Βιβλία
Παρατηρώ ότι πολλοί αναφέρονται σε βιβλία, που έγιναν παγκόσμια επιτυχία, αναφέρονται σε διδάγματα μέσα από αυτά, σε αλήθειες που τάχα κοινοποιούνται, μέσα από έναν άνθρωπο, τον συγγραφέα τους…<
br> Το έφερα μέσα στην δική μου κατάσταση αυτό…Όταν γράφω κάτι, δεν το κάνω για να κοινοποιήσω μια αλήθεια, μια γνώση, ένα ηθικό δίδαγμα…
Ο σκοπός μου δεν είναι παρά να μοιραστώ, τι με κάνει χαρούμενη, λυπημένη, θέλω να επικοινωνήσω με τον άλλον μια δική μου αλήθεια, που ίσως δεν πρόλαβε να παρατηρήσει ο ίδιος, δεν πρόλαβε να πειραματιστεί μαζί της, να την ερευνήσει βαθύτερα, να νιώσει λίγο περισσότερο τον Εαυτό του, τα συναισθήματά του…
Πόσο πολύ μακριά είμαι από τις «συγγραφικές αυθεντίες»…
Ίσως γιατί ο Δάσκαλός μου, μού είχε πει να «αδειάσω» πρώτα για να «γεμίσω»…
Μου είχε πει, λοιπόν, ότι γνώσεις που βασίζονται σε δόγματα, πεποιθήσεις ή διδασκαλίες, οι γνώσεις των βιβλίων είναι φανταστικές γνώσεις, δεν είναι αληθινή γνώση…
Αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο κίνητρο, να παρακινηθείς να ερευνήσεις την αλήθεια μέσα σου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι «σχολή»…
Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τίποτε πέρα από αυτό που εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε γιατί το αισθανόμαστε, το βλέπουμε και το κατανοούμε.
Αυτό που συνήθως ονομάζουμε γνώση είναι απλώς θέμα μνήμης. Μπορούμε να αποθηκεύσουμε στη μνήμη μας αμέτρητα πράγματα που μπορεί να είναι σωστά ή λανθασμένα.
Ακόμη και αν είναι αληθινά, δεν φέρνουν την πραγματική γνώση, η πραγματική γνώση δεν μπορεί να μεταδοθεί από τον έναν άνθρωπο στον άλλο….ένας άνθρωπος μπορεί μόνο να οδηγηθεί σε ένα εσωτερικό «μέρος», όπου θα μπορέσει να την νιώσει και να την βιώσει, αλλά θα πρέπει ο ίδιος να συλλάβει την αλήθεια, όχι απλώς διανοητικά με τον εγκέφαλο αλλά και διαισθητικά με την καρδιά του. Αυτή είναι η Αυτό-επίγνωση…
Για να έχουμε πραγματική γνώση πρέπει να αισθανθούμε την αλήθεια ενός πράγματος, να αντιληφθούμε ότι είναι αληθινό και να ξέρουμε για ποιο λόγο δεν μπορεί να είναι διαφορετικά.
v Το να πιστέψουμε στην αλήθεια οποιουδήποτε πράγματος χωρίς να έχουμε γνώση της αλήθειας του, βιωματικά, είναι δεισιδαιμονία…
Αν δεν έχουμε συνείδηση της αλήθειας αυτής, απλά πείθουμε τον εαυτό μας ότι είναι αλήθεια…όμως η Ζωή αποδεικνύει ότι με την πειθώ δεν εφαρμόζεις αλήθειες…
Η επιστήμη και οι γνώσεις των φιλοσόφων και των θεολόγων κινδυνεύουν συνεχώς να ανατραπούν από κάποια καινούργια ανακάλυψη, η οποία δεν μπορεί να συγχωνευτεί με τα τεχνητά τους συστήματα, γιατί αυτά βασίζονται μόνο στην αντίληψη των αισθήσεων και σε μια επιχειρηματολογία στηριγμένη στις αποδείξεις, που όμως, η Ζωή μας έμαθε, ότι συνεχώς αυτές ανατρέπονται…
Η Αλήθεια, όμως, που έχει βιωθεί μέσα μας, δεν μπορεί να ανατραπεί. Δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία και άπαξ και γίνει αντιληπτή με την πνευματική δύναμη της αντιληπτικότητας, άπαξ και γίνει κατανοητή από την πνευματική διάνοια του ανθρώπου, του μεταδίδει πραγματική γνώση που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, όχι από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο…
Η Ζωή με έμαθε να μην δέχομαι σαν Αλήθεια κάτι που διάβασα, ας είναι και από τον Βούδα…
Γιατί αυτό που όφειλα να κάνω, είναι να εμβαθύνω στην αλήθεια που μου λέει και να την βρω μέσα στον Εαυτό μου, σαν Μνήμη… Αν δεν το κατάφερνα αυτό, θα ήταν απλά μια μνήμη του νου μου, όπως τόσες χιλιάδες άλλες που βρίσκονται εκεί μέσα, σαν εντυπώσεις…
Οι εντυπώσεις όμως που θα με κάνουν να εφαρμόζω την Αλήθεια κάθε στιγμή, δεν βρίσκονται στον νου μου, αλλά στην Ψυχή μου…Η ανάκληση κάθε φορά που χρειάζομαι κάτι, δεν γίνεται γιατί ο νους μου θέλει να με βοηθήσει, αλλά γιατί θέλει η Ψυχή μου…Μέσα εκεί είναι η Αλήθεια και ο Θεός…
Βάσω Νικολοπούλου