Nέα δεδομένα για την Ανθρώπινη Ζωή
Εμείς οι μεγαλύτεροι σκεφτήκαμε ποτέ τι παραδίδουμε στους επόμενους?
Βία και καταπίεση…
Νομίζω ότι ο Θεός «χόρτασε» πια με την ασέβειά μας…
Νέοι Δρόμοι, Νέα Πορεία, Νέα Οπτική μιας Διδασκαλίας Αγάπης, για την οποία όσοι μας μίλησαν με λόγια, επέδρασαν στην Ψυχή μας με έναν άθλιο, καταπιεστικό και επικριτικό τρόπο, όσον αφορά την ενορατική διαδικασία της Aνθρώπινης Yπαρξης.
Τι πιο τραγικό να επεμβαίνεις σαν σωτήρας και γνώστης στις Ψυχές των Ανθρώπων? Αλλά να μην έχεις καταφέρει να βγεις, εσύ ο ίδιος πρώτα, από την διττότητα που καταγγέλλεις…
Λίγη περισυλλογή και σεβασμός, για όποιον ονομάστηκε με το έτσι θέλω μεσολαβητής!
Αν ο άνθρωπος έχει μόνο μια ελπίδα να ξεφύγει από το κοσμικό κακό που τον έχει ζώσει, αυτή βρίσκεται μόνο στην «μετακίνηση» της αντίληψης για τα Μυστήρια της Ζωής, του Θεού και του Ανθρώπου…
Γιατί, θεωρώ την μεγαλύτερη αδικία που μπορούμε να κάνουμε στον Εαυτό μας και στους άλλους, να λέμε κατά τον απολογισμό μας «δεν το ήξερα»…
Στο έτος 2012 είναι πια θεϊκά παράνομο, να διατηρούμε ασυνείδητες εξουσίες μέσα μας, απλά γιατί δεν ξέραμε ότι με αυτές δημιουργούμε τον κόσμο.
Μια νέα εκπαίδευση με όρια σεβασμού και ελευθερία έκφρασης και δημιουργικότητας…Τα παιδιά μας χρειάζονται όρια σεβασμού, μα και ενθάρρυνση για την ευθύνη του να είσαι ΄Ανθρωπος.
Φαίνεται να λείπει από την ζωή αυτή η ευθύνη…
Η συλλογική και η ατομική ευθύνη έχει περιοριστεί στο «εγώ»…Πέρα από αυτά τα όρια, σχεδόν όλοι βλάπτουν το «εγώ» μου, ακόμα και που αναπνέουν…
Μόνο αυτήν την ελπίδα έχει η Διδασκαλία της Αγάπης…Να μην την ακούσουμε από κανέναν άλλον, εκτός από τον ΄Ανθρωπο που την ψιθυρίζει μέσα μας…
Ας σιωπήσουμε!!!
Ένα δάκρυ Σιωπής και Αγάπης για όσους έφυγαν πρόωρα…και για όσους έμειναν!
Βάσω Νικολοπούλου