Η ΛΕΥΚΗ ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ

[CHRYSSOULA]

Η ΛΕΥΚΗ ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ

Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε ένας αγρός γεμάτος από κατακόκκινες παπαρούνες.
Μέσα όμως σε αυτό το κατακόκκινο πλήθος γεννήθηκε μια παπαρούνα που ήταν ολόλευκη. Όσο περνούσε ο καιρός όμως και η παπαρούνα καταλάβαινε, ότι ήταν διαφορετική ένοιωθε στενοχώρια και απελπισία.
Έβλεπε τις άλλες γύρω της να χαμογελούν και να κάνουν αστεία μεταξύ τους και αυτή καθόταν παράμερα λυπημένη και δεν μιλούσε, γιατί δεν ήθελε να την κοιτάζουν όλοι παράξενα και να την πειράζουν.
«Εσύ δεν ανήκεις στο δικό μας είδος» της έλεγαν «Κατά λάθος μάλλον βρέθηκες εδώ»!! «Μοιάζεις περισσότερο με μαργαρίτα ή κρίνο του αγρού και ίσως θα ήταν καλύτερα για σένα να είχες γεννηθεί αλλού».
Η μικρή παπαρούνα, που την φώναζαν όλοι Λευκίτα από το κατάλευκο χρώμα της, κάθε φορά που άκουγε κάτι τέτοιο, ένοιωθε δάκρυα να τρέχουν από τα ματάκια της και στενοχωριόταν πολύ. Μέσα στον ίδιο αγρό έμενε και μια πανέμορφη πεταλούδα που την έλεγαν Ζοζέλα .
Όταν είδε την Λευκίτα να κοιτά με παράπονο τις άλλες παπαρούνες που ήταν όλες μαζί γεμάτες χαρά και υπερηφάνεια για το κατακόκκινο χρώμα τους, την πλησίασε και την ρώτησε, γιατί ένοιωθε τόση λύπη.
Η Λευκίτα απόρησε που της μίλησε η πεντάμορφη πεταλούδα και της απάντησε, ότι δεν ήθελε να μένει μόνη της και να μη της μιλάνε οι άλλες, επειδή εκείνη δεν είχε το λαμπερό τους χρώμα. Ένοιωθε πολύ άσχημα όταν μια παπαρούνα, που είχε υπέροχες ροζ ραβδώσεις μέσα στα κατακόκκινα πέταλα της και την έλεγαν Ροζαλίτα, την κορόιδευε μπροστά στις άλλες και της έλεγε, ότι μάλλον υπόφερε από κάποια αρρώστια για αυτό είχε αυτό το άσπρο χρώμα. Επέμενε, ότι ίσως η αρρώστια της να ήταν κολλητική και αν την έκαναν παρέα να κολλούσαν όλες και να έχαναν το χρώμα τους και αυτές.
Φυσικά κάτι τέτοιο καμία δεν το ήθελε και έτσι τα λόγια της Ροζαλίτας τους έκαναν να μη θέλουν καθόλου να την πλησιάσουν.
Η Ζοζέλα άκουγε με μεγάλη προσοχή αυτά που της διηγιόταν η Λευκίτα τόσο για την κακή συμπεριφορά της Ροζαλίτας όσο και των άλλων. Γύρισε λοιπόν στην Λευκίτα και της είπε, ότι δεν έπρεπε να λυπάται για το άσπρο χρώμα της, γιατί ίσως αυτό να ήταν και το δικό της μοναδικό χάρισμα. Κάθε πλάσμα της φύσης είχε τα δικά του χαρίσματα και αυτά δεν φαινόντουσαν αμέσως αλλά ο χρόνος σιγά –σιγά τα έφερνε στην επιφάνεια. Κάποια στιγμή όλες οι άλλες που την περιφρονούσαν και την αντιμετώπιζαν με αλαζονεία θα μετάνιωναν πολύ για αυτή τους την συμπεριφορά!!!.
Ένα χαμόγελο άνθισε στο προσωπάκι της λευκής παπαρούνας και όλη η λύπη της χάθηκε. «Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια» είπε στην Ζοζέλα. «Ποτέ δεν θα ξεχάσω που με βοήθησες να κατανοήσω την διαφορετικότητα μου».

