Μάνα Ξύπνα
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι, που ανοίγονται μπροστά μας…
Δρόμοι που για τον καθένα μας γίνονται εφαλτήρια να συνεχίσουμε την ζωή…
αγωνιώδη και αλαζονική έτσι όπως προκύπτει, ή να προχωρήσουμε σε έναν ανώτερο ρυθμό του Σύμπαντος, απαλλαγμένοι από τις ηδονές των ρόλων μας…
Δεν μπορούν όλοι μεμιάς να αναγνωρίσουν την διττή σημασία των ρόλων και των προσωπείων της Ζωής, στον Φυσικό Κόσμο...Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν μεμιάς την απώλεια του Εαυτού τους, αφού αυτή ορίζεται μέσα στην Συνείδησή μας, σαν κατοχή και όχι σαν Ελευθερία…
Όσο πιο καταπιεστικοί γίνονται οι ρόλοι, τόσο περισσότερο νιώθουν ζωντανοί οι άνθρωποι…Έχουν λόγο να αγωνίζονται, να προσπαθούν να ξεφύγουν από την καταπίεση…
Η Απάθεια ισοδυναμεί με θάνατο και η εντολή είναι να παραμένουν ζωντανοί, έστω και στον περιορισμό…Έτσι η μάχη έχει νόημα…όταν υπάρχει ένας σκοπός!
Μα η μάχη δεν τελειώνει ποτέ, ακόμα και αν ο σκοπός επιτευχθεί…
Μέσα στην «κλεψύδρα» που μετράει πάντα τον χρόνο, υπάρχουν πολλοί σκοποί, όσοι και οι ρόλοι…
Κανένας όμως δεν είναι εκείνος ο Σκοπός που θα σε κάνει να πάρεις το ρίσκο, να βγεις έξω από την «κλεψύδρα» και να ανακαλύψεις την Ηδονή του να Είσαι Άνθρωπος.
v Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε…
Όμως υπάρχουν και κάποιες κραυγές, στις οποίες δεν μπορούμε να κλείσουμε τα αφτιά μας και τα μάτια μας…
Αυτές οι κραυγές μέσα στην «κλεψύδρα» μας, γίνονται εκκωφαντικές, γεμάτες τρόμο…
Και τότε…ή παραδινόμαστε στον τρόμο της Ζωής, συνεχίζοντας τους ρόλους μας με την σκέψη ότι δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς κάτι ανάλογο, ή προσπαθούμε να δούμε με άλλα μάτια την καταπίεση που προκαλεί ο τρόμος των κοιμισμένων συνειδήσεων μας, από την ώρα που η μεγαλύτερη απώλεια είναι ο Εαυτός μας…
………………….
Μαθητής σοκάρει την κοινωνία της Ναυπάκτου με την ανώνυμη επιστολή που απέστειλε στην εφημερίδα Ναυπακτία.
«Σήμερα, συγκεκριμένα, είχα 6 ώρες μάθημα στο σχολείο και μόλις σχόλασα στις 7 παρά 10, βγαίνοντας από το σχολείο στην κάτω πόρτα προς την Ψανή, είδα δύο νεαρούς να περιμένουν ανυπόμονα κρατώντας μια μπλε σακούλα στα χέρια τους.
Δεν έδωσα και πολύ μεγάλη σημασία. Προχώρησα με ένα φίλο μου για να πάρουμε πίτες που έχει ένα σουβλατζίδικο εκεί δίπλα. Γυρίζοντας πίσω στο ίδιο μέρος και στο σημείο που υπάρχουν οι κούνιες συγκεκριμένα, είδαμε τους νεαρούς να δίνουν τη σακούλα σε τρεις μαθητές που είχαν σχολάσει πριν λίγα λεπτά. Λίγα μέτρα πιο κάτω είδαμε αυτό που δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Ήταν φρικτό να τρυπιούνται μαθητές σχολείου, λίγο έξω από τον προαύλιο χώρο του. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Ήταν μια σκηνή που δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Ποιος φταίει άραγε για όλα αυτά: "Να βάλει ο θεός το χέρι του". Μια φωνή μέσα μου κραυγάζει: "Μάνα! Ξύπνα!.......".
ΜΑΝΑ ΞΥΠΝΑ!!!!
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, είναι να δείξουμε στα παιδιά μας πώς να κοιμούνται, μέσα στον χρόνο...κάνοντας τον σταυρό τους «ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα»…
Βάσω Νικολοπούλου