθερα τον εαυτό του. Οι κανόνες δεν έχουν όρια. Μετατρέπουν αυτήν την πνευματική έκφραση ελευθερίας, σε φόβο για την ζωή.

Έτσι μαθαίνουμε την απορριπτική διαδικασία μέσα από τους κοινωνικούς κανόνες που φροντίζει για την εικόνα των όντων, αναστέλλοντας κάθε πνευματική ανάπτυξη.

Αυτό κάνει την λογική να μηχανορραφεί…Να εφευρίσκει διαρκώς τρόπους που ενισχύουν την εικόνα μας, μέσα από μια οριζόντια ανάπτυξη που έχει εκείνη την διαχωριστική δυναμική, που συγκρίνει τις εικόνες...

Η νοητική μας ανάπτυξη δεν στρέφεται προς τα μέσα, αλλά προς τα έξω.

Η γνώση δεν έχει εκείνη την πνευματική αλληλουχία που εφαρμόζεται στον εαυτό μας, αλλά υποθέτεται...

Είμαστε αδύναμοι, μέσα στις υποθετικές όψεις του Εαυτού μας, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε... Και τότε αρχίζουμε να βάζουμε όρια, που μας απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο από την πραγματική έκφραση της ελευθερίας μέσα μας!

Η αγάπη αποκτά σημεία αναφοράς. Δεν δέχεται την ελευθερία...

Απλά αρχίζουμε και βάζουμε ή βγάζουμε όρια για να προστατεύσουμε την ευαισθησία μας!

Ένας από τους κανόνες είναι να μην είμαστε αδύναμοι, ευάλωτοι και κυρίως να μην είμαστε συναισθηματικοί...

Ένας άλλος κανόνας είναι να είμαστε δυνατοί, γιατί θα μας «φάνε» οι άλλοι…

Η μάχη των εικόνων...

Αυτοί οι κανόνες αλληλοσυγκρούονται μέσα μας, ωθώντας μας να πηγαινοφέρνουμε τα όρια μας, ανάλογα με τα αισθήματά μας και τις καταστάσεις, μέχρι του σημείου να μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς πίσω από αυτά...

Στην ουσία δεν κινδυνεύουμε από κανέναν, εκτός από εκείνο το μέρος του εαυτού μας που φοβάται και αναπτύσσεται μέσα στην εξάρτηση από την εικόνα...

Απλά γιατί το παιδί μέσα μας, είναι ανώριμο και αποκλεισμένο από την πνευματική του έκφραση.

Η έμπνευση και η δημιουργικότητα, η αγάπη και η θειότητα, η συμμετοχή μας στο «θεϊκό σώμα» σαν αυτό-φωτα όντα καταλύει κάθε κριτική για την διαφορετικότητα, και σέβεται τον εαυτό της μέσα στον χώρο που μπορεί να αναπτυχθεί κάθε φορά, όχι απαιτώντας τον χώρο από τα άλλα όντα, αλλά θεωρώντας τον κοινό!

Έτσι η εξέλιξη μας «παρασύρει» και τα άλλα όντα στο να αναπτυχθούν μέσα σ' αυτόν τον «κοινό» χώρο, χωρίς να απαιτούν ή να παραχωρούν κάτι που και βιωματικά είναι αυτονόητο...

Φανταστείτε να δίναμε μάχες για τον αέρα που μας αναλογεί...

Κι αν φαντάζει ουτοπία, ας δούμε λοιπόν την ζωή μας και τον «κοινό» χώρο που αναπτυσσόμαστε όλα τα όντα, για να διαπιστώσουμε ότι τελικά «ναι, μας ενοχλεί και ο αέρας που αναπνέουν οι άλλοι»...

Bάσω Νικολοπούλου