Μακριά από τον αγρό με τις παπαρούνες βρισκόταν μια μικρή πόλη που κάθε σπίτι της είχε από ένα κήπο με λουλούδια. Σε ένα από αυτά τα σπίτια έμενε μια οικογένεια που είχε 2 παιδιά. Την Σύνθια έξι (6) χρονών και την Φελίτσια πέντε(5)
Τα δύο παιδιά είχαν πολύ διαφορετικό χαρακτήρα. Η Σύνθια ήταν πολύ πεισματάρα και ήθελε να γίνεται πάντα το δικό της. Έτσι η αδελφή της στενοχωριόταν και παραπονιόταν, ότι η Σύνθια δεν την αγαπούσε και δεν την ήθελε κοντά της.
Η Σύνθια έδειχνε τον κακό της χαρακτήρα όχι μόνο στην αδελφή της αλλά και στα ζώα. Κλωτσούσε τις γάτες, πετούσε πέτρες στους σκύλους και αν έπιανε κάποιο πουλάκι το κτυπούσε πολύ μέχρι εκείνο να ξεψυχήσει


Οι γονείς της προσπαθούσαν να την κάνουν να καταλάβει, ότι αν δεν άλλαζε χαρακτήρα κανένας δεν θα την ήθελε κοντά του και όλοι θα την απέφευγαν. Η Σύνθια όμως δεν έλεγε να αλλάξει συμπεριφορά και καθημερινά έβρισκε τρόπους για να βασανίσει την αδελφή της ή κάποιο μικρό και ανήμπορο ζώο!!!

