Η ουσιαστική σημασία της θεραπείας

(Φεστιβάλ Ρέικι 2008)

Η ουσιαστική σημασία της θεραπείας

Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε καθημερινά την ασθένεια.
Έχει γίνει η πραγματικότητα της ζωής μας, και φαίνεται να είναι η μόνη που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Η ετοιμολογία της λέξης είναι φυσικά κάτι που μας διαφεύγει. Ουσιαστικά σημαίνει χάνω το σθένος μου, δηλαδή την δύναμή μου. Και ποια είναι η δύναμη του ανθρώπου τελικά?
Η δύναμή του είναι άραγε η επιβολή? Ο διαχωρισμός? Η κριτική? Οι εξωτερικές αξίες? Τα χρήματα? Ο ανταγωνισμός? ΄Η ο θεός?
Ποια από όλα αυτά ενεργοποιούν την δύναμη του ανθρώπου, ώστε να μπορεί να διεκδικήσει τελικά την υγεία του?
Οι περισσότεροι άνθρωποι απευθύνονται στην κλασική ιατρική για βοήθεια.

Άλλοι, θεωρώντας ότι πέρα από το σώμα, υπάρχουν κι άλλα πεδία που επηρεάζουν την φυσική του κατάσταση, στρέφονται προς τις εναλλακτικές θεραπείες.
Μερικοί, απογοητευμένοι από όλες τις μεθόδους, στρέφουν τις ελπίδες τους στον θεό.
Και πολύ λίγοι, θεωρώντας ότι η φύση του ανθρώπου είναι ένας πολύπλοκος μηχανισμός, αρχίζουν να αναζητούν τον Εαυτό τους και να βιώνουν συναισθήματα αλήθειας για την πραγματικότητα της ζωής τους, αναγνωρίζοντας τα εμπόδια και τα πρότυπα που την κατευθύνουν και τους οδηγούν στο να χάσουν την αυθεντικότητα τους, σαν αγνές πνευματικές υπάρξεις.
Δέχονται την προσωπική αλχημεία σαν τρόπο για να καταρρίψουν μοτίβα που κουβαλάνε μια ζωή και εξουσιάζουν το εσωτερικό τοπίο, με αποτέλεσμα να ασθενούν.

Θεραπεία στην γλώσσα του εσωτερισμού, δεν σημαίνει μόνο ένα άρτιο φυσικό σώμα. Γιατί παρ' όλο που μόνο το σώμα μας αντιλαμβανόμαστε σαν εαυτό, η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι μόνό το ορατό του σημείο. Τα υπόλοιπα πεδία μας διαφεύγουν, αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτά είναι και τα σημαντικότερα.
Το συναισθηματικό μας πεδίο είναι αυτό που πιέζει για αναγνώριση και θεραπεία και οι εκδηλώσεις αυτής της πίεσης εμφανίζονται στο φυσικό σώμα με την μορφή ασθένειας.
Η εσωτερική γαλήνη έχει χαθεί. Η εσωτερική αγάπη για τον εαυτό μας κατηγορείται σαν εγωισμός. Η εσωτερική ελευθερία και η επιλογή είναι μακρινές αναμνήσεις μιας θεϊκής φύσης του ανθρώπου, που μοιάζει πια με μύθο!

Κάνουμε σκέψεις για την ζωή μας, σταματώντας πάντα στην επιφάνεια…Εκεί που υπάρχουν «οι άλλοι»…Οι σκιές και τα πονεμένα μας κομμάτια κρύβονται επιμελώς πίσω από τους άλλους, για να έχουμε και μια δικαιολογία για την ύπαρξή τους.
Έτσι πάντα κάποιος φταίει για την στενοχώρια μας, για την μιζέρια, για την λύπη, για τον φόβο… κάποιος που μας εμποδίζει να δούμε το φως στο βάθος της ύπαρξής μας. Και αυτός δεν είναι άλλος από το εγώ μας, που ταυτισμένο με το εξωτερικό περιβάλλον, δεν μπορεί να αντιληφθεί τα οχυρά που έχτισε και απομακρύνθηκε από ότι αληθινό περιέχει. Το πνεύμα του.
Η αποχή από το πνεύμα τον κάνει να ζει μόνος του, με λιγοστή εμπιστοσύνη που τον οδηγεί στην αμφισβήτηση για την ίδια του την επιλογή «ήρθα για να ζήσω».
Αφήνεται στο ρεύμα των παραδόσεων και των προτύπων και ζει μια ζωή μηχανική, χωρίς ουσιαστική συμμετοχή σ' αυτήν. Και αφού παίρνει αποστάσεις από τον αληθινό εαυτό, παίρνει και αποστάσεις από την πνευματική του φύση.

