Ουσιαστική ζωή

Το τέλμα είναι μία κατάσταση της συνείδηση που φοβάται την αλλαγή

Η συνήθεια στην ζωή μας μάς έχει εξοικειώσει με την ασφάλεια και ενώ είναι μια κατάσταση που μας κουράζει ψυχικά, δεν έχουμε το σθένος να την ανατρέψουμε, μια και η εμπιστοσύνη μας έχει κλονιστεί από τους γονείς μας, που μεταδίδουν την δική τους ανασφάλεια και φόβο, στο παιδί τους.

Η ζωή μας λιμνάζει μέσα στα συναισθήματα φόβου για το μέλλον μας, και εμείς αισθανόμαστε ανίσχυροι να ανατρέψουμε το παρόν, βασιζόμενοι μόνο σ' αυτό που θεωρούμε ότι είναι μέλλον.

Η εκπαίδευσή μας βασίζεται σε νουθεσίες, που καμία σχέση δεν έχουν με δικές μας επιλογές, και όσο κι αν φαίνεται διαφορετικό, η ουσία είναι ότι ακολουθούμε το ρεύμα, αντιδρώντας.

Αυτό πονάει από την μια, μα από την άλλη νιώθουμε ασφαλείς με τις βαθύτερες εντολές που λειτουργούν εσωτερικά, φοβούμενοι την αλλαγή στις συνήθειες και την εσωτερική δράση.

Η κοινωνική ανασφάλεια εντείνεται από τα γεγονότα που συντελούνται στην πραγματικότητα, και ενώ νοητικά ξέρουμε ότι η ψυχή μας θέλει ελευθερία για να συμβάλλει στην ζωή μας με θάρρος και δύναμη, συναισθηματικά δεν μπορούμε να συντονιστούμε με την θέλησή της, γιατί ο φόβος κυριαρχεί.

Συνδεόμαστε συναισθηματικά με τις ζωές των άλλων ανθρώπων και νοιώθουμε την «μοίρα» να παίζει σημαντικό ρόλο στον κόσμο μας.

Αυτός ο κόσμος όμως είναι «επιφανειακός». Ο εαυτός μας, το «εγώ» ξέρει τα πάντα για την «επιφάνεια», αλλά το βάθος του το γνωρίζει απλά, μια και δεν μπορεί να το προσεγγίσει με εμπιστοσύνη.

Έχουν ανατραπεί οι σχέσεις «ψυχής-πνεύματος-σώματος» γιατί η αλήθεια μας συντονίζεται με τα γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή μας, αφήνοντας τα 2/3 του Εαυτού μας, έξω από την ολοκληρωμένη του «εικόνα»…

Οι δικές μας ανάγκες, οι ανάγκες του Εαυτού, δεν περιέχουν την ψυχή και το πνεύμα μας. Μένουμε στις ανάγκες του «εγώ», της συνείδησης, που έχει μάθει έναν τρόπο ζωής και αυτόν δεν θέλει να τον αλλάξει, φοβούμενη ότι αυτή η ανατροπή θα την φέρει σε δεινή θέση στην πραγματικότητα, αφού ταυτίζεται μόνο με την επιφάνεια της.

Σχεδόν όσους ανθρώπους ρωτάω, αν γνωρίζουν τι θέλουν, στην αρχή δυσκολεύονται να μου απαντήσουν, γιατί τα συναισθήματά τους εμπλέκονται με τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων, που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή τους…

Αυτό που περιγράφουν μετά, σαν «θέλω», είναι μία στρατηγική ζωής, που θεωρητικά βασίζεται σε μια πλασματική ευφορία και ευτυχία, και αποδεικνύει τελικά ότι δεν είναι διατεθειμένοι να ανατρέψουν το πλασματικό με το ουσιαστικό, μια και αυτό που θέλουν δεν είναι να είναι καλά ο Εαυτός τους, αλλά το περιβάλλον τους και οι άλλοι, όποιοι κι αν είναι αυτοί…

Ο Εαυτός μας ταυτίζεται με αυτό που «έχουμε» τελικά και όχι με αυτό που είμαστε…Γιατί αυτό που είμαστε, χρειάζεται την υπέρβαση, την φόρα, την ώθηση για την ζωή και όχι την συνήθεια…

Αυτή η φόρα, στην συνείδηση φαίνεται σαν οπισθοχώρηση ή σαν τέλμα, που την πιέζει, όμως είναι το ξεκίνημα της υπέρβασης, τα φτερά που χρειάζεται η ψυχή μας για να ανατρέψει οτιδήποτε δεν είναι αληθινή της θέληση, και να αναδυθεί με την δυναμική της επιλογής της για ζωή…

Η ψυχή μας νιώθει ασφαλής μέσα στην ζωή και όταν το «εγώ» υποχωρήσει, συντονίζεται το θέλημά μας, με το ΘΕΛΗΜΑ ΜΑΣ, που δεν περιέχει φόβο για το «ταξίδι» μας, αλλά χαρά και ευλογία για την ζωή μας.

Βάσω Νικολοπούλου