Γύψος

Η Ζωή μας εδώ είναι ένα πρόβλημα από μόνη της…Γιατί?
Tο ότι γνωρίζουμε ένα πρόβλημα, δεν είναι πάντα σίγουρο ότι θα το λύσουμε κιόλας... ή καλύτερα να το πω, ότι θέλουμε να το λύσουμε!
Εύκολα μας ρουφάει αυτός ο βαθύς ψυχικός πόνος, γιατί είτε θεωρούμε ότι μας αξίζει, είτε θεωρούμε ότι δεν έχουμε την αντοχή/θέληση να αλλάξουμε την δυσλειτουργικότητα κάποιων συμπεριφορών μας, γιατί είναι η δική μας ασφάλεια για την Ζωή, τον κόσμο, τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ μας.
Κάποια συμπεριφορά που δεν είναι ωφέλιμη δεν αλλάζει αν παραμείνει μέσα μας η πεποίθηση ότι αυτή η συμπεριφορά είναι η μοναδική ασφάλεια, που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε έναν ψυχικό πόνο
Η λανθασμένη ασφάλεια, ο τρόπος που έχουμε επινοήσει για να προστατεύουμε τον εαυτό μας από τον συναισθηματικό πόνο, μέχρι κάποια στιγμή μπορεί να ήταν και ωφέλιμος.
Είναι σαν τον γύψο που βάζουμε στην τραυματισμένη περιοχή για να την προστατέψουμε για κάποιο συγκεκριμένο χρόνο… Οι άμυνες και ο έλεγχος δημιουργούν ανεπιθύμητες συμπεριφορές μεν, αλλά παράλληλα μας προστατεύουν μέχρι τον χρόνο της αποκατάστασης της Δύναμής μας. Μέχρι τον χρόνο που χρειαζόμαστε να βρεθούμε στην Αγάπη, σαν συνειδητή κατάσταση Ενότητας στο Είναι μας, εντελώς θεραπευμένοι από την πόλωση του διαχωρισμού.
Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τον γύψο ασφάλεια και έτσι δεν τον βγάζουν ποτέ. Παραμένουν δηλαδή συναισθηματικά ανώριμοι και ο γύψος λειτουργεί σαν ενδιάμεσο διαχωριστικό μεταξύ συναισθηματικού/νοητικού και πνευματικού/νοητικού κόσμου, αφήνοντας έτσι το πρώτο τους πεδίο να αλωνίζει ασυνείδητα και να επιδρά στις πράξεις τους, στις σχέσεις τους, στην εργασία τους, στην επαφή με τον Εαυτό τους.
Η συναισθηματική ανωριμότητα είναι η ασθένειά της ανθρωπότητας, γιατί δεν της επιτρέπει να εξελιχτεί πνευματικά και η νόηση παραμένει σε περιορισμένα επίπεδα αντιληπτικότητας, ανεξάρτητα από την μόρφωση και την φυσική ευφυΐα…
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αδυναμία να αντιμετωπίσουν από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη αντιξοότητα και τότε επινοούν διάφορα προσχήματα για να αποσυρθούν από το πρόβλημα, ενώ παράλληλα βρίσκουν και "υποκατάστατα" θετικών συναισθημάτων, αντί να καθίσουν με ευλάβεια να δουν το πρόβλημα και να βρουν τρόπους να το ξεπεράσουν, αλλάζοντας συνειδησιακά… Η αντιμετώπιση ενός προβλήματος απαιτεί και συνειδησιακή διεύρυνση, μια εσωτερική αλχημεία που σε μετασχηματίζει πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά και ο τρόπος για να γίνει αυτό δεν είναι πουθενά καταγεγραμμένος παρά μόνο στην Καρδιά μας. Εκεί που η Σοφία και η Αγάπη συναντιούνται με το Θείο…
Ποτέ ένα πρόβλημα δεν θα μας βγάλει από την Ζωή... Από την Ζωή θα μας βγάλει ο φόβος μας να το αντιμετωπίσουμε. Και δεν τελειώνει εδώ όμως.
Γιατί όταν ένας άνθρωπος κρύβεται από τα προβλήματα, νιώθει συγχρόνως και ανίκανος και ανάξιος, γιατί η Ψυχή μας είναι μάχιμη, αποφασιστική και τολμηρή και αν κάποιος είναι με την Ψυχή του χαρακτηρίζεται από μοναδική Ανδρεία προς την Ζωή.
Ο άνθρωπος που είναι με την Ψυχή του, τα κάνει όλα ολόψυχα και δεν διστάζει/δειλιάζει μπροστά σε τίποτα.
Και εδώ υπάρχουν μόνο δύο επιλογές...Ή παραμένεις ο δειλός της Ζωής, ή προχωράς με εμπιστοσύνη και ότι γίνει...
Μερικές φορές βασανιζόμαστε από ηθικά διλήμματα, γιατί δεν έχουμε μια σταθερή αξία μέσα μας, επηρεασμένοι πάντα από το καλό και το κακό. Η σταθερή αξία είναι μόνο ο Εαυτός μας, ενώ η εκπαίδευσή μας και τα ψυχικά μας τραύματα από αυτήν, μας έμαθαν πολύ καλά να μην τον εμπιστευόμαστε ποτέ... Ε, και κάπου μας βόλεψε αυτό...
Έτσι ένα ηθικό δίλημμα ερμηνεύεται πάντα σαν την αβεβαιότητα και την αμφιβολία, ενόσω είμαστε βαθιά χωμένοι μέσα στην πόλωση που δίνει μια πλασματική ευρύτητα στις επιλογές μας.
Πολλοί θεωρούν ότι αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα, αλλά εκείνο επανέρχεται ξανά και ξανά… Έτσι το πιθανότερο είναι ότι δεν έχουν ενδιαφερθεί για την θεραπεία των αιτιών που το προκαλούν. Η αντιμετώπιση μιας δυσλειτουργικής κατάστασης δεν αποτελεί πάντα και θεραπεία της κατάστασης.
Από την άλλη, ένα πρόβλημα λύνεται και λίγο μαγικά. Είναι ο χρόνος στον φυσικό Κόσμο έτσι δομημένος, που κανένας άνθρωπος δεν παραμένει σε ένα πρόβλημα για πολύ διάστημα. Όχι ότι το λύνει, αλλά τα φέρνει έτσι ο χρόνος που το πρόβλημα λύνεται από μόνο του (!)χωρίς αυτός να κουνήσει το δαχτυλάκι του. Ξεχνάμε μέσω του χρόνου, όσα μας πονάνε… Είναι μαγικός ο χρόνος γιατί σε κοιμίζει και ξεχνάς...
Και έρχεται η Ζωή και επαναλαμβάνει... συνεχώς και συνεχώς, μέχρι να σε κάνει να ξυπνήσεις ή να κοιμηθείς μέχρι το τέλος της, αντέχοντας τους εφιάλτες της. Το να φοβάσαι συνεχώς την Ζωή είναι επιλογή, που οδηγεί πάντα σε αδιέξοδα.
Εμείς επιλέγουμε πάντα...