Δεν υπάρχει εμπειρία που να περνά μόνο από την σκέψη. Τα συναισθήματά μας είναι αυτά που ολοκληρώνουν την πράξη της ζωής. Και αυτά έμεναν και μένουν από τους περισσότερους ανθρώπους, απείραχτα! Γιατί εκεί υπάρχει πόνος!!!
Είναι άθλιο, να διαπιστώνεις, ότι ούτε εσύ είσαι τελικά ο «καλός» άνθρωπος, ο γεμάτος αγάπη και ιδανικά, είναι οδυνηρό να ανακαλύπτεις ότι απλά αναπαράγεις τα πρότυπα που υποσυνείδητα λειτουργούν σαν κέντρα ελέγχου όλης σου της ύπαρξης. Αυτά τα «πρότυπα» είναι που μας κάνουν να διαχωριζόμαστε οι άνθρωποι μεταξύ μας, σε καλούς-κακούς, όμορφους-έξυπνους, και είναι τα ίδια που βιάζουν την ζωή μας καθημερινά, αφήνοντας μας να ζούμε πλασματικά στον έναν ή στον άλλον πόλο…θετικό-αρνητικό!!!!
Όταν συμφιλιωνόμαστε με τα συναισθήματά μας και ουδετεροποιούμε την κρίση μας. αλλάζοντας την προοπτική της θεώρησης της ζωής μας, είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση ως «θεραπευμένη» αντί να εστιάσουμε στην πόλωσή της, αν είναι δηλαδή σωστή ή λάθος.

Όλοι μας βιώνουμε ‘όλα τα συναισθήματα' και ενέργειες όπως ο πόνος, ο θυμός, το μίσος, η κριτική, οι ενοχές δημιουργούν φραγμούς που μας εμποδίζουν να αναπτύξουμε πλήρως το δυναμικό μας. Συχνά σβήνουμε από το μυαλό μας τις τραυματικές εμπειρίες που μας προκάλεσαν αυτά τα συναισθήματα και δεν γνωρίζουμε το υπόβαθρο του πόνου ή της έντασης ή του φόβου που αισθανόμαστε σήμερα ή τα μοντέλα τα οποία μοιάζουν να κατευθύνουν τις ζωές μας. Ένα μπλοκάρισμα στο φυσικό επίπεδο της ‘ύλης', που εκδηλώνεται με τη μορφή ασθένειας ή δυσλειτουργίας, έχει προέρθει από μπλοκάρισμα στα λεπτοφυέστερα πεδία μας όπου δεσμεύεται και η ζωτική ενέργεια.

Όλα τα πνευματικά συστήματα που έχουν βαθύτερη αξία για την αναγνώριση της πνευματικής μας φύσης, κατέληξαν να είναι τρόποι θεραπείας του σώματος, και από πολλούς θεωρούνται μαγικές συνταγές που χωρίς κόπο θα μεταμορφώσουν την πολυτάραχη ζωή τους και την καθημερινότητά τους. Χωρίς να το θέλουν, αναπαράγουν τους μύθους των θαυμάτων, που συντελούνται χωρίς συμμετοχή τους.

Όμως η εποχή των μύθων έχει τελειώσει. Κανένα σύστημα δεν θα θεραπεύσει από μόνο του την αδιαφορία για την ζωή μας. Ούτε τον φόβο μας, ούτε την κριτική και τον διαχωρισμό, που είναι οι βασικές θανατηφόρες πληγές της ανθρωπότητας.

Η ζωτική ενέργεια και η αποκατάστασή της έχει να κάνει με την θεραπεία όλων των πρότυπων αξιών που έχουν την ρίζα τους στα κύτταρά μας, που απομονωμένα από τον εαυτό μας, γερνάνε και αποσυντίθενται επιτρέποντας τους κοινωνικούς ιούς να εισβάλλουν στον οργανισμό μας και να μας αρρωστήσουν.

