Η εσωτερική θειότητα

Τα πρότυπα είναι το θεμέλιο της ανθρώπινης δομής και φύσης.
Το αρχέτυπο του ανθρώπου, από την 8 η πνευματική διάσταση περιέχει εκείνα τα "πρότυπα" που τον κατατάσσει στα εν-λογα όντα.

Με συνείδηση και λόγο. Και αυτή είναι η διαφορά μας από τα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά.

Μαζί όμως με τα θεϊκά πρότυπα, παίρνουμε, μέσω του συλλογικού ασυνείδητου, και τα πρότυπα που ορίζει η φυσική ζωή στον κόσμο μας, που ενισχύονται από την οικογενειακή, θρησκευτική και κοινωνική ζωή και που τοποθετούνται στο ασυνείδητο, ερήμην μας.

Όταν γεννιόμαστε έχουμε άμεση σύνδεση με το θεϊκό μας πρότυπο, μέσω του πνεύματος μας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί μας. Από την ηλικία των 7 ετών όμως, αρχίζει να δημιουργείται στο παιδί το υποσυνείδητο, το οποίο χωράει όλα τα συναισθήματα που το παιδί μαθαίνει πως πρέπει να κρύψει, για να είναι αποδεκτό, με πρώτους δασκάλους τους γονείς του.

Τα θεϊκά πρότυπα συρρικνώνονται, το φως σαν δομή του ανθρώπου, σαν μέρος του dna του μένει χωρίς τροφοδοσία από το πνεύμα, γιατί η πνευματική υπόσταση περιορίζεται στην θρησκεία και σε έναν θεό, που η οικογένεια, η θρησκεία και το σχολείο, τοποθετούν έξω από τον εαυτό του.
Όταν λοιπόν το παιδί, δεν μπορεί να "μοιραστεί" τις εμπειρίες με το πνεύμα του, λόγω σταθερών προτύπων, προσαρμόζεται σε μια ανθρώπινη φύση, που ουσιαστικά δεν κατανοεί.

Όλη η ζωή μας περνά, γνωρίζοντας για τον παράγοντα "ψυχή", αλλά κανείς δεν μας είπε που είναι "τοποθετημένη"
Σαν απροσδιόριστη λοιπόν έννοια, την τοποθετούμε εκεί που της πρέπει, στα αζήτητα.

Η ένωση μας με το πνεύμα είναι η αρχέτυπη επιθυμία μας, και αυτήν την ένωση ψάχνουμε σε όλη μας την φυσική ζωή, τοποθετώντας την έξω από εμάς.

Αυτή είναι και η κύρια έμπνευσή μας να ακολουθήσουμε το μονοπάτι μας για να μπορέσουμε να "επιστρέψουμε" στην θεότητα, στον "φυσικό" χώρο της ψυχής μας.

Όταν αυτό επιτευχθεί, τότε ακολουθούμε την δομή της κοινωνίας με φωτισμένο το υποσυνείδητο, και έτσι "αυθαίρετα" ζούμε, απελευθερωμένοι από τις επιβολές της οικογένειας, της θρησκείας και της κοινωνίας, προσανατολίζοντας την ζωή μας στο πνεύμα μας.

Αυτό δεν σημαίνει τίποτα άλλο, από το να ολοκληρώνουμε το θεϊκό σχέδιο, που ορίζει την ενσάρκωση στον φυσικό κόσμο, σαν πεδίο δράσης και εμπειριών του πνεύματος μας, με ένα φυσικό σώμα.

Οι εκδηλώσεις μας, είναι αυτές που το πνεύμα θα ήθελε να βιώσει.
Έτσι, κάθε πρόκληση δεν περιέχει πόνο, αλλά ελευθερία.
Η γνώση της ύπαρξής μας είναι και η δράση μας ολοκληρωτικά και με συνέπεια, σ' αυτό που το πνεύμα μας εμπνέει να πράξουμε.

Σ' αυτήν την διαδρομή, ξεδιπλώνονται τα θεϊκά κύτταρα, και η θεϊκή μας φύση ορίζει και τον δρόμο του εγώ, που έχει ανακαλύψει την γνώση του και τον ρόλο του και η απλή συνείδηση έχει γίνει "κατ' εικόνα και ομοίωση" του πνεύματος. Μία άπειρη συνειδητότητα που περιέχει την θεότητα...

Βάσω Νικολοπούλου