Επίγνωση - Αυτοεπίγνωση

Είναι πολύ εύκολο να φτάσει κανείς σε κάποια επίγνωση… Υπάρχει πια γνώση.

Είναι πολύ εύκολο να μιλήσει κανείς για την βλάβη από τα «βαριά» συναισθήματα και να μας αποτρέψει από το να τα έχουμε μέσα μας. Θυμός, μνησικακία, ντροπή, φοβίες, φθόνος, ενοχές και πόσα άλλα ακόμα, που λίγο-πολύ όλοι μας ξέρουμε τον περιοριστικό τους ρόλο στην πνευματική, ψυχική και σωματική μας αρμονία. Την επίγνωση την έχουμε, όμως δεν φτάνει…
Ένα σημαντικό μέρος της εσωτερικής εργασίας δεν είναι η επίγνωση, αλλά η συνειδητοποίηση (αυτοεπίγνωση) γιατί μόνο μέσω της συνειδητοποίησης έχουμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε που λειτουργούμε με ανώριμες (ασυνείδητες) συμπεριφορές, που δεν έχουν ούτε νόημα, ούτε λύσεις για την Ζωή μας
Και ξαφνικά, μπορούμε να βιώσουμε ότι οι ανώριμες συμπεριφορές μας δεν χαλάνε μόνο τους άλλους, αλλά χαλάνε κυρίως τον Εαυτό μας.
Ο μόνος τρόπος να ενεργοποιήσουμε την Λογική, είναι να αντιληφθούμε τι ακριβώς κάνει το ανώριμο συναίσθημα και πόσο μας προκαλεί ισχυρότερα τραύματα στο παρόν μας, απ' ότι μας προκάλεσε στο παρελθόν μας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλα θέλουμε, άλλα λέμε και άλλα κάνουμε…
Και εκεί που νομίζαμε ότι οι άλλοι δεν μας σέβονται, ανακαλύπτουμε πόσο «εγώ δεν σέβομαι τον Εαυτό μου και αμύνομαι διαρκώς φοβισμένος»… λίγο τραγικό στην αρχή όταν το συνειδητοποιείς, να μην ορίζεις την καρδιά σου.
Όσο ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι ανώριμος, τόσο οι «καλοπροαίρετες» προθέσεις μας καταλήγουν σε δραματικές συμπεριφορές, γιατί δεν έχουμε επαρκώς συνειδητοποιήσει ότι η Δύναμή μας δεν είναι στην επίθεση, αλλά στην Αγάπη. Και ο μόνος που μας αποκλείει από αυτήν την αυτοεπίγνωση, είναι ένας μηχανισμός του «εγώ», που χρησιμοποιεί τον χρόνο κατά πως θέλει και έτσι χρησιμοποιεί και τον νου μας ανάλογα... τον κάνει συναισθηματικά εμμονικό, περιορισμένο και όμηρο του παρελθόντος. Αυτές οι συναισθηματικές εμμονές…
Κάθε πράξη του ανθρώπου, κάθε σκέψη του και κάθε συμπεριφορά του βασίζεται σε μια ασυνείδητη συναισθηματική εμμονή, που σημαίνει ότι περισσότερο βιώνω μια ψευδαίσθηση, παρά μια αλήθεια, γιατί ενώ τα συναισθήματα είναι απαραίτητα για την εμπειρία μας στο παρόν μας, ο «άτυπος» μηχανισμός τα αποτρέπει από το τώρα και τα εγκλωβίζει στο παρελθόν, που σε όλους τους ανθρώπους είναι τραυματικό, ακόμα και αν δεν το ξέρουν. Και από εκεί αρχίζει ο διαχωρισμός και η επίκριση. Για κάθε αιτία που μας στενοχωρεί υπάρχει και ένας υπεύθυνος… Ποιος όμως είναι υπεύθυνος για την πνευματική μας ωριμότητα? Για την ακεραιότητα μας, την στεθερότητά μας, την Αγάπη, την εκπλήρωση μας? Κάπου έχει χαθεί ο αληθινός μας Εαυτός, μέσα σ’ αυτήν την άβυσσο των συναισθημάτων και των απειλών…
Το παιδί έχει ακραία συναισθήματα για την κρίση ενός ενήλικα, που έχει μάθει να ζει χωρίς αυτά.
Αυτό που ο ενήλικας γονέας δεν μπορεί να διαχειριστεί είναι τα δικά του συναισθήματα και έτσι τα συναισθήματα του παιδιού του φαίνονται περισσότερο επιθετικά και τον αναγκάζουν να αμύνεται διαρκώς, δίνοντας εντολές στον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού του, για να μετριάσει την παρόρμηση, δημιουργώντας ένα χάσμα στην συνείδησή του, που μεγαλώνει περιορισμένη από το τραύμα της πρώτης διάσπασης του νου από το συναίσθημα. Από το τραύμα αυτό αναγκάζεται ο ενήλικας να χρησιμοποιεί μεθόδους εξυγίανσης και προφύλαξης και έτσι προκύπτουν οι μη συνειδητές συμπεριφορές, οι έλεγχοι, τα σενάρια, η επιθετικότητα ή υποχωρητικότητα, η βιαστική συγχώρεση, η μνησικακία, η «ευγενική» επίκριση (από όλα έχει ο ασυνείδητος τομέας)...