Ποιος άλλος εκτός από εμάς, μπορεί να μας θεραπεύσει? Ποιος άλλος εκτός από εμάς μπορεί να αναπτύξει δυναμικά την ισορροπία μας, ώστε να αλλάξουμε όποια κατάσταση μας προκαλούσε δυσαρμονία ή άγχος και να αποβάλλουμε τα δυσάρεστα πρότυπα της κριτικής, των ενοχών και του φόβου, ώστε να αποκτήσουμε πλήρη επίγνωση του εαυτού μας και μια καθαρή κατανόηση του προορισμού μας?

Κάθε πνευματικό σύστημα είναι σημαντικό για την αφύπνισή μας, είναι σημαντικό για την ενεργοποίησή μας προς την κατεύθυνση του αυθεντικού εαυτού μας και την συνύπαρξη με το πνεύμα μας. ΄Όμως είναι ουσιαστική η συμμετοχή μας στο να θεραπεύσουμε τον παλιό προγραμματισμό που περιλαμβάνει περιοριστικές πεποιθήσεις και μας δημιουργεί μπλοκαρίσματα στο νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό επίπεδο.

Μόνο έτσι μπορούμε να ορίσουμε νέες παραμέτρους στην ζωή μας. Να διαλύσουμε τα λανθασμένα πρότυπα, που λειτουργούν περιοριστικά και αντιφατικά επιφέροντας επιβάρυνση στην ψυχή μας και δυσαρέσκεια, αδυναμία έως και αρρώστια στο φυσικό μας σώμα.

Η προσπάθεια είναι ατομική. Καταλύοντας τις προσκολλήσεις και τις μανίες, τις δυσάρεστες συμπεριφορές που φέρνουν ψυχικές επιβαρύνσεις, επιτρέπουμε την θεραπεία μας σε όλα τα επίπεδα και η ανάπτυξη της συνειδητότητάς μας μάς συνδέει με την ανώτερη φύση μας.
Η απομάκρυνση του «παραπετάσματος», είναι και η αρχή να αντιληφθούμε τον πραγματικό μας Εαυτό και να γνωρίσουμε «ποιοι είμαστε», να αναγνωρίσουμε την ευθύνη των επιλογών μας, αποκτώντας εμπιστοσύνη στην ζωή.

Η αίσθηση της υπευθυνότητας για την προσωπική μας θεραπεία μεγαλώνει, αναγνωρίζοντας όλες τις προϋποθέσεις και καταστάσεις που δυσκολεύουν την ζωή μας, αναπτύσσουμε τις εσωτερικές αξίες ενός αληθινού εαυτού που ζει με εμπιστοσύνη, αγάπη και χαρά, συναισθήματα που δεν προέρχονται από πεποίθηση, αλλά είναι πηγαία, από αγνότητα και αλήθεια.

Μάλλον οι μισοί σ' αυτήν την αίθουσα θα θεωρήσουν αυτά τα λόγια μου σαν ευχολόγια, σαν μια πλασματική κατάσταση που είναι δύσκολο να προσεγγίσουν.
Μάλλον είναι πιο βολικό να περιμένουμε ένα θαύμα και να στηρίζουμε την ελπίδα της θεραπείας μας σε κάποιον εξωτερικό παράγοντα, είτε αυτός λέγεται θεός, είτε λέγεται ρέικι, είτε χάπι!
Μεταφέροντας την δράση της θεραπείας σε κάποιον άλλον, αποφεύγουμε και την ευθύνη της. Έτσι ακριβώς όπως κάνουμε και για την ζωή μας!

Μιλάμε για αγάπη και για ενότητα μέσα σε μια απέραντη μοναξιά. Διαχωριζόμαστε ακόμα και από τον εαυτό μας και αντλούμε αγάπη και χαρά μόνο μέσα από τους άλλους ή από συμπτωματικές καταστάσεις. Τα στηρίγματα όμως κάποια στιγμή καταρρέουν και τότε παραμένουμε σε ένα κενό, που εκδηλώνεται και στο φυσικό μας σώμα.
Προσπαθούμε να ελέγξουμε την ζωή μας, μέσα από τον δογματισμό της απόλυτης πεποίθησης για το ηθικό και το σωστό.
Μοιραία επιλέγουμε τον έναν πόλο της ζωής μας. Ο άλλος όμως δρα ανενόχλητα.
Αυτό που θεωρούμε αρνητικό το εξοστρακίζουμε στο βάθος, αφήνοντάς το να δρα υπόγεια. Εκεί που για να κατέβει κανείς, χρειάζεται θάρρος. Και αυτό που δρα υπόγεια, φέρνει στην επιφάνεια την ασθένεια.