Μια ημέρα η Σύνθια είδε πίσω από ένα δένδρο ένα μικρό λαγουδάκι που μάλλον είχε απομακρυνθεί από την φωλιά του γιατί ίσως έψαχνε κάτι να φάει. Έναs σκληρό χαμόγελο άστραψε επάνω της, γιατί είδε στο πρόσωπο του μικρού λαγού το καινούργιο της παιχνίδι. Θα πήγαινε σιγά- σιγά πίσω από το δένδρο να το πιάσει και φυσικά το μικρό ζώο δεν θα καλοπέρναγε στα χέρια της.
Καθώς πήγαινε να το πιάσει το ζώο την κατάλαβε και άρχισε να τρέχει γρήγορα να ξεφύγει. Εκείνη χωρίς να διστάσει το ακολούθησε αλλά όπως το ακολουθούσε δεν καταλάβαινε, ότι ξεμάκραινε από το σπίτι της. Το ζώο πηδούσε εδώ και εκεί αλλά ήταν πολύ μικρό και σε λίγο κουράστηκε και σταμάτησε μπροστά από κάτι πέτρες.
Η Σύνθια πλησίασε ενθουσιασμένη που επιτέλους θα έπιανε το μικρό ζώο. Έκανε ένα βήμα προς την μεριά του, για να το αρπάξει όταν το παπούτσι της κτύπησε επάνω σε μια πέτρα και αμέσως το έδαφος υποχώρησε και η Σύνθια άρχισε να κατρακυλά κάτω σε ένα σκοτεινό μέρος. Η κατρακύλα της κράτησε πολύ ώρα και όταν σταμάτησε είδε, ότι αίμα έτρεχε από τα πόδια της και το σώμα της όλο την πονούσε.
Άρχισε να νοιώθει φόβο και ανησυχία. Που βρισκόταν άραγε;; Σίγουρα είχε πέσει σε κάποια παγίδα που έστηναν οι κυνηγοί για να πιάνουν ζώα. Αν φώναζε θα την άκουγε κανείς ή θα πέθαινε εδώ από πείνα και δίψα. Έβγαλε μια δυνατή κραυγή καλώντας βοήθεια αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Οι γονείς της σίγουρα θα είχαν ανησυχήσει που είχε αργήσει και θα την έψαχναν. Θα φανταζόντουσαν όμως, ότι είχε πέσει μέσα σε αυτή την παγίδα; Προσπάθησε να κουνηθεί αλλά δεν μπορούσε. Πονούσε όλο της το σώμα. Ήθελα να πιάσω τον λαγό για να παίξω μαζί του σκέφθηκε. Να τώρα όμως που βρίσκομαι εγώ σε αυτή την δύσκολη θέση. Άρχισε να αναλογίζεται την συμπεριφορά της όλο αυτό το διάστημα και σκέφθηκε με λύπη, ότι ίσως και να της άξιζε αυτό που έπαθε!!!
Ξαφνικά άκουσε κάποια βήματα από επάνω και νομίζοντας, ότι κάποιος είχε έλθει να δει τι είχε πέσει στην παγίδα, άρχισε να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορούσε. «Βοήθεια, βοήθεια έχω πέσει εδώ κάτω» Τότε είδε ένα πρόσωπο στο επάνω μέρος της παγίδας. Μόνο που δεν ήταν ανθρώπινο αλλά το πρόσωπο μια μεγαλόσωμης αρκούδας. Η Σύνθια έβγαλε μια κραυγή φόβου και λιποθύμησε. Όταν συνήλθε είδε, ότι δεν ήταν πια μέσα στην παγίδα αλλά έξω ξαπλωμένη σε κάτι χόρτα. Το αίμα είχε σταματήσει να τρέχει από τα πόδια της αλλά πονούσε πολύ και δεν μπορούσε να σηκωθεί. Γυρίζοντας τα μάτια από την άλλη μεριά είδε, ότι η αρκούδα καθόταν μαζεμένη στα πόδια της και την κοίταζε. Τότε η Σύνθια κατάλαβε, ότι η αρκούδα την είχε σώσει. Με δάκρυα στα μάτια της φώναξε «σε ευχαριστώ πολύ»
Το μεγαλόσωμο ζώο την είχε λυπηθεί κάτι που εκείνη δεν είχε κάνει ποτέ για κανένα.
Η αρκούδα κούνησε το κεφάλι σαν να κατάλαβε και με ένα μουγκρητό απομακρύνθηκε από το μέρος.