Το παιδί δεν έχει νόηση και έτσι ούτε λογική για να προστατέψει τον εσωτερικό του κόσμο, δεν έχει διάκριση και κρίση... Είναι ορθάνοιχτο στον κόσμο και τον βιώνει μέσα από τα συναισθήματα, που ναι μεν είναι αληθινά, αλλά συγχρόνως είναι και ανεπεξέργαστα, αχαρτογράφητα και αθώα. Το παιδί χρειάζεται όρια, μέχρι να ανακαλύψει την δική του πυξίδα και να χαράξει τον χάρτη του, με βάση τις Μνήμες του, όταν έχει πια την κρίση και την διάκριση να το κάνει.
Ας παρατηρήσουμε όμως πως παραμένει ένας άνθρωπος μη συνειδητός σ’ αυτό που συμβαίνει... Η κρίση του έχει ισοπεδωθεί από τον μηχανισμό επιβίωσης και η αντίληψή του είναι περιορισμένη στον θάνατο, φοβάται πάντα την ανυπαρξία, γιατί έχει χάσει την Ύπαρξή του. Οπότε βιώνει κάθε φορά αυτό που έχει χάσει, φέροντας πάντα στο προσκήνιο αυτό που φοβάται, έτσι απροκάλυπτα, χωρίς να το θέλει.
Το θέλει, άραγε, να φοβάται? Εγώ πιστεύω ναι... Είναι πολύ βολικό να έχει κανείς εχθρούς και περισσότερο βολικό είναι να τους πολεμάει διαρκώς με επιγνώσεις, τύπου «μην θυμώνεις», ενώ η προσοχή του αποσπάται από το εσωτερικό του τραύμα, με αυτόν τον τρόπο. Εύκολα γινόμαστε δάσκαλοι επιγνώσεων για τους άλλους, κουβαλώντας ο καθένας τον δικό του «ανομολόγητο» πόνο…
Αυτή η παράδοση στην αδυναμία, είναι ο τρόπος που έχει μάθει να ζει ο άνθρωπος και φοβάται περισσότερο την δύναμη του από την αδυναμία του. Είναι μια τραγική αλήθεια αυτό, που υπάρχει πιθανότητα να το συνειδητοποιήσουμε παρατηρώντας διαρκώς αυτές τις μικρές στιγμές που συμπεριφερθήκαμε με τρόπο που πληγώνει εμένα τον ίδιο πρώτα. Το να είσαι διαρκώς «παραπονούμενος» για τον κόσμο που ζεις, είναι μέρος της επίγνωσης, αλλά όχι της αυτοεπίγνωσης ότι σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν σου αρέσει είσαι ο άμεσος δημιουργός του. Πληγώνεις και πληγώνεσαι όταν δεν είσαι με τον Εαυτό σου και ζητάς διακαώς αποδοχή/επιβεβαίωση/ασφάλεια από τους άλλους ή τους απορρίπτεις μένοντας μόνος σου. Η μοναξιά που επιβάλλουμε στον Εαυτό μας λόγω συνθηκών όμως δεν έχει καμία σχέση με την υγιή πνευματικότητα ενός Ανθρώπου, που είναι ανοιχτός στην έκπληξη, χωρίς να την κυνηγάει ή να την αποφεύγει. «Ζω στον φυσικό κόσμο, χωρίς να εξαρτάμαι από αυτόν»… Σπουδαία συνειδητοποίηση… Σου δίνει πίσω την Χαρά, την Αγάπη, την αυθεντικότητα, την Ζωή σου.
Ο Άνθρωπος που είναι με τον Εαυτό του ξαναγυρνά στην παιδική του αθώα κατάσταση, έχοντας αληθινά συναισθήματα, μα συγχρόνως έχει και Λογική ώστε ποτέ τα συναισθήματά του να μην γίνονται ανώριμα επιθετικά από την παρόρμηση. Και όταν εκφράζει κάποια ανάγκη ή όταν επικοινωνεί με κάποιον άλλον, δεν θα σκορπάει δεξιά και αριστερά κατηγορίες χωρίς να έχει σοβαρά και γειωμένα επιχειρήματα που θα έχουν σεβασμό και στους δύο...
Τα αληθινά ώριμα συναισθήματα είναι για πολλούς ανθρώπους απειλή... Και ένας Άνθρωπος αυτό χρειάζεται να το μετασχηματίσει μέσα στην Σιωπή και είναι η διαφορά της ώριμης Αθωότητας του Παιδιού, από την ανώριμη (τραυματισμένη) παιδικότητα, που ζητάει ρόλους για να νιώσει ασφαλής.
Ο Άνθρωπος είναι ένα υπέροχο Ον γιατί έχει στην καρδιά του όλο το Σύμπαν… Μα δεν φτάνει να γνωρίζουμε τις δυνατότητές μας, χρειάζεται και να τις πιστέψουμε, αντί να πιστεύουμε τους παντός είδους «δασκάλους» που ούτε οι ίδιοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, πόσο μακριά είναι από την αυτοεπίγνωση του «Είμαι ο Άνθρωπος» και βιάζονται να διδάξουν αυτά που η Σοφία του Θεού ενσωμάτωσε στον Εαυτό μας.
Το θέμα δεν είναι να εκφράζουμε την σοφία μας, αλλά να Ζούμε με τον Εαυτό μας σε αρμονία.
Γιατί είπε ο Ποιητής