Η κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, δεν σημαίνει κατάλυση του εγώ. Σημαίνει ενσωμάτωση όλων των συναισθημάτων χωρίς κριτική, σημαίνει αναγνώριση της ύπαρξής μας σαν θεϊκό μέρος ενός σύμπαντος, που δεν μας εκδικείται με την ασθένεια, αλλά μας δίνει «χώρο» για την θεραπεία της.

O χώρος αυτός της θεραπείας βρίσκεται μέσα μας. Εκεί που ο ασθενής εαυτός μας βρίσκει έδαφος για να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει, διευρύνοντας τα όριά του. Ο περιορισμένος ορίζοντας ενός φυσικού κόσμου γεμάτου φρίκη, γίνεται ο θαυμάσιος κόσμος της ζωής.

Το κυριότερο μήνυμα που μπορώ να δώσω για την θεραπεία μας, είναι απλά να την αφήσουμε να προκύψει μέσα από την αλήθεια. Η εσωτερική αλήθεια είναι και η μοναδική αυτοπραγμάτωσή μας.
Η εσωτερική δομή της ανθρώπινης φύσης μας, η σκάλα ανόδου μέσα από τα 7 ενεργειακά κέντρα, αντικατοπτρίζει την σκάλα καθόδου του πνεύματος μέσα σ' αυτήν.
Όλα έχουν σημασία για την ζωή μας.
Η γείωση, η σεξουαλικότητα, ο εαυτός μας, η εκδήλωση της αγάπης, η έκφραση, η διαίσθηση, η σύνδεση μας με το πνεύμα μας.
Η ανάπτυξη των συναισθημάτων και των σκέψεων σε αρμονία με την ζωή και όχι σε αντιπαράθεση μαζί της.
Το γκρέμισμα των οχυρών που έχει χτίσει το εγώ μας, από φόβο και μόνο να ξεμυτίσει στην ζωή με όλο το δυναμικό που του δίνει το εσωτερικό φως, απολαμβάνοντας το μεγαλείο της πνευματικής του εκδήλωσης μέσα σε ένα φυσικό κόσμο.
Η πόλωση του φυσικού κόσμου, είναι η γνώση ενός μέρους της ζωής μέσα από την αντίθεση. Αυτό που για μένα είναι καλό, για κάποιον άλλον είναι κακό. Αυτό που για μένα είναι ηθικό, για κάποιον άλλον είναι ανήθικο. Αυτό που για μένα είναι όμορφο, για κάποιον άλλον είναι άσχημο. Αυτό που για μένα είναι θετικό, για κάποιον άλλον είναι αρνητικό. Η επιλογή και τα διλήμματα για μια πραγματικότητα που φαντάζει σκληρή, είναι και το μεγαλύτερο οχυρό που πρέπει να γκρεμιστεί, ώστε να επιτρέψουμε την εμπειρία να λάβει δράση μέσα μας και να ολοκληρωθεί, χωρίς κριτική των άλλων, αλλά με επιλογή της δικής μας διαδρομής και μόνο. Αν αποκτήσουμε την εμπειρία του δυαδισμού, σαν νόμο της ύλης, τότε απολαμβάνουμε την πνευματική ισορροπία, και την φυσική εναρμόνιση μας με την ζωή μας, μέσα από την ένωση της ανθρώπινης φύσης μας με την θεϊκή, όπου μέσα σ' αυτήν εμπεριέχονται όλα!

Δεν μπορεί να θεραπευτεί όποιος αναπτύσσει συναισθήματα μίσους και διαχωρισμού από τους ανθρώπους, αν δεν αναγνωρίσει ότι αυτά τα συναισθήματα είναι ο «δρόμος» που τον οδηγεί στην ασθένεια. Δεν μπορεί να θεραπευτεί όποιος δημιουργεί την πραγματικότητά του μέσα σε περιορισμένες σκέψεις που τις εγκλωβίζει συγχρόνως σε ένα αβέβαιο μέλλον, αν δεν αντιληφθεί ότι αυτές οι σκέψεις οριοθετούν την «ασθένειά» του. Το άγχος και τα δυσάρεστα συναισθήματα δεν «εξαφανίζονται» ως δια μαγείας. Χρειάζεται να τα αποδεχθούμε και να «εργαστούμε» για την εξομάλυνσή τους, εξομάλυνση που θα φέρει και ισορροπία σε όλα τα επίπεδά μας.

