Δύο Εαυτοί

Ο καθένας είναι υπεύθυνος όχι μόνο για την ζωή του, αλλά και για την ψευδαίσθησή του, όπως και για την αλήθεια του... Και τα τρία είναι απόλυτοι παράγοντες στις αποδείξεις τους... Δεν αφήνουν κανένα περιθώριο πλάνης σε διάρκεια χρόνου...
Και στο τέλος, είναι πολύ υποκειμενικό θέμα η πλάνη του αλλουνού, γιατί μπορεί απλά να είναι διαφορετική από την δική μας προσδοκία
Σ' αυτό το εσωτερικό ταξίδι της Ζωής, το πρώτο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι να αφοσιωθούμε στο δικό μας μονοπάτι, αφήνοντας τους άλλους ήσυχους να είναι όπως θέλουν.
Διαφέρουν οι προσδοκίες μας και όχι οι φόβοι μας, τελικά...
Το να μπορεί κανείς απροκάλυπτα να είναι στην Αγάπη, δεν σημαίνει παρά το ότι δεν έχει ανάγκη να σώσει κανέναν, γιατί κανείς δεν χρειάζεται να σωθεί, χρειάζεται μόνο να ακούσει με άλλα αφτιά και να δει με άλλα μάτια και αυτά τα δύο κανείς δεν μπορεί να μας τα «χαρίσει» εκτός από τον ίδιο μας τον Εαυτό, αν του το επιτρέψει το «εγώ» μας…
Η μάχη τελικά δεν γίνεται εκεί έξω… Γίνεται εκεί μέσα…
Όσους δασκάλους και να βρούμε, όσες αλήθειες κι αν ακούσουμε, εκεί μέσα υπάρχει κάποιος που έχει μια εμπεριστατωμένη άποψη για το πώς θέλει να βλέπει την Ζωή και πολεμάει να την δικαιώσει…
Αυτόν τον κάποιον που θέλει να δικαιωθεί, ποιος μπορεί να τον εμποδίσει να το κάνει, αν δεν τον γνωρίζει καν?
Εύκολα γνωρίζουμε τον Ανώτερο Εαυτό μας… τον άλλον?
Κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει το «κακό» αγνοώντας το… Μπορεί να το φέρει μόνο σε αρμονία με το «καλό» γνωρίζοντας την Πηγή του…
Το «εγώ» μόνο έχει προσωπικά συναισθήματα… Ο Εαυτός μας έχει συναισθήματα χωρίς ταυτότητα και είναι ουσιώδες θέμα στην ανάπτυξη της συναισθηματικής μας νοημοσύνης και της πνευματικής μας διάκρισης…
Μπορεί να μισείς το ίδιο όμορφα όπως αγαπάς… Ο πόλεμος πχ. είναι μια μισητή κατάσταση, η δολοφονία επίσης… Όταν προσωποποιούμε το συναίσθημα τότε θα μισούμε τους ανθρώπους που τον προκαλούν… Όταν το μίσος έχει «ονοματεπώνυμο» τότε γίνεται προσωπική υπόθεση του καθενός, όπως και προσωπικό δηλητήριο που τρώει τα σωθικά μας
Έχουμε συναισθήματα, χωρίς ταμπέλες αρνητικές ή θετικές…
Το ότι τα συναισθήματα μας παίρνουν ταμπέλες, αφορά μόνο το «εγώ» μας και την συναισθηματική μας ανωριμότητα…