Εγωισμός
Πολλοί μπερδεύουν τον εγωισμό, με την κατάλυση των ορίων.
Το εγώ μας είναι συνυφασμένο με τον χαρακτήρα μας, με την προσωπικότητα δηλαδή.
Η αυτογνωσία μας δίνει τις εσωτερικές διαδρομές, για να βρούμε αληθινά τον εαυτό μας.
Μέσα σ' αυτές τις διαδρομές, το εγώ είναι που προχωράει και ανακαλύπτει, όσα δεν ξέρει…
Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, το εγώ μας, στην αρχή πρέπει να αποδεχτούμε ότι το έχουμε. Πρέπει να αναγνωρίσουμε τις συμπεριφορές μας και τις αιτίες τους, και να διαπιστώσουμε ότι τελικά το εγώ μας είναι και λίγο «βλάκας»…
Και ενώ «εγωισμός» σημαίνει «αγαπώ τον εαυτό μου και δρω υπέρ αυτού», τελικά αναγνωρίζουμε ότι οι δράσεις μας καμία σχέση δεν έχουν με την αγάπη του εαυτού.
Αναγνωρίζουμε ότι τελικά δεν δρούμε σαν άνθρωποι, αλλά αντιδρούμε με το ένστικτο, χωρίς να έχουμε ανακαλύψει τις αληθινές μας ανάγκες και αξίες.
Δανειζόμαστε τις αξίες των «άλλων» και οτιδήποτε μας απομακρύνει από τις «δανεικές» συμπεριφορές, το θεωρούμε «εγωισμό»…των άλλων φυσικά.
Έχουμε «χτίσει» τον εαυτό μας σε ένα οικοδόμημα κοινωνικών και θρησκευτικών αξιών και δεν μπορούμε μέσα σ' αυτό το οικοδόμημα να ανακαλύψουμε τον «χώρο» του πνεύματος που είναι η άλλη μας φύση.
Οι συμπεριφορές μας είναι «πανομοιότυπες», απλά διαφέρει ο τρόπος εκδήλωσής τους, που βασίζεται στα ατομικά βιώματα.
Άλλος εκδηλώνει εγωισμό, με το να προσπαθεί να επιβληθεί…
΄Άλλος εκδηλώνει εγωισμό, με το να εγείρει την λύπηση
Και στις δύο περιπτώσεις, το κύριο κίνητρο είναι να προκαλέσει το ενδιαφέρον, την αναγνώριση.
Μα και στις δύο περιπτώσεις, δεν είναι ο εαυτός του!!!
Και επειδή η δεύτερη φύση μας, όσο βαθιά κι αν είναι κρυμμένη, αυτό το αναγνωρίζει, δρα προς την κατεύθυνση να μας το «θυμίσέι»…
Έτσι αρρωσταίνουμε, γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά επειδή δεν μπορούμε να «βουτήξουμε» στο βάθος και να αναγνωρίσουμε την δεύτερη φύση μας, θεωρούμε ότι οι άλλοι μας κάνουν και νιώθουμε άσχημα…οι άλλοι είναι εγωιστές…οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν.
Έχουμε «ανάγκη» τους άλλους για να επιβεβαιωθούμε στην υλική μας πραγματικότητα. Να μας ακολουθούν, να μας παραδέχονται, να μας αγαπάνε. Και οτιδήποτε δεν γίνεται από αυτά, μας θυμώνει…
Δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας προς εμάς, γιατί κι αυτά τα θεωρούμε εγωισμό. Εγωισμός είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας…Αλτρουισμός είναι να αγαπάμε τους άλλους, μέσα από τον «χτισμένό» χώρο του εαυτού μας. ΄Όμως γίνεται?
Ο θυμός χαλάει το στομάχι μας. Η έλλειψη αγάπης κλείνει την καρδιά μας. Η ανάγκη αναγνώρισης φέρνει κολικούς και διάρροιες. Ο φόβος της μοναξιάς φέρνει ιλίγγους.
Και όλα αυτά στο όνομα του εγωισμού…
Το εγώ συμβιώνει με το πνεύμα…Και τότε ο εγωισμός γίνεται η αξία, η σταθερότητα, η αναγνώριση.
