1η Δεκεμβρίου σήμερα...
Και τα πρώτα χριστουγεννιάτικα φωτάκια άρχισαν δειλά δειλά να φωτίζουν τους δρόμους και να δίνουν χρώμα στην καθημερινή μας αγωνία…
Ίσως μας δίνουν ένα κίνητρο για να σταματήσουμε αυτό το τρέξιμο…
Να εστιάσουμε λίγο στο φως, ας είναι και από μια εξωτερική πηγή…
Να μας θυμίσουν ότι σε λίγο είναι Χριστούγεννα…
Τι μπορεί να σημαίνει, εκτός από το να γεμίσουν οι δρόμοι και τα σπίτια με στολίδια και λαμπάκια πολύχρωμα? Εκτός από τις μυρωδιές που αναδύονται, όταν ψήνονται τα τσουρέκια και οι κουραμπιέδες?
Θυμάμαι, σαν παιδί, ότι τέτοιες μέρες στο σπίτι μας πάντα υπήρχε μια περίεργη «ανακωχή» και όλα ήταν χαρούμενα και γιορτινά…Οι ευχές έδιναν και έπαιρναν, οι συγνώμες επίσης…Και όλα μετά, γίνονταν ίδια, λες και το Θείο Βρέφος γεννήθηκε, το γιορτάσαμε και άντε στο καλό…
Μέχρι να μάθω ότι το Θείο Βρέφος δεν γεννήθηκε τελικά, επειδή οι άνθρωποι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, πέρασα από πολλές διαδικασίες και πολύ περισσότερες Μνήμες…
Και όταν ρωτούσα την μητέρα μου «γιατί», δεν είχε απαντήσεις… «Έτσι είναι», μου έλεγε «μην ρωτάς»…
Μα όταν οι άνθρωποι δεν έχουν απαντήσεις, σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρονται να ρωτήσουν.
Δεν έχουν ανάγκη τον Θεό, αλλά τις τυπικές διαδικασίες που τους δίνουν, έστω για λίγο, την χαρά ότι συμμετέχουν σε μια Πνευματική Διαδικασία, τιμώντας την με στολίδια, γλυκά, δώρα και μια «ανακωχή»!
Σαν να παγώνει η εικόνα της ζωής και της καθημερινότητας για λίγο…Όλα σταματούν για να τιμήσουν μια Γέννηση, που δεν είναι αληθινή στις καρδιές των ανθρώπων. Έτσι είναι, μην ρωτάς…
Όπως δεν μας νοιάζει αν γεννήθηκε ένα παιδί στο διπλανό σπίτι, έτσι δεν μας νοιάζει αν γεννιέται ένα παιδί μέσα μας! Αν αυτό το παιδί είναι του Θεού ή του γείτονα, την ίδια αξία έχει για τους περισσότερους…
Και η αλήθεια είναι ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε τα Χριστούγεννα τελικά…
Το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν σηματοδοτεί παρά την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, την νύχτα που η Ψυχή περνάει την δική της Σιωπή...
Την νύχτα που αποσύρεται μέσα στον Εαυτό της για να νιώσει την Θεία της Δύναμη, που θα την ωθήσει να ανέβει στο Φως…Από την μεγαλύτερη νύχτα της Ψυχής, κάθε μέρα και λίγο περισσότερο Φως μέσα μας…μέχρι την τελική μας Γέννηση…
Για τον Θεό, σαν Πηγή Ζωής, Αγάπης και Φωτός, δεν μπορεί να γεννήθηκε ένα Θείο Βρέφος, γιατί τότε θα σταμάταγε όλη η Δημιουργία…Το Θείο Βρέφος είναι ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται στον Φυσικό Κόσμο από εκείνη την Πηγή, που μπορεί κατ' όνομα να διαφέρει, αλλά κατ' Ουσία είναι ίδια Θεϊκή και Αληθινή για τον καθένα μας. Η Θεία Γέννηση δεν αφορά παρά εκείνη την στιγμή που ο καθένας μας ανακαλύπτει ποιός Είναι, όταν η Ψυχή βγαίνει από την πιο σκοτεινή της νύχτα και αφοσιώνεται στο Φως της ίδιας της τής Ύπαρξης…
<<...ας υποθέσουμε οτι πέφτει ξαφνικά πάνω σε μια Ψυχή μια ακτίνα της θείας χάρης. Μπορεί να μην απομακρύνθηκε ποτέ από τον Θεό, από την ημέρα της βάφτισής της ή μπορεί και να παραστράτησε, αλλά τούτο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η κίνηση δεν καθορίζεται τόσο από το σημείο έναρξής της, αλλά από την κατεύθυνση στην οποία τείνει... Τότε βρίσκει ευχαρίστηση σε πνευματικά θέματα που της ήταν άγνωστα μέχρι τότε. Μια νέα χορδή ηχεί και προκαλεί δονήσεις.
Όλος ο κόσμος φαίνεται μεταμορφωμένος, καθώς το έργο του Θεού γίνεται ορατό, χειροπιαστό και στο πιο μικρό φύλλο χλόης, καθώς το ενδιαφέρον για τον Θεό απορροφά όλες τις γήινες επιδιώξεις. Η ανθρώπινη καρδιά ανακαλύπτει και κρατάει σφιχτά έναν θησαυρό ασύγκριτης αξίας. Ο ουρανός κατέρχεται επί της γης και η ψυχή ακούει τον Λόγο και τον δέχεται αμέσως με αγαλλίαση...
Η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής
Αγιος Ιωάννης του Σταυρού
Βάσω Νικολοπούλου