Ειρηνικός Πολεμιστής

Σήμερα είναι μια άλλη ημέρα...

Όταν η θάλασσα έχει αναταράξεις, πάντα μετά ανεβαίνει στην επιφάνεια η λάσπη από τον βυθό και για μια στιγμή φαίνεται πως χάνει την καθαρότητα της...
Φαινομενικά όμως...
Γιατί εμείς ξέρουμε ότι η θολή της "εικόνα" δεν είναι η αλήθεια της θάλασσας...Είναι απλά ένα φαινόμενο της αναταραχής. Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να αλλάξει την Φύση της θάλασσας...
Όταν όμως ο βυθός της γεμίζει με ξένα στοιχεία, μη καθαρά υλικά, η φουρτούνα είναι ο τρόπος της θάλασσας να περνάει την δική της κάθαρση, για να είναι μέσα όπως και έξω...Καθαρή, γαλήνια, απέραντη...
Η θάλασσα έχει συνείδηση της καθαρότητάς της, της γαλήνης της, της απεραντοσύνης της...Είτε είναι ήρεμη, είτε έχει αναταράξεις, δεν σταματά ούτε μία στιγμή να είναι αυτό που είναι...θάλασσα!

Όλα τα ασυνείδητα συναισθήματα που βαραίνουν τον δικό μας "βυθό", έρχονται μέσα από αυτές τις αναταράξεις, στο συνειδητό για να περάσουμε κι εμείς την δική μας κάθαρση...
Να ανακαλύψουμε ότι είναι μη καθαρά υλικά που αφήσαμε να συσσωρευτούν στο βάθος μας...
Το πιθανότερο είναι να το αγνοούμε...

Να αγνοούμε πόσα συναισθήματα ντροπής, θυμού, ενοχών και φόβου κατέλαβαν τον εσωτερικό μας κόσμο, χωρίς να το πάρουμε είδηση.
Και έρχονται οι αναταράξεις για να τα δούμε...
Ευλογημένες λοιπόν είναι οι στιγμές της κάθαρσης, αν έστω και για λίγο μας φέρνουν στην Αλήθεια της ίδιας μας της Ύπαρξης...

Να νιώσουμε, έστω και για λίγο, ότι δεν είμαστε αυτά τα συναισθήματα...δεν είμαστε οι φόβοι μας και οι ντροπές μας, οι ενοχές και οι θυμοί μας...
Γιατί τα αφήσαμε να καταλάβουν τον εσωτερικό μας κόσμο, δίνοντάς μας την εντύπωση ότι δεν είμαστε καθαροί?

Γιατί τα αφήσαμε να κυριαρχούν, χωρίς να τα συνειδητοποιούμε?
Γιατί κάνουμε τάχα ότι δεν τα γνωρίζουμε?
Είναι εντελώς δικά μας...

Ακόμα κι αν, σε στιγμές νοητικής και συναισθηματικής ανωριμότητας, αφήσαμε κάθε άνθρωπο να "πετάξει" την "βρωμιά" του μέσα μας, από την στιγμή που τον αφήσαμε, την οικειοποιηθήκαμε την «βρωμιά»...Και είναι πια δική μας...Δεν μπορούμε να την επιστρέψουμε πια, παρά μόνο αν το γνωρίζουμε…

Όλη η ιστορία για το πως γίναμε έτσι εμείς οι Άνθρωποι, αφορά αυτήν την οικειοποίηση... Αποδέχεται ο ένας το πιο άχρηστο του άλλου και μένει σ' αυτό, αντί να πάρει το πιο ωφέλιμο του...
Πουθενά σε όλο αυτό δεν υπάρχει Λογική...

