Ο Χρόνος του Ακόμα

Πόσο δύσκολη φαίνεται μια αλλαγή…
Κάποιοι ξέρουν πια γιατί...
Κάποιοι ακόμα αγωνίζονται να μάθουν…
Κάποιοι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν…

Αυτή η αναλογία μεταξύ μας, κάνει δυσανάλογη και την ανταπόκριση μας στις πανανθρώπινες αλήθειες…

Η απώλεια είναι εσωτερική…
v Κάπως έτσι, μ' αυτήν την εσωτερική απώλεια, διαμορφώνονται και οι προτιμήσεις... Κάποιοι έχουν τους άλλους έξω τους για παρέα και φαίνονται πιο κοινωνικοί, κάποιοι έχουν τους άλλους μέσα τους και φαίνονται πιο μοναχικοί... Όμως όλοι εξευμενίζουν έτσι την πιο βαθιά απώλεια του Εαυτού τους... Είτε με την επιβαλλόμενη μοναξιά, είτε με την επιβαλλόμενη παρέα…
Αν δεν έχεις τον Εαυτό σου μαζί, κάθε «μαζί» και κάθε «χώρια» μετριέται με αίμα…

Δεν θα βελτιωθεί κανένας άνθρωπος, απλά γιατί θέλουμε εμείς…
Ο καθένας έχει τους δικούς του χρόνους εξέλιξης και αυτοί δεν παραβιάζονται...

Ναι μεν…αλλά

Εδώ πια που φτάσαμε, η επίδραση δεν αφορά μόνο τον δικό μας χρόνο…
Κάθε μέρα κι ένα παιδί πεθαίνει κάπου στον Πλανήτη…
Κάθε λεπτό ένας άνθρωπος πεθαίνει από πείνα, από δίψα και από έλλειψη βασικών αναγκών…

Είναι εύκολο να πούμε…ε και? Έτσι είναι η Ζωή…
Είναι εύκολο να πούμε, τα δικά μου παιδιά ζουν…

Μετά θα έρθει η Ζωή και θα συμπληρώσει το «ακόμα»…

Ποιες είναι οι πανανθρώπινες αλήθειες? Ελευθερία και Ειρήνη, από αυτές τις δύο Ποιότητες απορρέουν και οι άλλες η ευγένεια, η καλοσύνη, η υπευθυνότητα, η ισονομία, η συμπόνια…
Κανείς, νομίζω, δεν πιστεύει κάτι άλλο…
Οι ιδέες μας για τις πανανθρώπινες αλήθειες δεν μπορούν να περιοριστούν σε έκφραση…
Μπορούν όμως πολύ άνετα να περιοριστούν σε εφαρμογή, αν το μόνο που νομίζουμε πως μπορούμε να κάνουμε για τις πιο ευάλωτες ομάδες ανθρώπων του Πλανήτη, είναι η ανθρωπιστική βοήθεια…

Να στείλουμε χρήματα και εξοπλισμό στα παιδιά του τρίτου κόσμου… Ναι μεν, αλλά…
Όμως τι γίνεται με αυτούς που τους στέρησαν το νερό? Την τροφή? Τι γίνεται με αυτούς που τους εξαθλίωσαν?

Θα έρθουν και σε εμάς… η ανθρώπινη πλεονεξία δεν έχει όρια, αν δεν αναχαιτίσουμε παγκόσμια τον πλεονέκτη…
Αν δεν αναχαιτίσουμε τον αφέντη παγκόσμια, δεν έχει σημασία αν εμείς νιώθουμε ελεύθεροι…

Γιατί θα έρθει η Ζωή και θα συμπληρώσει το «ακόμα»…

Αν δεν αναχαιτίσουμε παγκόσμια την ασθένεια, δεν έχει σημασία αν εμείς νιώθουμε υγιείς…

Γιατί θα έρθει η Ζωή και θα συμπληρώσει το «ακόμα»…

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει πολύς χρόνος ακόμα…

Και δεν είναι θέμα στο πόσο φιλικοί είμαστε με την αλλαγή, αν την θέλουμε ή δεν την θέλουμε ακόμα…

Νομίζω ότι πια η Ζωή έρχεται και δείχνει αυτό ακριβώς…Το «ακόμα»…

Και όταν η Ζωή αποδεικνύει το «ακόμα», τότε στενεύουν τραγικά τα περιθώρια να σκεφτούμε ότι εμάς δεν μας άγγιξε η δουλεία και ο πόλεμος, ακόμα!

Ο αφέντης απλώνεται…ο πλεονέκτης απλώνεται… ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό…

Και αυτό ίσως που μας διαφεύγει ακόμα, είναι ότι εμείς τους επιτρέψαμε να μας κυριεύσουν, θεωρώντας πάντα ότι έχουμε χρόνο να αλλάξουμε αυτό που δεν μας αρέσει στο πιο απομακρυσμένο σημείο του πλανήτη, απλά συμπονώντας το, ενώ την ίδια στιγμή το τρέφουμε μέσα μας…

Δεν απλώνεται ο αφέντης, δεν απλώνεται ο πλεονέκτης, παρά μόνο μέσα σε εκείνον τον χώρο που εμείς του παραδώσαμε, απασχολημένοι με το τι γίνεται στο πιο απομακρυσμένο σημείο του Πλανήτη…

Μας ξεγελάει και ο αφέντης και ο πλεονέκτης, με οφθαλμαπάτη, ότι δρα μόνο στο πιο απομακρυσμένο σημείο του Πλανήτη…

Και τώρα τι θα κάνουμε? Θα περιμένουμε την Ζωή να μας δείξει ότι το «ακόμα» ήταν η πλάνη της ψευδαίσθησης, ότι όλα συμβαίνουν μακριά από εμάς, γιατί δεν προλάβαμε να τα δούμε μέσα μας?

Βάσω Νικολοπούλου


2024  Reiki Center  Site Created by Liquid Art