Τι θα κάνω σκεφτόταν το κοριτσάκι; Γλίτωσα από την παγίδα και το ζώο, όμως σίγουρα κάτι έχω σπάσει, γιατί δεν μπορώ να κουνήσω. Προσευχήθηκε μέσα της να περάσει κάποιος από εκείνο το μέρος και να την βρει. Σε λίγο άκουσε κάποιες τουφεκιές και ένα σκύλος ξεπρόβαλλε από τους θάμνους. Ο σκύλος την πλησίασε και άρχισε να γαυγίζει δυνατά. Σε λίγο ένας κυνηγός τους πλησίασε και ρώτησε το κορίτσι πως βρέθηκε εκεί. Εκείνη του εξήγησε, ότι είχε ακολουθήσει ένα λαγό και έπεσε κατά λάθος σε μια παγίδα. Μια αρκούδα όμως την βρήκε και την έσυρε έξω.
Ο κυνηγός γούρλωσε τα μάτια από κατάπληξη. Είχες πολύ μεγάλη τύχη της είπε!!! Πήρε το κορίτσι αγκαλιά και το έφερε μέχρι το αυτοκίνητό του. Μετά οδήγησε μέχρι το πιο κοντινό νοσοκομείο και ειδοποίησε τους γονείς του.
Οι γονείς της που είχαν τρελαθεί από ανησυχία και είχαν καταφύγει στην αστυνομία έτρεξαν στο νοσοκομείο και δεν μπορούσαν να πιστέψουν, ότι η κόρη τους είχε μπει σε τέτοια περιπέτεια.
Οι γιατροί διαπίστωσαν πολλά κατάγματα και τους ανέφεραν, ότι υπήρχε πιθανότητα να μη μπορέσει να περπατήσει αν το κάταγμα στην σπονδυλική στήλη δεν θεραπευόταν. Όμως επειδή ήταν πολύ μικρή ακόμα πίστευαν, ότι με τον καιρό τα τραύματα της θα έκλειναν. Η Σύνθια έμεινε πολύ καιρό στο νοσοκομείο και όταν την έφεραν σπίτι δεν μπορούσε να περπατήσει. Όμως οι γιατροί ήταν αισιόδοξοι, ότι με τον καιρό ίσως τα κατάφερνε.
Η ζωή της Σύνθιας μετά το ατύχημα άλλαξε πολύ!! Δεν μπορούσε να περπατήσει αλλά δεν νευρίαζε με αυτό, ούτε έκλαιγε με την κατάσταση της. Αντίθετα έδειχνε ήρεμη και φαινόταν να το είχε αποδεχθεί. Τα πρωινά η μητέρα της την μάθαινε να γράφει και να διαβάζει και τα απογεύματα εκείνη καθόταν στον κήπο σε μια ειδική καρέκλα που είχε αγοράσει για αυτή ο πατέρας της και μιλούσε με την αδελφή της ή σφύριζε διάφορους σκοπούς στα πουλάκια που μαζευόντουσαν στα δένδρα του κήπου. Έλεγε στην Φελίτσια, ότι μετά το ατύχημα της ένοιωθε, ότι μπορούσε και μιλούσε με τα πουλιά, τις μέλισσες, τις πεταλούδες.
«Βλέπεις αυτή την πολύχρωμη πεταλούδα που τριγυρίζει εδώ;;» είπε στην Φελίτσια.
«Την λένε Ζοζέλα και έρχεται από τον αγρό που ήταν εκεί κοντά που έπεσα».
«Πως το ξέρεις;;» την ρώτησε η αδελφή της
«Εκείνη μου το είπε» απάντησε η Σύνθια!!!
Εκτός από την Ζοζέλα πολύ συχνά πήγαινε στον κήπο και ένα μικρό πουλάκι. Ένας κοκκινολαίμης.
Αυτός ο μικρός λέγεται Ρομπέντο και είναι φίλος με την Ζοζέλα.
Η Φελίτσια τα άκουγε όλα αυτά μαγεμένη. Πάνω από όλα χαιρόταν που η αδελφή της είχε αλλάξει τόσο πολύ.
Μια ημέρα ήλθε στο σπίτι τους να την δει ο κυνηγός που την είχε βρει. Έμαθε, ότι δεν μπορούσε ακόμα να περπατήσει και τους είπε, ότι είχε ακούσει, ότι τα τραύματα και διάφορες πληγές θεραπευόντουσαν πολύ γρήγορα με κομπρέσες από σπόρους λευκής παπαρούνα. Βέβαια η λευκή παπαρούνα ήταν δύσκολο να βρεθεί αλλά μπορεί κάποιο μαγαζί με βότανα στην πόλη να είχε. Όταν έφυγε ο κυνηγός, η μητέρα της είπε, ότι θα πήγαινε την άλλη ημέρα να ψάξει για αυτούς τους σπόρους. Ίσως πραγματικά της έκαναν καλό.