Κανένα συναίσθημα δεν χάνεται μετά…
Ο θυμός είναι τα όρια του σεβασμού προς τις δικές μας αξίες
Η ουδετερότητα είναι τα όρια της συνύπαρξης χωρίς ανάγκη
Η αγάπη είναι τα όρια της σταθερότητας και της εμπιστοσύνης, χωρίς ενοχές
Γιατί ο φυσικός κόσμος εμπεριέχει συναισθήματα. Δεν είμαστε «πνεύμα» μόνο και αυτό είναι το «λάθος», όσων νομίζουν ότι γκρέμισαν τα οχυρά, γνωρίζοντας απλά ότι «κάπου» υπάρχει και το πνεύμα. Προσπαθούν να ακολουθήσουν των άλλων την διαδρομή, αναγνωρίζουν το «γκρέμισμα» των άλλων, το δικό τους όμως τους φοβίζει γιατί κάθε γκρέμισμα στην υλική πραγματικότητα περιέχει και πόνο.
Πολύ εύκολα παίρνουμε την ταμπέλα του «εγωιστή», αν μέσα μας δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι σημαίνει εγωισμός. Και επειδή δεν θέλουμε αυτήν την «ταμπέλα» γιατί είναι η πλέον ορατή, την καταλύουμε πλασματικά, κρίνοντας τους άλλους.
Εγωισμός για μένα είναι η εσωτερική επιστήμη αναγνώρισης της ανθρώπινης και της θεϊκής φύσης μας. Και όπως γίνεται με κάθε επιστήμη, που βασίζεται σε απτά τεκμήρια, χρειάζεται η έμπνευση, η γνώση και η έρευνα μιας «διαδρομής» του εγώ που σαν τεκμήριο έχει τον Εαυτό του!
Στην υλική μας φύση, εγωισμός είναι οτιδήποτε κάνουμε, χωρίς να σκεφτούμε τους άλλους…και έτσι αντιδρούμε…
Στην πνευματική μας φύση, εγωισμός είναι οτιδήποτε κάνουμε, σκεπτόμενοι τον Εαυτό μας…και έτσι δρούμε…
Αν οπτικοποιούσα τα δικά μου ευρήματα…θα έλεγα ότι είναι κάπως έτσι…
Μέσα μας υπάρχουν και οι δύο διαδρομές…Τις χωρίζει απλά ένα όριο…Ο δυαδισμός είναι αυτές οι δύο διαδρομές, που σαν στόχος της ψυχής μας είναι να τις κάνει μία…
Πως? Μετακινώντας σιγά σιγά τα όρια τους… Έτσι η μία εμπεριέχεται στην άλλη.
Αν πάρουμε την μία μόνο, την υλική, τότε υποφέρουμε από την πραγματικότητα των «άλλων»…
Αν πάρουμε την άλλη μόνο, την πνευματική, τότε υποφέρουμε από την «ψευδαίσθηση» των «άλλων»…
Η μία διαδρομή, φέρνει και την αναγνώριση του Εαυτού μας, σε συνύπαρξη με τους άλλους και όχι σε ταύτιση. Και έχοντάς την πάντα σαν στόχο, αναγνωρίζουμε εύκολα σε ποια διαδρομή βρίσκονται «οι άλλοι» και έτσι συγχωρούμε, γιατί γνωρίζουμε…
Δύο σοφές συμβουλές από τους «Διδασκάλους» της Σοφίας…
Το "Διδασκάλους" το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί για μένα, είναι απλά "όροι" του φυσικού κόσμου, που δηλώνουν όντα υπερβατικά...
Πολλοί άνθρωποι υιοθετούν ένα φαινομενικά σωστό τρόπο ζωής μόνο και μόνο γιατί φαντάζονται ότι θα τους κρίνει ο Θεός ή κάποιος Διδάσκαλος, ή και ο ίδιος ο κόσμος. Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον αυτοί οι άνθρωποι είναι ο πραγματικός τους Εαυτός. Οι Κοσμικοί Διδάσκαλοι προτιμούν ανθρώπους γεμάτους ελαττώματα που το παραδέχονται, παρά υποκριτές γεμάτους ενοχές που ζουν μια "έννομη ζωή". Δεν κρίνουν κανένα γιατί αναγνωρίζουν ότι και οι ίδιοι κάποτε βρισκόντουσαν σε ένα στάδιο, κατά το οποίο ήσαν γεμάτοι ατέλειες και ελαττώματα, και βλέπουν αυτήν την εικόνα ως μια φυσική συνέπεια του θείου σχεδίου.
Κουτχούμι
Δεν είναι σημαντικό αν κάποιος δεν καταλαβαίνει τα λόγια σου και την σοφία σου, ή τα παίρνει αλλιώς. Είναι σημαντικό να ακολουθείς την δική σου εσωτερική ύπαρξη, να καταλαβαίνεις και να ζεις σύμφωνα με την δική σου μοναδική αλήθεια και να βρίσκεις την ειρήνη μέσα σου
Τζβαλ Κουλ
Βάσω Νικολοπούλου