Εσωτερική θεραπεία 2

Μερικές φορές κάποιοι άνθρωποι, παρασύρονται από άλλους, και φτάνουν σε εσωτερική εργασία, χωρίς να είναι έτοιμοι γι' αυτήν.

Η αλήθεια τους προκαλεί κλονισμό, γκρεμίσματα που όμως δεν είναι σε θέση να τα κάνουν επιγνώσεις, λύτρωση και αναδόμηση...

Παραμένουν στάσιμοι στα γκρεμίσματα και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για τον ψυχισμό του ανθρώπου.

Είμαι η πρώτη που ξεκάρφωσε την ταμπέλα "δεν είσαι έτοιμος" ή "είσαι έτοιμος", θεωρώντας ότι η ετοιμότητα για την κάθε απόφαση μας περιέχει την ψυχική ωριμότητα να αναπτυχθείς...

Όμως νιώθω ότι η βαθύτερη εργασία, μερικές φορές είναι περισσότερο χαοτική, από το ίδιο το χάος που βιώνουν κάποιοι και το έχουν συνηθίσει...

Το γκρέμισμα των γονιών από το βάθρο τους, πχ, μπορεί να γίνει αιτία θλίψης...

Νιώθουμε πολλές φορές ότι η αγάπη τους ζητάει ανταλλάγματα...

Και δεν θέλουμε πια να τους τα δώσουμε... Αλλά φοβόμαστε κι όλας μήπως χαρακτηριστούμε «ανεπαρκείς» και «σκληροί».. Συνεχίζουμε λοιπόν την αλλοτρίωση του εαυτού μας, για χάρη ενός πρότυπου που αναπτύσσει μέσα μας την θυσιαστική αγάπη...

Οι γονείς μας αποτελούν για εμάς την εξουσία...

Η ψυχή δεν αναγνωρίζει συγγένειες... Μόνο συναίσθημα, γιατί αυτή είναι τελικά η φύση της.

Και αυτό που γνωρίζουμε με την συνείδηση, έρχεται σε μεγάλη δυσαρμονία με αυτό που νιώθει η ψυχή μας.

Εμείς πρέπει να έχουμε ευγνωμοσύνη, η ψυχή μας όμως νιώθει εγκλωβισμό... Και αυτή η αντίθεση δεν μπορεί να ισορροπήσει, αν έχουμε άγνοια της τρισυπόστατης φύσης μας.

Εμείς με την λογική μας ζούμε με τα πρότυπα, η ψυχή μας όμως νιώθει με συναισθήματα, γιατί δεν αναγνωρίζει κανένα πρότυπο.

Και εκεί υπάρχει η μεγάλη αντίσταση...

Όταν κι εμείς νιώσουμε την αλήθεια της ψυχής μας, της προσφέρουμε αυτήν την ελευθερία που χρειάζεται για να εξελιχτεί και να συντονιστεί με το πνεύμα της.

Το να εναρμονίσουμε το "εγώ" μας με την ψυχή μας, είναι η απόλυτη γνώση του Εαυτου μας και της ζωής μας.

Ο "εγωισμός" αυτή η εσωτερική επιστήμη, είναι ωφέλιμη αν την κατανοήσουμε, γιατί μας δίνει απαντήσεις μέσω των ψυχοπνευματικών μας πεδίων, σε ότι αφορά την ζωή.

Με βάση, λοιπόν, τον εγωισμό, ο εαυτός μας προσαρμόζει τις ανάγκες της ψυχής του σε κοινωνικά «θέλω» και «πρέπει να θέλω»...

Αυτά τα κοινωνικά «θέλω», δεν είναι ικανά να λύσουν τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα που βιώνει η ψυχή μας.. Όσα μηνύματα και να μας στείλει, εμείς τα αγνοούμε γιατί είμαστε προσανατολισμένοι στο «θέλω» και «πρέπει να θέλω»... Και μην έχοντας άλλο τρόπο, να μας δηλώσει την παρουσία της, να μας πει ότι εδώ είμαστε γιατί αυτή το θέλησε, ασθενούμε...

