Πίστη

Ο Άνθρωπος έχει την Δύναμη να μετακινήσει βουνά… Τι είναι εκείνο που τον αποτρέπει να το κάνει όμως? Γιατί ενώ ξέρει ότι μπορεί, δεν έχει την διάθεση να το κάνει?
Τι είναι εκείνο που «σκοτώνει» την διάθεση του να ωφεληθεί σε βάθος με κάθε ευκαιρία και κάθε δυνατότητα που του δίνει η Ζωή και να βρει ξανά την εσωτερική του ενέργεια, ώστε να είναι ζωντανός και δραστήριος?
Τι είναι εκείνο που τον φρενάρει εσωτερικά, ενώ εξωτερικά φαίνεται πως τρέχει και δεν σταματά ποτέ?
Τι είναι εκείνο που τον απογοητεύει προκαταβολικά, τόσο, ώστε ενώ θέλει να Ζήσει ουσιαστικά, τελικά ακολουθεί μια βαρετή και ανούσια ζωή?

Ίσως του λείπει η αυτοπειθαρχία στην Θέλησή του… Παραπέρα όμως, εκτός από την αυτοπειθαρχία, του λείπει και η Πίστη ότι η κάθε του προσπάθεια θα έχει νόημα…

Πίστη είναι η Ποιότητα, που μέσα στον κάθε άνθρωπο, ίσως είναι η πιο βαθιά κλονισμένη

Θα μου πείτε, Πίστη σε τι?
Η Πίστη είναι μια ποιότητα, όπως και το Θάρρος, η Θέληση, η Δύναμη...
Σε κάνει αποφασιστικό σ' αυτό που Θέλεις και σου δίνει το Θάρρος και την Δύναμη να επιμείνεις...

Δεν λέω να πιστεύει κανείς στον Θεό…ίσως είναι βαθύ αυτό για να το κατανοήσει με την μία…
.Όμως χωρίς τον Θεό, η κάθε εσωτερική αναζήτηση δεν έχει τον ενθουσιασμό που χρειάζεται σαν κινητήρια Δύναμη...
Όταν ο άνθρωπος σταματά να πιστεύει στην Ζωή, τότε τίποτα πια δεν μπορεί να του προκαλέσει έκπληξη... Απλά ζει...
Ματαιώνει μέσα του και οποιαδήποτε προσπάθεια, γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια δεν πιστεύει ότι θα τον οδηγήσει κάπου...
Συνήθως ο άνθρωπος για να προσπαθήσει χρειάζεται απολαβές... Έχει μάθει να προσπαθεί, μόνο για να κερδίσει κάτι, και αυτό το κάτι, είναι το τρόπαιο της προσπάθειάς του. Έτσι χαίρεται με το τρόπαιο και ξεχνάει τον Εαυτό του...

Το τρόπαιο όμως, το κάθε τρόπαιο, έχει περιορισμένης διάρκειας χαρά... Έτσι, συνήθως, μετά συνηθίζει να μην εκπλήσσεται με τίποτα, να μην ενθουσιάζεται με τίποτα, να μην πιστεύει σε τίποτα...

Συνήθως, όταν ξεκινά ο εσωτερικός δρόμος, η κινητήριος Δύναμη είναι μια πιο βαθιά Πίστη για την αναζήτηση...Ο Θεός μέσα στον άνθρωπο είναι "κρυμμένος" και ο αναζητητής, σαν το παιδί που παίζει κρυφτό και ψάχνει τον φίλο του, αρχίζει να τον αναζητάει...
Όταν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Θεός είναι αλλού, όταν η θρησκεία τους έχει κατευθύνει να πιστεύουν, χωρίς να τους επιτρέπει να αμφιβάλουν, ότι είναι αλλού, τότε δεν έχουν καμία όρεξη να τον ψάξουν, γιατί ξέρουν που είναι...
Αυτό προκαλεί μια αίσθηση βαρεμάρας... Αν όταν ήμασταν παιδιά και παίζαμε κρυφτό, κάποιος μας έλεγε ότι ο φίλος μας είναι κρυμμένος πίσω από το δέντρο πχ., δεν είχαμε την διάθεση να πάμε καν ως το δέντρο... Του φωνάζαμε ότι τον είδαμε και εκείνος όφειλε να βγει...
Έτσι χάναμε τον ενθουσιασμό της αναζήτησης... του παιχνιδιού... Γιατί τα παιδιά δεν είναι ακόμα δεσμευμένα με το επιτυχημένο τέλος, περισσότερο τα ενθουσιάζει η αγωνία και το πάθος της αναζήτησης...

