Οι Δικοί μας Ένοικοι
Τελικά όλη η δυσκολία μας βρίσκεται στα σενάρια...
όταν αφεθείς λίγο στον Εαυτό σου, τότε τα δύσκολα, γίνονται απλά...
αυτή η άτιμη "πολυλογία" του νου, όταν μέσα του μιλάνε τα ασυνείδητα συναισθήματα του φόβου και θέλουν να ελέγχουν τα πάντα, χαλάει την ροή της Ζωής...την κάνει ανυπότακτη, άγρια και εχθρική...
Δεν υπάρχει ούτε μια γωνιά μέσα σου για να "ξαποστάσεις" από τους κινδύνους και τις μάχες, που σε εξουθενώνουν.
Ο κάθε ένας μέσα σου, με το μακρύ του και το κοντό του, να μην αφήνουν χώρο να ακούσεις την δική σου Φωνή επιτέλους.
Μια ο ένας, μια ο άλλος, μια ο παράλλος, πόσοι είναι τελικά?
καμιά φορά μιλάνε και όλοι μαζί μέσα σου, τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιός θα σε "κερδίσει"...Ποιός θα σε φοβίσει περισσότερο... ποιός θα σε υποτάξει...
Φόβοι, σωστό, λάθος, εντολές, καλό, κακό, κριτές, αμαρτίες, ενοχές, όλοι μαζί οι δικοί σου "ένοικοι", που δεν τους πετάς έξω από το μυαλό, την καρδιά και το σώμα σου μεμιάς, έχουν την δική τους άποψη για εσένα, χωρίς να τους την έχεις ζητήσει...Σου ανοίγουν τα αφτιά στις "σειρήνες" και σε κάνουν να κλείνεις τα αφτιά στην Ψυχή σου… Μπλα μπλα μπλα… συνεχώς μιλάνε…
Και οι φωνές τους «σκάνε» στο σώμα σου…
Όλοι αυτοί οι δικοί σου «ένοικοι» που ζητάνε δικαίωση και τους αφήνεις να σε δικαιώνουν, για να πάρεις μιας μορφής ανακούφιση, ότι δεν είσαι μόνος σου…
Ναι, ίσως δεν είσαι μόνος σου μαζί τους, σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής, αλλά σου βάζουν και όπλα στα χέρια που δεν είναι δικά σου… Δεν είναι της Φύσης του Ανθρώπου… Δεν έχουν ίχνος Αγάπης…
Και βρίσκεσαι στην Ζωή να πολεμάς με όπλα άλλων… Αυτοί οι δικοί σου «ένοικοι», οι δικοί σου ξένοι, που μεμιάς γίνονται οικείοι και φιλικοί, για να σου δείξουν πόσο κινδυνεύεις από την ζωή, όταν δεν συμφιλιώνεσαι μαζί τους…
Αυτοί οι δικοί σου «ένοικοι», που διατηρούν μέσα σου την οργή, τους φόβους και τις ντροπές σου και σε δεσμεύουν σε υποσχέσεις και μυστικές συμφωνίες, να μην τους προδώσεις ποτέ, ακόμα κι αν προδώσεις την Ψυχή σου…
Πέταξέ τους από μέσα σου… Οι ηθικές, οι θεοί και οι εντολές τους είναι αυτά που σε κάνουν μικρό, φοβισμένο, ντροπιασμένο και αμαρτωλό… Και είναι αυτά που σε κάνουν να νομίζεις ότι μπορείς να ξεγελάσεις την μοναξιά σου… Να ξεγελάσεις την μεγαλύτερη απώλεια, αυτή του Εαυτού σου…
Αυτοί οι δικοί σου «ένοικοι»… Που σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής, μέσα στον πόλεμο… Που σου λένε πάντα ποιό είναι το καλό και ποιο είναι το κακό και σου τρέφουν τον εγωισμό σου, ότι είσαι ο μοναδικός «καλός» άνθρωπος, αν τους υπακούς…
Πολέμησε… ναι πολέμησε… όχι όμως την Ζωή σου, όχι την Ψυχή σου, όχι τον Εαυτό σου… Πολέμησε αυτούς τους δικούς σου «ενοίκους»...
Ν α βρει χώρο η Ψυχή σου να νιώσει Ελεύθερη και Αγαπημένη…
Όλα είναι απλά τελικά, όταν νιώσεις ότι το μόνο που Θέλεις είναι ο Εαυτός σου… Καθαρός σαν διαμάντι, απλός σαν λουλούδι, μοναδικός σαν Παιδί του Θεού… Ο Αιώνιος Αγαπημένος… Ο Άνθρωπός Του….
Η σκλαβιά δεν είναι μόνο όταν σου στερούν την ελευθερία σου και τα δικαιώματά σου στην κοινωνία... Είναι και όταν εσύ στερείς το δικαίωμα στην Ψυχή σου να νιώσει τον Θεό μέσα σου, παρεμβάλλοντας μεταξύ τους, αυτούς τους «ενοίκους» σου… Όταν τους επιτρέπεις να παρεμβληθούν και να διασπάσουν το δίκτυο Αγάπης και Ενότητας στο Είναι σου…
Βάσω Νικολοπούλου