-----------------------------------------
Υπάρχουν δύο κατηγορίες στις πλάνες, για να μπορούμε να τις ξεχωρίσουμε...
Εκείνες που βλάπτουν και εκείνες που απλά δεν ωφελούν κανέναν

Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η υπεροψία και στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ωραιοποιήσεις

Η πλάνη της πρώτης κατηγορίας σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι κάτι μεγαλύτερο, καλύτερο, ωραιότερο από τους άλλους και να διαχωρίζεσαι τραγικά, ακόμα ίσως περισσότερο από τον καιρό που δεν είχες ιδέα για τον εαυτό σου. Σε κάνει να πιστεύεις ότι η γνώση που έχεις αποκομίσει από το διάβασμα είναι αρκετή και δεν συνειδητοποιείς ότι έχεις θρέψει απλά τον νου σου και δεν έχεις καμία συναισθηματική μεταβολή. Αυτή η πλάνη είναι επικίνδυνη, γιατί στηρίζεται στην αλαζονεία

Η πλάνη της δεύτερης κατηγορίας αφορά την ανάγκη σου να μην έρχεσαι σε επαφή με το άσχημο, το άρρωστο, τον δαίμονα μέσα σου. Σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις θεραπεύσει τις εσωτερικές διαμάχες και να βλέπεις μόνο την ειρήνη, χωρίς να αναγνωρίζεις την εσωτερική σύγκρουση. Γίνεσαι λοιπόν υπερασπιστής της ειρήνης, μέσω εθελοτυφλίας, χωρίς να επιτρέπεις στο βίωμα του εσωτερικού πόνου να γεμίσει την καρδιά σου με συγχώρεση και άφημα. Αυτή η πλάνη είναι ανώφελη, γιατί στηρίζεται στην αδιακρισία