Γιατί ο άνθρωπος και η Λογική δεν έχουν καμία Σχέση Ουσίας...Κι ας φαίνεται ότι η λογική κυριαρχεί στην ζωή μας... Δεν έχει καμία σχέση ο ορθολογισμός με την Λογική…
Ο ορθολογισμός αναζητά αποδείξεις, ενώ η Λογική δίνει επιχειρήματα…Έχει τεράστια διαφορά στο πως θα αναπτυχθούμε μέσα στην Ζωή, ώστε να μην μας «χτυπάει» ασυνείδητα… Το να είμαστε Συνειδητοί αφορά πολύ την Λογική, αλλά ούτε αυτό δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε… Αναζητάμε αποδείξεις, προτού αναζητήσουμε τα επιχειρήματα…Το πρώτο αφορά μια ένδειξη, ενώ το δεύτερο, μια έρευνα…
Αναζητάμε ένα θαύμα, χωρίς να ερευνήσουμε την Φύση των Θαυμάτων μέσα μας.
Οι Σχέσεις πάντα ανατρέπονται, όταν δεν έχουν Ουσία…

Έτσι όπως γίνεται με όλα τα πράγματα, ακόμα και με τον Εαυτό μας...Καμία Σχέση Ουσίας...

Ταράζεται η επιφάνεια και εμείς δεν ξέρουμε ότι αυτά τα μη καθαρά υλικά, δεν προέρχονται από τους άλλους, την στιγμή που προκύπτει η αναταραχή, δεν ξέρουμε ότι βρίσκονται μέσα μας...
Δεν ξέρουμε ότι κάποια στιγμή, που είμαστε ανίσχυροι να διακρίνουμε το ωφέλιμο από το άχρηστο, πήραμε όλα τα άχρηστα των άλλων και τα κάναμε "Ασυνείδητο", αφήνοντας το συνειδητό να αναζητά συνεχώς και διαρκώς κάτι ωφέλιμο, αλλά να μην μπορεί να το οικειοποιηθεί, αυτό το ωφέλιμο…
Και αναζητάει διαρκώς και διαρκώς και διαρκώς, κάποιον να του δώσει κάτι ωφέλιμο…το οποίο όμως μικρή διάρκεια έχει σαν ουσιώδες.
Η αγάπη που μοιραζόμαστε μεταξύ μας δεν έχει διάρκεια…
Ο φόβος έχει..
Η ενθάρρυνση που μοιραζόμαστε μεταξύ μας δεν έχει διάρκεια…
Ο θυμός έχει.
Η συγνώμη που μοιραζόμαστε μεταξύ μας δεν έχει διάρκεια
Η ενοχή έχει…

Και αν αναζητήσουμε την Λογική σ' αυτό που έχει διάρκεια, θα έχουμε τα επιχειρήματα της εσωτερικής Έρευνας…
Θα γνωρίζουμε ότι δεν μας πολεμάει κανείς άλλος, εκτός από αυτά που προκύπτουν μέσα μας, χωρίς Λογική…

Η Λογική είναι μια γεφύρωση του ασυνείδητου με το συνειδητό μέρος μας, με την μεσολάβηση του Πνεύματος…
Από την στιγμή που στρέφουμε τα μάτια μας στον Θεό μέσα μας, αφυπνίζουμε εκείνη την Δύναμη που είναι υπεύθυνη για την Ζωή…
Όταν σταματάμε να την αναζητάμε έξω από εμάς, τότε εκείνη μας κάνει Παρόντες στην Ζωή μας…
Όταν σταματάμε να σηκώνουμε τα μάτια στον Ουρανό και να παρακαλάμε για Έλεος, τότε εκείνη φέρνει μέσα μας ισορροπία στην Αγάπη και την Δικαιοσύνη…
Όταν σταματάμε να κοιτάμε τον άλλον με «μοχθηρή» ματιά, τότε εκείνη μας δίνει απλόχερα Σοφία και Συμπόνια
Αυτή η Δύναμη του Ανθρώπου, είναι μόνο το Πνεύμα του!

