O εσωτερικός ήχος της αγνότητας
Κάθε ζωή μας ξεκινά με αυθορμητισμό και ανοιχτό νου. Το παιδί μέσα μας δεν σκοτίζεται από την προκατάληψη, έχει αυτήν την παιχνιδιάρικη ανεμελιά και την ελευθερία από κάθε έγνοια. Ανοιχτή καρδιά και αυθόρμητη ειλικρίνεια...
Και είναι το στάδιο της ανωριμότητας, των βιωμάτων και του παρορμητισμού που σιγά σιγά εγκλωβίζεται σε ένα μοναδικό φόβο...Να με αποδεχτούν!
Η εμπειρία μας γίνεται συμπαγής ενέργεια που μας δυσκολεύει, γιατί δεν την νιώθουμε σαν δυναμική εξέλιξης, αλλά σαν εμπόδιο στο δρόμο μας.
Η επαφή μας με την πνευματική ενέργεια, δραστηριοποιεί ξανά την παιδική μας αθωότητα. Θέλουμε να ζήσουμε, χωρίς να διεκδικούμε την αποδοχή. Και έτσι ξεκινά η βαθύτερη αναζήτηση που έχει στόχο το κέντρο της ύπαρξής μας. Το ΕΓΩ!
Κλείνουμε τα μάτια και ονειρευόμαστε την στιγμή που είμαστε παιδιά. Που κουτουλάγαμε στα ντουβάρια, χωρίς να σπάμε το κεφάλι μας. Και προπάντων κλείνουμε τα αυτιά μας στην φωνή που μας λέει … «μη…μη παίξεις παιδί μου, θα λερωθείς…»
Αν την ακούσουμε, χαθήκαμε! Είναι σαν το τραγούδι των σειρήνων που μάγευε τους συντρόφους του Οδυσσέα…Τους έκανε πιόνια στις σειρήνες, πειθήνια όργανα στα θέλω τους…Μαγικός ο φυσικός κόσμος…μα έχει και σειρήνες!!!
Η πνευματική ενέργεια, αν το θελήσουμε, μας κλείνει τα αυτιά! Για να ακούμε μόνο την εσωτερική φωνή να μας καθοδηγεί και να την εμπιστευόμαστε. Και μας οδηγεί να βιώνουμε τον βράχο της δυσκολίας, αγγίζοντάς τον, και όχι αποφεύγοντάς τον.
Να χτυπήσουμε πάνω του, να σκοντάψουμε, να σηκωθούμε να βρούμε τι είναι αυτό που κάνει τον βράχο δυνατότερο από εμάς…Να πιστέψουμε στην δύναμή μας, να εμπιστευθούμε την ζωή μας, να ελευθερωθούμε από την δέσμευση «μην λερωθούμε», να παίξουμε βρε αδερφέ και να ακολουθήσουμε την ψυχή μας στο ταξίδι της, έτσι χωρίς «βαλίτσες»…
Ήρθαμε για να ζήσουμε…Τα συμβόλαια που υπογράψαμε με την ψυχή μας είχαν έναν όρο μόνο… «Εγώ είμαι το πνεύμα σε ενσάρκωση, μην με ξεχάσεις και εγώ θα ζω κάθε στιγμή μαζί σου…»
Μα ξεχάσαμε, και η ψυχή «βολεύτηκε» στην λήθη και άρχισε να φοβάται μην χάσει και χαθεί…
Δεν χάνεται τίποτα γλυκιά μου…όσο γνωρίζεις την ενέργεια, τόσο περισσότέρο γνωρίζεις την ζωή!!!
Και ξέρετε κάτι? Νιώθω ξανά την αγνότητα του παιδιού, μόνο που αυτήν την φορά δεν ακούω τις σειρήνες…Ακούω τον ήχο του σύμπαντος που δεν με δεσμεύει σε «θέλω», γιατί απλά δεν θέλει τίποτα από εμένα!!!! Και τελικά, ούτε εγώ θέλω τίποτα από αυτό! Γιατί απλά ΕΙΜΑΙ αυτό!!!
Όλοι μπορούμε να το βιώσουμε...Απλά να ακούμε τους ήχους που κάνει η ενέργεια όταν έρχεται από το σύμπαν...
Βάσω Νικολοπούλου