Ανάσταση
Είναι λίγο πρωτόγονος και σχεδόν καταστροφικός ο τρόπος που μεγαλώνουμε και εκπαιδευόμαστε…
Πρωτόγονος σε ηθική, σε ποιότητες, σε ήθη και έθιμα…
Καταστροφικός σε αλήθειες και αξίες…
v Πως το ένα εμπλέκεται μέσα στο άλλο και δημιουργούν τις προϋποθέσεις ενός «σκοτεινού» συστήματος σκέψης, μπορούμε να το διαπιστώσουμε μόνο όταν εστιαστούμε στο Φως της Ύπαρξής μας…
Τότε θα δούμε ότι αυτό το σύστημα σκέψης δημιουργεί και τις αιτίες της φυλακής μας, το βύθισμά μας στην ηθική των ηθών και των εθίμων, που μας αφήνει εκτεθειμένους στην Ζωή μας, ζητώντας πάντα μια δικαίωση…
Κάποιος μου είπε ότι δεν ξέρουν οι άνθρωποι τι σημαίνει να Είσαι Άνθρωπος…
Και ενώ στην αρχή απόρησα, μετά το παρατήρησα μέσα στην λειτουργικότητα της Ζωής μας…
Δεν χρειάζεται και μεγάλη φιλοσοφία να αντιληφθείς ότι αυτό που έμεινε από τον Άνθρωπο, είναι μόνο μια θρησκευτική φιγούρα θεού… ένας αμφισβητήσιμος μύθος, χωρίς ανθρώπινη υπόσταση, χωρίς ανθρώπινες ανάγκες, χωρίς ανθρώπινα αισθήματα…
Ο θεός άλλωστε δεν έχει ανθρώπινες ανάγκες… Και έτσι το παράδειγμα του Ανθρώπου έγινε ήθη και έθιμα, σε μια Ζωή που ποτέ δεν ήταν δική του…
Αν κρίνω από εμένα, είναι τραγικό να σου προσάπτουν μια Ζωή που δεν είναι δική σου…
Αυτό νιώθω, αυτό γνωρίζω σαν Αλήθεια…
Πόσο διαρκεί η άγνοια, είναι, λένε, θέμα γνώσης…
Όχι, θα διαφωνήσω… Δεν είναι θέμα γνώσης, είναι θέμα Απόφασης…
Ακόμα και αν γνωρίζεις ότι Είσαι Παιδί του Θεού, το να μην σηματοδοτήσει αυτό μια συνεχιζόμενη ελπίδα να έχεις πατέρα και μητέρα, είναι αποτέλεσμα της Θέλησης να Ζεις με τον Εαυτό σου, το ίδιο όμορφα όπως με όλους τους ανθρώπους…
Μέσα στον κάθε Άνθρωπο οι Νόμοι και η Αλήθεια είναι αυθύπαρκτοι, κρυμμένοι όμως πίσω από τον μύθο, τα ήθη και τα έθιμα… Αυτά «τσακώνονται» μεταξύ τους και έτσι αναγκάστηκαν οι άνθρωποι να θεσπίσουν τους νόμους, για να γνωρίζουν τα όριά του ασυνείδητου…
Είμαι σίγουρη ότι ο καθένας γνωρίζει τις ποιότητες και τις αξίες του Ανθρώπου… Η γνώση υπάρχει… Αλλά είναι για συγκεκριμένο Άνθρωπο και για συγκεκριμένη Ζωή… για συγκεκριμένη θυσία… για συγκεκριμένο αίμα…
Και όταν συγκεκριμενοποιείται ο Άνθρωπος, χάνει κάθε αυθεντική ποιότητα και αξία, η Ζωή του πρέπει να είναι και αυτή συγκεκριμένη…
Ποιος τα είπε αυτά?
Πόσο παράνομα και πρωτόγονα είναι τα συγκεκριμένα…ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης για την Ζωή του Ανθρώπου, που αντί να αποτελέσει έμπνευση για τον κάθε έναν μας, αποτέλεσε ένα μόνο δράμα, ένα μόνο έθιμο, μία μόνο πραγματικότητα, χωρίς ίχνος Αλήθειας…
Η Αλήθεια μπορεί να σε οδηγήσει μόνο στην Αλήθεια… Και η Αλήθεια δεν είναι για να την προσκυνάμε, αλλά για να την βιώνουμε μέσα στην Ζωή μας…
Αν αυτή η Ζωή που βιώνουμε είναι η Αλήθεια, αν αυτή είναι η Αλήθεια του Ανθρώπου, τότε το πρώτο μας παράπτωμα δεν είναι η ανυπακοή στους Νόμους του Θεού, αλλά η υπακοή στους νόμους ενός συγκεκριμένου συστήματος σκέψης, σκοτεινού, όσο ο θεός της σκέψης μας, που ποτέ δεν έγινε ο Θεός της Καρδιάς μας…
Εντολές που ξεκινάνε με «ου» θυμίζουν λίγο τον πατέρα και την μητέρα μας, που μέσα στην μεγάλη τους λαχτάρα για εμάς, μας απαγόρευσαν να υπάρχουμε σαν Άνθρωποι του Θεού και μας εισήγαγαν στην ζωή του ανθρώπου με συγκεκριμένο τρόπο…
Και ενόσω προετοιμάζονται οι άνθρωποι για να γιορτάσουν το Πάσχα, αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος έγινε ελπίδα ανάστασης…
Η επόμενη ημέρα όμως, μας βρίσκει πάλι στον ίδιο «θάνατο»…Η ανάσταση άργησε πάλι μια μέρα…
Και άντε και του χρόνου πάλι…
Κάθε χρόνο και πιο φτωχοί σε Ζωή, πιο πλούσιοι σε απογοήτευση…Χρόνο με τον χρόνο, στιγμή με την στιγμή…
Και όμως…
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, λέει ο λαός…
Εγώ θα έλεγα να πεθάνει πρώτη…
Να δώσει την θέση της στο Θάρρος, στο πείσμα, στην Απόφαση… λεπτό με το λεπτό, να αναστήσουμε τον Άνθρωπο μέσα μας, γιατί η Ζωή δεν είναι συγκεκριμένη και ούτε μπορούμε να ζούμε με μύθους πια…
Αν θέλουμε έναν Κόσμο Αληθινό για εμάς και τα παιδιά μας, προτού τα εμπλέξουμε στην ματαιότητα των συγκεκριμένων αξιών, ας νιώσουμε σαν Παιδιά του Θεού, για να προετοιμάσουμε και τον Κόσμο που μας αξίζει…
Παιδιά των Άστρων, Παιδιά της Γης…
Βάσω Νικολοπούλου