Και οι δύο περιπτώσεις χαρακτηρίζονται από συναισθηματική ανωριμότητα, που σημαίνει ότι οι άνθρωποι που βιώνουν αυτές τις πλάνες δεν αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους, δεν ξέρουν τι τους συμβαίνει εσωτερικά, δεν μπορούν να νιώσουν κανέναν άνθρωπο, δεν μπορούν να συγκινηθούν βαθιά, δεν μπορούν να πονέσουν, να κλάψουν, να ξεπαγώσουν. Οπότε έχουμε και αρκετή δόση θυμαπάτης, που είναι υπεύθυνη για την συνεχή τροφή των σκεπτομορφών των επιθυμιών μας δηλαδή.

Τώρα αυτές οι δύο κατηγορίες έχουν πάρα πολλά ενδιάμεσα επίπεδα, που αφορούν την ενσυναίσθηση (κέντρο του θύμου αδένα), που συνδεδεμένο με το 6ο κέντρο, σου δίνει άνοιγμα στην ευαισθησία, στην ενόραση, στην πρόβλεψη, στην ευρεία αντιληπτικότητα...

Με το άνοιγμα της καρδιάς ώστε να αντιληφθούμε με πιο ευρείς όρους την Αγάπη (Αυτοαγάπη=Αγάπη για τους άλλους), παράλληλα ξεμπλοκάρουμε και το 6ο μας κέντρο, ώστε το κέντρο της ενσυναίσθησης να λειτουργήσει ξανά ομαλά και να μας οδηγήσει στην ορθή ευαισθησία, που σημαίνει ξεκαθάρισμα των ψευδαισθήσεων. Το κέντρο της ενσυναίσθησης σε άμεση σχέση με το 6ο κέντρο μας λειτουργεί σαν μια κεραία που η εμβέλειά της φτάνει όπου και η καρδιά μας.

Όταν αυτά τα δύο κέντρα (6ο και ενσυναίσθησης) δεν έχουν ομαλή σχέση μεταξύ τους, μας δίνουν μηνύματα για την κατάσταση της καρδιάς μας.

Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι το κέντρο της ενσυναίσθησης είναι πολύ αδύναμο στους περισσότερους ανθρώπους, που δεν έχει να κάνει με το πόση εργασία έχουν κάνει, αλλά με το πόσο έχουν βγει από την κατάσταση "φόβος"...Και από αυτό προκύπτουν και τα θέματα των αργών συνειδητοποιήσεων, ενώ η επίγνωση υπάρχει ήδη.

Χρειάζεται άμεσα να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι η κρίση που συμβαίνει στην ανθρωπότητα τούτη την στιγμή, δεν είναι οικονομική, αλλά βαθιά πνευματική.
Σε όλες τις εποχές το Πνεύμα με την Ύλη ήταν ανταγωνιστικά φαινόμενα του νου, γι' αυτό και οι τόσες αιρέσεις, φιλοσοφίες, κινήματα κλπ., το καθένα με την δική του θεώρηση των πραγμάτων, τους δικούς του νόμους, τις δικές του υποχρεώσεις.

Υπεύθυνο για όλα αυτά είναι σχεδόν καταλυτικά το 6ο μας κέντρο, γιατί δέχεται άμεσα τις επιδράσεις από όλα τα άλλα.
Επιστήμη-θρησκεία έχουν πνίξει την δημιουργική μας φαντασία και έχουν μπλοκάρει τραγικά την αληθινή μας φυση, έτσι ώστε να μην μπορούμε να ανακαλύψουμε τις ρίζες των προβλημάτων μας, να δημιουργούμε παράλογους φόβους που μας κρατάνε σε αποσύνδεση από το Θείο και κατ' επέκταση από τον Εαυτό μας και σε διαχωρισμό μέσα μας και έξω μας.