Όλα είναι θέμα Λογικής…

Κι αν μπορέσει κανείς να βρει Λογική στις φοβίες που έχει στην ζωή του, αν μπορέσει να βρει Λογική στο γιατί αφού θέλει Αγάπη, δεν μπορεί να κάνει αποτελεσματική πράξη προς αυτήν, αν μπορέσει να βρει Λογική στο γιατί αφού θέλει Ειρήνη, διαρκώς πολεμάει, τότε δεν χρειάζεται να διαβάσει το άρθρο μου…

Γιατί σίγουρα έχει βρει την λογική των άλλων…
Για όλα φταίνε οι άλλοι…

Εγώ δεν μιλάω όμως για αυτήν την λογική…

Ο Ειρηνικός Πολεμιστής δεν είναι παρά η έκφραση του Θεού της Ειρήνης…
Έτοιμος για όλα μεν, χωρίς καμία διάθεση όμως να πολεμήσει, στα μικρά δρομάκια των άλλων…Ουαί κι αλίμονο όμως, αν τολμήσει κανείς να μπει στην Λεωφόρο της Ζωής του με άλλον σκοπό, εκτός από αυτόν της Ειρήνης…Εκείνος δεν θα κάνει τίποτα…όλα θα τα κάνει η Ειρήνη μέσα του…θα πετάξει έξω κάθε «εγώ» που θα μπει με σκοπό να τον πολεμήσει…

Ο Ειρηνικός πολεμιστής δεν είναι ειρηνοποιός…μην μπερδεύεσαι…

Ο ειρηνοποιός ξεκινά με την άποψη, ότι κανείς δεν είναι τέλειος και ο Ειρηνικός Πολεμιστής έχει την Γνώση της Αυθεντικότητάς του…

Η Ουσιαστική Αγάπη είναι μια δυναμική ιδιότητα της Ύπαρξης που ρέει, μεταμορφώνει και ξεπερνά κάθε εμπόδιο και αυτό είναι μέσα σε κάθε Άνθρωπο, είτε το θυμάται, είτε όχι…
Ο καθένας την αφυπνίζει και μειώνει τα αισθήματα αποχωρισμού και μοναξιάς που κατοικούν μέσα στα πλαίσια του «εγώ» του.

Μάθε να παραδίνεσαι σ' αυτήν την Ιερή Αγάπη…είναι η μεγαλύτερη ανάγκη του Ειρηνικού Πολεμιστή…

...όταν ο φίλος μιλά στο πλάι σου για μια του πίστη, δεν φοβάσαι την άρνηση στο δικό σου μυαλό, ούτε αρνείσαι την κατάφαση!
Κι όταν σιωπηλός μένει, δεν παύει η καρδιά του να ακούει τους χτύπους της δικής σου καρδιάς.

Χαλίλ Γκιμπράν

όλα εξαρτώνται από εσένα...

όταν η Αγάπη σε καλεί...

Από εσένα εξαρτάται να μείνεις εκεί για να σε βρει...

και μετά να μην φοβηθείς να την ακολουθήσεις, ακόμα κι αν σου γκρεμίζει τα όνειρά που πίστεψες ότι θα σε οδηγήσουν σ' αυτήν...

πριν μεγαλώσει και φουντώσει ένα δέντρο, χρειάζεται πρώτα να κλαδευτεί...Δέξου την πληγή από το κλάδεμα, με ταπεινότητα...

Τίποτα δεν πληγώνεται όταν βρίσκεται μέσα στην καρδιά του θεού!

"Μίλησε μας για την Αγάπη".
Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία.
Και με φωνή μεγάλη είπε:
"Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μόλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο... "

Ένα από τα πιο όμορφα ισπανικά τραγούδια... αναφέρεται σ' έναν μύθο. Μια τσιγγάνα παρακαλούσε τη Λούνα (το φεγγάρι) μέχρι το Ένα από τα πιο όμορφα ισπανικά τραγούδια... αναφέρεται σ' έναν μύθο. Μια τσιγγάνα παρακαλούσε τη Λούνα (το φεγγάρι) μέχρι το ξημέρωμα, να τη βοηθήσει να παντρευτεί έναν άντρα τσιγγάνο με τον οποίον ήταν πολύ ερωτευμένη. Η Λούνα συμφώνησε και της είπε ότι μέχρι την πανσέληνο θα έχει τον άντρα που θέλει, αλλά για αντάλλαγμα ζήτησε να της δώσει το πρώτο παιδί που θα αποκτήσει από αυτόν. –