Εκείνη την ώρα η Σύνθια είδε την Ζοζέλα να πετάει κοντά της. «Λοιπόν Ζοζέλα μήπως εσύ ξέρεις που θα βρούμε σπόρους λευκής παπαρούνας;»την ρώτησε σφυρίζοντας.
Η Ζοζέλα απάντησε με ένα βουητό «ναι» και χάθηκε. Έτρεξε κατευθείαν στον αγρό και ανέφερε στην Λευκίτα, ότι ένα παιδί χρειαζόταν επειγόντως σπόρους λευκής παπαρούνας για να γίνει καλά. Εγώ έχω είπε η Λευκίτα αλλά δεν ξέρω αν είναι αρκετοί. Τότε η Ζοζέλα πήρε σπόρους και γύρη από την Λευκίτα και τους άφησε να πέσουν σε μια άλλη πλευρά του αγρού.
Ύστερα από λίγες εβδομάδες πολλές λευκές παπαρούνες άρχισαν να φυτρώνουν στο αγρό. Η Ροζαλίτα και οι άλλες κόκκινες παπαρούνες απόρησαν τι συνέβηκε και η Ζοζέλα τους εξήγησε, ότι η λευκή παπαρούνα ήταν σπάνιο είδος και οι σπόροι της χρειαζόντουσαν για μια θεραπεία. Στο εξής θα έπρεπε να φέρονται πιο ευγενικά στην Λευκίτα, γιατί εκείνη με τους σπόρους της θα έφερνε μια αληθινή επανάσταση στην θεραπευτική. Οι άλλες κοκκίνισαν πιο πολύ από ντροπή και ζήτησαν συγγνώμη από την Λευκίτα για την αλαζονεία τους και την κακή τους συμπεριφορά. Θα ένοιωθαν, της είπαν, μεγάλη τιμή αν τις θεωρούσε φίλες της.
Η Λευκίτα ένοιωθε συγκινημένη που επιτέλους οι κόκκινες παπαρούνες αναγνώρισαν το λάθος τους.
Όταν μαζεύτηκαν αρκετοί σπόροι σε κάθε κάλυκα λευκής παπαρούνας η Ζοζέλα φώναξε τον Ρομπέντο και αφού τύλιξαν σε ένα μεγάλο φύλλο αρκετούς του είπε να τους αφήσει στα χέρια της Σύνθιας,
Έτσι ο κοκκινολαίμης πέταξε στο σπίτι του κοριτσιού και την ώρα που κείνη καθόταν στον κήπο της άφησε στην παλάμη της το φύλλο με τους σπόρους.
Η Σύνθια είδε τους σπόρους και φώναξε την μητέρα της. Εκείνη παρόλες τις προσπάθειες της δεν είχε καταφέρει να βρει σπόρους λευκής παπαρούνας.
«Μαμά της είπε τα πουλιά μου βρήκαν σπόρους» και της έδειξε το φύλλο.
Η μητέρα της μη θέλοντας να την απογοητέψει, ότι μπορεί αυτοί οι σπόροι να ήταν από κάποιο άλλο λουλούδι που το πουλάκι της πέταξε στο χέρι, τους πήρε, έβρασε ζεστό νερό τους άφησε να μουλιάσουν αρκετή ώρα και με μια καθαρή πετσέτα της έβαλε κομπρέσες στα πόδια και στην πλάτη. Ο Ρομπέντο συνέχιζε να της φέρνει σπόρους και η μητέρα της έκανε την ίδια διαδικασία.
Κάποια ημέρα η Ζοζέλα της πέταξε κάτι και εκείνη απλώνοντας το χέρι να το πιάσει έκανε δειλά την πρώτη της κίνηση. Η μητέρα της που ήταν κοντά της την βοήθησε για να μη πέσει. Στα χέρια της κρατούσε ένα πέταλο από λευκή παπαρούνα. Σε λίγο καιρό η Σύνθια έκανε τα πρώτα της βήματα κρατώντας μια πατερίτσα και σε λίγο την πέταξε και αυτή. Μπορούσε και περπατούσε κανονικά. Οι γιατροί που την εξέτασαν μίλησαν για αληθινό θαύμα!!!!