Βλέπετε η γνώση βγήκε προς τα έξω πια και έτσι άρχισαν πάλι οι αντιπαλότητες των πνευματικών ρευμάτων, για το ποιού η αλήθεια είναι πιο αληθινή.

Χωρίς ομαλή λειτουργία το 6ο κέντρο, δημιουργεί την ταραγμένη ευαισθησία, που μπορεί να φτάσει σε ακραία επίπεδα ασυναισθησίας και έλλειψη ορθής κρίσης και ο άνθρωπος δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος...Από αυτήν την αίσθηση και μόνο κλονίζεται σοβαρά η Θεία Εμπιστοσύνη, προς αυτό το επίπεδο του Εαυτού του που έχει Σοφία και αυθεντικότητα και τότε αφήνει ανοιχτή την εσωτερική του Πύλη σε κάθε είδους επίδραση και πλάνη.

ιδεαλιστής σε διαστρέβλωση έτσι κι αλλιώς είναι ένας πιο απομονωμένος άνθρωπος, λόγω της διαστρέβλωσης εναλλάξ σεξουαλικού και κοινωνικού ενστίκτου, και την Δημητρούλα, δυστυχώς, δεν την ευνόησε η απόσταση να αναπτύξει δεσμούς μαζί μας, κάτι που ο Παναγιώτης πάλεψε και νομίζω ακόμα παλεύει να πετύχει.
Όταν τον γνώρισα ήταν ένα αγρίμι από τις εσωτερικές του μνησικακίες και φοβίες...

Το θέμα και των δύο ήταν (και είναι) οι οικογενειακοί δεσμοί και αυτή η ασάφεια του ιδεαλιστή περί των ηθικών του νόμων, τους οποίους αντιμετωπίζει εσωτερικά με ακαμψία και αρκετή αμφισβήτηση περί καλού και κακού. Ο ιδεαλιστής συντηρεί τις ρίζες του, όχι γιατί έχει συναισθηματική ανεπάρκεια (όπως άλλες ομάδες), αλλά γιατί φοβάται, σχεδόν τρέμει, οτιδήποτε θεωρεί ανήθικο, με βάση την δική του κοσμοθεωρία και το πως έχει λάβει την εκπαίδευσή του. Στον ιδεαλιστή τραυματίστηκε εντελώς το αίσθημα της Αγάπης στην παιδική του ηλικία και αντικαταστάθηκε από μια υπεροβολική αυτοπεποίθηση που του ανέπτυξε την δύναμη με λανθασμένο τρόπο. Η εξουσιαστική δύναμη που ασκούσαν πάνω του οι γονείς του, τον ανάγκασε να πολεμάει την εξουσία, όπου την συναντούσε εξωτερικά και να παλεύει για την ιδεαλιστική πλευρά των αδυνάτων, υπερεκτιμώντας την δική του δύναμη/αδυναμία.
Ο μεγάλος του τρόμος είναι τα συναισθήματα...

Με βάση όλα αυτά, και όσα έχω γράψει στον καθένα για το χάρισμά του, μπορείτε ίσως να αντιληφθείτε καλύτερα, πόσο δύσκολο είναι να έρθουν στην επιφάνεια οι θετικές πλευρές των χαρισμάτων και να συμβεί αυτό που λέμε η Αυτοαγάπη, σαν εσωτερική κατάσταση στην συνείδηση του ανθρώπου. Συνήθως η αγάπη για τον εαυτό χαρακτηρίζεται από άμυνες και επιθέσεις σε ξένους εισβολείς και η προστασία έχει λάβει άλλες διαστάσεις, περισσότερο δηλαδή έχει να κάνει με την επίκριση, παρά με την κατανόηση της πνευματικής μας υπόστασης.