Αν αναγνωρίσουμε τον εγωισμό, θα μπορέσουμε να τον θεραπεύσουμε...

Γιατί όσο καλοσύνη και να δείχνει ένας άνθρωπος με την συνείδησή του, η άγνοια τον κάνει να απέχει από την ψυχή του και το πνεύμα του, μια και η καλοσύνη βασίζεται στα πρότυπα του «είμαι γιατί πρέπει», όπως και όλα τα συναισθήματα «είναι γιατί πρέπει και είναι γιατί δεν πρέπει»...

Δεν πρέπει να μισώ, είναι η γνώριμη συνειδησιακή κατάσταση, γιατί το μίσος είναι αρνητικό συναίσθημα...

Δεν πρέπει να ζηλεύω, είναι η γνώριμη συνειδησιακή κατάσταση, γιατί η ζήλεια είναι αρνητικό συναίσθημα...

Πρέπει να αισθάνομαι έτσι... αγνοώντας το πώς νιώθω αλήθεια...

Θλιβομαι όταν αναγνωρίζω ότι ενώ αισθανόμουν έτσι, μέσα μου ένιωθα άλλα...

Αυτή η θλίψη προέρχεται από το ότι ενώ πορευόμουν με το «πρέπει να θέλω», ξαφνικά ανακαλύπτω ότι δεν είναι αυτό που ΘΕΛΩ.

Και αυτό το εσωτερικό σοκ, δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε...

Λυπόμαστε, θυμώνουμε, εξοργιζόμαστε... Αυτά τα συναισθήματα προέρχονται από το συνειδησιακό τράνταγμα.

Η οπτική μας δεν αλλάζει με κατευθύνσεις, τύπου «πρέπει να σκέφτομαι θετικά», «πρέπει να αγαπάω», «πρέπει να χαίρομαι»...

Αυτός ο έλεγχος των συναισθημάτων, μπορεί επιφανειακά να φαίνεται σαν ύψιστη εργασία, όμως δεν είναι η εσωτερική αλήθεια μας.

Δεν μπορείς να εργάζεσαι με κατευθύνσεις τέτοιου τύπου, γιατί θα έρθει κάποια στιγμή που θα νιώσεις δυστυχισμένος και δεν θα ξέρεις γιατί...

Δεν μπορούμε να εργαζόμαστε εσωτερικά με περιοριστικές σκέψεις.

Δεν είναι μόνο δύο οι δρόμοι των επιλογών μας... δηλαδή ένας που αφήνεις ανεξέλεγκτο το συναίσθημα, ή ο άλλος που το ελέγχεις...

Φυσικά και εγώ θα προτιμούσα το δεύτερο, αν δεν γνώριζα τις απεριόριστες επιλογές που έχουμε σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Αν δεν γνώριζα ότι η πνευματική μας ολοκλήρωση περνάει μέσα από τον θεό, που έχουμε μέσα στα κύτταρά μας! Όχι σαν εξουσία, αλλά σαν δομή...

Από τον καιρό που σταμάτησα να τον φοβάμαι, το μόνο αίσθημα που νιώθω είναι η ΑΓΑΠΗ... Και αυτός είναι ένας άλλος δρόμος, τον οποίο μπορούμε να επιλέξουμε και να εργαστούμε όχι με φόβο, αλλά με ελευθερία.

Κανείς δεν μας τιμωρεί, έξω από εμάς. Οι επιλογές είναι απεριόριστες και όχι συγκεκριμένες. Εξαρτάται μόνο από τον πνευματικό μας στόχο, που υλοποιείται με αποτέλεσμα, γιατί έχεις ανακαλύψει την αιτία του!!!

Και αυτός ο νόμος δεν είναι νόμος τιμωρίας ή επιβράβευσης, αλλά ο νόμος που υποστηρίζει την ελεύθερη βούληση.

Βάσω Νικολοπούλου