Μα τί προσπαθείς να κάνεις; της είπε εκείνη.- Θες να γίνεις μάνα, ασημένια Λούνα και να αποκτήσεις παιδί;

Η τσιγγάνα τελικά δέχτηκε τη συμφωνία, παντρεύτηκε τον όμορφο τσιγγάνο της, έκανε παιδί και ενώ το παιδί ήταν από πατέρα με το χρώμα της κανέλας, γεννήθηκε κάτασπρο! Με δέρμα ευαίσθητο, λευκό, απαλό και μάτια γκρίζα.

Ο τσιγγάνος σαν το είδε, εξαγριώθηκε και μ' ένα μαχαίρι πήγε στη γυναίκα του και της είπε ότι αυτό το καταραμένο μπάσταρδο δεν είναι δικό του και αφού την πλήγωσε θανάσιμα, πήρε το λευκό μωρό και το εγκατέλειψε στο βουνό.

Της Σελήνης γιός

Ήταν μια φορά
λέγανε παλιά
γύφτισσα γυναίκα
κι όλη νύχτα ξόρκια
έριχνε στη Σελήνη

Κλαίγοντας ζητούσε
πριν ο Ήλιος βγει
γύφτο να παντρευτεί

«Θα τον κάνεις άντρα
τον μελαχρινό»
είπε η Σελήνη
απ' τον ουρανό
«μα για μένα θέλω
τον δικό σου γιό
που από κείνον θα 'ρθεί.
Αν το γιό σου δίνεις
μόνη να μη μείνεις
δε θα τον κλάψεις και πολύ».

Θες μητέρα να γίνεις
κι εραστή δεν μπορείς αχ Σελήνη να βρεις
ασημένια Σελήνη
έναν σάρκινο γιό
τί τον θές, σε ρωτώ

της Σελήνης γιό

Από άντρα μπρούντζο
βγήκε αγόρι
άσπρο σαν αστέρι
σαν το χιόνι
με δυό μάτια γκρί
γκρίζα αντί λαδί
παιδί της Σελήνης λευκό

«Τι φριχτό σημάδι!
γύφτου γιός δεν μοιάζει
και παντού θα το πω!»

Έξαλλος ο γύφτος, που δεν ξέρει
σφίγγει το μαχαίρι του στο χέρι
«τίνος είναι ο γιός;
άπιστης μητρός»
λέει, και την σκοτώνει
Το παιδί αφήνει
πάνω στο βουνό
έρμο και μοναχό.

Αν πεις «δεν φτάνω πουθενά χωρίς Φως» γίνεται μια μαγική ενεργοποίηση…
Όλο σου το Είναι ανυψώνεται για να συναντήσει το Φως…
Όλα τα κέντρα μας, όλα τα πεδία μας συντονίζονται με έναν υψηλότερο παλμό, για να τηρήσουν την «εντολή» και να μας προετοιμάσουν για την μεγάλη συνάντηση…
Μετά εμπλέκονται και ποιότητες που είχαμε ξεχασμένες…
Όλα εναρμονίζονται για να υμνήσουν την συνάντηση και να ανοίξουν έναν Δρόμο, που ποτέ πριν δεν είχαμε σκεφτεί …

Τον Δρόμο της Καρδιάς…

Και μετά είναι εύκολο να πεις «πάω μέχρις εκεί που με φτάνει το Φως από την Καρδιά μου»…

Ποιος θα σε εμποδίσει μετά;

Επιστροφή στην Αθωότητα…

Καλό βράδυ και μην ξεχάσετε…σήμερα ξενυχτάμε <3 <3 <3