Όταν ένας άνθρωπος ανεβαίνει την κάθετη σκάλα της Ύπαρξής του, παλεύει πρώτα με τις ουτοπίες του, τις ψευδαισθήσεις του, τις φοβίες του, τις αδυναμίες του. Και όσο αυτή η μάχη γίνεται ολοένα και πιο αληθινή, τόσο αρχίζει δειλά δειλά να αναπτύσσεται και ο οριζόντιος του άξονας. Η Αυτοαγάπη δεν έχει να κάνει μόνο με τον κάθετο άξονα, γιατί εύκολα κανείς αγαπάει τον Πνευματικό του Εαυτό, εκεί στην διάστασή του. Το θέμα είναι να τον αγαπήσει και σ' αυτήν εδώ την διάσταση...Το θέμα είναι να τον εκφράσει στο εδώ και τώρα, παρακάμπτοντας χιλιάδες ιδέες που έχει εντυπωθεί, για το ποιός είναι...

Η πνευματική αφύπνιση έχει αμφίδρομη πορεία...Από την μια σημαίνει αφύπνιση της Συνείδησης (προς τα πάνω) και από την άλλη σημαίνει αφύπνιση του Πνεύματος (προς τα κάτω), γιατί το ένα χωρίς το άλλο προκαλεί το φαινόμενο της αλαζονείας.
Κανείς δεν μπορεί να Ζει μόνο με τα πάνω κέντρα (Θέωση), όπως δεν μπορεί να Ζει μόνο με τα κάτω κέντρα (επιβίωση). χωρίς να έρχεται σε άμεση σύγκρουση των πεδίων μέσα του.

Αυτό το σταυροδρόμι, το δύσκολο σταυροδρόμι της καρδιάς, κοστίζει σε κάθε άνθρωπο αρκετές ζωές...Και χρειάζεται να έχουν οι άνθρωποι όλη την κατανόησή μας, όταν κάθονται εκεί σαστισμένοι, μη γνωρίζοντας ποιόν δρόμο να πάρουν.

Η Δημητρούλα μου έστειλε πμ. και είχαμε κάποιους διαλόγους...
Κάποια στιγμή θα σας τους βάλω εδώ...Όταν το θέμα θα έχει ξεχαστεί και έχουμε πάρει όλοι τις αποστάσεις μας από την εμπειρία αυτή.

Αυτό που χρειάζεται να θυμάστε είναι ότι σ' αυτόν τον Δρόμο τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, όσο η καρδιά δεν μπορεί να συγχωρέσει το ατόπημα, το λάθος και την ατέλεια και κλυδωνίζεται από τις φαινομενικές απειλές, κρύβοντας ο καθένας τις δικές του εσωτερικές συγκρούσεις και φόβους.

Χρειάζεται να μελετήσουμε περισσότερο την Ανθρώπινη Φύση και την διαστρέβλωση του φυσικού ανθρώπου, γιατί ελοχεύει η πλάνη να προσπαθούμε να περισώσουμε τους δικούς μας φόβους, μπροστά σε μια απειλή, όπου οι φόβοι μπορεί για τον καθένα να είναι διαφορετικοί μεν, αλλά επί της ουσίας είναι κυρίως ο φόβος του να μην παρασυρθούμε σε πόλεμο που δεν έχει καμία αξία για τον Δρόμο μας.
Δηλαδή ο φόβος της μη εδραιωμένης ακεραιότητάς μας...(κάτι που έπαθε το Ελλάκι μας)

Και επανερχόμαστε πάλι στο επίκαιρο θέμα της Εμπιστοσύνης και της Πίστης...

και στην αυτοεπίγνωση

"Ας είμαι και ο μόνος ΄Ανθρωπος που πιστεύει στην Δύναμη της Αγάπης, δεν παίρνω ποτέ τον Λόγο μου πίσω...Θα την υπηρετώ, ακόμα κι αν μείνω μόνη και αξιοκατάκριτη από αυτούς που όφειλαν να είναι οι αγαπημένοι μου..."

Αυτή η φράση περιέχει ευαισθησία και ακεραιότητα σαν ισότιμες Δυνάμεις, που δίνει στην καρδιά μας την δεκτικότητα να συγχωρεί και να ανοίγει δρόμους ξεπερνώντας την ακαμψία των ψευδών ερμηνειών της πόλωσης και στον νου μας την Διάνοια να υπερβαίνει τις ιδεαλιστικές αυταπάτες.