Πνευματική εξέλιξη

Πολλές φορές, ξεκινώντας το μονοπάτι της προσωπικής μας πνευματικής εξέλιξης, σταματάμε σε κάποιο σημείο, που μας δημιουργεί απορίες και αμφισβητήσεις. Εκείνη την στιγμή χρειαζόμαστε «μια λέξη», «ένα χέρι», «μία ώθηση» για να το προσπεράσουμε με κατανόήση.

Η πνευματική μας εξέλιξη, βασίζεται μόνο στην γνώση που περικλείεται στο «αιθερικό μας αποτύπωμα». Χρειάζεται όμως «να θυμηθούμε» τον τρόπο που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σ' αυτήν.

Αποδεικνύεται με την ουσιαστική επίγνωση της αλήθειας, που όλοι γνωρίζουμε, βαθιά μέσα μας, ποια είναι, αν αφήσουμε την αξιολόγησή της να προέλθει, όχι από τον ορθολογικό νου της προσωπικότητάς μας, αλλά από την πνευματική καρδιά μας.

Αλήθεια, είναι για τον καθένα μας, ότι μας κάνει να αισθανόμαστε ελεύθεροι, ότι μας κάνει να αισθανόμαστε δυνατοί, ότι μας κάνει να αισθανόμαστε τον «Θεό μέσα μας», αρκεί αυτό το «ότι» να ανταποκρίνεται στην πληρότητα του Εαυτού μας και όχι στην υπεραξία της προσωπικότητάς μας.

«Ποιος είμαι», «ποιος είναι ο σκοπός μου», «τι είναι αλήθεια» και άλλα ερωτήματα μας βάζουν σε «φωτεινές» διαδρομές αναζήτησης της βαθύτερης ουσίας της ύπαρξής μας.

Πολλοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με αυτά τα ερωτήματα και, θεωρώντας τον εαυτό τους αδύναμο να δώσει απαντήσεις, στρέφονται και εξαρτώνται από δασκάλους που επιβάλλουν απόψεις και αλήθειες. ΄Όμως η επιβολή και η εξάρτηση είναι κύριο γνώρισμα της προσωπικότητάς μας και φέρνει στασιμότητα. Η πνευματική εξέλιξη περιέχει ελευθερία. Περιέχει εμπιστοσύνη και συγχρόνως αμφισβήτηση, περιέχει γνώση και σοφία, που αναδύεται από τον Ανώτερο Εαυτό μας. Η πειθαρχία που οφείλουμε να έχουμε, διανύοντας το πνευματικό μας μονοπάτι, έχει σημείο αναφοράς μόνο την προσωπική μας οριοθέτηση στην ηθική της θεϊκής μας προέλευσης και όχι στην ηθική ενός «γήινου» δασκάλου, που κι αυτός βρίσκεται στο στάδιο αναζήτησης του προορισμού του.

Οι απαντήσεις και οι συμβουλές που παίρνουμε από «γήινους» δασκάλους, είναι απλά «η ώθηση» για να τις αξιολογήσουμε και δεν πρέπει να τις επιβάλλουμε στον εαυτό μας. Για τον καθένα μας ανοίγεται ένας δρόμος και αυτόν οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Αυτός ο δρόμος δεν μοιάζει με των άλλων ανθρώπων το δρόμο, γιατί ο καθένας από εμάς έχει επιλέξει την δική του στρατηγική εμπειριών, που μέσα από αυτήν μαθαίνει και εξελίσσεται.

Έτσι, λοιπόν, αξιολογούμε απαντήσεις που μας ενθαρρύνουν και όχι μας δεσμεύουν προς μία κατεύθυνση. Αναζητάμε, αλλά δεν ακολουθούμε. Νιώθουμε, αλλά δεν υπακούμε. Συγχρόνως αμφισβητούμε, οραματιζόμαστε, εμπιστευόμαστε, μα πάνω από όλα αφοσιωνόμαστε στον δρόμο μας, γνωρίζοντας την μοναδικότητά του. Φθάνοντας στα μισά της διαδρομής, κατανοούμε ότι ο στόχος όλων μας είναι κοινός!

Αυτός ο κοινός στόχος των ανθρώπων φέρνει την ενότητα και την ειρήνη, γιατί γνωρίζουμε πια πως τίποτα δεν έχουμε να ανταγωνιστούμε, τίποτα να πολεμήσουμε, τίποτα να φοβόμαστε.

Bάσω Νικολοπούλου