Ασθενώ, είπαμε προηγουμένως, σημαίνει χάνω την δύναμή μου. ΄Η καλύτερα την παραδίδω…σε εξωτερικές αξίες που επιβάλλουν τα κοινωνικά πρότυπα, στον φόβο που επιβάλλουν τα θρησκευτικά πρότυπα, στον έλεγχο που επιβάλλουν τα οικογενειακά πρότυπα.
Διαρκώς συγκρίνω και συγκρίνομαι…
Διαρκώς ελέγχω και ελέγχομαι…
Διαρκώς φοβάμαι να ζήσω, και ζω για να φοβάμαι…

Είμαι, τελικά, συγκρινόμενος, ο καλύτερος ασθενής!
Γιατί δεν γκρινιάζω για την ίδια μου την ασθένεια, αλλά γκρινιάζω για την ασθένεια των άλλων. Γιατί δεν πειθαρχώ στην εσωτερική μου αλήθεια, αλλά στην εξωτερική που μου επιβάλλεται.
Γιατί δεν αφοσιώνομαι στην θεραπεία μου, αλλά θέλω πρώτα να θεραπεύσω τους άλλους.
Γιατί αναζητώ την ειρήνη μέσα από τον θυμό μου
Γιατί αγαπάω, μέσα από την διεκδίκηση
Και όλα αυτά τα ακουμπάω στον θεό, μέσα από μια προσευχή που όλο ζητάει και δεν ευχαριστεί ποτέ, χωρίς λόγο!

Με ρωτάνε οι άνθρωποι «πώς να θεραπευτώ? Τι να κάνω?»
Ο δρόμος της θεραπείας είναι μακρύς…Χρειάζεται πάθος για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, ανάπτυξη της αυτοεπίγνωσης, παρατήρηση και εσωτερική πειθαρχία.
Η ομαδική σχέση που έχουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας απαιτεί επιδεξιότητα και ανάπτυξη, σεβασμό και αγάπη που ξεκινάει από εμάς και κατευθύνεται στους άλλους. Αδύνατον να γίνει αντίθετα.
Μόνο με τον κοινωνικό εαυτό μας, χωρίς να έχουμε ανακαλύψει τον ουσιώδη εαυτό μας, παίρνουμε αποστάσεις από τους ανθρώπους, ίδιες σε μέγεθος από τις αποστάσεις που κρατάμε από εμάς, προτάσσοντας την επιβίωση σαν τον μοναδικό σκοπό της ύπαρξής μας.
Αποφεύγοντας την ζωή σαν μοναδική μας επιλογή και ευθύνη, απομακρυνόμαστε από τον πνευματικό μας στόχο και παραμένουμε σε έναν υλικό στόχο, που διαρκώς μας κάνει και χάνουμε το κέντρο μας, αφήνοντας μας ευάλωτους στους κοινωνικούς ιούς της ανθρωπότητας και έτσι αρρωσταίνουμε.

Γιατί να με πιστέψετε, όταν σας λέω ότι η χαρά και η αγάπη είναι δικαίωμα για την ζωή μας και όχι επιδίωξη?
Γιατί να με πιστέψετε, όταν σας λέω ότι το πνεύμα μας έρχεται στην ανθρώπινη φύση μας και την γονιμοποιεί, ώστε να έχουμε επίγνωση της ζωής μας?
Γιατί να με πιστέψετε, όταν σας λέω ότι το υλικό μας σώμα είναι το όχημα που γυαλίζεται από μέσα και όχι από έξω?

Σωστά θα αμφιβάλλετε ίσως…Δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε!
Εγώ αντέστρεψα την ασθένειά με την ζωή.
Δεν φρόντισα το σώμα μου, σαν απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού της ζωής, αλλά φρόντισα κάθε μόριο του σαν φυσικό όριο ενός πνεύματος που ήρθε για να βιώσει την ζωή μέσα από εμένα.
Δεν προσκάλεσα στην ζωή μου έναν άγνωστο ανώτερο εαυτό, αλλά είμαι αυτός ο εαυτός, που στον κόσμο έχει και φυσική έκφραση

Και σκέφτομαι…όταν μπορεί ένας, μπορούν όλοι…αρκεί να θέλουν!

Βάσω Νικολοπούλου