Αν δεν πιστεύεις, σαν παιδί, ότι μόνο όταν αναζητάς, μπορείς να βρεις, αν περιμένεις να βρεις χωρίς να έχεις την διάθεση να ερευνήσεις, τότε ο Θεός παραμένει "κρυμμένος" και εσύ δεν μπορείς πια να ενθουσιαστείς με τίποτα...

Τι σημαίνει "ο θεός είναι κρυμμένος"...
Σημαίνει ότι υπάρχουν Θείες Ποιότητες μέσα σου, που ούτε καν υποψιάζεσαι ότι υπάρχουν, μα ούτε πιστεύεις ότι υπάρχουν...
Απλά ακούς ότι υπάρχουν, αλλά σίγουρα δεν το πιστεύεις βαθιά... Δεν θέλεις να τις ερευνήσεις, γιατί το παιδί μέσα σου (και μέσα στον κάθε άνθρωπο), πληγώθηκε, αποθαρρύνθηκε, κατηγορήθηκε, ενοχοποιήθηκε και έτσι σταμάτησε να ενθουσιάζεται.. .Πείστηκε ότι ο Θεός είναι αλλού και έτσι έμαθε να είναι μόνο του μέσα στην ενοχή του.
Έμαθε να ζει χωρίς ενθουσιασμό, έμαθε να προσπαθεί να ελέγξει την ζωή του, έμαθε να ζει σαν ενήλικας...

Ούτε που του περνάει από το μυαλό, να αναζητήσει τον Θεό μέσα του... Η σταθερότητα του τόπου, όπου κατοικεί ο Θεός, τον κάνει να νιώθει πάντα μικρός και εγκαταλελειμμένος...
Η μόνη του ελπίδα είναι να απλωθεί οριζόντια, μέσα στον κόσμο και να νιώσει λίγη ανακούφιση μέσα στις συναναστροφές του, για να απαλύνει αυτήν την μοναξιά... Πάντα όμως ζει χωρίς τον Θεό, χωρίς τον Εαυτό του και χωρίς ενθουσιασμό... Γιατί έμαθε να ζει, χωρίς τον Άνθρωπο μέσα του και πείστηκε ότι είναι μικρός άνθρωπος…

Η Πίστη... αυτό λείπει από τον άνθρωπο... Και αν δεν υπάρχει Πίστη, τότε κλονίζεται και η Εμπιστοσύνη και το ενδιαφέρον για να βιώσει την Ζωή του, σαν παιχνίδι που δεν έχει όρους, γιατί έχει μάθει ότι όλα έχουν όρους, ακόμα και ο Θεός... Έτσι προσπαθεί να νιώσει αγαπημένος, χωρίς καν να πιστεύει ότι το αξίζει... Το παιδί μέσα στον κάθε άνθρωπο, έμαθε να ζει με τις πληγές του... Και αυτές ακόμα, σαν όρους του παιχνιδιού τις έχει λάβει και νομίζει ότι τίποτα δεν μπορεί να κάνει για να το θεραπεύσει, εκτός από το να σηκώσει τα μάτια του στον Θεό και να παρακαλέσει...
Όσο όμως τα σηκώνει προς τον Θεό, χάνει το σημείο επαφής μέσα του…Εκεί που κρύβεται ο Θεός, κανείς δεν θα μπορέσει να τον βρει, χωρίς προηγουμένως να «φάει» τον κόσμο…

Για να μετακινήσει τα βουνά, θα τους βάζει δυναμίτες…
Για να έχει ορατότητα στα πυκνά δάση, θα τα καίει
Για να ψάχνει στις λίμνες, θα τις ξηραίνει…
Για να αναζητάει στον σύμπαν, θα το περιορίζει…

Και πάντα τα επιτεύγματά του απλά θα μεταμορφώνουν την φυλακή του…
Ο Θεός δεν είναι πουθενά, που δεν είναι ο Εαυτός του…