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που η Σύνθια περπάτησε. Μια ημέρα ζήτησε από τον πατέρα της να την πάει στον αγρό που ήταν κοντά εκεί που είχε πέσει. Όταν έφθασαν εκεί, άφησαν το αυτοκίνητο κάπου μακριά και προχώρησαν με τα πόδια. Σε λίγο μπροστά στα μάτια τους έλαμπαν στο φως του ήλιου άπειρες λευκές παπαρούνες ανακατεμένες με κόκκινες.
Η Σύνθια πλησίασε μια παπαρούνα έσκυψε και την φίλησε!!!
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου της είπε. Η Λευκίτα, γιατί αυτή ήταν η λευκή παπαρούνα, κινήθηκε με ένα φύσημα του αγέρα και η Σύνθια την άκουσε να της λέει:
«Μικρή μου να θυμάσαι, ότι η αγάπη σε γιάτρεψε, γιατί σε έκανε να καταλάβεις, ότι κάθε πλάσμα της φύσης είναι μοναδικό.»
Έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!

[Μάνος]

Μετά από τόσους μήνες εδώ, είναι το πρώτο παραμύθι σου Χρυσούλα μου που διαβάζω...
Τιμή μεγάλη! Μου άρεσε πολύ πολύ!!!
Σε ευχαριστούμε πολύ για τα ταξίδια που μας χαρίζεις...
Σύντομα ελπίζω να καταφέρω να διαβάσω και τα υπόλοιπα...

[Ταρούλα]

Υπέροχο Χρυσουλίτσα μου

[Annoula]

Χρυσουλίτσα

[Δεκατριούλης]

Συγκινητικό.

[CHRYSSOULA]

Αυτά τα παραμύθια φίλοι μου όπως έχω πολλές φορές αναφέρει γράφονται με οδηγό την φαντασία που μέσα από την καρδιά οδηγεί σε αλήθειες πέρα από τον μύθο....άλλοτε εκφράζεται η υπομονή και το θάρρος η αγάπη και η συγχώρεση, η πίστη και η θέληση!!!
Κάθε φορά που συνδέομαι με την Φαντασία με οδηγεί σε μακρινά μέρη από την εξωτική Ανατολή και τον παγωμένο Βορρά μέχρι και μακρινούς γαλαξίες πέρα από τον πλανήτη μας!!! Όμως όλα αυτά τα ταξίδια σκοπό έχουν να μας δείξουν πόσο στενά είμαστε όλοι οι άνθρωποι συνδεδεμένοι μεταξύ μας, άσχετα από χιλιομετρικές αποστάσεις, και ότι αν ακούσουμε την καρδιά μας σε αυτά που μας ψιθυρίζει τότε ίσως ...τα παραμύθια ζωντανέψουν αληθινά!!!!!!!!

Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους

[Μάνος]

Όμως όλα αυτά τα ταξίδια σκοπό έχουν να μας δείξουν πόσο στενά είμαστε όλοι οι άνθρωποι συνδεδεμένοι μεταξύ μας, άσχετα από χιλιομετρικές αποστάσεις, και ότι αν ακούσουμε την καρδιά μας σε αυτά που μας ψιθυρίζει τότε ίσως ...τα παραμύθια ζωντανέψουν αληθινά!!!!!!!!

Χρυσούλα μου

[Vasoula]

υπέροχο!

[Giotoula]

Υπέροχο!
Χρυσουλίτσα μας, Ευχαριστούμε!

[Θοδωράκος]

Πανέμορφο Σ'ευχαριστούμε Χρυσούλα

[nondas]

Χρυσουλίτσα σε ευχαριστούμε

[Βικούλα]

Υπέροχο Ευχαριστούμε Χρυσουλίτσα

[Ιωαννάκι]

Πανέμορφο Χρυσουλίτσα μας
Η Λευκίτα μου θύμισε τη Βασούλα

[CHRYSSOULA]

Ιωαννακι ;) ;) ;)

[Λιζούλα]

Πόσο όμορφο! Χρυσουλίτσα, ευχαριστούμε